Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[ejvl]

Maar ik weet niet of "het laatste woord nemen" hoort bij het "hoofd" zijn, en het accepteren hiervan hoort bij het "onderdanig" zijn.

He
Zo gaat dat toch met een hoofd en een onderdanige?
Er mag inbreng zijn, zeker, maar de beslissing neemt het hoofd. punt

Dat geldt op de werkvloer bijvoorbeeld wel.
Maar ik zie een man niet als een soort manager en de vrouw daaronder.
Man en vrouw staan naast elkaar en zullen deze zaken in overleg moeten doen en niet geforceerd een beslissing gaan nemen al dan niet dwingend.
Ja, dit is het ideaalbeeld, maar in een meningsverschil of discussie zal er toch iemand water bij de wijn moeten doen, en soms is dit de man en soms de vrouw.
De man draag wel een hele verantwoordelijkheid.

[Mara]

De man draag wel een hele verantwoordelijkheid.

Je bedoelt eigenlijk DE hele (eind)verantwoordelijkheid neem ik aan?
Maar de vrouwen dan die:
getrouwd zijn met een man met autisme
getrouwd zijn met een chronisch zieke man
getrouwd zijn met een man die een verslavingsprobleem ontwikkelt in de loop van de jaren
getrouwd zijn met een man die langdurig in coma ligt en niet meer wakker wordt
getrouwd zijn met een luie zak hooi
getrouwd zijn met een man die een gat in zijn hand heeft
getrouwd zijn met een man die heel egocentrisch is
getrouwd zijn met een man die vaak en langdurig van huis is?

Wat ik al eerder zei, de praktijk ziet er een stuk weerbarstiger uit dan de theorie, zoals het Bijbels zou moeten zijn.
Ik weet wat het ideaalplaatje is, dat weten we allemaal wel hier denk ik, maar hoe vaak zie je dat nog terug anno 2015?

[Zita]

Over de werkende vrouw (dat is toch een iets andere discussie dan de man als hoofd, al raakt hij er wel aan) hadden we het destijds ook (ik verwijs in het citaat naar eerdere uitspraken in de discussie van ettelijke jaren geleden, maar het is geloof ik wel te volgen:

Volgens mij is helemaal niet gesteld dat vrouwen die thuisblijven bij hun gezin, nutteloos zijn voor de maatschappij. Integendeel; ik geloof zelfs dat die vrouwen de maatschappij verschrikkelijk veel nut bezorgen. (in vrijwilligerswerk, mantelzorg, de stabiele opvoeding van de kinderen en het gelukkige thuisfront voor man en kinders). Ook denk ik niet dat intellectuele vrouwen die thuisblijven, zich per definitie ongelukkig voelen (de ongelukkigheid lijkt ‘m soms meer te zitten in het tegelijk-een-man-en-kinderen-en-een-huis-en-een-baan-hebben, als je de seculiere bladen zo af en toe eens doorkijkt).
Wat ik geloof ik wel bedoelde te zeggen, is dat een intellectuele vrouw door huwelijk en moederschap wel een gedeelte van zichzelf (namelijk haar intellectuele kant) minder tot uiting en ontwikkeling kan laten komen. Dit vraagt volgens mij van de vrouw zelfverloochening. Ik heb het idee dat in onze gezindte die zelfverloochening wel wat wordt onderschat.
NB: zelfverloochening betekent niet per definitie ongelukkig-zijn
NB: intellectualiteit is niet hetzelfde als intelligentie.
In het algemeen worden hiertegen twee argumenten in stelling gebracht, namelijk dat de vrouw in huwelijk en maatschappij haar intellect nog steeds kan inzetten en dat de vrouw in huwelijk en moederschap voldoende voldoening vindt. Bij beide argumenten wil ik wat kanttekeningen plaatsen.
- er wordt gezegd dat de vrouw haar intellect nog steeds kan inzetten, maar nu in meerdere mate voor gezin, naaste en maatschappij. De vrouw kan zich daar na het huwelijk inderdaad prima voor inzetten; fijn dat de getrouwde vrouwen dat ook vaak willen. Maar dat is nog geen benutting van hun intellect of toepassing van hun studie. Ze hebben er een bepaalde mate van algemene ontwikkeling voor nodig, maar het is geen toepassing van dat waar ze juist in gestudeerd hebben. En dat vraagt zelfverloochening, volgens mij, omdat jouw kennis en ontwikkeling jou vormt tot wie je bent. Bijvoorbeeld een arts (en da’s nog een heel praktisch voorbeeld) kan heerlijk haar kennis toepassen in het gezin als de kinders misselijk zijn of manlief koorts heeft. Maar als zij gespecialiseerd oogarts is, of chirurg, is dat maar een heel geringe toepassing van de kennis.
- er wordt vaak gezegd dat het moederschap (of het echtgenote-schap)de vrouw voldoende voldoening en geluk geeft, zodat ze de voldoening door een baan oid niet nodig heeft. Ik waag dat toch wel een klein beetje te betwijfelen. Ik geloof zeer zeker dat het moederschap een grote vervulling geeft voor de vrouw en dat zij daar heel veel geluk in kan vinden. Wat ik me echter afvraag is of je die twee (intellectuele bevrediging en moederschap) zomaar lijnrecht tegen elkaar weg kunt strepen. Veel vrouwen die studeren, geven daarmee aan juist de intellectuele ontwikkeling heel belangrijk te vinden in hun leven. Dat het moederschap hen gelukkig maakt, geloof ik ook wel, maar dat dat precies die leegte opvult die ontstaat door het zich in veel mindere mate intellectueel te kunnen ontwikkelen, vraag ik me af. Het is gewoon een heel ander iets. Volgens mij kan een vrouw heel gelukkig zijn als moeder, en tegelijkertijd het gemis van intellectuele vorming en ontwikkeling ervaren. En opnieuw: dat gemis vraagt zelfverloochening.

