Ik heb ooit meegewerkt aan een jubileumboekje van het koor waar ik op zat.Mara schreef:Zou jij aan een dergelijk "project" beginnen, als je gevraagd zou worden?Afgewezen schreef:Weet je hoe arbeidsintensief schrijven is?WimA schreef:Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?
Boekbespreking
M. Golverdingen, Ds. F. Mallan
OM HET BEHOUD VAN EEN KERK
Als we aan dit boek even onze aandacht willen geven, zullen we het woord boekbespreking zeker niet kunnen gebruiken. De ruimte in ons blad en ook de tijd die ons beschikbaar is laten het niet toe om uitvoerig in te gaan op wat in dit omvangrijke werk te lezen is. We moeten dus maar even de grote lijnen aangeven die voor ons van betekenis zijn. Het boek laat ons in hoofdzaak zien hoe het ds. G.H. Kersten in het bijzonder erom te doen geweest is om scheuringen in het kerkelijk leven te voorkomen. Vandaar de titel die het boek draagt "Om het behoud van een kerk". En daar is het ds. Kersten ook zeker om te doen geweest. We hebben de laatste drie jaar van zijn leven meer van nabij met hem meegemaakt. De vrees die hem kwelde heeft hij toen niet voor ons verborgen gehouden. Hij heeft naar een eenheid in het kerkelijk leven gezocht van zijn jonge jaren af We hebben maar te denken aan de vereniging die in het bijzonder onder zijn leiding tot stand kwam tussen de Ledeboeriaanse gemeenten en de kruisgemeenten in 1907.
Hij heeft ons echter als studenten in de drie laatste jaren van zijn leven maar eerlijk, niet een enkele keer, maar dikwijls gezegd dat als we zouden vasthouden aan wat hij ons voorgehouden had, dat dan zeker een scheuring wel niet uit zou kunnen blijven. Alleen hoopte hij gezien zijn leeftijd en de zwakte van zijn lichaam dit niet meer mee te moeten maken. Daarbij moest hij er niet aan denken dat wat hij met zoveel liefde en zorg bijeen had mogen brengen onder Gods leiding aan de verscheuring en verbrokkeling zou worden prijsgegeven en dat hij dat zelf nog zou moeten aanschouwen.
Het lust ons niet om predikanten die reeds lang in het graf liggen nog eens naar omlaag te halen. Daarbij willen we ook niet graag op een hatelijke wijze ons gevoelen kenbaar maken. Ook ons heeft het zeer veel verdriet gedaan als we de gemeenten die ons lief geworden waren, niet langer meer konden blijven dienen als voorheen. Er is een bijzondere geschiedenis aan ons kerkelijk leven verbonden. En daar zouden we nu in deze boekbespreking in grote trekken even op willen wijzen. Onze gemeenten vinden haar ontstaan grotendeels in de kruisgemeenten en de Ledeboeriaanse gemeenten. De geschiedenis doet ons weten dat deze gemeenten zich niet met de afgescheidenen konden verenigen om de vrijheidsaanvrage die een einde zou maken aan de vervolgingen waaraan we door de afscheiding in 1834 waren blootgesteld. Maar dat niet alleen. Ook de leer kwam in het geding. De wijze waarop het aanbod van genade gepredikt werd zou de gemeenten ongetwijfeld brengen tot een steeds grotere oppervlakkigheid. Vandaar dat de leraars van de kruisgemeenten zich daar zo sterk tegen hebben gekant. We hebben maar te denken aan de geschriften van ds. E. Fransen en ds. C. van den Oever en meerderen met hen. Het boekje van ds. WW Smitt: "Waar openbaart zich de Gereformeerde Kerk in Nederland", kan daar zeker alle misverstand over ontnemen.
