Evangelisatieactiviteiten. Do's en Don'ts

[Jongere]

Dat is ook precies de reden waarom ik het er juist niet mee eens ben dat de evangelisatiefocus in plaats van woord op daad/leven zou moeten liggen. Evangeliseren doen we niet met onze nieuwe mens (en al helemaal niet met de oude).

Het lijkt er - gelet op eerdere opmerkingen - erop dat "Evangelisatie" nu juist een activiteit is die in werkheiligheid beoefend moet worden.

Ik begrijp niet wat je bedoelt met deze reactie.

Want het geloof is uit het gehoor.

Mischien moeten we dan gaan luisteren i.p.v. vertellen.

Ik denk dat de twee samen moeten gaan.
Wie geen ware christen is, heeft niets te vertellen maar inderdaad slechts te luisteren.
Wie een ware christen is, heeft nog steeds te luisteren en te leven uit het woord van God. Maar dat drijft zo iemand uit om het evangelie (= goede boodschap) van Christus te vertellen. Dat kan alleen vanuit de gekende kracht van het evangelie in het eigen leven.

En wat wordt er dan verteld?

Evangelisatie = de goede boodschap brengen. In heel het boek Handelingen zien we dat dat het verhaal is van Jezus Christus, dé nieuwe mens Zelf.
We vertellen niet over onze heiliging tegen de ander, maar over Rom. 5:1. Over wat we zien in een Ander, niet in onszelf.

De vraag was/is nu juist: "Wat zien we dan in die Ander wat aan anderen vertelt moet worden?". En daar komt - eigenlijk - geen duidelijk antwoord op. Evangelisatie is daarmee gewoon een (werk) opdracht.

Ik geloof dat het de roeping is van de ware christen om anderen te vertellen wat hij/zij heeft gezien in Christus. Dat is: Zijn verhaal vertellen en wat je gelooft dat in Hem is gebeurd in deze wereld. Wat je gelooft dat het verandert voor deze aarde, voor jou als mens en voor iets alledaags als je werk of je vrije tijd dat er een Schepper is die leeft en in Christus de wereld liefheeft. Wat zien we in Christus? Alleen al de wetenschap dat Hij het is die de wereld heeft geschapen en mij ook elk moment de adem geeft om te leven (Joh. 1:3, Kol. 1:16, Psalm 104:29) en dat diezelfde Persoon het is die mens is geweest en op deze aarde is gestorven, bepaalt en veranderd mijn leven op ieder moment dat ik dat kan geloven. Volgens mij begrijpt ieder mens dat dat zo is: dat áls er zo Iemand bestaat, het voor ieders leven een cruciaal verschil maakt. Of ze dat dan ook geloven is iets anders. Maar dat was niet anders in de tijd van Paulus; daar geloofden slechts weinigen zijn schijnbaar ongelofelijke verhaal. Toch is evangelisatie denk ik dat: het verhaal vertellen over die Mens (vergelijk de toespraken in Handelingen 2, 3:12vv, 4:10vv, 5:30vv, 8:35, 9:20, 10:38vv, 13:16vv, 17:31, etc. die allemaal dit 'verhaal vertellen') en dat Hij ook mij ontmoet is. Waarbij dat laatste voorwaarde is om ook maar iets te kunnen zeggen (maar evenzo om ook maar iets te kunnen leven in heiligheid).
Ik geloof niet dat zo met woorden evangeliseren abstract hoeft te zijn. Zo vind ik dat Tim Keller op een bewonderenswaardige manier de boodschap van rechtvaardiging weet uit te leggen voor hedendaagse mensen (in: De vrijgevige God).

Dus wat mij betreft gaan we wél weer terug naar de discussie over evangelisatie door het woord.

Ik hou gewoon niet zo van enkel het theoretsische en hypothetische gefilosofeer. Het is leer en leven.

