Avondwake

[-DIA-]

Mara, je kunt je natuurlijk vastbijten op het woord "avondwake", maar het zou natuurlijk wel kunnen dat er niet de betekenis aan gegeven wordt die jij er aan geeft. En/of een andere dan die er in RKK-kringen aan gegeven wordt.

Bidden voor de overledene is gewoon niet bijbels en daarom niet goed. Als dat de invulling ervan zou zijn, ben ik het met je afkeuring eens.

Die betekenis is er wel aan gegeven, heb ik begrepen. Ik heb het nagevraagd.
Ik was geschokt toen ik de kaart ontving en dit las en vroeg me af of dit inmiddels veel vaker gebeurt.
Ik weet van de diverse gezamenlijke activiteiten die gedeeld worden door de PKN met de RK, maar dit gaat m.i. wel heel ver richting Rome.
En dan wil ik het verder hierbij laten, omdat er nogal lauw op wordt gereageerd. Kennelijk is het voor ieder ver-van het-bed (nog).
En zou het een beklag worden. Dat was geenszins de bedoeling.

Verschillende reacties geven blijk van het niet beseffen van wat de dood inhoudt.
Of ik nog stukjes ga plaatsen weet ik niet. Vrees dat het niet veel begrip zal opleveren.

Hoe meer ik de ontwikkelingen op dit forum, in de krant, de kerk en in de gehele wereld
waarneem, hoe minder ik me aan de indruk kan ontworstelen dat er een geest van een diepe
slaap over de kerk en de wereld is gekomen, waar ook ik niet van uitgezonderd ben.

We merken zeer duidelijk dat het einde aller dingen nader is dan ooit. De tekenen, vooral
ook in de kerken, spreken een zeer duidelijke taal aangaande de tijd waarin wij nu leven.

Het einde van alles kenmerkt zich door een hoge mate van onbezorgdheid en gedachten
aan de dood worden ver weg gehouden, en zo ze er nog zijn wordt algemeen gedacht dat
'het allemaal wel mee zal vallen', immers God is toch barmhartig? En ik geloof, dus.. wat
ontbreekt mij nog? Zo komt het wel over als we alles goed beschouwen.

[Curatorium]

Verschillende reacties geven blijk van het niet beseffen van wat de dood inhoudt.
Of ik nog stukjes ga plaatsen weet ik niet. Vrees dat het niet veel begrip zal opleveren.

Als je het beseffen van de dood gelijk stelt aan de kleur zwart, zal dat inderdaad geen begrip opleveren.
En zoals Mara zegt:

[-DIA-]

Verschillende reacties geven blijk van het niet beseffen van wat de dood inhoudt.
Of ik nog stukjes ga plaatsen weet ik niet. Vrees dat het niet veel begrip zal opleveren.

Als je het beseffen van de dood gelijk stelt aan de kleur zwart, zal dat inderdaad geen begrip opleveren.
En zoals Mara zegt:

Maar vergeet niet het nut van stilstaan... bezinning....

[Luther]

Als je het beseffen van de dood gelijk stelt aan de kleur zwart, zal dat inderdaad geen begrip opleveren.

Bedoel je dit als algemene stelling, of ook in de kerken?

[ejvl]

Als je het beseffen van de dood gelijk stelt aan de kleur zwart, zal dat inderdaad geen begrip opleveren.

Bedoel je dit als algemene stelling, of ook in de kerken?

Voor mijzelf zou ik zeggen: Algemeen.
Als je beseft wat de dood inhoud, dat wij hier een vergankelijk leven hebben, dat het eeuwigheid wordt, als je dat 1 op 1 aan de kleur zwart koppeld, en de kleur zwart daarmee verbonden laat, dus het kan niet zonder de kleur zwart want anders is er per definitie geen besef van de dood.

Al denk ik niet dat iemand dit zo zal stellen.

Ik heb wel het liefst stemmige kleding bij rouwplechtigheden, dit hoeft niet perse een pak te zijn, maar ik houd wel van eenvoudig, al zou ik dit niet direct koppelen aan het feit of iemand wel of geen besef van de dood heeft.

[freek]

Onlangs is mijn opa overleden. Tijdens de rouwdienst stond de voorganger - een vriend van mijn opa, predikant in de OGG - uitvoerig stil bij het leven van opa. Hoe hij hem herinnerde, de persoonlijke anekdotes. Z'n geloof, z'n godsvrucht. Hij verontschuldigde zich enkele malen daarvoor. Want eigenlijk kon dat niet, maar waar het hart vol van is, kennelijk...
Ik ben blij dat zowel bij de begrafenis van m'n opa, als van m'n oma, de voorganger(s) het principe even lieten vallen en er, ondanks de uiterst bevindelijke sfeer, een heel persoonlijk tintje aan gaven.

