Dus zou haar pleidooi niet de christelijke gemeente aan moeten gaan, omdat de zorg voor mensen in moeilijke omstandigheden vanzelfsprekend zou moeten zijn.refo schreef:Wat Bussemaker aan de orde wil stellen is dat zij te maken krijgt met veel vrouwen die door de omstandigheden in de bijstand komen en geen uitzicht hebben om er ooit weer uit te komen.
Je kunt er allerlei gevoelsargumenten bijhalen over hoe geweldig het is (of juist niet) dat moeders altijd thuis zijn voor de kinderen, maar dat is helemaal het punt niet. Bussemaker zou graag zien dat de vrouwen wat meer zelfredzaam worden, zodat zij bij een calamiteit niet de hulpeloosheid in persoon worden.
En uit het voorgaande pak ik even een klein stukje van Merel eruit.
De angst voor een mogelijke scheiding vind ik echt een ernstig verkeerd argument. We gaan trouwen, maar voor het geval dat we toch gaan scheiden, moet ik toch mijn werk maar aanhouden. Als dat in je achterhoofd zit als argument, is de eerste drempel naar het scheiden al genomen... Als Christen mag deze gedachte mijns inziens geen enkele, maar dan ook geen enkele rol spelen in de keuze om als vrouw te blijven werken.merel schreef:Ik ben het eigenlijk wel met Bussemaker eens dat er veel vrouwen zijn die te afhankelijk zijn van hun man. De staat zorgt niet meer voor je van de wieg tot het graf. In dat kader ben ik ervoor dat meisjes een goede opleiding hebben en werkzaam blijven ook als de kinderen zijn. De ww uitkering wordt verkort, alimentatiemogelijkheden worden teruggeschroeft en de weduwenuitkering bestaat ook niet meer voor vrouwen die na 1950 geboren zijn. En het aantal scheidingen neemt ook in de reformatorische gezindte toe. Bij de meeste banen is het niet meer zo makkelijk om een herintrederscusus te doen.
Waarom heeft Bussemaker geen oog voor de afwezigheid van mijn zelfredzaamheid??
.... samen spelen kunnen ze niet! samen delen al helemaal niet! want ieder kind komt voor ze eigen op, wordt thuis wel geleerd. Het broeinest voor de dikke-ik-mentaliteit van Nederland! 
