Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[BSH]

Laatst was er een column - weet niet meer van wie - die de vraag opwierp (in mijn woorden) of in zo'n situatie als hierboven 'de synode' niet de 'Schrift normeert'. Want wat als men niet overtuigd is van de GS beoordeling en het aangedragen Schriftbewijs als zodanig ook niet is weerlegd? Maar dat is een ander draadje. Eerst maar even art. 30 en 31.

Artikel 30 en 31 gaan over zowel het presbyteriale als het synodale deel. Dus ben je het met mij eens dat als 30 en 31 niet meer functioneren:
- dit dan zowel van het ene als het andere zal moeten gelden, dus van het synodale en het presbyteriale...
- zo nee, hoe kan daar artikel 30 en 31 wel nog werken?
- zo ja, ligt het dan bij de kerkenraden of bij de leden van de kerken?

Hoe ik artikel 31 lees? Dit is de borging van '(ge)rechtig(heid)' in het kerkrecht. Het geeft uitdrukking aan het besef dat ook kerkenwerk mensenwerk is en daardoor besluiten dus feilbaar zijn. (Zelfs de besluiten die vast en bondig zijn!) Het drijft partijen die tegenover elkaar zijn komen te staan naar een zich samen opnieuw buigen over Schrift en belijdenis, steeds weer.

Voor mij is dit een fundamenteel principe binnen de kerkorde.
Maar dat is nog iets anders dan een funderend of organiserend principe.

Mijn eigenlijke vraag was niet zo moeilijk. Waar zitten Zondag/De Hek volgens Rijnsburg c.s. fout wanneer ze stellen 'dat je de artikelen 30 en 31 niet kan 'promoveren' tot funderende artikelen. Hun conclusie is dat dit eerder geldt van art. 29 (vermelden meerdere vergaderingen) en de artikelen die daaruit voortvloeien (41, 47 en 50 - classis, PS en GS). 30 en 31 gaan over de inhoud van die vergaderingen en hoe om te gaan met wat wordt besloten.'

Eerst deze duidelijkheid. Ik spreek niet namens Rijnsburg maar zit zonder last en ruggespraak op dit forum.

Nu inhoudelijk:
Dus jij vindt dat het ‘tenzij bewezen wordt’ ook kan bestaan nadat de weg van revisie is afgerond? Dan is blijkbaar elke ongehoorzaamheid aanvaardbaar als je deze ‘tenzij’ als disclaimer gebruikt. Dat is m.i. het einde van een kerkverband met een presbyteriaans synodale kerkregering. Dan moet je toch naar een congregationalistische wijze van kerkregering. Dat heeft de CGK nooit gewild omdat ze het PS model het dichtst bij de Schrift vinden.

Ik begrijp dan trouwens ook niet dat jij diverse keren de ongehoorzaamheid hebt veroordeeld. Waarom dan?

Art 30 en 31 zijn in deze crisis juist wel de artikelen waar wij op vastgelopen zijn. Dan promoveer je deze artikelen niet maar hier ligt nu eenmaal de aard van het probleem. Dat kerkenraden ook bij de vergaderingen horen begrijp ik natuurlijk ook. Het gaat nu echt mis op de meerdere vergaderingen waar wordt behandeld wat in de mindere niet kon worden afgedaan. (Art 30) Dat kan niet meer omdat de besluiten van de meerdere vergaderingen niet meer aanvaard worden, toegewezen appels worden genegeerd. Enz. Dat weten jullie toch ook hoe je dan ‘gewoon’ verder kunt is mij echt een raadsel.

Dat je niet namens Rijnsburg spreekt, snap ik. Voor mij val jij onder de c.s. ;-)

Nee, jij vat mij verkeerd samen. Ik vind dat menselijke besluiten nooit het karakter kunnen dragen van onwrikbaar. Ongehoorzaamheid is niet aanvaardbaar. Maar het 'tenzij' uitoefenen totdat je elkaar in Schrift en belijdenis hebt gevonden wel (of uitspreekt elkaar daar niet gevonden te hebben). Dus gaan binnen de kerkelijke weg! Dat is voluit een ps-stelsel. Ik zou andersom kunnen zeggen dat we dan Roomse trekken gaan krijgen doordat een GS blijkbaar 'ex cathedra' kan spreken...

Mijn vermanen had te maken met het ingaan tegen de kerkelijke weg. Daarom kon ik ook mee in zo'n vermanen. De poging destijds om het inhoudelijk te maken, die heb ik niet onderschreven.