Deze studentikoze stelligheid zou ik nu iets relativeren (al blijft voor mij de hoofdlijn overeind staan):
- in veel beroepen kun je niet al je kennis benutten. Ik gebruik als docent maar een heel klein deel van mijn vakkennis. Toch word ik wel voortdurend inhoudelijk uitgedaagd. Ik ben gewoon een breder mens geworden; de uitdaging zit 'm niet alleen in complexe wiskundige vraagstukken, maar ook in de professionaliteit om de stof over te dragen etc.
- in ieder beroep treedt intellectuele gewenning op, tenzij je in de wetenschap werkt.

[Zita]

De man draag wel een hele verantwoordelijkheid.

Je bedoelt eigenlijk DE hele (eind)verantwoordelijkheid neem ik aan?
Maar de vrouwen dan die:
getrouwd zijn met een man met autisme
getrouwd zijn met een chronisch zieke man
getrouwd zijn met een man die een verslavingsprobleem ontwikkelt in de loop van de jaren
getrouwd zijn met een man die langdurig in coma ligt en niet meer wakker wordt
getrouwd zijn met een luie zak hooi
getrouwd zijn met een man die een gat in zijn hand heeft
getrouwd zijn met een man die heel egocentrisch is
getrouwd zijn met een man die vaak en langdurig van huis is?

Wat ik al eerder zei, de praktijk ziet er een stuk weerbarstiger uit dan de theorie, zoals het Bijbels zou moeten zijn.
Ik weet wat het ideaalplaatje is, dat weten we allemaal wel hier denk ik, maar hoe vaak zie je dat nog terug anno 2015?

Volgens mij is het in een discussie niet heel handig om allerlei 'stel je voor dat'-situaties te gaan bedenken. Je moet eerst een hoofdlijn hebben vaststaan. Noem het voor mijn part een principe.
Wat de bovengenoemde situaties betreft: in de meeste gevallen is daarvoor een verkeringstijd heel handig. Een man die autistisch is, lui is, niet met geld kan omgaan, egocentrisch is of vaak van huis is, is dat niet plotsklaps na het uitspreken van het jawoord. En dan kun je je als vrouw afvragen of het goed is om zo'n hoofd te hebben. Ik zou er zo eentje niet willen. Een chronisch zieke man kan nog steeds hoofd zijn. Een man die in coma ligt kan geen hoofd zijn maar dat wordt op dat moment niet van hem gevraagd. En de verslavingsproblematiek is onvoorstelbaar moeilijk. Maar al die bijzondere situaties doen niets af aan de hoofdlijn.