Als we nu in het bijzonder aan ds. Kersten denken bij het lezen van dit boek, gaan onze gedachten terug naar onze kinderjaren, als we dan ds. Kersten gedurig van de preekstoel hoorden zeggen: "Men preekt nu maar een algemeen aanbod van genade met te zeggen: het wordt u aangeboden en u hebt het maar aan te nemen." Hij had dan het oog op wat in die tijd in de Gereformeerde Kerken geleerd werd. Dr. Steenblok kwam uit de Gereformeerde Kerken en had het daar ook onder zulk een leervoorstelling zeer moeilijk gekregen. Was het wonder, dat als hij door zijn overgang naar de Gereformeerde Gemeenten een zelfde gedachtegang moest waarnemen, dat hem dat ook dadelijk de strijd daartegen deed aanbinden? De opvatting over de algemene genade die er onder ons heerste, dat ook de verworpenen delen in de vrucht van Christus verdiensten in het ontvangen van de tijdelijke weldaden, zag hij daar ook nauw aan verbonden. Ik kan daar nu niet uitgebreid op ingaan. Ds. Kersten heeft zijn mening daarover ook niet onder stoelen en banken gestoken, want hij heeft het duidelijk doen weten, wat hij ook in zijn toelichting op de Gereformeerde dogmatiek heeft geschreven, dat hij daarin van geen ander gevoelen was dan dr. Steenblok. Wel heeft hij ook duidelijk geschreven dat de bedeling van de tijdelijke weldaden onder de algemene genade niet los te zien is van de verdiensten van Christus, maar niet één verworpene ontvangt enige weldaad uit de hogepriesterlijke bediening van Christus, want Hij heeft niet één druppel bloed voor een verworpene gestort. Daarin was dr. Steenblok het ook met hem eens. Hij heeft ook de toelichting van ds. Kersten op de Gereformeerde dogmatiek overzien en kon zich daar geheel mee verenigen.
Ds. Golverdingen brengt ook nog ter sprake wat ik geschreven heb over de Synode van 1945. Hij vraagt zich af of wat ik me daarvan herinneren kan wel geheel juist is. Dit geldt de opmerking die door ds. Verhagen gemaakt werd over het voorzitterschap van ds. Kersten op die synode. De synode van 1945 maakte ik voor de eerste keer mee, daar ik toen pas tot de studie was toegelaten. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ds. Verhagen de opmerking maakte dat ds. Kersten nu toch weer geen voorzitter kon zijn, daar men toch om toerbeurt voorzitter moest zijn. Ds. Kersten gaf daarop ten antwoord dat men wel bij toerbeurt voorzitter was op de classis, maar op de Synode werd de voorzitter gekozen door stemming van de afgevaardigden.
Nu merkt ds. Golverdingen op dat deze synode een voortgezette synode was van 1944. En die voortgezette synode wordt door dezelfde voorzitter gepresideerd als de verdaagde Synode. Ik heb toen ook nog niet geweten dat het in 1945 een voortgezette synode was. Maar dan is het nog zoveel te erger geweest dat zulk een opmerking door ds. Verhagen gemaakt werd. Ds. Kersten was dus als vanzelfsprekend voorzitter van deze synode. Dat de synode van 1945 werd voortgezet met de opmerking van ds. Verhagen dat ds. Kersten nu geen voorzitter kon zijn, weet ik met zekerheid te vermelden, want dit is onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift, want wat ds. Kersten opmerkte was ook iets uit het kerkrecht dat ik toen nog niet wist en wat me toen al gelijk als jonge student tot lering was.
Oud geworden zijnde, herinner ik me niet alles zo nauwkeurig meer wat in de laatste jaren is voorgevallen, of het moeten zeer aangrijpende dingen zijn geweest, maar wat ik meegemaakt heb op kerkelijk gebied in mijn jonge jaren staat me zo helder voor ogen alsof het de dag van gisteren is gebeurd. Ik heb de laatste drie jaren van het leven van ds. Kersten op de school meegemaakt en herinner me nog zeer wel wat hij ons als zijn vrees voor de toekomst van de gemeenten gedurig voor ogen hield. En wat hij ons voorzegd heeft, is gebeurd. Hoe hij over het algemene welmenende aanbod van genade dacht, zoals men dat nu steeds meer voorstond, kunnen we uit zijn nagelaten geschriften weten. We hebben maar te denken aan wat we vermeld kunnen vinden in het boek "Bedroefden om der bijeenkomst wil". Wat we daarin lezen op bladzijde 32 en 33 heb ik hem zelf zo horen zeggen in 1947 in zijn gedachtenisrede bij het 40jarig bestaan van de Gereformeerde Gemeenten. Men komt nu steeds maar graag aandragen met een preek van hem uit 1907, maar zoals hij daar sprak over de aanbieding der genade, staan wij ook nog wel steeds voor, want we hopen het de hoorders ook steeds nog in liefde voor te houden welk een verantwoordelijkheid men draagt voor het leven onder de rijke bediening van het Evangelie.
