Kerkverband-typerende preken

[Erasmiaan]

Ja, ik weet wat jij bedoelt, maar ook dat bedoel ik niet. Ik wil het proberen uit te leggen.
Als iemand de zekerheid van het geloof mag kennen en de Heere Jezus lief heeft gekregen als zijn Borg en Zaligmaker, zoals zondag 1 en zondag 7 daarover belijden, dan hoeft daar niets meer bij. Toch komt het voor dat in preken Gods kinderen wordt gezegd dat dat niet voldoende is. Er moet nog wat gebeuren. Het gaat dan om:
- de schuld staat nog open. Of: ze gaan nog met een openstaande schuld over de wereld.
- ze moeten nog onder het recht Gods verloren gaan.
- ze zijn nog niet gerechtvaardigd in de vrijspraak.
- Of (zie het citaat uit een preek van ds. Spaans): "En toch moest het nog dieper, mijn hoorders. (...) , als wij het met God eens mogen worden om eeuwig naar de hel te moeten en eeuwig God te missen..."

Dat leidt tot verwarring. Ik heb kinderen van God gesproken die uit bovenstaande de conclusie trokken: als ik dat dan allemaal nog moet beleven, dan is het dus allemaal niet waar geweest, dan kom ik er nooit. En dat zijn mensen die zondag 1 en 7 helemaal mogen naspreken door Gods genade. Bij wie zaken in het leven gebeurd zijn, waarvan geldt: Geen leed zal het ooit uit mijn geheugen wissen. Die met Paulus mochten zeggen: Toen behaagde het de Heere Zijn Zoon in mij te openbaren. Als zulken horen: Ja, maar dan is je schuld wel bedekt, maar nog niet vergeven. En aan Gods recht moet nog voldaan worden. etc. Dan is het toch zo, dat op z'n minst de indruk gewekt wordt, dat de zaken die in zondag 1 en 7 beleden worden, niet genoegzaam zijn tot zaligheid?

Misschien is het goed om dit even uit de discussie te houden; niet omdat ik die discussie niet aan wil of iets dergelijks, maar omdat het nu eigenlijk vooral gaat over de kritiek van Luther dat predikanten niet appellerend genoeg preken en dat predikanten teveel bevinding preken. Over het hierbovenstaande onderwerp lopen al meerdere draadjes.

Nee, dit hoort helemaal bij deze discussie. Juist het bovenstaande is de kern wat mij betreft. Ik heb ook niet voor niets twee concrete voorbeelden genoemd. Juist door zo beschrijvend te werk te gaan, wordt de preek een opsomming van bevindingen, die voorwerpelijk de revue passeren, zonder dat de gemeente wordt aangesproken. Inhoudelijk is dit juist een voorbeeld van wat ik bedoel.

Ja, dus toch wat anders. De vraag of de Heere zo werkt is een andere dan of hoe de Heere werkt in de preek naar voren moet komen.

[Erasmiaan]

Dat leidt tot verwarring. Ik heb kinderen van God gesproken die uit bovenstaande de conclusie trokken: als ik dat dan allemaal nog moet beleven, dan is het dus allemaal niet waar geweest, dan kom ik er nooit. En dat zijn mensen die zondag 1 en 7 helemaal mogen naspreken door Gods genade. Bij wie zaken in het leven gebeurd zijn, waarvan geldt: Geen leed zal het ooit uit mijn geheugen wissen. Die met Paulus mochten zeggen: Toen behaagde het de Heere Zijn Zoon in mij te openbaren. Als zulken horen: Ja, maar dan is je schuld wel bedekt, maar nog niet vergeven. En aan Gods recht moet nog voldaan worden. etc. Dan is het toch zo, dat op z'n minst de indruk gewekt wordt, dat de zaken die in zondag 1 en 7 beleden worden, niet genoegzaam zijn tot zaligheid?

In elke geloofsdaad ligt zekerheid. Dus als een kind van God dit zegt dan klopt daar niks van. Ik vind dat wel een beetje triest om te lezen. En dat is het gevaar van zo'n discussie als deze, zoals ik al eerder gezegd heb: de prediking, zoals gebracht door ds. Spaans wordt wellicht niet meer zo beleefd en dan kunnen we er niets mee.