Mijn vraag was niet of we op 30 en 31 zijn vastgelopen. Al deel ik daar de mening niet dat de kerken als geheel daar zijn vastgelopen. De laatst gehouden synode wel. Die had het naar mijn mening dan ook terug moeten leggen bij een volgende GS - want als het klopt dat de ander uitnemender is dan ik ben, kan het zijn dat die er wel uitkomt. Of was de weg die nu is gegaan, de door de Geest aangewezen weg? Want daar moet een GS toch naar zoeken?!

Maar dat de afgelopen GS vastliep in 30 en 31 zag ik ook. Maar is dat vastlopen niet te groot gemaakt.
En is dat vastlopen echt zo funderend dat daarmee het synodale deel vervalt? Als dat zo is, dan ook 30 en 31 van de kerkenraad. Dat is consequent, toch?

Mag ik de conclusie trekken dat je begrip voor midden/links nog groter is dan Psalm 119 en je begrip voor 'Rijnsburg' nog kleiner dan Psalm 117?
En ja, misschien is dat voor mij precies andersom.

Weet je wat je eens zou moeten doen? Een rollenspel spelen, waarbij jij als opdracht krijgt om het standpunt van rechts/Rijnsburg te verdedigen. Ik heb dat eens in een andere situatie als opdracht gekregen. Mijn opponent moest mijn standpunt verdedigen en ik die van hem. Dat is echt leerzaam! Zou jij eigenlijk eens met Huisman moeten doen. Dan kom beiden ten goede.

[MidMid]

'Daarom bevreemde mij de harde opstelling van links. Hun enige alternatief was niets doen maar de rapporten hermeneutiek enz. bespreken.'

Dat rapport bespreken is echt wat anders dan nietsdoen.
Stel dat uit die bespreking naar voren was gekomen 'ja, we lezen inderdaad de Bijbel fundamenteel anders'. Wat mij betreft trouwens niet op voorhand een onmogelijke conclusie!
Dan had je een legitimatie voor het vervolg, gegrond in Schrift en belijdenis. Nu moet er noodgedwongen terug worden gevallen op 'een interpretatie' van de kerkorde.

[Evangelist]

'Daarom bevreemde mij de harde opstelling van links. Hun enige alternatief was niets doen maar de rapporten hermeneutiek enz. bespreken.'

Dat rapport bespreken is echt wat anders dan nietsdoen.
Stel dat uit die bespreking naar voren was gekomen 'ja, we lezen inderdaad de Bijbel fundamenteel anders'. Wat mij betreft trouwens niet op voorhand een onmogelijke conclusie!
Dan had je een legitimatie voor het vervolg, gegrond in Schrift en belijdenis. Nu moet er noodgedwongen terug worden gevallen op 'een interpretatie' van de kerkorde.

Terecht punt, maar wel met dien verstande dat het rapport hermeneutiek na aanvankelijk een meerderheids- en minderheids-antwoordrapport in de volgende versie nauwelijks meer iets zei. Alles waar men het niet over eens was, was weggehaald. Wat overbleef, was nauwelijks bespreekbaar. Dat zou een procesbespreking zijn geworden. Inmiddels was het interimmodel reeds gesneuveld en was de impasse nog verder verdiept. In het rapport dat aanvaard is over de revisieverzoeken rond vrouw en ambt zijn overigens allerlei hermeutische opmerkingen gemaakt en dus overgenomen door de synode. Daaruit was duidelijk geworden dat wanneer het rapport hermeneutiek besproken zou zijn (maar dat kon dus al niet meer, omdat de crisis al te diep was en zo’n discussie vertrouwen en tijd vraagt) de synode net als de commissie er niet uitgekomen zou zijn. Je kunt het rapport nog lezen op internet. Daar staat aan het eind zoiets als: we hebben helaas de opdracht van de vorige synode niet kunnen voltooien; (niet uit tijdgebrek) en we moeten u daarom een onaf rapport aanbieden zonder besluitvoorstel.
Kortom: ik begrijp je wens dat de impasse ter synode langs de lijnen van het Schriftgezag ook zou zijn vastgesteld. Tegelijk was het verloop van de synode zodanig dat dit al niet meer kon. Het huis van de kerk stond reeds in brand, en dán het rapport hermeneutiek bespreken zou hetzelfde zijn als blussen met benzine. Dat heeft iets onbevredigends in zich, maar de kerkelijke realiteit is voortgeschreden.
In dit stadium is het daarom hopelijk iedereen gegeven om de weg te gaan die @Middenrefo gisteren wees. Dat betekent dat we van elkaar afscheid gaan nemen op gronden die voor jou geen scheiding rechtvaardigen en voor mij gelegen zijn in de aantasting van het Schriftgezag, de zonde van nalatigheid en onverschilligheid, de zonde van woordbreuk en dat wat de synode al eerder zonde heeft genoemd. Een substantieel deel van de kerken zal verdergaan via de kerkelijke vergaderingen die in de achterliggende jaren niet méér wilden doen dan vermanen, maar geen consequenties wilden verbinden aan het in de wind slaan van dat vermaan (als er al vermaand werd). Een ander substantieel deel zal dat buiten de bestaande structuren doen, omdat zij van mening zijn dat zij in geweten geen medeverantwoordelijkheid meer mogen dragen voor de genoemde zondige praktijken. Het kan niet anders dan dit gebeurt via agree to disagree. Hopelijk kan dat leiden tot wat vorige week in het RD een juridische splitsing werd genoemd. Anders zal dat gebeuren via voortzetting van het kerkverband zoals dat in 1892 is bedoeld in een nieuw kerkverband.