Ik moet echter deze boekbespreking nodig afsluiten. Dit wil ik doen met nog een laatste opmerking te maken. Men krijgt uit het lezen van het boek van ds. Golverdingen de indruk dat ds. Kersten altijd veel verdraagzaamheid heeft getoond, ook als er een afwijking van de leer der Waarheid openbaar kwam. Zo zou hij dus ds. Kok en ook dr. Steenblok hebben willen sparen tot behoud van de gemeenten. Ik citeer even letterlijk wat ds. Golverdingen in zijn boek schrijft over de studententijd van ds. Kok. We lezen op bladzijde 138 en 139: "In Yerseke komt hij (student Kok) in een diepe geestelijke crisis terecht: "Ik liep vast met al mijn denken vanuit de verkiezing vanuit de borgstelling van Christus voor Zijn volk, en vanuit de doodstaat van de mens. Ik liep vast met al mijn denken vanuit de val van de mens. Hoe heeft God met de mens het verbond der werken kunnen oprichten, hem het eeuwige leven kunnen beloven, daar dat toch niet in overeenstemming was met Gods besluit? Zo zonk mijn hart met die en nog vele vragen steeds dieper weg in de duisternis van het menselijk denken. Na ruim tien maanden moet hij de opleiding afbreken en neemt hij afscheid van zijn leermeesters. Korte tijd daarna neemt God de geestelijke crisis weg door hem te onderwijzen uit Psalm 138. Hij ziet dat de Heere van hem vraagt Zijn raad te aanvaarden door met zijn gehele hart het Woord aan te nemen en dat te verkondigen. Kok keert terug naar Yerseke om de opleiding te vervolgen. Zijn conclusie is: de prediking van het Evangelie is wel naar Gods besluit, maar kan door ons niet gepredikt worden vanuit het besluit des Heeren. Het moet gepredikt worden vanuit de algenoegzame offerande van Jezus Christus. Het komt aan op het aannemen van Christus in het binnenste van ons hart, want op die grond alleen kan Gods vergevende liefde gesmaakt worden om kinderlijk met de Heere te leven"." Zo weten we hoe ds. Kok tot zijn ruime aanbieding is gekomen. Het is echter anders gegaan dan dat we hier uit het schrijven van Kok uit zijn studententijd vermeld vinden. Ds. Kok heeft niet zelf zijn studie voor een tijd afgebroken. Ds. Kersten heeft hem weggestuurd met de toevoeging erbij: "Kok, ga jij maar weer koeken bakken." Later moest ds. Kersten op aandringen van de Synode Kok weer tot de studie toelaten. Wat ik nu schrijf, is zomaar geen praatje. Ik heb het uit betrouwbare bron zwart op wit op papier staan. Tot aan het eind van het leven van ds. Kersten is er een scheiding gebleven. Met dr. Steenblok viel er geen scheiding. Ik heb ds. Kersten ook als een man met gebreken leren kennen. Maar wie heeft er geen gebreken? Het ware geestelijke leven zoals dat in het hart van ds. Kersten verklaard lag en ook zich openbaarde in zijn standvastigheid in het verdedigen van de leer der Waarheid heeft me tot aan het einde van zijn leven en nog steeds aan hem nauw verbonden doen blijven. En zo is de band ook bewaard gebleven aan dr. Steenblok. Hij wordt ook steeds aan ons voorgesteld als een man met een moeilijk karakter, maar ik heb hem leren kennen als een echte ronde Zeeuw. Men wist wat men aan hem had, maar zo kon men toch even goede vrienden met hem blijven.