Als je mij vraagt naar wat ik me voorstel bij evangelisatie, dan heb ik daar iets over gezegd. Hopelijk praktisch - maar wellicht komt dat al over als gefilosofeer.
Ik ben het in ieder geval oneens met de gedachte dat "praktisch" altijd betekent iets doen in plaats van iets zeggen. Maar ik zie in de Bijbel op heel veel plaatsen dat het evangelie de mensen bereikt omdat het hen wordt verteld.

Overigens merk ik nog maar eens op dat ik het met je laatste zin uiteraard eens ben. En ook is het punt duidelijk dat ook daden mensen kunnen winnen voor het evangelie (1 Petrus 3:1). Om de boodschap van vernieuwing door het evangelie uit te dragen, moeten we zelf heilig leven. Maar volgens mij heeft niemand dat ontkent.
Tenzij je punt is: er leeft tegenwoordig niemand heilig, dus wat praten jullie eigenlijk over evangelisatie? Maar in dat geval is het beter een topic te openen over heilig leven en niet over evangelisatie.

[WimA]

Nu menen christenen blijkbaar, gelet op de minimale reacties als het gaat om de vraag waarin wij (christenen) zich nu in handel en wandel onderscheiden van onze seculiere naasten, zich enkel onderscheiden te weten door een (vermeende) andere inwendige positionering t.o.v. van de wereld.

Dit is precies de reden waarom ik wat terughoudend ben om in je topics te reageren. Ik krijg niet het idee dat de beginvraag puur informatief gesteld is, maar eerder dat ik (of anderen) na twee posts jouw idee waarmee je het topic hebt geopend heb bevestigd, waarna een conclusie wordt getrokken over "nu menen christenen blijkbaar".
Ik vind dat geen discussie voeren. In een discussie wissel je met elkaar van mening en hoef je niet te verwachten dat je gesprekspartner heel de tijd grote conclusies aan je uitspraken (of zelfs je stilzwijgen) verbindt. Ik ben bereid mijn mening te uiten en ook om die te veranderen, naar aanleiding van een discussie. Maar het idee dat het hele topic bestaat om jou je punt te laten bevestigen, staat me een beetje tegen.
We kunnen geen ding meer zeggen of we liggen over de maatstaf van hoe het gesteld is met de christelijke politiek vandaag de dag, met de christelijke levenswandel en weet ik niet met wat meer.

Ik snap geloof ik wel wat je bedoeld maar vraag me af of het anders kan, of het niet wel degelijk een zeer te zake doend punt is.
Ter vergelijking, op mijn werk wil ik - bij processen die niet goed lopen - na analyse wel eens aangeven dat problemen niet worden veroorzaakt door foutieve systemen, onvolkomen procedure's en foutieve methodes maar meer doordat systemen verkeerd worden gebruikt, procedures niet worden opgevolgd en methoden worden genegeerd. Veranderen van systemen, methoden en procedures zijn dan uiteraard zinloos of zullen een zeer beperk rendement opleveren. Als reactie krijg ik dan regelmatig (soms letterlijk!) te horen: We zijn geen zendeling en dat dat - het gedrag van de medewerkers - maar als een gegeven dient te worden beschouwd.

m.b.t. tot evangelisatie heb ik idd hetzelfde idee. Niet de methoden, activiteiten zijn fout of verkeerd maar wel onze manier van ermee omgaan, idd, in handel en wandel. (en dan bedoel ik niet de evangelisten, maar de achterban, de reformatorische wereld).
Ik zal er iig nog eens goed over nadenken of mijn methodiek van aankaarten zinvol is, daar kan men inderdaad wel over twisten, of dat niet averechts werkt. Maar wat is dan een betere methodiek als dit soort onderliggende punten aangekaart worden? Want dit soort aspecten hebben altijd een gedragscomponent.

[WimA]

Want het geloof is uit het gehoor.

Mischien moeten we dan gaan luisteren i.p.v. vertellen.

Ik denk dat de twee samen moeten gaan.
Wie geen ware christen is, heeft niets te vertellen maar inderdaad slechts te luisteren.
Wie een ware christen is, heeft nog steeds te luisteren en te leven uit het woord van God. Maar dat drijft zo iemand uit om het evangelie (= goede boodschap) van Christus te vertellen. Dat kan alleen vanuit de gekende kracht van het evangelie in het eigen leven.

