Afgewezen schreef:Dat ik zelf ook best wel wat hulp zou kunnen gebruiken en dat hij dus niet bij mij moet wezen.
Achteraf gezien had ik gewoon moeten zeggen dat het geen pas geeft om op die manier mensen te benaderen. Maar ja, je wordt overrompeld door zoiets mafs, dan weet je niet meteen hoe je moet reageren.
Dodo schreef:Dus als jouw buurman aanbelt en zegt: buurman, mijn gras moet nodig gemaaid worden, wil jij dat voor me doen?
Dan doe je dat? Ik geloof er niets van.
De bijbel zegt dingen over hulp aan mensen die dat nodig hebben, ja. Maar niet over het ingaan op elk onzinnig verzoek. laten we wel wezen, een stapel strijkgoed is niet levensbedreigend.
Mara schreef:Ik vraag me af of het werkelijk alleen om dat stapeltje strijk gaat.
Als je hier JA op zegt, bestaat de kans dat hij meteen ook nog dat raam even gelapt wil hebben of de kamer gestofzuigd.
Of kan hij dat allemaal zelf?
Ik zal voor mijzelf antwoorden. Ik merk bij mijzelf dat het erg makkelijk is om allerlei obstakels op te werpen om een ander niet te helpen: ik ken haar helemaal niet, ik vind hem eigenlijk een beetje een rare persoon, zij heeft nooit wat voor mij gedaan, ik heb wel belangrijkere dingen te doen, hij kan het eigenlijk net zo goed zelf doen, zij kan beter iemand anders vragen, ik heb hier geen tijd voor, hij hoort niet bij mijn kerk, straks moet ik elke week haar gras komen maaien, enz., enz., enz. Dat is vaak mijn eerste reactie.
Omdat ik denk dat het een Bijbelse opdracht is om vrijgevig te zijn met liefde jegens onze naaste -- beter te veel dan te weinig! –- probeer ik de boel opzettelijk om te draaien: ik probeer eerst te helpen, daarna bedenk ik de 10.000 redenen waarom ik dat niet had moeten doen (maar die doen er dan niet zoveel meer toe). Dit lukt me lang niet altijd geef ik onmiddelijk toe.
Het gaat mij in deze discussie niet zozeer om specifieke voorvallen, maar meer om het algemene perspectief dat onze reactie bepaalt in dit soort gevallen.