Evangelist schreef: ↑02 okt 2023, 15:44
Dan kan hier zeker.
Zou je willen vertellen wat je zo aansprak in het separerende element? Hoe werd dat vormgegeven?
Voor deze keer, want ik denk soms dat dit niet de plek is.
Een separerende preek kan confronterend zijn, verschillende mensen zullen er ook verschillend tegenaan kijken.
Het gaat er maar om of je onderzocht wilt worden, of je wilt weten wat je mist en of je er iets van kent. Als het goed is maakt zo'n preek werkzaam met wat je mist. Als je er buiten wordt gepreekt moet je jezelf onderzoeken. Je kunt beter weten dat je iets mist dan dat je denkt iets te weten wat je tenslotte toch niet kent. Dat is het doel. We hebben, dat heb ik hier vaker gezegd, een zeer bedrieglijk en arglistig hart. Dan hebben we steeds weer nodig dat we op onze plek worden gezet.
Je hoort wat het wel is, en wat het niet is, en ik weet wat de mens van nu daar over denkt. We hebben nu een geslacht dat de nadruk legt op "je moet geloven"
Op zich een zuivere waarheid, maar wat als er niet meer wordt gezegd? Er moet eveneens gezegd worden wat het niet is, wat zeer nabijkomend kan zijn, en dan zonder meteen een oordeel te vellen, als het goed is zal de hoorder zich aantrekken als hij (of zij) voelt wat hij mist, en wat een vijandig en tegenstrevend mens hij is.
Kort gezegd, ik ben wars van een prediking die je er zonder goede reden bijzet.
Ofschoon ieder dan zegt: Man, je moet geloven. Ja, dat weet ik dan ook wel. Maar hoe kun je het opdringen? Een ernstig aanraden, aandringen is wat anders. Dat je je gemis voelt en er een begeerte ontstaat om datgene wat je mist te mogen leren kennen. Als dit niet wordt gepreekt zullen er ook weinig mensen zijn die iets missen, of God mag zo'n mens in het gemis hebben gezet. Maar zo-een zal ook, dat weet ik zeker, een scherpe separerende prediking zoeken, waarin alles wat niet bestaan kan wordt ontnomen.
We zeggen toch met een bekend lied wat we wellicht wel kennen:
HEERE waar dan heen?
Tot U alleen!
en dan komt het, wat we toch wel eens zingen:
Gij zult ons niet verstoten.
Uw eigen Zoon
heeft tot uw troon
de Weg ons weer ontsloten.
Hier gaat het om een weg van recht en genade,
niet buiten het recht om, want dan gaan we verkeerd.
Ja, dat is dan persoonlijk: Hoe is ons zelfbeeld?
God enkel licht,
voor Wiens gezicht
niets zuiver wordt bevonden,
ziet ons bevlekt,
met schuld bedekt,
misvormd door duizend zonden.