Gelezen (geloofsopbouwend)

[J.C. Philpot]

Psalm 143:2 - En ga niet in het gericht met Uw knecht; want niemand die leeft, zal voor Uw aangezicht rechtvaardig zijn.

Daarom is, ten eerste, zijn bede deze: Ga niet in het gericht met Uw knecht; dat is, “handel niet met mij naar strikte gerechtigheid, zoals ik verdiend heb dat met mij gehandeld worde.”

In dit gebed moeten wij onszelf erkennen als Gods knechten, Hem gehoorzaamheid schuldig, Hem rekenschap verschuldigd, en verlangend om Zijn welbehagen te verkrijgen. Wij moeten belijden dat wij in vele opzichten tegen Hem gezondigd en in onze plicht tekortgeschoten zijn; dat Hij rechtvaardig onze overtredingen zou kunnen onderzoeken en naar de wet tegen ons zou kunnen optreden; en dat, indien Hij dit deed, het oordeel zeker tegen ons zou uitvallen. Wij hebben niets om tot onze verdediging aan te voeren, geen grond tot verzachting; de uitvoering van het vonnis zou volgen, en wij zouden voor eeuwig verloren zijn.

Maar wij moeten onszelf bemoedigen met de hoop dat er bij God barmhartigheid en vergeving is, en wij moeten Hem ernstig smeken om deel te mogen hebben aan die barmhartigheid.

“Ga niet in het gericht met Uw knecht, want Gij zijt reeds in het gericht gegaan met Uw Zoon, en hebt op Hem de ongerechtigheid van ons allen gelegd. Ga niet in het gericht met Uw knecht, want Uw knecht gaat reeds in het gericht met zichzelf;” en indien wij onszelf oordelen, zullen wij niet geoordeeld worden.

Ten tweede, zijn pleitgrond is deze: Want niemand die leeft zal voor Uw aangezicht rechtvaardig zijn op die voorwaarden. Want geen mens kan onschuld aanvoeren, noch eigen gerechtigheid — niet dat hij niet gezondigd heeft, noch dat hij niet des doods waardig is om zijn zonden, noch dat hij enige voldoening uit zichzelf te bieden heeft. Ja, indien God met ons zou twisten, wij zouden niet kunnen antwoorden op één van duizend beschuldigingen (Job 9:3; 15:20).

David bidt daarom, eer hij om verlossing uit zijn benauwdheid smeekt, eerst om vergeving van zijn zonden, en vertrouwt daarbij enkel op de vrije barmhartigheid van God.

Ds. M. Henry

[J.C. Philpot]

Psalm 143:5 - Ik gedenk der dagen van ouds, ik overleg al Uw daden; ik spreek van de werken Uwer handen.

Ik gedenk der dagen van ouds — wanneer mijn ziel onder zwaar gewicht gebukt gaat, vlucht ik tot het geheugen der genade.
Het is een heilzaam werk om te denken aan de oude weldaden Gods, opdat het hart vernieuwd worde in vertrouwen.
Gelijk een reiziger, die verdwaald is in de woestijn, zich oriënteert naar de sterren van den hemel, alzo richt David zijn ziel naar de lichten der vroegere verlossingen.

Ik overleg al Uw daden — niet slechts overweeg ik ze achteloos, maar ik overdenk ze ernstig, als een bij die honing zuigt uit de bloemen der voorzienigheid.
Hij weegt Gods daden, niet op lichtschattingen, maar in de balans des geloofs.

Ik spreek van de werken Uwer handen — hij verhaalt Gods goedertierenheden, opdat het hart verlevendigd worde door lof.
Het is een geestelijk geneesmiddel tegen moedeloosheid, om te spreken van wat God gedaan heeft.
Zwijgen in verdriet vermeerdert de droefheid; maar het gedenken en spreken van Gods trouw doet de ziel opheffen als een vogel uit het stof.

Ds. J. Trapp (1601-1669)

[Iemand]

Zie hier, Ik houd Mij aan de poort, en klop; als iemand Mijn stem hoort en Mij opent, Ik zal bij hem ingaan, en avondmaal houden met hem, en hij met Mij, Open. 3:20.