[Mara]

Volgens mij is het in een discussie niet heel handig om allerlei 'stel je voor dat'-situaties te gaan bedenken.

Het zijn alle bestaande situaties Zita.

En dan kun je je als vrouw afvragen of het goed is om zo'n hoofd te hebben. Ik zou er zo eentje niet willen.

Wie wel?
Maar je zult er als vrouw/echtgenote wel mee moeten dealen dan. Daar gaat het om.
En hoe houd je dan die Bijbelse lijn vast?

Hoog opleiden is inmiddels geaccepteerd in de refogezindte.
Maar een baan als gezagvoerder, leidinggevende in het leger/luchtmacht/marine, geneeskunde, multinational?
Kan dat als getrouwde vrouw samengaan met de Bijbelse richtlijnen?

[Wim Anker]

In concreto veroordeeld dit stuk alleen een eigenzinnige beslissing van de vrouw om te gaan werken (tegen de wens/wil van de man in) of de eigenzinnige beslissing niet te gaan werken (tegen de wens/wil van de man in).

Ook uit onchristelijke gezinnen ken ik geen verhalen van vrouwen die iets doen tegen de uitdrukkelijke wil van de man in. Mocht dat wel gebeuren, dan is dat niet alleen een ondermijning van het begrip onderdanigheid maar m.i. zit er dan ook iets goed fout in je huwelijk.

Juist, en dat geldt andersom ook. Als de vrouw iets absoluut niet wil, en als man toch je zin doordrijft, is de man ook fout bezig.

Eens. Is de conclusie dan niet dat als er "geheerst" wordt in een huwelijk, met heersen in de betekenis anno 2015, er iets niet goed gaat in het het huwelijk?

Overigens roept onderstaand Schriftgedeelte nog wel meer vragen op:

22. Gij vrouwen, weest uw eigen mannen onderdanig, gelijk den Heere;
23. Want de man is het hoofd der vrouw, vgelijk ook Christus het Hoofd der gemeente is; en Hij is de Behouder des lichaams.
24 Daarom, gelijk de gemeente Christus onderdanig is, alzo ook de vrouwen haar eigen mannen in alles.
25 Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de gemeente liefgehad heeft zen Zichzelven voor haar heeft overgegeven;

Zie het vetgedrukte. De discussie in het dit topic gaat over het woord "onderdanig". en hoe dit geïnterpreteerd en praktisch toegepast moet worden. Iedereen begrijpt dat dit "onderdanig zijn" slaat op de vrouw t.o.v. de man, niemand vraagt zich af of hier de man ook onderdanig moet zijn aan de vrouw. Bij de mannen staat echter iets, vs 25, "hebt u eigen vrouwen lief", wat bij de vrouw niet staat. Betekent dit nu dan ook dat de vrouwen hun eigen mannen niet lief behoeven te hebben?

[Zita]

Volgens mij is het in een discussie niet heel handig om allerlei 'stel je voor dat'-situaties te gaan bedenken.

Het zijn alle bestaande situaties Zita.

En dan kun je je als vrouw afvragen of het goed is om zo'n hoofd te hebben. Ik zou er zo eentje niet willen.

Wie wel?
Maar je zult er als vrouw/echtgenote wel mee moeten dealen dan. Daar gaat het om.
En hoe houd je dan die Bijbelse lijn vast?

Hoog opleiden is inmiddels geaccepteerd in de refogezindte.
Maar een baan als gezagvoerder, leidinggevende in het leger/luchtmacht/marine, geneeskunde, multinational?
Kan dat als getrouwde vrouw samengaan met de Bijbelse richtlijnen?