Uit het schrijven van ds. Golverdingen proef ik een voorliefde voor een bepaalde leraar, die ook liefst niet in de prediking vanuit de eeuwigheid opkwam. Maar de predikers die op een rechte wijze uit de eeuwigheid mochten opkomen, droegen de liefde van het ware volk van God weg. Zij spraken naar het hart van Jeruzalem. De scheiding die er gekomen is in 1953 is er zomaar niet gekomen. Ds. Kersten heeft die voorspeld en heeft het zijn kinderen nog op het laatst van zijn leven doen weten dat hij bepaald was bij Jeremia 45, bij de woorden die mij ook veel te zeggen hebben gekregen: "Zie, wat Ik gebouwd heb, breek Ik af, en wat Ik geplant heb, ruk Ik uit, zelfs dit ganse land." Dat oordeel blijft niet uit. De Heere geve ons om ook evenals Baruch onze ziel tot een buit te mogen hebben, eer dit besluit zal baren. Ik moet dit schrijven nodig besluiten, om het ook de drukker niet te moeilijk te maken. Zijn er nog vragen hierover te stellen, dan wil ik die zo nodig in een antwoord per brief nog wel aan de orde brengen, als ze althans niet met een verkeerde bedoeling gesteld worden.
Ds. F. Mallan
Je hebt vrijzinnige predikanten en ook rechtzinnige predikanten.-DIA- schreef:Goed, je was zo het lijkt, geen vriend van ds. Mallan.hervormde schreef:En daarom hebben wij in het heden van genade ook de stem van Zijn Woord ontvangen.
Maar Zijn Woord is door zijn mond helder verkondigd.
En dat Woord is een eeuwigblijvend woord.
We moeten de mensen niet vergeten die ons Gods Woord hebben verkondigd.
Gedenken, herdenken is niet verkeed, ik denk juist dat het Bijbels is dat
we die mensen niet vergeten, en het Woord wat ze spraken.
Dat is toch wel iets anders ale heiligenverering, dacht ik zo.
Laten we dan proberen om alsnog te luisteren wat hij spreekt, nadat hij
gestorven is.
De theologische school staat altijd op de agenda.-DIA- schreef:Toch is ds. Golverdingen tot de conclusie gekomen dat de synode toen verkeerd had gehandeld.refo schreef:De schuld kan nooit bij een synode liggen, want dat is een vergadering.
En als deze onjuiste besluiten neemt dan ga je niet voor jezelf beginnen, maar beroep je je op een volgende.
Het docentschap van dr. Steenblok stond nota bene niet eens op de agenda van de synode... Dat kwam gewoon als een donderslag bij heldere hemel... De synode kan niet op eigen houtje zomaar een agendapunt toevoegen dacht ik...
Toen blijkbaar niet, wat hoe kon ds. Golverdingen dan als kerkhistoricusrefo schreef:De theologische school staat altijd op de agenda.-DIA- schreef:Toch is ds. Golverdingen tot de conclusie gekomen dat de synode toen verkeerd had gehandeld.refo schreef:De schuld kan nooit bij een synode liggen, want dat is een vergadering.
En als deze onjuiste besluiten neemt dan ga je niet voor jezelf beginnen, maar beroep je je op een volgende.
Het docentschap van dr. Steenblok stond nota bene niet eens op de agenda van de synode... Dat kwam gewoon als een donderslag bij heldere hemel... De synode kan niet op eigen houtje zomaar een agendapunt toevoegen dacht ik...
Mooie post!accoord schreef:Deze predikant heeft voor velen betekend. Zoals ik hier tussen de regels door lees, dan zie ik verschillende begrijpelijke reacties met kernwoorden als: achting, verering, paus, voetstuk, respect. Graag wil ik wat relativeren. Gezien zijn nauwgezette levenswandel dan had ik niets dan alleen respect en achting voor hem. Zijn leven stond in het teken van dienstknecht van God te zijn, tot het laatste toe.
Ds. Mallan was altijd met zijn dienende taak bezig en had nooit vakantie. Mensen zetten hem op een voetstuk en vereerde hem misschien wel eens. Er zijn er die zijn foto in de huiskamer hebben. Begrijpelijk misschien. Ik heb geen foto en mijn hart lag misschien nog dichter bij de nuchtere en humoristische Ds. v.d. Woestijne (hoewel ik ook daar geen foto van heb hangen of staan).