Kun je misschien dan uitleggen waar het in mijn posting mis gaat volgens jou? Want zoals ik het hierboven heb beschreven heb ik het niet één keer', maar vaker gehoord. Ik kan nu zo meerdere mnsen me voor de geest halen, die totaal in verwarring raken bij preken zoals die van ds. Spaans. Wat is er dan triest? En wat klopt er dan niet? Wat ds. Spaans beschrijft kom ik op die wijze in mijn Bijbel niet tegen, en ook niet in de belijdenisgeschriften. Terwijl - als er naast wedergeboorte en oprecht geloof nog meer nodig is tot zaligheid, dat dan ongetwijfeld in de belijdenisgescriften zou zijn opgenomen. Toch?

Een beetje een vreemde en rare opmerking. Ik heb nog nooit een predikant horen leren dat er naast wedergeboorte en geloof nog meer noodzakelijk is tot de zaligheid.

[Luther]

Een beetje een vreemde en rare opmerking. Ik heb nog nooit een predikant horen leren dat er naast wedergeboorte en geloof nog meer noodzakelijk is tot de zaligheid.

Zie het citaat uit de preek van ds. Spaans.

[Luther]

Dus in de eerste preek geen oproep aan een ontdekte zondaar, maar een proclamatie van Gods Evangelie aan alle hoorders; in de tweede preek een beschrijving van bevindingen die op z'n minst de schijn wekken dat wedergeboorte en geloof in Christus niet voldoende zijn, maar dat er nog enkele andere bijzondere ervaringen moeten ervaren worden, alvorens men de zekerheid des geloofs mag kennen.

Ik lees in de eerste preek vooral oproepen om je te bekeren; en dat is nodig.

Nu vergeet je meer dan de helft; er wordt geestelijk onderwijs gegeven aan de gehele gemeente, niet alleen waartoe de Heere oproept, maar ook wat er in Hem te vinden is; en niet alleen een oproep tot bekering. Als je 'm helemaal wilt lezen: http://www.leespreken.nl/pdf/Mattheus_1 ... _vrouw.pdf

In de eerste preek wordt de poort naar het leven wijd opengezet voor doodschuldige zondaren. In de andere preek wordt het leven beschreven achter de muur. En blijft de poort dicht. Hooguit een wens dat de poort nog eens open mag komen te gaan waarbij dan wordt gezegd wat je dan allemaal gaat zien.

Zoals hierboven weergegeven, en zoals al steeds genoemd; de predikaties van bijv. ds. Spaans zijn voor velen gebruikt tot jaloersmaking, ziende het geluk van Gods volk en missende dat leven uit Christus.

Preken zijn er toch niet tot jaloersmaking op Gods volk?

[WimA]

Er wordt allemaal wel wat erg verwarrend. Luther, als tegenstander van een zogenaamde "kenmerken" prediking en een tegenstander van een prediking waarin de gangen van Gods volk worden verklaart gebruikt ds. Ijsselstein als een voorbeeld preek. Juist ds. IJsselstein schetst in zijn preek vele "kenmerken" waaraan de zoeker te herkennen valt. Daarnaast worden door Luther "getuigen" opgevoerd wier getuigenissen hij kracht bijzet door te vermelden dat deze getuigenissen van "kinderen van God" afkomstig zijn. Kortom, de "bevindingen" van Gods volk worden als bewijsvoering gebruikt.

Daarnaast - en @Erasmiaan geeft dat ook al terecht aan - gaat de discussie een andere kant op. Ging het eerst over de vraag of "kenmerkenprediking" of de "bevinding van Gods volk" in de prediking thuishoort, nu verschuift het naar de vraag of - als deze gangen van Gods volk gepreekt worden - de gepreekte "bevindingen" wel bijbels zijn. Overigens heb ik de deze vraag al eerder gesteld. Staat nu enkel de prediking van de "bevindingen" ter discussie of zijn de "bevindingen" zelf aan kritiek onderhevig?

[-DIA-]

Zoals hierboven weergegeven, en zoals al steeds genoemd; de predikaties van bijv. ds. Spaans zijn voor velen gebruikt tot jaloersmaking, ziende het geluk van Gods volk en missende dat leven uit Christus. 'k Zal nooit vergeten die groep jongens in Hendrik-Ido-Ambacht nadat ds. Spaans daar gepreekt had, ik hoorde ze onder elkaar praten. Voor deze predikaties wilden ze ook wel door de week naar de kerk, zolang hij in Nederland was wilden ze hem ook elders horen.