Wat die laatste vraag betreft: ja.
Maar als er kinderen zijn, moeten man en vrouw samen wel bedenken hoe deze kinderen optimale zorg kunnen krijgen. Ik denk dat voor jonge kinderen de situatie het beste is waarin één van de ouders thuis is. Voor schoolkinderen geldt dat er een vertrouwd iemand thuis moet zijn zodra ze uit school komen. De vrouw is hiervoor de eerstaangewezene. Vanuit de Bijbel zie ik die taak toch wel richting de vrouw gaan, al lijkt het me ook geen probleem als man en vrouw de zorgtaak delen.
Dan is een leidinggevende positie meestal wat lastig. Vier dagen werken is in het algemeen het minimum.
Maar troost je, de meeste mensen hebben geen topfunctie.

Wat je eerste vraag betreft: daar ben ik al op ingegaan. Ik zie geen heil in het bespreken van allerlei mogelijk casussen zolang je geen heldere hoofdlijn hebt uitgedacht. En hoe ik over die casussen denk, heb ik eerder toegelicht.

[mulder]

Het zijn alle bestaande situaties Zita.

Zulke voorbeelden komen deze discussie niet ten goede Mara, het discussiert totaal niet prettig (al ben ik gelukkig meer een meelezer). Dus stop met de cassussen alsjeblieft.

Hoog opleiden is inmiddels geaccepteerd in de refogezindte.
Maar een baan als gezagvoerder, leidinggevende in het leger/luchtmacht/marine, geneeskunde, multinational?
Kan dat als getrouwde vrouw samengaan met de Bijbelse richtlijnen?

Zeker!!! Mijn vrouw heeft een hele goede, hoge baan. Dat viel altijd prima te combineren met de opvoeding en het moederschap. Juist dan heb je vaak de ruimte om je werk zelf in te delen en zo geen werkweek van 5 dagen te hebben, alsnog doe ik weinig in de huishouding. Huishouding heeft overigens ook niets met het onderdanig zijn te maken.
Maar dan nog is ze onderdanig op de zaken die in ons gezin spelen. Kan prima samengaan, ik snap je angst niet zo. Als iemand goed leiding kan geven op het werk, betekent het niet dat ze ook in het gezin meer leiding geeft dan de man. Helemaal niet juist.

[Mara]

Zulke voorbeelden komen deze discussie niet ten goede Mara, het discussiert totaal niet prettig (al ben ik gelukkig meer een meelezer). Dus stop met de cassussen alsjeblieft.

Het enige dat ik deed was een aantal bestaande situaties schetsen, die mogelijk een Bijbelse invulling van het huwelijk in de weg staan.

Maar dan nog is ze onderdanig op de zaken die in ons gezin spelen.

Geeft je vrouw leiding op hoog niveau aan een groep werknemers, zoals ik dat schetste?
Hoe kan ze dan terugschakelen naar onderdanigheid? Sorry, dat begrijp ik echt niet. Leg me dat eens uit.

Kan prima samengaan, ik snap je angst niet zo.

Ik heb helemaal geen angst. Ik probeer uit te vinden hoe het nu gaat, want ik zie het niet, in real life dan.

Als iemand goed leiding kan geven op het werk, betekent het niet dat ze ook in het gezin meer leiding geeft dan de man. Helemaal niet juist.

Je hebt zo'n baan omdat je er geknipt voor bent, deze bij je past. Je hebt overwicht, opmerkingsgave, kan op natuurlijke wijze leidinggeven, het kost je weinig moeite omdat het in je karakter zit.
Maar dan kom je thuis en dan vraag je aan je man, wat beslis jij?
Bij twee van deze zelfde karakters moet het gaan botsen, dat kan niet anders.
En is de man daarentegen toegeeflijk, is de kans groot dat die vrouw (uit het voorbeeld dus) toch overheerst.

Ik plaats deze stelling: wil je zo'n baan, dan niet trouwen.
Nogmaals, gezagvoerder van een boeing, kolonel in het leger, commandant op een marineschip, hoofdcommissaris politie, hoofdcommandeur brandweer enz enz
Je hebt het gezag over mannen (in het stuk dat Wim Anker plaatste staat: weest uw eigen mannen onderdanig) maar thuis draagt de man dan het gezag?