[MidMid]

'Daarom bevreemde mij de harde opstelling van links. Hun enige alternatief was niets doen maar de rapporten hermeneutiek enz. bespreken.'

Dat rapport bespreken is echt wat anders dan nietsdoen.
Stel dat uit die bespreking naar voren was gekomen 'ja, we lezen inderdaad de Bijbel fundamenteel anders'. Wat mij betreft trouwens niet op voorhand een onmogelijke conclusie!
Dan had je een legitimatie voor het vervolg, gegrond in Schrift en belijdenis. Nu moet er noodgedwongen terug worden gevallen op 'een interpretatie' van de kerkorde.

Terecht punt, maar wel met dien verstande dat het rapport hermeneutiek na aanvankelijk een meerderheids- en minderheids-antwoordrapport in de volgende versie nauwelijks meer iets zei. Alles waar men het niet over eens was, was weggehaald. Wat overbleef, was nauwelijks bespreekbaar. Dat zou een procesbespreking zijn geworden. Inmiddels was het interimmodel reeds gesneuveld en was de impasse nog verder verdiept. In het rapport dat aanvaard is over de revisieverzoeken rond vrouw en ambt zijn overigens allerlei hermeutische opmerkingen gemaakt en dus overgenomen door de synode. Daaruit was duidelijk geworden dat wanneer het rapport hermeneutiek besproken zou zijn (maar dat kon dus al niet meer, omdat de crisis al te diep was en zo’n discussie vertrouwen en tijd vraagt) de synode net als de commissie er niet uitgekomen zou zijn. Je kunt het rapport nog lezen op internet. Daar staat aan het eind zoiets als: we hebben helaas de opdracht van de vorige synode niet kunnen voltooien; (niet uit tijdgebrek) en we moeten u daarom een onaf rapport aanbieden zonder besluitvoorstel.
Kortom: ik begrijp je wens dat de impasse ter synode langs de lijnen van het Schriftgezag ook zou zijn vastgesteld. Tegelijk was het verloop van de synode zodanig dat dit al niet meer kon. Het huis van de kerk stond reeds in brand, en dán het rapport hermeneutiek bespreken zou hetzelfde zijn als blussen met benzine. Dat heeft iets onbevredigends in zich, maar de kerkelijke realiteit is voortgeschreden.
In dit stadium is het daarom hopelijk iedereen gegeven om de weg te gaan die @Middenrefo gisteren wees. Dat betekent dat we van elkaar afscheid gaan nemen op gronden die voor jou geen scheiding rechtvaardigen en voor mij gelegen zijn in de aantasting van het Schriftgezag, de zonde van nalatigheid en onverschilligheid, de zonde van woordbreuk en dat wat de synode al eerder zonde heeft genoemd. Een substantieel deel van de kerken zal verdergaan via de kerkelijke vergaderingen die in de achterliggende jaren niet méér wilden doen dan vermanen, maar geen consequenties wilden verbinden aan het in de wind slaan van dat vermaan (als er al vermaand werd). Een ander substantieel deel zal dat buiten de bestaande structuren doen, omdat zij van mening zijn dat zij in geweten geen medeverantwoordelijkheid meer mogen dragen voor de genoemde zondige praktijken. Het kan niet anders dan dit gebeurt via agree to disagree. Hopelijk kan dat leiden tot wat vorige week in het RD een juridische splitsing werd genoemd. Anders zal dat gebeuren via voortzetting van het kerkverband zoals dat in 1892 is bedoeld in een nieuw kerkverband.