Dat is wat men noemt het "beslag" dat een preek op een gehele gemeente kan leggen.
Dat kan geen mens werken, en is enkel het werk van de Heilige Geest, als ook de
vijanden van het waarheid zich geveinsdelijk moeten onderwerpen. Deze passage hoorde
ik vannavond in een preek van wijlen ds. J. Koster. Dit is inderdaad opmerkelijk.
Dit beslag heb ik enkel nog maar gevoeld en meerdere malen van mijn kinderjaren af
onder een prediking vergelijkbaar met die van ds. Spaans.

[Erasmiaan]

Dus in de eerste preek geen oproep aan een ontdekte zondaar, maar een proclamatie van Gods Evangelie aan alle hoorders; in de tweede preek een beschrijving van bevindingen die op z'n minst de schijn wekken dat wedergeboorte en geloof in Christus niet voldoende zijn, maar dat er nog enkele andere bijzondere ervaringen moeten ervaren worden, alvorens men de zekerheid des geloofs mag kennen.

Ik lees in de eerste preek vooral oproepen om je te bekeren; en dat is nodig.

Nu vergeet je meer dan de helft; er wordt geestelijk onderwijs gegeven aan de gehele gemeente, niet alleen waartoe de Heere oproept, maar ook wat er in Hem te vinden is; en niet alleen een oproep tot bekering. Als je 'm helemaal wilt lezen: http://www.leespreken.nl/pdf/Mattheus_1 ... _vrouw.pdf

In de eerste preek wordt de poort naar het leven wijd opengezet voor doodschuldige zondaren. In de andere preek wordt het leven beschreven achter de muur. En blijft de poort dicht. Hooguit een wens dat de poort nog eens open mag komen te gaan waarbij dan wordt gezegd wat je dan allemaal gaat zien.

Zoals hierboven weergegeven, en zoals al steeds genoemd; de predikaties van bijv. ds. Spaans zijn voor velen gebruikt tot jaloersmaking, ziende het geluk van Gods volk en missende dat leven uit Christus.

Preken zijn er toch niet tot jaloersmaking op Gods volk?

Zeker wel.

[Luther]

Beste mensen,

O.a. mijn post heeft heel wat losgemaakt. Ik denk dat zo'n beetje alles wel gezegd is. Voorlopig laat ik het wat deze discussie betreft hierbij. Graag haal ik nog even naar boven wat ik enkele dagen geleden postte.

Mijn drive om hierin wat openheid te geven, is de moeiten die ik waarneem van oprechten. Zij willen zo graag onderwezen worden door de stem van de Heere Zelf, door uitgeschilderd te krijgen Wie Christus is, wat Hij doet, en alles wat aan Hem is. Ze verlaten zo verdrietig Gods huis als ze opnieuw allerlei gestalten en bevindingen hebben gehoord, die hen uiteindelijk het leven niet schenken kunnen; als ze opnieuw vele waarschuwingen voorbij horen komen, waardoor de beeldvorming bevestigd wordt dat het heil als het ware onbereikbaar is. Die verdrietig zijn als tot Gods kinderen gezegd wordt dat ze Christus kunnen kennen, maar dat er nog enkele diepe gangen beleefd moeten worden, alvorens men zeggen mag: Gij zijt de mijne en ik ben de Zijne; Abba, lieve Vader.

Nogmaals: het is niet uit lust tot schelden, of wraken, of afserveren, of afzetten, of weet ik wat niet al, maar het is vanuit de grote bijna ondragelijk zorg over velen in de gereformeerde gezindte over wie een ambtsdrager me deze week mailde: "Als ik op huisbezoek ga, dan zie ik wat er leeft: veel lijdelijkheid!! Dat wordt in de prediking niet verdedigd, dat niet. Maar het wordt ook niet ernstig bestreden. Dit maakt je soms zo intens verdrietig. En het gaat niet om mij, wat ik allemaal zo vervelend vind of niet. Maar wel dat je soms de gemeente inkijkt en dan denkt: mensen (en gelukkig veel jonge mensen), we gaan met onze keurige levenswijze en met een liefde tot de waarheid en weet ik niet wat voor goede dingen allemaal, maar ZONDER CHRISTUS: verloren! En wijzen we die mensen de goede weg?? Ja, de oudvaders wel, die wijzen op Christus en zij wijzen ook de weg aan. Maar door de predikanten?"