[Posthoorn]

Onlangs is mijn opa overleden. Tijdens de rouwdienst stond de voorganger - een vriend van mijn opa, predikant in de OGG - uitvoerig stil bij het leven van opa. Hoe hij hem herinnerde, de persoonlijke anekdotes. Z'n geloof, z'n godsvrucht. Hij verontschuldigde zich enkele malen daarvoor. Want eigenlijk kon dat niet, maar waar het hart vol van is, kennelijk...
Ik ben blij dat zowel bij de begrafenis van m'n opa, als van m'n oma, de voorganger(s) het principe even lieten vallen en er, ondanks de uiterst bevindelijke sfeer, een heel persoonlijk tintje aan gaven.

Heeft je opa zelf nooit iets op schrift gesteld?

[helma]

Dat kan ik me goed voorstellen Freek. En ik denk ook wel dat het goed is; het is toch Gods werk in het leven van iemand.

Als personen maar niet zo bewierookt worden dat je ze bijna niet meer herkent in hetgeen er gezegd wordt bij het graf; dat heb ik ook wel eens meegemaakt.
Andersom kan ook..
ik denk terug aan de begrafenis van iemand die echt geen makkelijk mens was. In de toespraak werd dat ook gezegd: iedereen die pa gekend heeft weet wel dat hij niet zo makkelijk was. Daar heeft hij zelf het méést last van gehad. Daarom was hij ook altijd zo verwonderd dat God naar hém had omgezien. En toen werd geroemd van het werk van Christus in hem.
Ik vond dat zó ontroerend. Dan is genade écht genade.

[samanthi]

Mara, je kunt je natuurlijk vastbijten op het woord "avondwake", maar het zou natuurlijk wel kunnen dat er niet de betekenis aan gegeven wordt die jij er aan geeft. En/of een andere dan die er in RKK-kringen aan gegeven wordt.

Bidden voor de overledene is gewoon niet bijbels en daarom niet goed. Als dat de invulling ervan zou zijn, ben ik het met je afkeuring eens.

Die betekenis is er wel aan gegeven, heb ik begrepen. Ik heb het nagevraagd.
Ik was geschokt toen ik de kaart ontving en dit las en vroeg me af of dit inmiddels veel vaker gebeurt.
Ik weet van de diverse gezamenlijke activiteiten die gedeeld worden door de PKN met de RK, maar dit gaat m.i. wel heel ver richting Rome.
En dan wil ik het verder hierbij laten, omdat er nogal lauw op wordt gereageerd. Kennelijk is het voor ieder ver-van het-bed (nog).
En zou het een beklag worden. Dat was geenszins de bedoeling.

Verschillende reacties geven blijk van het niet beseffen van wat de dood inhoudt.
Of ik nog stukjes ga plaatsen weet ik niet. Vrees dat het niet veel begrip zal opleveren.

Hoe meer ik de ontwikkelingen op dit forum, in de krant, de kerk en in de gehele wereld
waarneem, hoe minder ik me aan de indruk kan ontworstelen dat er een geest van een diepe
slaap over de kerk en de wereld is gekomen, waar ook ik niet van uitgezonderd ben.

We merken zeer duidelijk dat het einde aller dingen nader is dan ooit. De tekenen, vooral
ook in de kerken, spreken een zeer duidelijke taal aangaande de tijd waarin wij nu leven.

Het einde van alles kenmerkt zich door een hoge mate van onbezorgdheid en gedachten
aan de dood worden ver weg gehouden, en zo ze er nog zijn wordt algemeen gedacht dat
'het allemaal wel mee zal vallen', immers God is toch barmhartig? En ik geloof, dus.. wat
ontbreekt mij nog? Zo komt het wel over als we alles goed beschouwen.

Ik kan hier wel in meekomen, de dagen van Noach eten, drinken, trouwen, op zich niet verkeerd, maar zonder God.
Leven voor het hier en nu, individualisme, wij weten niet wanneer die laatste zijn zal, maar een ding weet ik de Heere zegt: Waakt!

Vandaag kan mijn/jou laatste dag zijn. En dan?

[samanthi]

Dat kan ik me goed voorstellen Freek. En ik denk ook wel dat het goed is; het is toch Gods werk in het leven van iemand.