Dank voor je reactie. De toon is sympathiek en inhoud geeft er blijk van tegemoet proberen te komen.
Hoe kijk je zelf aan tegen het feit dat de scheur nu in werkelijkheid niet gaat lopen langs de lijn van 'Schriftgezag (...) eerder zonde heeft genoemd' maar veel breder. Immers onder de kerken waarvan afgescheurd wordt, zijn er ook tientallen die binnen de gehanteerde vierslag passen. Geeft dat bij jou ook nog aarzeling over de gekozen en ingeslagen weg?

[Owen]

Ik wil alle deelnemers in deze discussie hartelijk danken. Het helpt me om mijn eigen positie in het geheel van de kerkelijke discussie te bepalen. Graag meng ik me in de discussie.

Enkele jaren geleden ben ik uit de NGK overgestapt naar de CGK. De motivatie hiervoor was theologisch - ik merkte dat ik met vrouw en ambt, homoseksuele praxis én, nog belangrijker, het gods- en mensbeeld niet meer overweg kon. Naar mijn idee zijn de Nederlands Gereformeerde Kerken op drift geraakt vanwege de tijdsgeest.

Ik ben bang dat hetzelfde proces nu gaande is in een (groot) deel van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Er wordt openlijk geflirt met de alverzoening. Nog meer predikanten doen dit niet openlijk, maar benoemen de noodzaak van de wedergeboorte niet tot nauwelijks in hun prediking. Wie op zo'n manier leiding geeft aan de gemeente, vervreemdt haar van Bijbelse noties die tot de kern van het belijden horen. Dan is het niet vreemd als er op ethisch vlak ook wissels omgaan. Terecht wordt hierop gewezen door de rechterflank.

Diezelfde rechterflank is mijns inziens wel erg star in hun opvattingen. De prediking zelf is vrijwel uitsluitend gericht op de rechtvaardiging. Het lijkt wel of elke preek de vraag gesteld moet worden of men wel behouden is. Dit lijkt me niet de apostolische prediking zoals die vanuit de Schrift zelf tot ons is overgeleverd. Het is in de reformatorische wereld normaal om op deze wijze te spreken, maar de heiliging komt mijns inziens te weinig aan bod, veels te weinig. Een begrip als discipelschap hoor ik vrijwel nooit van bevindelijke predikanten, terwijl dit een centrale rol speelde in het onderwijs en optreden van Jezus.

Het is jammer dat de flanken elkaar niet positief kunnen opscherpen. Dat bezorgt mij nog wel het grootste verdriet. In een proces van decennia is er vooral verwijdering geweest, veel verwijten en het idee dat de ander het niet bij het juiste eind heeft. De gezindheid van Christus, zoals daarover wordt gesproken in de Filippenzenbrief, daar kan je mooi van lezen voorafgaand aan een classisvergadering. Maar in de praktijk blijkt dit voor beide flanken erg moeilijk. En nu zit iedereen vast in zijn eigen gelijk. Met een beroep op de Schrift, natuurlijk!

Ik ben erg bang dat de linkerflank verder de vrijzinnigheid in dwarrelt. En dat de rechterflank nog meer verstart in de opvattingen over wat de ware kerk uitmaakt - zouden zij nog ruimte zien voor missionaire gemeenten, bijvoorbeeld? Er zijn voorbeelden van Bijbelgetrouwe predikanten die een boodschap van zonde en genade brengen en daarbij ook buitenkerkelijken bereiken. Ik ben bang dat dit soort initatieven in de kringen rond 'Rijnsburg' niet worden gewaardeerd voor hun meerwaarde in het Koninkrijk van God. En wat dan? Nóg meer zuiverheid, en nog meer verstarring. Daar ben ik bang voor.

Theologisch gezien verhoudt ik me het beste tot de rechterflank. Maar cultureel gezien beweeg ik de andere richting op, ook omdat ik niet in de reformatorische wereld ben opgegroeid. Het is jammer dat de typisch Christelijk Gereformeerde combinatie van missionair besef en een Bijbels-gereformeerde spiritualiteit op deze manier uit elkaar wordt getrokken. Ik hoop dat we aan beide kanten verootmoediging zullen zoeken, niet in de zin van vrome woorden, maar dan ook echt: zit ik zelf wel op het Bijbelse spoor? Is deze manier van kerkzijn, met onze opvattingen, Bijbels? En past het bij de roeping die Christus heeft voor de kerk in de eenentwintigste eeuw?