Ds. Mallan had wel een beetje last van zelfverheffing, maar dat bekende hij ook wel eerlijk zo af en toe. Bijvoorbeeld, hij schreef zelf een voorwoord voor zijn eigen catechismusverklaring. Dat moet je eigenlijk niet willen, denk ik. Het jaarboekje bevatte bijna altijd een preek van Ds. Mallan en soms kwamen de artikelen in de W.S. uitsluitend van zijn hand. Dat vond ik wel eens jammer, hoewel ik die rubrieken graag las.
Niettemin vond ik het begrijpelijk dat velen hun huwelijks- of bevestigingsdienst door hem wilde laten leiden. Wat kon hij hartelijk en met grote bewogenheid mensen/ambstdragers/predikanten toespreken! Dat was vaak hartverwarmend, vooral aan het eind van zijn bediening toen hij ondanks vele lichamelijke gebreken dit werk toch nog graag wilde doen. Ik denk ook aan de psalmzangavonden, wat hij eerst eigenlijk maar niks vond, maar waar hij later op hoge leeftijd toch meditaties hield, vooral ook omdat hij de jeugd daarmee bereiken kon.
Veel is hij bekritiseerd door mensen die hem amper kenden, maar alleen van horen zeggen hadden dat hij een soort paus was. Ik weet nog goed, hoe hij tijd vrijgemaakt had om op een studiedag van een middelbare technische school iets te vertellen over Gods kinderen en over nog wat thema's. Er was een leraar Nederlands daar, die veel over Ds. Mallan gelezen en gehoord had en veel kritiek op hem had. Echter, nadat doe dominee zijn inleiding had gehouden en op verzoek ook iets uit zijn eigen leven had verteld, brak zijn hart en zei hij dat hij nooit meer iemand zou bevooroordelen, voordat hij de man of vrouw persoonlijk had ontmoet.
Tenslotte was Ds. Mallans verlangen naar het eeuwig zalig hemelleven soms zo groot, en kon hij dat op ontroerende wijze vertolken, dat je met heilige jaloersheid bevangen werd. Is er bij mij en jullie ook dat verlangen?
Bij de aanvang van de rouwdienst werd gezongen:
Zo laat gij, Heer' uw knecht
naar 't woord hem toegezegd,
thans henengaan in vrede;
nu hij Uw zaligheid,
zolang door hem verbeid,
gezien heeft, op zijn bede.
Maar ondanks zijn menselijke gebreken blonk de genade van God uit.Anker schreef:Mooie post!accoord schreef:Deze predikant heeft voor velen betekend. Zoals ik hier tussen de regels door lees, dan zie ik verschillende begrijpelijke reacties met kernwoorden als: achting, verering, paus, voetstuk, respect. Graag wil ik wat relativeren. Gezien zijn nauwgezette levenswandel dan had ik niets dan alleen respect en achting voor hem. Zijn leven stond in het teken van dienstknecht van God te zijn, tot het laatste toe.
Ds. Mallan was altijd met zijn dienende taak bezig en had nooit vakantie. Mensen zetten hem op een voetstuk en vereerde hem misschien wel eens. Er zijn er die zijn foto in de huiskamer hebben. Begrijpelijk misschien. Ik heb geen foto en mijn hart lag misschien nog dichter bij de nuchtere en humoristische Ds. v.d. Woestijne (hoewel ik ook daar geen foto van heb hangen of staan).
Ds. Mallan had wel een beetje last van zelfverheffing, maar dat bekende hij ook wel eerlijk zo af en toe. Bijvoorbeeld, hij schreef zelf een voorwoord voor zijn eigen catechismusverklaring. Dat moet je eigenlijk niet willen, denk ik. Het jaarboekje bevatte bijna altijd een preek van Ds. Mallan en soms kwamen de artikelen in de W.S. uitsluitend van zijn hand. Dat vond ik wel eens jammer, hoewel ik die rubrieken graag las.