[Curatorium]

Ik plaats deze stelling: wil je zo'n baan, dan niet trouwen.
Nogmaals, gezagvoerder van een boeing, kolonel in het leger, commandant op een marineschip, hoofdcommissaris politie, hoofdcommandeur brandweer enz enz
Je hebt het gezag over mannen (in het stuk dat Wim Anker plaatste staat: weest uw eigen mannen onderdanig) maar thuis draagt de man dan het gezag?

Oneens. Leidinggeven op je werk is anders dan leidinggeven in het gezin. Soms kan je dan juist prima in je gezin een stapje terug doen. Als je als vrouw ergens leiding geeft betekent het niet dat je ultra-dominant bent en je man overheerst.

[Zita]

In concreto veroordeeld dit stuk alleen een eigenzinnige beslissing van de vrouw om te gaan werken (tegen de wens/wil van de man in) of de eigenzinnige beslissing niet te gaan werken (tegen de wens/wil van de man in).

Ook uit onchristelijke gezinnen ken ik geen verhalen van vrouwen die iets doen tegen de uitdrukkelijke wil van de man in. Mocht dat wel gebeuren, dan is dat niet alleen een ondermijning van het begrip onderdanigheid maar m.i. zit er dan ook iets goed fout in je huwelijk.

Juist, en dat geldt andersom ook. Als de vrouw iets absoluut niet wil, en als man toch je zin doordrijft, is de man ook fout bezig.

Eens. Is de conclusie dan niet dat als er "geheerst" wordt in een huwelijk, met heersen in de betekenis anno 2015, er iets niet goed gaat in het het huwelijk?

Overigens roept onderstaand Schriftgedeelte nog wel meer vragen op:

22. Gij vrouwen, weest uw eigen mannen onderdanig, gelijk den Heere;
23. Want de man is het hoofd der vrouw, vgelijk ook Christus het Hoofd der gemeente is; en Hij is de Behouder des lichaams.
24 Daarom, gelijk de gemeente Christus onderdanig is, alzo ook de vrouwen haar eigen mannen in alles.
25 Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de gemeente liefgehad heeft zen Zichzelven voor haar heeft overgegeven;

Zie het vetgedrukte. De discussie in het dit topic gaat over het woord "onderdanig". en hoe dit geïnterpreteerd en praktisch toegepast moet worden. Iedereen begrijpt dat dit "onderdanig zijn" slaat op de vrouw t.o.v. de man, niemand vraagt zich af of hier de man ook onderdanig moet zijn aan de vrouw. Bij de mannen staat echter iets, vs 25, "hebt u eigen vrouwen lief", wat bij de vrouw niet staat. Betekent dit nu dan ook dat de vrouwen hun eigen mannen niet lief behoeven te hebben?

Heersen in de betekenis van de Bijbel gaat gepaard met liefde, trouw en zorg (maar is niet alleen maar liefde, trouw en zorg) en is gericht op de eer van God en het welzijn van elkaar. Dat is anders dan seculier modern heersen, ja.
Je vragen bij het Bijbelgedeelte vind ik ook lastig. Misschien corrigeert Paulus hier juist de dingen die niet goed gaan. De vrouwen wilden blijkbaar niet onderdanig zijn, maar met de liefde zat het wel snor. En de mannen hadden niet lief, of in ieder geval niet lief op de wijze zoals Christus Zijn gemeente liefhad. Maar van deze interpretatie ben ik niet zeker.

[Luther]

De dingen die je noemt, kan ik haast niet zien als verstorend t.o.v. het bijbelse spreken over het huwelijk.
Apart AOW... ja, en?

Weet je hoeveel reuring dit veroorzaakte destijds?
De vrouw kreeg een eigen inkomen, dat kon ze bij wijze van spreken naar eigen goeddunken dus besteden.
Dat was nooit, vader kwam op vrijdagmiddag met een loonzakje thuis (later werd dat maandelijks)

O dat kan best.
Maar het apart AOW ontvangen zie ik niet als een aanval, waartegen je sterk in je schoenen moet kunnen staan, en al helemaal niet als een doorbreking van de bijbelse orde binnen het huwelijk. Dat kan prima samengaan met twee AOW-potjes.