Duidelijk

Evangelisatie = de goede boodschap brengen. In heel het boek Handelingen zien we dat dat het verhaal is van Jezus Christus, dé nieuwe mens Zelf.
We vertellen niet over onze heiliging tegen de ander, maar over Rom. 5:1. Over wat we zien in een Ander, niet in onszelf.

De vraag was/is nu juist: "Wat zien we dan in die Ander wat aan anderen vertelt moet worden?". En daar komt - eigenlijk - geen duidelijk antwoord op. Evangelisatie is daarmee gewoon een (werk) opdracht.

Ik geloof dat het de roeping is van de ware christen om anderen te vertellen wat hij/zij heeft gezien in Christus. Dat is: Zijn verhaal vertellen en wat je gelooft dat in Hem is gebeurd in deze wereld. Wat je gelooft dat het verandert voor deze aarde, voor jou als mens en voor iets alledaags als je werk of je vrije tijd dat er een Schepper is die leeft en in Christus de wereld liefheeft. Wat zien we in Christus? Alleen al de wetenschap dat Hij het is die de wereld heeft geschapen en mij ook elk moment de adem geeft om te leven (Joh. 1:3, Kol. 1:16, Psalm 104:29) en dat diezelfde Persoon het is die mens is geweest en op deze aarde is gestorven, bepaalt en veranderd mijn leven op ieder moment dat ik dat kan geloven. Volgens mij begrijpt ieder mens dat dat zo is: dat áls er zo Iemand bestaat, het voor ieders leven een cruciaal verschil maakt. Of ze dat dan ook geloven is iets anders. Maar dat was niet anders in de tijd van Paulus; daar geloofden slechts weinigen zijn schijnbaar ongelofelijke verhaal. Toch is evangelisatie denk ik dat: het verhaal vertellen over die Mens (vergelijk de toespraken in Handelingen 2, 3:12vv, 4:10vv, 5:30vv, 8:35, 9:20, 10:38vv, 13:16vv, 17:31, etc. die allemaal dit 'verhaal vertellen') en dat Hij ook mij ontmoet is. Waarbij dat laatste voorwaarde is om ook maar iets te kunnen zeggen (maar evenzo om ook maar iets te kunnen leven in heiligheid).
Ik geloof niet dat zo met woorden evangeliseren abstract hoeft te zijn. Zo vind ik dat Tim Keller op een bewonderenswaardige manier de boodschap van rechtvaardiging weet uit te leggen voor hedendaagse mensen (in: De vrijgevige God).

Helder uitgelegd! tnx.

[Havik]

Veel woorden... Dit is evangelisatie in de praktij.. euh wijk
Geweldig om daar deel van uit te mogen maken!

[Jongere]

Veel woorden... Dit is evangelisatie in de praktij.. euh wijk
Geweldig om daar deel van uit te mogen maken!

Ook daar is hopelijk over nagedacht. En dat doen we hier ook even.
Inderdaad is het mooi als het dan ook in de praktijk gebeurt ja.

[Wilhelm]

Hier zet ds WM Dekker me wel aan het denken... : „Gemeentestichting niet het antwoord op vragen van de kerk” http://www.rd.nl/1.691236

[Jongere]

Hier zet ds WM Dekker me wel aan het denken... : „Gemeentestichting niet het antwoord op vragen van de kerk” http://www.rd.nl/1.691236

Ook dit artikel stemde me (met dit topic in het achterhoofd) wel tot nadenken: http://www.refdag.nl/opinie/secularisat ... t_1_691230

[Jongere]

Over evangelisatie gesproken:

Uitvluchten beantwoord.
XXIV. Maar de natuur wil er niet gaarne aan, liever ontvangen dan geven, daarom zal
men veel uitvluchten maken en grote moeilijkheden voorwenden, om, was het mogelijk,
dit werk te staken en evenwel een gerust geweten te hebben. Ik heb geen bekwaamheid.
Men zal zeggen:
(a) Ik heb geen bekwaamheden daartoe, als ik al wil beginnen, die woorden besterven
mij op de tong, en ik weet niet wat ik zeggen zal; en zo ik wat zeg, ‘t heeft geen vat.
Ik antwoord: al doende leert men; zijt u niet bekwaam, om tot zodanigen te spreken, en
van zulke zaken, spreekt tot anderen, en begint met bedelaars en met kinderen, voor
welke u geen ontzag hebt, en spreekt van kleine en eerste beginselen, en u zult daarna
meer bekwaamheid krijgen.
(b) Zegt u: ik weet zelf niet veel, en heb van node nog onderwezen te worden.
Ik antwoord, u hebt enige kennis, zo u een Christen zijt. Weet u drie woorden, leert een
ander twee, al zou u maar zeggen: wij gaan sterven, en daarop komt de eeuwige staat;
het kon een middel zijn van iemands bekering.
(c) Mijn woorden hebben geen ingang, noch gezag, noch kracht; ja men wil niet eens
naar mij luisteren; ja men lacht er om.
Ik antwoord, de vrucht van uw woorden komt niet van u, de vruchteloosheid zal op uw
rekening niet komen, maar uw getrouwheid; wil de een niet horen, u zult wel een ander
vinden, die gaarne zal horen; lacht de een, de ander zal wel eens schreien.
(d) Ik ben zondig, en men ziet mijn gebreken, daardoor ben ik buiten staat om enige
stichting te doen, ja ‘t zal maar tot ergernis zijn, en men zal zeggen: toen deed en sprak
hij dat, en nu speelt hij de vrome, ‘t is maar geveinsdheid, en zo zijn al de zijnen. Ja ik
ben in zo zondige staat, dat mijn begeerlijkheden de overhand hebben, daarom kan ik
niet spreken.
Ik antwoord, zal iemand zo lang wachten met profeteren, totdat hij zonder zonde, of ook
zonder kennelijke mistreden, is, zo zal over de gehele wereld een stilzwijgen zijn, en
men zal Christus niet horen verkondigen; de sprekers zijn mensen van gelijke
bewegingen als anderen. Laat blijken dat u uw fouten kent, dat ze u leed zijn, en dat u
daartegen strijdende, die zoekt te verbeteren. Vertoont te meer uw kleinheid, en als u tot
anderen spreekt, zo sluit u zelf in, en zegt niet gij, maar wij. Daarbij zult u vernemen,
dat u, door uw talent aan te leggen, voorzichtiger zult worden, en meer over uw zonden
zult waken.
(e) Als u de waarheid zou zeggen, u zult zeggen: ik schaam mij van geestelijke zaken te
spreken, ja zelfs tegen mijn kinderen, tegen die onder mij staan, ja zelfs tegen de armen,
die ik wil in het lichamelijke ondersteunen.
Antwoord. Maar wat is dat schrikkelijk, zult ge u Christus en van Zijn woorden
schamen? Zal de Heere Jezus u in de schaamte voor Hem betrappen? Waar is de liefde?
Dat is onverantwoordelijk. Ziet toe, dat Christus Zich uwer niet schame. Zo ooit de
schaamte u overkomt, dringt te heftiger door, en geeft de schaamte niet toe, opdat
Christus het niet zie. Al doende zult u de schaamte overwinnen.
(f) Maar daar ligt nog een hinder, en dat is luiheid; men zal zeggen, zo men naar de
grond van zijn hart vraagt, ‘t is mij te zwaar werk, ik zie er tegen aan, ‘t is of ik ziek
word, als ik voorneem met dat oogmerk uit te gaan, ik stel het al uit van de ene tijd tot
de andere, en dus komt er niet van.
Antwoord. Schaam u, luiaard in dit groot, heerlijk en nuttig werk. Hoe ging het die luie
dienstknecht? Daarom wees ijverig; zijt vurig van geest.
(g) Ik gevoel dat eigen beoging zich in het werk opdoet, dat ik aangezet word door eigen
eer, en prijs te behalen bij die mij horen, en de vrees van het niet wel te maken, maakt
mij vreesachtig om het te beginnen, daarom denk ik dat het best is, dat ik het nalaat.
Ik antwoord, dat is ten eerste een goede vrucht, dat u aan u zelf bekend wordt, en daar
hebt u stof van strijd, daartegen biddende en strijdende, en in het werk voortvarende zo
goed men kan, dat doet in zuiverheid toenemen; maar het werk daarom te laten staan,
doet u blijven in de onreine eigenbedoeling.