Niettemin vond ik het begrijpelijk dat velen hun huwelijks- of bevestigingsdienst door hem wilde laten leiden. Wat kon hij hartelijk en met grote bewogenheid mensen/ambstdragers/predikanten toespreken! Dat was vaak hartverwarmend, vooral aan het eind van zijn bediening toen hij ondanks vele lichamelijke gebreken dit werk toch nog graag wilde doen. Ik denk ook aan de psalmzangavonden, wat hij eerst eigenlijk maar niks vond, maar waar hij later op hoge leeftijd toch meditaties hield, vooral ook omdat hij de jeugd daarmee bereiken kon.
Veel is hij bekritiseerd door mensen die hem amper kenden, maar alleen van horen zeggen hadden dat hij een soort paus was. Ik weet nog goed, hoe hij tijd vrijgemaakt had om op een studiedag van een middelbare technische school iets te vertellen over Gods kinderen en over nog wat thema's. Er was een leraar Nederlands daar, die veel over Ds. Mallan gelezen en gehoord had en veel kritiek op hem had. Echter, nadat doe dominee zijn inleiding had gehouden en op verzoek ook iets uit zijn eigen leven had verteld, brak zijn hart en zei hij dat hij nooit meer iemand zou bevooroordelen, voordat hij de man of vrouw persoonlijk had ontmoet.
Tenslotte was Ds. Mallans verlangen naar het eeuwig zalig hemelleven soms zo groot, en kon hij dat op ontroerende wijze vertolken, dat je met heilige jaloersheid bevangen werd. Is er bij mij en jullie ook dat verlangen?
Bij de aanvang van de rouwdienst werd gezongen:
Zo laat gij, Heer' uw knecht
naar 't woord hem toegezegd,
thans henengaan in vrede;
nu hij Uw zaligheid,
zolang door hem verbeid,
gezien heeft, op zijn bede.
Hij gebruikte de preekstoel wel eens als steekstoel en heeft mensen door zijn handelen ook wel pijn gedaan. Dat maakt het voor sommigen lastig om onbevooroordeeld een nagedachtenis te hebben over deze predikant. Maar wat jij schrijft is de kern van de zaak. En daar gaat het maar om, al is het andere moeilijk weg te poetsen.
Ja, sta ik helemaal achter!!Wilhelm schreef:Zondaars worden gerechtvaardigd. Ook ds Mallan, was uitzichzelf een verdoemelijke zondaar. Laten we maar stoppen met het bespreken en verheerlijken van personen, dat wordt in de reformatorische roomse kerk al genoeg gedaan. Laten we maar spreken over de genade Gods die verheerlijkt wordt in dode zondaren. Dan komt God aan Zijn eer en niet de mens. Daar gaat het om.
Daarom heb ik niet zoveel met allerlei boekjes over mensen.
Klinkt allemaal heel mooi. Maar moeten we dan maar een deel van de kerkhistorie afschrijven omdat het betrekking heeft op personen? Ik denk juist dat dit boek wel bijdraagt om een indruk te krijgen van de overwegingen die een belangrijke rol in het leven van ds Mallan gespeeld hebben. Of je het er mee eens bent doet dan niet ter zaken. Er blijven altijd mensen die graag zo'n boek op tafel hebben liggen om een goede indruk bij anderen te maken, of die graag zich verlustigen in de persoon, of die je gerust nog om de oren slaan met het boek om hun gelijk te krijgen. En met wat er allemaal gebeurd is in de jaren 50 heb ik het er ook niet zo op.Wilhelm schreef:Zondaars worden gerechtvaardigd. Ook ds Mallan, was uitzichzelf een verdoemelijke zondaar. Laten we maar stoppen met het bespreken en verheerlijken van personen, dat wordt in de reformatorische roomse kerk al genoeg gedaan. Laten we maar spreken over de genade Gods die verheerlijkt wordt in dode zondaren. Dan komt God aan Zijn eer en niet de mens. Daar gaat het om.
Daarom heb ik niet zoveel met allerlei boekjes over mensen.
Jaja, maar als de uitgever het moet hebben van de kerkhistorici, kan hij beter meteen z'n faillissement aanvragen. Dát is niet de doelgroep waarvoor dit soort boekjes worden geschreven.Cees schreef:Maar het is toch belangrijk voor kerkhistorici om een indruk te krijgen van de wijze waarop ds Mallan dacht en waarop hij het onderbouwt of recht praat waar anderen van zeggen het is echt krom.