Apart belastingaanslag... Je kunt altijd invullen of je gezamenlijk belastingaangifte wil doen. Geen probleem dus.

Ja, maar ze komen wel apart binnen, eentje op naam van de heer M. Luther de andere op naam van mevrouw K. von Bora.

Ja, dat is dom van de belastingdienst; kost ze extra porto. Wij wachten beide enveloppen af, en gaan dan gezamenlijk aan de slag. Opnieuw zie ik dit niet als een aanval, waartegen je sterk in je schoenen moet kunnen staan, en al helemaal niet als een doorbreking van de bijbelse orde binnen het huwelijk. Dat kan prima samengaan met twee belastingbrieven.

Weduwenuitkering vervalt.... Ja, vervelend, maar niet cruciaal.

Ja zeker wel is dat cruciaal! Want een weduwe kreeg vroeger een uitkering, nu alleen nog in uitzonderlijke gevallen. Dus ze wordt geacht in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Ergo, ze kan na haar huwelijk/geboorte kinderen niet meer slechts thuis zijn, want dan heb je een groot gat in je c.v., verder dan juffrouw achter de vleeswaren kom je dan niet meer.

Uiteraard wordt ze geacht om in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Dat CV-gat is erg overdreven, al was het maar omdat er ook vleeswaren-juffrouws nodig zijn. Als je wilt en alles accepteert, is er altijd werk. Bovendien is het werken van de vrouw an sich niet strijdig met het hoofd-zijn van de man. En daar ging dit draadje toch over?

Kiezen welke achternaam... Het is onder ons altijd gebruikelijk geweest dat de vrouw de achternaam van de man aanneemt. Als jonge stellen dat niet meer willen, zou ik wel doorvragen: Welke gedachte heb je daarbij? Welke geest zit erachter. Maar als je gewoon de achternaam van je man wilt, is er geen ambtenaar die dat tegenhoudt.

Daar gaat het niet om, het gaat er om dat je die keuze moet maken. Geen ambtsdrager die nog een argument kan inbrengen als je als vrouw kiest om je eigen naam te handhaven.

Ja, tegenwoordig krijg je die keuze, dat klopt. En ik pleit ervoor dat ook vanuit de kerken aan stelletjes duidelijk wordt gemaakt dat men hierin aan de wereld kan laten zien dat we niet volgens de normen van de seculiere wereld willen leven en daarom kiezen voor de achternaam van de man. Dus ja, daar zijn prima argumenten tegenin te brengen.

chternaam kind... Idem: Altijd gebruikelijk om de achternaam van de vader te kiezen.

Tuurlijk en jij droomt verder in je ei? Altijd gebruikelijk, je zult ze niet op visite willen hebben die het intussen niet meer gebruikelijk vinden.

De argumenten worden wel steeds sterker....#ei.... Maar nee, die mensen wil ik inderdaad niet op visite hebben; ik ken ze ook niet in mijn omgeving, in de kerk, op de school waar ik werk, etc.

In de huwelijksbevestigingen die ik bijwoonde, heb ik helemaal niets gehoord over gehoorzamen, de man is hoofd, de vrouw dient hem te gehoorzamen. Welnee, in één geval was de dominee zelf vrouw EN getrouwd.

S9oms vraag ik me echt af, of je de discussie allemaal wel gelezen hebt. Maar goed... Als een dominee alleen dit zou zeggen, zou ik dat ook erg eenzijdig vinden. Lees het stukje nog even wat Zita postte. In één zin samen te vatten: Gericht zijn op de ander in het leiden, het dienen en regeren (man) en in het geleid worden, gediend worden en geregeerd worden (vrouw). Zo ingewikkeld is dat allemaal niet. Als je maar niet op jezelf gericht bent!