Excuses voor de veelheid aan woorden. Het helpt mij om het verdriet van me af te schrijven.

[Martijn]

Ik ook, Maar op basis van wat ik tot nu toe gehoord en gelezen heb van Rijnsburg willen ze dat niet, omdat ze dan toch medeverantwoordelijk zijn voor zaken die ze als zondig beschouwen.

Die de CGK in haar uitspraken als zondig beschouwt en dan heb ik het over het thema homoseksualiteit. Denk dat model Klaver de uiterste poging was van midden/rechts. Twee zuilen met hun eigen meerdere vergaderingen en GS. Alleen een soort gemeenschappelijke CvB om de gezamenlijke verantwoordelijkheden te regelen. Is op het moment supreme door links/midden afgeschoten. Nu staan we samen met lege handen.

Gewoon een vraag uit interesse huisman. Hoe beluister jij de podcast?
Wat vindt je van zijn argument van 1 Korinthe 15?

Ik heb gedeelten beluisterd maar dit stuk net niet. Kun je mij de minuut geven waar dat begint. Ik heb geen tijd om het helemaal te beluisteren. Wat ik wel heb gehoord was integer maar wel vanuit het Hervormd kerkbesef. Dat besef zit niet echt in mijn DNA .

Vanaf minuut 19.
Het bijbelgedeelte moet ik ook weer even naluisteren.

[Middenrefo]

Vanavond nog even rustig het hele vonnis van de rechter zitten lezen. Daar staan toch echt verstandige dingen in die hout snijden. Deze springt er voor mij wel uit:

Niet valt in te zien waarom hier geen bindende beslissing bij meerderheid van de stemmen genomen had kunnen worden, hetzij door de vaststelling dat kerken, die zich niet aan eerder genomen besluiten wilden conformeren, zich daarmee onttrokken aan het verband van de Christelijk Gereformeerde Kerken in Nederland, hetzij door te accepteren dat op de betrokken terreinen verschil van opvatting legitiem en daarmee ook acceptabel was en is.

Dit heb ik me zo vaak afgevraagd bij de discussies over al die ingewikkelde modellen; waarom neem je als synode niet een simpel besluit om of de 'ongehoorzame' kerken uit het verband te zetten, en als daar geen meerderheid voor is, te besluiten die kerken te gedogen. Het is namelijk of het één, of het ander.

Mijn indruk is dat dit wel gepolst is, maar dat duidelijk is geworden dat er voor het buiten het verband plaatsen geen meerderheid was. Dan, zo zegt de rechter, moet je het accepteren, want ook dat is een synodebesluit. Bestuurlijk gezien is het echt zo simpel als dat.

Dat er kerken zijn die dat niet kunnen dragen, dat is dan de volgende stap waar ze zelf een antwoord op moeten geven en niet één van de kerkelijke vergaderingen.

[Job]

Ik wil alle deelnemers in deze discussie hartelijk danken. Het helpt me om mijn eigen positie in het geheel van de kerkelijke discussie te bepalen. Graag meng ik me in de discussie.

Enkele jaren geleden ben ik uit de NGK overgestapt naar de CGK. De motivatie hiervoor was theologisch - ik merkte dat ik met vrouw en ambt, homoseksuele praxis én, nog belangrijker, het gods- en mensbeeld niet meer overweg kon. Naar mijn idee zijn de Nederlands Gereformeerde Kerken op drift geraakt vanwege de tijdsgeest.

Ik ben bang dat hetzelfde proces nu gaande is in een (groot) deel van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Er wordt openlijk geflirt met de alverzoening. Nog meer predikanten doen dit niet openlijk, maar benoemen de noodzaak van de wedergeboorte niet tot nauwelijks in hun prediking. Wie op zo'n manier leiding geeft aan de gemeente, vervreemdt haar van Bijbelse noties die tot de kern van het belijden horen. Dan is het niet vreemd als er op ethisch vlak ook wissels omgaan. Terecht wordt hierop gewezen door de rechterflank.

Diezelfde rechterflank is mijns inziens wel erg star in hun opvattingen. De prediking zelf is vrijwel uitsluitend gericht op de rechtvaardiging. Het lijkt wel of elke preek de vraag gesteld moet worden of men wel behouden is. Dit lijkt me niet de apostolische prediking zoals die vanuit de Schrift zelf tot ons is overgeleverd. Het is in de reformatorische wereld normaal om op deze wijze te spreken, maar de heiliging komt mijns inziens te weinig aan bod, veels te weinig. Een begrip als discipelschap hoor ik vrijwel nooit van bevindelijke predikanten, terwijl dit een centrale rol speelde in het onderwijs en optreden van Jezus.