Middelen.
XXV. Als u nu alle moeilijkheden hebt overwonnen, en de verplichting en heerlijkheid,
zoetigheid en voordeel van het werk u genegen en gewillig gemaakt heeft het werk te
beginnen, zo is nodig dat men het op een goede wijze doe. Tot dat doel leest veel in het
Evangelie, met dat oogmerk, om Christus u als een Voorbeeld voor te stellen, en te zien,
hoe de Heere Jezus deed.
(a) Vooral is nodig, dat u begint met zodanigen, voor welke u geen ontzag hebt, en met
zodanigen, die, of onder uw gebied staan, als kinderen en dienstboden, of die u door
aalmoezen ondersteunt, want die hebben een horend oor, of zullen zich ten minste
gelaten, dat ze begerig en aandachtig zijn.
(b) Men moet zich voegen naar de gelegenheden: soms zal het wijsheid zijn van
burgerlijke zaken te spreken, opdat onze bescheidenheid openbaar worde, en dat
men make dat zij geen afkeer en vooroordeel tegen ons hebben. Maar hun harten
enigszins tot ons getrokken hebbende, moet men het daarbij niet laten blijven, maar
gelegenheid maken, ‘t zij in dezelfde tijd, of op een andere, om met onze woorden,
veel of weinige, hun een indruk te geven van de noodzakelijkheid van de bekering
en het geloof in Christus. Soms moet men tijd afzonderen om met deze of gene niet
anders te spreken dan van het geestelijke, ‘t zij dat men zijn minderen catechiseert
door vragen en antwoorden, ‘t zij dat men een geestelijk gesprek zoekt te houden.
Zo het hart maar is om te werken, zo zullen de gelegenheden zich genoeg opdoen,
en vanzelf stof verschaffen.
(c) Men moet zich voor alle dingen voor trotsheid en meesterachtigheid wachten,
anders is de stichting weg; maar ‘t moet alles geschieden minnelijk, in liefde, in
nederigheid; doch zo, dat de anderen het zien kunnen dat het ons ernst is, en dat men
een grote eerbied hebbe voor God, en grote achting voor de zaken; want van
geestelijke dingen te praten, dat wordt ras gemerkt, en ‘t zal geen kracht hebben.
(d) Men moet veel biddende Zijn bij zichzelf, én eer men begint, én terwijl men bezig
is, én om bekwaamheid voor zichzelf, én om vrucht voor anderen; en het werk
gedaan zijnde, zijn hart wederom tot de Heere verheffen met dankzegging over onze
beoging, en dat men nog iets heeft kunnen zeggen, en met vernedering over de
gebrekkigheid van het werk.
Och, dat de Heere velen aanraakte, bewoog en bekwaam maakte om het werk van een
profeet te doen, wat zou er zegen zijn over de gemeente, en wat zouden er veel zielen
bekeerd worden!

[Afgewezen]

In welk hoofdstuk staat dat, Jongere?

[Jongere]

In welk hoofdstuk staat dat, Jongere?

Hoofdstuk 19, als Brakel spreekt over het profetisch ambt van de Middelaar - en daarmee ook het profetisch werk van de gelovigen als profeten (aan het einde van dat hoofdstuk).

[Afgewezen]

In welk hoofdstuk staat dat, Jongere?

Hoofdstuk 19, als Brakel spreekt over het profetisch ambt van de Middelaar - en daarmee ook het profetisch werk van de gelovigen als profeten (aan het einde van dat hoofdstuk).

Oké, bedankt!