Desiree schreef: Zeker respect. Omdat ik ieder zijn geluk gun en dat je jezelf mag zijn.
Ik blijf hier over nadenken Desiree...is dat de graadmeter om te kiezen voor fulltime moederschap of niet? Je 'eigen geluk' en 'jezelf zijn'?
Of zou het na de vraag moeten zijn: "Heere wat wilt U dat ik doen zal".
Zeker als we beseffen hoe groot onze verantwoordelijkheid is als ouders. 'Onze' kinderen zijn maar zo kort klein, ze zijn maar zo kort onder onze hoede.
De Heere vertrouwt ze aan onze zorgen toe...en hoe gaan we ermee om?
Onze jongste is nu 13... De wereld lokt en trekt.
Het kleine meisje wordt ineens groot.
Onze oudste is 28, hij heeft, in elk geval naar maatschappelijke begrippen, een hoopvolle toekomst. Is bezig met promotieonderzoek. Daartussen zitten er nog 7, elk met eigen dromen en mogelijkheden.
En als ik terugkijk denk ik: wat is het voorbij gevlogen. Inmiddels 28 jaar kinderen opgevoed en begeleid.
Straks is het eeuwigheid...
Dan zal ik daar staan als moeder.
Zal de Heere vragen: wat heb je met Mijn kinderen gedaan.
Dat weegt zo zwaar op mijn hart.
Het gaat in Gods koninkrijk toch niet om ons eigen geluk of jezelf zijn?
We leven toch naar andere maatstaven dan die van de wereld om ons heen?
En ik ben ervan overtuigd dat als het je verlangen is om Gods wil te doen dat altijd 'welgelukzalig' is.
Maar dan staat niet je eigen geluk voorop, maar het verlangen om Zijn wil te doen.