Het is jammer dat de flanken elkaar niet positief kunnen opscherpen. Dat bezorgt mij nog wel het grootste verdriet. In een proces van decennia is er vooral verwijdering geweest, veel verwijten en het idee dat de ander het niet bij het juiste eind heeft. De gezindheid van Christus, zoals daarover wordt gesproken in de Filippenzenbrief, daar kan je mooi van lezen voorafgaand aan een classisvergadering. Maar in de praktijk blijkt dit voor beide flanken erg moeilijk. En nu zit iedereen vast in zijn eigen gelijk. Met een beroep op de Schrift, natuurlijk!

Ik ben erg bang dat de linkerflank verder de vrijzinnigheid in dwarrelt. En dat de rechterflank nog meer verstart in de opvattingen over wat de ware kerk uitmaakt - zouden zij nog ruimte zien voor missionaire gemeenten, bijvoorbeeld? Er zijn voorbeelden van Bijbelgetrouwe predikanten die een boodschap van zonde en genade brengen en daarbij ook buitenkerkelijken bereiken. Ik ben bang dat dit soort initatieven in de kringen rond 'Rijnsburg' niet worden gewaardeerd voor hun meerwaarde in het Koninkrijk van God. En wat dan? Nóg meer zuiverheid, en nog meer verstarring. Daar ben ik bang voor.

Theologisch gezien verhoudt ik me het beste tot de rechterflank. Maar cultureel gezien beweeg ik de andere richting op, ook omdat ik niet in de reformatorische wereld ben opgegroeid. Het is jammer dat de typisch Christelijk Gereformeerde combinatie van missionair besef en een Bijbels-gereformeerde spiritualiteit op deze manier uit elkaar wordt getrokken. Ik hoop dat we aan beide kanten verootmoediging zullen zoeken, niet in de zin van vrome woorden, maar dan ook echt: zit ik zelf wel op het Bijbelse spoor? Is deze manier van kerkzijn, met onze opvattingen, Bijbels? En past het bij de roeping die Christus heeft voor de kerk in de eenentwintigste eeuw?

Excuses voor de veelheid aan woorden. Het helpt mij om het verdriet van me af te schrijven.

Fijn dat je deelneemt aan het gesprek Owen. Welkom.

[MidMid]

'Daarom bevreemde mij de harde opstelling van links. Hun enige alternatief was niets doen maar de rapporten hermeneutiek enz. bespreken.'

Dat rapport bespreken is echt wat anders dan nietsdoen.
Stel dat uit die bespreking naar voren was gekomen 'ja, we lezen inderdaad de Bijbel fundamenteel anders'. Wat mij betreft trouwens niet op voorhand een onmogelijke conclusie!
Dan had je een legitimatie voor het vervolg,
(...)
geen medeverantwoordelijkheid meer mogen dragen voor de genoemde zondige praktijken. Het kan niet anders dan dit gebeurt via agree to disagree. Hopelijk kan dat leiden tot wat vorige week in het RD een juridische splitsing werd genoemd. Anders zal dat gebeuren via voortzetting van het kerkverband zoals dat in 1892 is bedoeld in een nieuw kerkverband.

Dank voor je reactie. De toon is sympathiek en inhoud geeft er blijk van tegemoet proberen te komen.
Hoe kijk je zelf aan tegen het feit dat de scheur nu in werkelijkheid niet gaat lopen langs de lijn van 'Schriftgezag (...) eerder zonde heeft genoemd' maar veel breder. Immers onder de kerken waarvan afgescheurd wordt, zijn er ook tientallen die binnen de gehanteerde vierslag passen. Geeft dat bij jou ook nog aarzeling over de gekozen en ingeslagen weg?

@Huisman en Evangelist. Deze was vlak voor de zondag. Dus vast niet meer gezien. Maar nog wel benieuwd naar jullie reflectie.

[Refojongere]

Vanavond nog even rustig het hele vonnis van de rechter zitten lezen. Daar staan toch echt verstandige dingen in die hout snijden. Deze springt er voor mij wel uit:

Niet valt in te zien waarom hier geen bindende beslissing bij meerderheid van de stemmen genomen had kunnen worden, hetzij door de vaststelling dat kerken, die zich niet aan eerder genomen besluiten wilden conformeren, zich daarmee onttrokken aan het verband van de Christelijk Gereformeerde Kerken in Nederland, hetzij door te accepteren dat op de betrokken terreinen verschil van opvatting legitiem en daarmee ook acceptabel was en is.