Als personen maar niet zo bewierookt worden dat je ze bijna niet meer herkent in hetgeen er gezegd wordt bij het graf; dat heb ik ook wel eens meegemaakt.
Andersom kan ook..
ik denk terug aan de begrafenis van iemand die echt geen makkelijk mens was. In de toespraak werd dat ook gezegd: iedereen die pa gekend heeft weet wel dat hij niet zo makkelijk was. Daar heeft hij zelf het méést last van gehad. Daarom was hij ook altijd zo verwonderd dat God naar hém had omgezien. En toen werd geroemd van het werk van Christus in hem.
Ik vond dat zó ontroerend. Dan is genade écht genade.

Ik heb wel eens van dichtbij meegemaakt dat het leek of het over iemand anders ging en de (niet gelovige) familie zeiden waar heb die man het over? Oma zou er over gesproken hebben e.d. terwijl het een gesloten vrouw was die haar innerlijk maar mondjesmaat deelde en alleen met degene die er oor voor had.

[Mara]

Onlangs is mijn opa overleden. Tijdens de rouwdienst stond de voorganger - een vriend van mijn opa, predikant in de OGG - uitvoerig stil bij het leven van opa. Hoe hij hem herinnerde, de persoonlijke anekdotes. Z'n geloof, z'n godsvrucht. Hij verontschuldigde zich enkele malen daarvoor. Want eigenlijk kon dat niet, maar waar het hart vol van is, kennelijk...
Ik ben blij dat zowel bij de begrafenis van m'n opa, als van m'n oma, de voorganger(s) het principe even lieten vallen en er, ondanks de uiterst bevindelijke sfeer, een heel persoonlijk tintje aan gaven.

Dat is mooi Freek en een troost om in je hart mee te nemen.
Natuurlijk mag er een persoonlijk tintje aan een begrafenis worden meegegeven.
Je begraaft een geliefde, iemand met wie je iets gedeeld hebt.
En als er dan ook nog een geestelijke band was, is het verdriet net zo groot, maar is het wel anders.
Dan mag er Troost zijn.
Het principe om een onpersoonlijke rouwdienst te houden, begrijp ik ook niet.
Kennelijk is men al snel bang voor verheerlijking en daar mag het niet om gaan.
Ik wens je veel sterkte met dit verdriet over het verlies van je grootouders. Je hebt dus beiden niet meer begrijp ik?

[freek]

Onlangs is mijn opa overleden. Tijdens de rouwdienst stond de voorganger - een vriend van mijn opa, predikant in de OGG - uitvoerig stil bij het leven van opa. Hoe hij hem herinnerde, de persoonlijke anekdotes. Z'n geloof, z'n godsvrucht. Hij verontschuldigde zich enkele malen daarvoor. Want eigenlijk kon dat niet, maar waar het hart vol van is, kennelijk...
Ik ben blij dat zowel bij de begrafenis van m'n opa, als van m'n oma, de voorganger(s) het principe even lieten vallen en er, ondanks de uiterst bevindelijke sfeer, een heel persoonlijk tintje aan gaven.

Heeft je opa zelf nooit iets op schrift gesteld?

Nee.

[freek]

Onlangs is mijn opa overleden. Tijdens de rouwdienst stond de voorganger - een vriend van mijn opa, predikant in de OGG - uitvoerig stil bij het leven van opa. Hoe hij hem herinnerde, de persoonlijke anekdotes. Z'n geloof, z'n godsvrucht. Hij verontschuldigde zich enkele malen daarvoor. Want eigenlijk kon dat niet, maar waar het hart vol van is, kennelijk...
Ik ben blij dat zowel bij de begrafenis van m'n opa, als van m'n oma, de voorganger(s) het principe even lieten vallen en er, ondanks de uiterst bevindelijke sfeer, een heel persoonlijk tintje aan gaven.

Dat is mooi Freek en een troost om in je hart mee te nemen.
Natuurlijk mag er een persoonlijk tintje aan een begrafenis worden meegegeven.
Je begraaft een geliefde, iemand met wie je iets gedeeld hebt.
En als er dan ook nog een geestelijke band was, is het verdriet net zo groot, maar is het wel anders.
Dan mag er Troost zijn.
Het principe om een onpersoonlijke rouwdienst te houden, begrijp ik ook niet.
Kennelijk is men al snel bang voor verheerlijking en daar mag het niet om gaan.
Ik wens je veel sterkte met dit verdriet over het verlies van je grootouders. Je hebt dus beiden niet meer begrijp ik?

Thanks. Ze waren half in de 90 en overleden binnen een jaar.