Voor mij is een (auto)biografie zeker niet zinloos of verkeerd. Bijv. wat ik heb gelezen over Calvijn en McCheyne vond ik erg leerzaam en indrukwekkend.Cees schreef:Klinkt allemaal heel mooi. Maar moeten we dan maar een deel van de kerkhistorie afschrijven omdat het betrekking heeft op personen? Ik denk juist dat dit boek wel bijdraagt om een indruk te krijgen van de overwegingen die een belangrijke rol in het leven van ds Mallan gespeeld hebben. Of je het er mee eens bent doet dan niet ter zaken.
Van mij mag een ieder genieten van zulke boekjes maar ik heb wel vragen bij al die levensbeschrijvingen van overledenJongere schreef:Voor mij is een (auto)biografie zeker niet zinloos of verkeerd. Bijv. wat ik heb gelezen over Calvijn en McCheyne vond ik erg leerzaam en indrukwekkend.Cees schreef:Klinkt allemaal heel mooi. Maar moeten we dan maar een deel van de kerkhistorie afschrijven omdat het betrekking heeft op personen? Ik denk juist dat dit boek wel bijdraagt om een indruk te krijgen van de overwegingen die een belangrijke rol in het leven van ds Mallan gespeeld hebben. Of je het er mee eens bent doet dan niet ter zaken.
Het boek van ds. Mallan zal ik nooit gaan lezen, denk ik. Ergens ligt voor mij een grens richting de 'kleine kerkgeschiedenis' waar ik me een beetje ongemakkelijk begin te voelen bij het publiceren van levensbeschrijvingen. Het is dan alleen relevant voor een (relatief) heel klein groepje mensen en een heel klein stukje geschiedenis.
Als je het bekijkt in de breedte van de kerkgeschiedenis (zowel nu in plaats als altijd in de tijd) zijn de verschillen en gebeurtenissen rond de GG en GGiN zo verwaarloosbaar klein, dat ik me daar niet werkelijk voor kan interesseren.
Ik kan me voorstellen dat dat voor iemand anders weer anders ligt. Ik zou dus iedereen willen vrijlaten om het al dan niet te lezen en te kopen.
Al denk ik wel dat het waardevol is om met elkaar na te denken in hoeverre het goed is om de kleine kerkgeschiedenis uit te vergroten. Verliezen we niet juist daardoor de breedte uit het oog? Dat is hetzelfde ongemak wat ik had bij de tekst boven de rouwadvertentie van deze predikant over Elia. Ik kan me goed voorstellen dat mensen het zo beleven, maar vind het tegelijk een vergelijking die je eigenlijk niet kunt trekken. Omdat je alleen van 'wagen Israëls' kunt spreken, als je het eigen kerkverband zo centraal stelt. Hetzelfde gevoel heb ik bij een beschrijving over het leven van (dan zeg ik toch: slechts) één dienaar in het koninkrijk van God. De kern van mijn onbehagen/kritiek is dan: We maken onze eigen kleine geschiedenis wel eens wat te groot, denk ik.
Maar nogmaals: ik wil er geen zwaar oordeel aan verbinden, ik zou niet weten waarom. Maar je kunt er denk ik ook wel van gedachten over wisselen, zondat dat het zwart-wit gelijk goed of fout moet zijn.
Inhoudelijk heeft de hagiografie tot doel om:
1.een historische of biografische beschrijving van het leven van de heilige te geven;
2.bewondering voor de heilige uit te drukken;
3.overbrengen van een stichtend verhaal onder vorm van legende of mirakelverhaal;
4.de associatie van het leven van een heilige met Bijbelverhalen of de biografie van oudere (meer bekende) heiligen.
Ik krijg toch nogal een wrang gevoel als ik sommige reacties hier lees. Ds Mallan zal best een bijzonder mens geweest zijn, maar er is toch maar 1 Iemand waard om vereert te worden.. In onze gezindte wordt vaak gewaarschuwd voor verering van sporthelden of popidolen, maar predikantenverering is naar mijn idee behoorlijk gevaarlijk!huisman schreef:Het zijn vaker hagiografieën dan eerlijke biografieën. Toch een beetje Rooms
