Ik ben opgevoed in een vrij gesloten gezin, die kerkt in de GG. Vanuit die hoedanigheid is ons al van vroeg geleerd dat bidden een zaak is tussen God en je ziel in het bidvertrek: een zeer persoonlijke zaak. Dat wil trouwens niet zeggen dat gezamenlijke gebeden ontbraken
Allereerst is eng een gevoelsuiting. Omdat dit soms lastig te rationaliseren is, allereerst een enigszins allegorische uitleg.
Ik voelde me in een vreemd land gekomen waar ik niets van de taal begreep en sprak, er was geen herkenning. Andersom was dat ook
Allereerst bedankt voor je open en eerlijk antwoord!
Ik heb er twee punten uitgelicht die mij opvielen.
Het eerste is je achtergrond.
Ik denk dat we deze duidelijk mee moeten laten wegen.
In de opvoeding wordt je ook op geestelijk gebied erg gevormd.
Bepaalde gewoonten die ouders afkeuren, blijven lang in eigen leven doorspelen.
Misschien werden deze groepen bij jullie ook wel vooral "evangelisch" gezien.
Het is dan moeilijk om daar van los te komen, laat staan je schroom te overwinnen om er aan deel te nemen.
Dat kan de oorzaak zijn van de tweede quote, maar het kan ook dat de ligging gewoon toch anders was.
Ik kom uit de Hervormde kerk.
Daar had ik vriendinnen die heel open over het geloof waren (Waar ik vaak jalours op was) Maar er vanuit gingen dat ze later in de hemel kwamen.
Dit werd gewoon aangenomen, maar hun praktiserend leven leek hier los van te staan. In deze sfeer voelde ik mij ook niet thuis. Ik wilde de Heere volgen, maar wist dat ik nog geen nieuw hart had en me dus nog geen kind van God kon noemen.
Deze aspecten waren voor mijn vriendinnen volstrekt onbelangrijk, snapte ook niet wat ik zat te tobben.
Nu ben in Chr. Ger. (BHP)
Hier vind ik geestelijk wel aansluiting, nu ben ik geen vreemde meer in een vreemd land, maar juist nu neem ik deel aan een gebedskring. Maar ook in onze gemeente wordt deze kring niet door iedereen gewaardeerd.
Ze zijn bang dat we "licht" zijn.
Ik vind dit erg jammer, onze predikant staat er wel achter, is ook wel aanwezig geweest. Maar van de kerkenraad mag het niet in de openbaarheid worden gebracht.
Om niet in valkuilen te lopen die jij noemt gebruiken wij boekjes met een inleiding en vragen.
(Momenteel discipelschap van Vreugdenhil)
Het gebed hebben we in punten verdeeld en ieder bid een punt, dit om bij de kern te blijven en een bepaalde structuur in het gebed te houden.
Als laatste kan ik het iedereen aanbevelen!
Waar twee of drie vergaderd zijn, daar is God met Zijn Geest in het midden!