Zo zal in mijn huwelijk niet ik een nieuwe wasmachine kopen, hoewel ik meestal wel een keer per week was, maar uiteindelijk mijn vrouw aangezien zij degene is die het meeste wast en er meer verstand van heeft. Zo'n investering bespreek je uiteraard met elkaar. Mocht ik nou zeggen: nee, dat gaan we niet doen. Dan volgt zij daar in, maar mag me zeker overtuigen.

Dat is een slecht voorbeeld C. Want het gevolg is dat er binnen een aantal dagen geen schone overhemden en sokken meer in je kast liggen. Een wasmachine is een noodzakelijk onderdeel van een huishouden, je kunt echt niet zonder.
Het is iets anders als het een droger of vaatwasmachine betreft, maar in dat geval zal de vrouw dan zeggen: okay, dan niet, maar dan is de afwas s'avonds voor jouw rekening. (of mag ze dat niet zeggen dan, als onderdanige?)

Uit deze wijze van formuleren maak ik op dat je een heel vreemde opvatting hebt over overleggen en beslissingen nemen. Ik pik eruit op dat je er eigenlijk standaard vanuit gaat dat man en vrouw tegenover elkaar staan. Dat is een ongezond huwelijk, dat nodig toe is aan een opfrisbeurt.

[parsifal]

Nu zijn er natuurlijk veel ongezonde huwelijken. Om die maar buiten beschouwing te laten is te makkelijk. Verder denk ik dat in veel gezonde huwelijken mensen niet eens door hebben wie het hoofd is.

[Luther]

De man draag wel een hele verantwoordelijkheid.

Je bedoelt eigenlijk DE hele (eind)verantwoordelijkheid neem ik aan?
Maar de vrouwen dan die:
1. getrouwd zijn met een man met autisme
2. getrouwd zijn met een chronisch zieke man
3. getrouwd zijn met een man die een verslavingsprobleem ontwikkelt in de loop van de jaren
4. getrouwd zijn met een man die langdurig in coma ligt en niet meer wakker wordt
5. getrouwd zijn met een luie zak hooi
6. getrouwd zijn met een man die een gat in zijn hand heeft
7. getrouwd zijn met een man die heel egocentrisch is
8. getrouwd zijn met een man die vaak en langdurig van huis is?

Wat ik al eerder zei, de praktijk ziet er een stuk weerbarstiger uit dan de theorie, zoals het Bijbels zou moeten zijn.
Ik weet wat het ideaalplaatje is, dat weten we allemaal wel hier denk ik, maar hoe vaak zie je dat nog terug anno 2015?

Laten we niet net doen alsof 90% van de huwelijken onder de genoemde punt 1-8 vallen.
Verder nog een reactie op de voorbeelden: In de eerste plaats vraag ik me af, waarom zo'n vrouw ondanks punt 1, 5, 6, 7, 8 met hem getrouwd is. Het bevestigt mijn stelling dat er te snel getrouwd wordt.
1. Autisme is een groot kruis binnen een huwelijk. Dat zal van de vrouw nog meer offers vragen. Maar ook daarin geldt de belofte die in het huwelijksformulier staat, dat God de gehuwden Zijn bijstand wil geven, zelfs als zij die op het allerminst verwachten. In dit geval zal de vrouw dus soms beslissingen nemen zonder haar man.
2. Als de man nog aanspreekbaar is, dan zal de vrouw veel beslissingen nemen, maar wel in overleg met hem.
3. Zo'n man moet naar de hulpverlening. Vraag aan de vrouw: is er schuld aan jouw kant dat de man verslaafd is geworden?
4. Gelijke positie als een weduwe.
5. Had niet met hem moeten trouwen.
6. Had niet met hem moeten trouwen. (Ik ken trouwens meer vrouwen met een gat in de hand.) Bespreekbaar maken en de financiële huishouding overdragen aan de vrouw in onderling overleg.
7. Had niet met hem moeten trouwen. De vrouw mag de man hierop wijzen. Desnoods hulpverlening.
8. Had niet met hem moeten trouwen. Andere baan is gewenst.

[parsifal]

En de mens had niet in zonde moeten vallen. Punt is dat huwelijken soms om verkeerde redenen begonnen zijn en dat we dit niet oplossen door vast te stellen dat dit is gebeurd.