Ik hoop dat wij, als wij Hem nog niet kennen, biddend, pleitend, bedelend aan de voeten van de Heere Jezus Christus terecht komen. En als wij Hem wel mogen kennen en weten dat Hij ook onze Zaligmaker is, dat Hij ook voor ons aan het recht van God heeft voldaan, dan hoop ik dat we Hem mogen vervolgen te kennen, want er is een leven lang meer van Hem te leren. Van harte hoop ik dat de diensten van morgen daarvoor mogen gebruikt worden.

[WimA]

Beste mensen,

O.a. mijn post heeft heel wat losgemaakt. Ik denk dat zo'n beetje alles wel gezegd is. Voorlopig laat ik het wat deze discussie betreft hierbij. Graag haal ik nog even naar boven wat ik enkele dagen geleden postte.

Mijn drive om hierin wat openheid te geven, is de moeiten die ik waarneem van oprechten. Zij willen zo graag onderwezen worden door de stem van de Heere Zelf, door uitgeschilderd te krijgen Wie Christus is, wat Hij doet, en alles wat aan Hem is. Ze verlaten zo verdrietig Gods huis als ze opnieuw allerlei gestalten en bevindingen hebben gehoord, die hen uiteindelijk het leven niet schenken kunnen; als ze opnieuw vele waarschuwingen voorbij horen komen, waardoor de beeldvorming bevestigd wordt dat het heil als het ware onbereikbaar is. Die verdrietig zijn als tot Gods kinderen gezegd wordt dat ze Christus kunnen kennen, maar dat er nog enkele diepe gangen beleefd moeten worden, alvorens men zeggen mag: Gij zijt de mijne en ik ben de Zijne; Abba, lieve Vader.

Nogmaals: het is niet uit lust tot schelden, of wraken, of afserveren, of afzetten, of weet ik wat niet al, maar het is vanuit de grote bijna ondragelijk zorg over velen in de gereformeerde gezindte over wie een ambtsdrager me deze week mailde: "Als ik op huisbezoek ga, dan zie ik wat er leeft: veel lijdelijkheid!! Dat wordt in de prediking niet verdedigd, dat niet. Maar het wordt ook niet ernstig bestreden. Dit maakt je soms zo intens verdrietig. En het gaat niet om mij, wat ik allemaal zo vervelend vind of niet. Maar wel dat je soms de gemeente inkijkt en dan denkt: mensen (en gelukkig veel jonge mensen), we gaan met onze keurige levenswijze en met een liefde tot de waarheid en weet ik niet wat voor goede dingen allemaal, maar ZONDER CHRISTUS: verloren! En wijzen we die mensen de goede weg?? Ja, de oudvaders wel, die wijzen op Christus en zij wijzen ook de weg aan. Maar door de predikanten?"

Ik hoop dat wij, als wij Hem nog niet kennen, biddend, pleitend, bedelend aan de voeten van de Heere Jezus Christus terecht komen. En als wij Hem wel mogen kennen en weten dat Hij ook onze Zaligmaker is, dat Hij ook voor ons aan het recht van God heeft voldaan, dan hoop ik dat we Hem mogen vervolgen te kennen, want er is een leven lang meer van Hem te leren. Van harte hoop ik dat de diensten van morgen daarvoor mogen gebruikt worden.

Ik blijf het toch onbegrijpelijk vinden dat - met een omhaal van woorden die de motivatie aangeeft - de suggestie wordt gewekt dat de predikanten in de gereformeerde gezindte de weg niet wijzen. Zie onderstreepte gedeelte.

Ten slotte wil ik opmerken dat de Heere arbeiders uitstoot in zijn wijngaard om de kudde te leiden. Een arbeider wordt geroepen en gezonden. Zomaar een "drive" tot het corrigeren van arbeiders met als argument dat men meent dat o.a. oprechten niet vertroost worden lijkt me een gevaarlijke bezigheid.

[Simon]

Beste mensen,

O.a. mijn post heeft heel wat losgemaakt. Ik denk dat zo'n beetje alles wel gezegd is. Voorlopig laat ik het wat deze discussie betreft hierbij. Graag haal ik nog even naar boven wat ik enkele dagen geleden postte.