God bezoekt de mensen, en zij nemen het niet waar, zij sluiten de ogen daarvoor, en zij interpreteren Zijn komst en Zijn nadering heel anders dan zij zouden moeten doen, en zij schrijven de zorgen die Hij neemt als Hij hen komt aanschouwen liever aan elke andere oorzaak toe dan aan Hem… Als de Heere hen bezoekt door Zijn dienaars en door Zijn herauten, die hen namens Hem komen waarschuwen en hen bevelen, dan vinden zij dat het God zelf niet is die tot hen spreekt; dat het slechts zwakke en sterfelijke mensen zijn. En zoals deze Joden, die in een huis te Jeruzalem verzameld waren, niet konden geloven dat het de heilige Petrus was die aan de poort klopte, en zeiden: het is zijn Engel of zijn boodschapper, om zichzelf ervan te ontslaan om voor hem open te doen, en hem zo buiten op de straat lieten: zo horen eveneens velen hun herder tot hen spreken namens diegene die hem zendt, en zij spreken met een soortgelijke taal: het is God niet, het is slechts Zijn boodschapper, slechts Zijn dienaar, slechts een arme en zwakke zondaar, om een voorwendsel hebben om hem te verachten en zijn woord te negeren, wat nochtans geen woord is van een mens, maar dat van de levende God, 1 Thess. 2:13.

O mensen, ontwaakt vandaag en verliest deze ijdele gedachten op het horen van de tekst die u zojuist voorgelezen is. Want u ziet daarin Jezus zelf, de eeuwige Zoon van God, die u verplicht Hem te erkennen en Hem te voelen in alle bijzondere gebeurtenissen die u overkomen. Deze grote Zaligmaker was in de hemel sinds Zijn heerlijke hemelvaart; Hij was daar niet meer uitgegaan sinds het moment van Zijn binnenkomst in het paradijs; Hij had daar zelfs in vervat moeten blijven tot aan het laatste herstel van alle dingen, Hand. 3:21. Maar toch, zie Hem hier getuigen aan de Laodicenzen dat Hij hen kwam bezoeken, dat Hij zich aan hun poort hield om daar te kloppen, geheel gereed om bij hen binnen te gaan als zij Hem zouden willen openen; opdat zij niet zouden blijven staan bij de mensen die hun het Evangelie preekten, noch bij de grootte van hun handel, die hen bijzondere rijkdom opleverde, maar dat zij in deze mensen en in deze handel God zelf zouden erkennen, die tot hen kwam op waarneembare en tastbare wijze. Zie hier, zegt Hij hen, Ik houd Mij aan de poort, en klop; als iemand Mijn stem hoort en Mij opent, Ik zal bij hem ingaan, en avondmaal houden met hem, en hij met Mij, Open. 3:20.

[J.C. Philpot]

De pest van de vrees

Bij ons is een kleine, maar hevige pest begonnen. De hele stad is wel behouden, maar zodra één huis eenmaal is aangestoken, wordt het geheel verwoest. Nu is zij in het derde huis gekomen […] Dit behoort dokter Sebald toe, wiens vrouw deze nacht gestorven is. Hijzelf staat in groot gevaar door bijna zeven gezwellen. […]

Maar er is nog een andere, ja, ergere pest, namelijk de vrees: want zij vluchten zozeer de een voor de ander, dat men noch een aderlaat, noch een dienaar vinden kan. Ik geloof dat de duivel de mensen met de ware pest heeft bezeten, zodat zij zo schandelijk verschrikken, dat een broer de ander, en de zoon zijn ouders verlaat. En dit is ongetwijfeld het loon voor de verachting van het Evangelie en het razen van de hebzucht. Ik heb de vier kinderen van Sebald bij mij genomen. Lieve God, wat een groot geroep wordt daarover tegen mij gedaan! Bid voor ons met uw gemeente. Vaarwel in Christus.

Ds. M. Luther

[Hoopvol]

Het tweede waarop we vanuit deze beweegreden eens moeten letten, is dat er geen nood in een zondaar is of er is iets in Christus wat daar antwoord op geeft. Bent u vermoeid? In Christus is rust te vinden. Bent u belast? In Christus is rust te vinden. Bent u onder de toorn van God? In Christus is gerechtigheid te vinden. Ontbreekt het u aan heiligheid? In Christus is heiligmaking te vinden. Mist u de overwinning op uw afgoden? In Christus is verlossing te vinden. Ontbreekt het u aan wijsheid? In Christus is wijsheid te vinden. Ja, ik kan u zeggen dat als er bij u nood is en u niet kunt zien dat er in Christus iets is om daarin te voorzien, u dan toch mag zeggen dat er in Christus iets is om erin te voorzien, ook al zie ik dat niet.
A Gray