Dit heb ik me zo vaak afgevraagd bij de discussies over al die ingewikkelde modellen; waarom neem je als synode niet een simpel besluit om of de 'ongehoorzame' kerken uit het verband te zetten, en als daar geen meerderheid voor is, te besluiten die kerken te gedogen. Het is namelijk of het één, of het ander.

Mijn indruk is dat dit wel gepolst is, maar dat duidelijk is geworden dat er voor het buiten het verband plaatsen geen meerderheid was. Dan, zo zegt de rechter, moet je het accepteren, want ook dat is een synodebesluit. Bestuurlijk gezien is het echt zo simpel als dat.

Dat er kerken zijn die dat niet kunnen dragen, dat is dan de volgende stap waar ze zelf een antwoord op moeten geven en niet één van de kerkelijke vergaderingen.

Eens. Maar laat de kerkorde het buitenverband plaatsen van gemeenten door een synode wel toe? Nee.

Dus dan accepteert Rijnsburg niet het gedogen en stappen ze eruit.

[DDD]

Waarom laat de kerkorde dat niet toe? De kerkorde kan toch altijd gewijzigd worden, al dan niet met tweederde meerderheid van stemmen, als dat zo geregeld is?

[Middenrefo]

Vanavond nog even rustig het hele vonnis van de rechter zitten lezen. Daar staan toch echt verstandige dingen in die hout snijden. Deze springt er voor mij wel uit:

Niet valt in te zien waarom hier geen bindende beslissing bij meerderheid van de stemmen genomen had kunnen worden, hetzij door de vaststelling dat kerken, die zich niet aan eerder genomen besluiten wilden conformeren, zich daarmee onttrokken aan het verband van de Christelijk Gereformeerde Kerken in Nederland, hetzij door te accepteren dat op de betrokken terreinen verschil van opvatting legitiem en daarmee ook acceptabel was en is.

Dit heb ik me zo vaak afgevraagd bij de discussies over al die ingewikkelde modellen; waarom neem je als synode niet een simpel besluit om of de 'ongehoorzame' kerken uit het verband te zetten, en als daar geen meerderheid voor is, te besluiten die kerken te gedogen. Het is namelijk of het één, of het ander.

Mijn indruk is dat dit wel gepolst is, maar dat duidelijk is geworden dat er voor het buiten het verband plaatsen geen meerderheid was. Dan, zo zegt de rechter, moet je het accepteren, want ook dat is een synodebesluit. Bestuurlijk gezien is het echt zo simpel als dat.

Dat er kerken zijn die dat niet kunnen dragen, dat is dan de volgende stap waar ze zelf een antwoord op moeten geven en niet één van de kerkelijke vergaderingen.

Eens. Maar laat de kerkorde het buitenverband plaatsen van gemeenten door een synode wel toe? Nee.

Dus dan accepteert Rijnsburg niet het gedogen en stappen ze eruit.

Dat klopt, ik had het beter moeten formuleren, zoals de rechter dat ook deed. De synode kan het vaststellen (of constateren), maar niet actief 'eruit zetten'. Blijkbaar vindt de rechter dat dit niet duidelijk genoeg is gebeurd.

[Job]

Zijn/worden er weleens bidstonden gehouden voor de situatie in de Christelijke Gereformeerde Kerken? Ik zit met iets, ik hoop dat ik er geen mensen pijn mee doe. Maar het blijft me een soort van verbazen dat we met zijn allen naar een scheuring in slow motion zitten te kijken en dat de nood gereformeerde gezindte-breed toch nog zo houdbaar lijkt. Ik zeg het voorzichtig, want ik lees echt wel de grote pijn en de lijdensdruk van individuen in dit topic. Maar om het concreet te maken: dit topic wordt goed gelezen maar vergeleken met vrij recente dreigende scheuringen in bijvoorbeeld GGiN Opheusden en GG Kruiningen is het nog best wel peanuts. Het gesprek wordt overwegend rustig en netjes gevoerd, dat is in de deelnemers te prijzen, maar de paniek en hoogoplopende emotie die toch voorstelbaar zijn wanneer je kerkverband op omvallen staat, "mis" ik toch ook wel weer. Brandbrieven. Ik hoop dat het me niet kwalijk wordt genomen dat ik dit ter sprake breng; ik besef dat ik er in individuele gevallen volkomen naast kan zitten. Ik vraag het ook aan mezelf, trouwens. We zouden toch in zak en as moeten zitten, geen hap meer door onze keel kunnen krijgen om de verbreking van Jacob die nu zo tastbaar wordt en die als een zwaar geladen wolk boven ons hangt, bijna klaar om ongenadig los te barsten?