Mijn drive om hierin wat openheid te geven, is de moeiten die ik waarneem van oprechten. Zij willen zo graag onderwezen worden door de stem van de Heere Zelf, door uitgeschilderd te krijgen Wie Christus is, wat Hij doet, en alles wat aan Hem is. Ze verlaten zo verdrietig Gods huis als ze opnieuw allerlei gestalten en bevindingen hebben gehoord, die hen uiteindelijk het leven niet schenken kunnen; als ze opnieuw vele waarschuwingen voorbij horen komen, waardoor de beeldvorming bevestigd wordt dat het heil als het ware onbereikbaar is. Die verdrietig zijn als tot Gods kinderen gezegd wordt dat ze Christus kunnen kennen, maar dat er nog enkele diepe gangen beleefd moeten worden, alvorens men zeggen mag: Gij zijt de mijne en ik ben de Zijne; Abba, lieve Vader.

Nogmaals: het is niet uit lust tot schelden, of wraken, of afserveren, of afzetten, of weet ik wat niet al, maar het is vanuit de grote bijna ondragelijk zorg over velen in de gereformeerde gezindte over wie een ambtsdrager me deze week mailde: "Als ik op huisbezoek ga, dan zie ik wat er leeft: veel lijdelijkheid!! Dat wordt in de prediking niet verdedigd, dat niet. Maar het wordt ook niet ernstig bestreden. Dit maakt je soms zo intens verdrietig. En het gaat niet om mij, wat ik allemaal zo vervelend vind of niet. Maar wel dat je soms de gemeente inkijkt en dan denkt: mensen (en gelukkig veel jonge mensen), we gaan met onze keurige levenswijze en met een liefde tot de waarheid en weet ik niet wat voor goede dingen allemaal, maar ZONDER CHRISTUS: verloren! En wijzen we die mensen de goede weg?? Ja, de oudvaders wel, die wijzen op Christus en zij wijzen ook de weg aan. Maar door de predikanten?"

Ik hoop dat wij, als wij Hem nog niet kennen, biddend, pleitend, bedelend aan de voeten van de Heere Jezus Christus terecht komen. En als wij Hem wel mogen kennen en weten dat Hij ook onze Zaligmaker is, dat Hij ook voor ons aan het recht van God heeft voldaan, dan hoop ik dat we Hem mogen vervolgen te kennen, want er is een leven lang meer van Hem te leren. Van harte hoop ik dat de diensten van morgen daarvoor mogen gebruikt worden.

Ik blijf het toch onbegrijpelijk vinden dat - met een omhaal van woorden die de motivatie aangeeft - de suggestie wordt gewekt dat de predikanten in de gereformeerde gezindte de weg niet wijzen. Zie onderstreepte gedeelte.

Ten slotte wil ik opmerken dat de Heere arbeiders uitstoot in zijn wijngaard om de kudde te leiden. Een arbeider wordt geroepen en gezonden. Zomaar een "drive" tot het corrigeren van arbeiders met als argument dat men meent dat o.a. oprechten niet vertroost worden lijkt me een gevaarlijke bezigheid.

De oprechten, of de gerechtvaardigden?

[refo]

Ze wijzen de weg niet omdat ze dat wijzen niet belangrijk vinden. Ze voelen zich thuis, enerzijds in het aanwijzen van zonden bij anderen en het waarschuwen van onbekeerden, anderzijds in het beschrijven van de wegen van de wedergeborenen. Dat heeft te maken met hun mening over het aanbod van genade. Wie niet is wedergeboren is mogelijk niet uitverkoren. Die kún je niets aanbieden. Dus pas maar op. Wie wel is wedergeboren, daarmee loopt het nooit meer mis. Daarvoor is het voldoende de wegen nog maar eens te schetsen.

Probleem is dan dat niemand in de kerk meer een zondaar is. Iedereen gedraagt zich in overeenstemming met zijn categorie. De eerste moet nog zondaar gemaakt worden. De tweede is wedergeboren. De zonde zal niet meer tot de dood heersen. Tussendoor zal het wel eens moeilijk zijn, maar dat hoort erbij. Maar het komt goed. Onwillekeurig zien de luisteraars dat al aankomen.