Is er bij velen ten diepste berusting, zo van: dit is toch niet meer te redden? Murwheid? Of constateer ik dat ten onrechte? Als ik gecorrigeerd moet worden zou me dat in dit geval een zaak van grote vreugde zijn.

[Evangelist]

Dank voor je reactie. De toon is sympathiek en inhoud geeft er blijk van tegemoet proberen te komen. Hoe kijk je zelf aan tegen het feit dat de scheur nu in werkelijkheid niet gaat lopen langs de lijn van 'Schriftgezag (...) eerder zonde heeft genoemd' maar veel breder. Immers onder de kerken waarvan afgescheurd wordt, zijn er ook tientallen die binnen de gehanteerde vierslag passen. Geeft dat bij jou ook nog aarzeling over de gekozen en ingeslagen weg?

De scheur loopt voor mij wel langs de lijn van het Schriftgezag. Dat allerlei gemeenten en predikanten die zich enerzijds willen houden aan Schrift, belijdenis, kerkorde en synodebesluiten toch anderzijds kunnen dragen dat zij medeverantwoordelijk worden voor de woordbreuk, veronachtzaming van de tucht en praktijken die de Schrift zonde noemt (en het gevaar lopen erin meegezogen te worden) kan ik persoonlijk niet goed begrijpen. Maar dat zal vast mijn beperkte blik zijn. Het komt mij voor dat de CGK dan zou worden tot een mini-PKN; m.a.w.: dan is er echt geen enkele reden meer om apart naast de PKN te blijven bestaan. En omdat ik (net als @huisman las ik net) op geen enkele wijze over hervormde genen beschik, kan ik dat niet meemaken. De CGK is een kerkverband dat rechtstreeks uit de Afscheiding voortkomt. Geloofwaardige voortzetting van dit kerkverband en haar bestaansrecht is er alleen maar op 'de gronden der scheiding', zoals ds. Hendrik de Cock daarover sprak. Kortom: ik denk dat ik vooral een andere visie heb op de bestaansgrond en de bestaansreden van de CGK naast wat dan heet 'de vaderlandse kerk'.

[Evangelist]

Zijn/worden er weleens bidstonden gehouden voor de situatie in de Christelijke Gereformeerde Kerken? Ik zit met iets, ik hoop dat ik er geen mensen pijn mee doe. Maar het blijft me een soort van verbazen dat we met zijn allen naar een scheuring in slow motion zitten te kijken en dat de nood gereformeerde gezindte-breed toch nog zo houdbaar lijkt. Ik zeg het voorzichtig, want ik lees echt wel de grote pijn en de lijdensdruk van individuen in dit topic. Maar om het concreet te maken: dit topic wordt goed gelezen maar vergeleken met vrij recente dreigende scheuringen in bijvoorbeeld GGiN Opheusden en GG Kruiningen is het nog best wel peanuts. Het gesprek wordt overwegend rustig en netjes gevoerd, dat is in de deelnemers te prijzen, maar de paniek en hoogoplopende emotie die toch voorstelbaar zijn wanneer je kerkverband op omvallen staat, "mis" ik toch ook wel weer. Brandbrieven. Ik hoop dat het me niet kwalijk wordt genomen dat ik dit ter sprake breng; ik besef dat ik er in individuele gevallen volkomen naast kan zitten. Ik vraag het ook aan mezelf, trouwens. We zouden toch in zak en as moeten zitten, geen hap meer door onze keel kunnen krijgen om de verbreking van Jacob die nu zo tastbaar wordt en die als een zwaar geladen wolk boven ons hangt, bijna klaar om ongenadig los te barsten?

Is er bij velen ten diepste berusting, zo van: dit is toch niet meer te redden? Murwheid? Of constateer ik dat ten onrechte? Als ik gecorrigeerd moet worden zou me dat in dit geval een zaak van grote vreugde zijn.

Je kunt de vraag eenvoudig zelf beantwoorden, Job. Ik meen dat je lid bent van de GG. Zou de rechterflank van de CGK wat jou betreft welkom zijn in de GG? En zo ja, wie nog net wel, en wie net niet meer, en waarom?
(De mate van complexiteit van je antwoord op deze vragen is direct ook omgekeerd evenredig met de geloofwaardigheid van de vragen die je hierboven opwerpt.)