Klemmen doet er niets meer. Daarom trekken deze preken zoveel hoorders.
Ooit wel eens gehoord dat een hele gemeente, bekeerd en onbekeerd, ontsteld uit de kerk kwam? We weten al wat we krijgen als we de kerk betreden bij een bepaalde prediker. We krijgen dat ook en vertrekken tevreden.

[Tiberius]

Mijn drive om hierin wat openheid te geven, is de moeiten die ik waarneem van oprechten.

Ik denk dat die oprechten dan hun zaakjes maar eens moeten nakijken als ze zo onder genoemde predikers zitten als jij aangeeft.

Bizar overigens dat je een mailtje van een ambtsdrager aan jou gericht zomaar even op een openbaar forum dumpt. Daar is men meestal wel blij mee...

[WimA]

Ze wijzen de weg niet omdat ze dat wijzen niet belangrijk vinden. Ze voelen zich thuis, enerzijds in het aanwijzen van zonden bij anderen en het waarschuwen van onbekeerden, anderzijds in het beschrijven van de wegen van de wedergeborenen. Dat heeft te maken met hun mening over het aanbod van genade. Wie niet is wedergeboren is mogelijk niet uitverkoren. Die kún je niets aanbieden. Dus pas maar op. Wie wel is wedergeboren, daarmee loopt het nooit meer mis. Daarvoor is het voldoende de wegen nog maar eens te schetsen.

Probleem is dan dat niemand in de kerk meer een zondaar is. Iedereen gedraagt zich in overeenstemming met zijn categorie. De eerste moet nog zondaar gemaakt worden. De tweede is wedergeboren. De zonde zal niet meer tot de dood heersen. Tussendoor zal het wel eens moeilijk zijn, maar dat hoort erbij. Maar het komt goed. Onwillekeurig zien de luisteraars dat al aankomen.

Klemmen doet er niets meer. Daarom trekken deze preken zoveel hoorders.
Ooit wel eens gehoord dat een hele gemeente, bekeerd en onbekeerd, ontsteld uit de kerk kwam? We weten al wat we krijgen als we de kerk betreden bij een bepaalde prediker. We krijgen dat ook en vertrekken tevreden.

Refo schetst prima hoe de mens van nature in de kerk zit. De hoorder legt vervolgens de schuld bij anderen - de predikant - neer. Refo geeft hier een uitstekende analyse van de gedachtengang van mens van nature en de conclusies die de mens trekt als het Evangelie van vrije genade verkondigd is. Durven zeggen dat het aan de het Evangelie ligt, daar zijn we te vroom voor. Stellen dat het aan ons eigen zondige hart ligt, daar zijn we te hoogmoedig voor. Dus ligt het aan de dominee.

[Ad Anker]

Beste mensen,

O.a. mijn post heeft heel wat losgemaakt. Ik denk dat zo'n beetje alles wel gezegd is. Voorlopig laat ik het wat deze discussie betreft hierbij. Graag haal ik nog even naar boven wat ik enkele dagen geleden postte.

DIA's post en mijn reactie erop hebben heel wat losgemaakt. Ere wie ere toekomt.

Mijn drive om hierin wat openheid te geven, is de moeiten die ik waarneem van oprechten. Zij willen zo graag onderwezen worden door de stem van de Heere Zelf, door uitgeschilderd te krijgen Wie Christus is, wat Hij doet, en alles wat aan Hem is. Ze verlaten zo verdrietig Gods huis als ze opnieuw allerlei gestalten en bevindingen hebben gehoord, die hen uiteindelijk het leven niet schenken kunnen; als ze opnieuw vele waarschuwingen voorbij horen komen, waardoor de beeldvorming bevestigd wordt dat het heil als het ware onbereikbaar is. Die verdrietig zijn als tot Gods kinderen gezegd wordt dat ze Christus kunnen kennen, maar dat er nog enkele diepe gangen beleefd moeten worden, alvorens men zeggen mag: Gij zijt de mijne en ik ben de Zijne; Abba, lieve Vader.

Ik begrijp hier werkelijk helemaal niets van. En dan spreken over oprechten. En, ik begrijp soms best dat er zijn die met een bepaalde standenleer wat moeite hebben, vooral als men zo'n prediking niet gewend is. Maar nogmaals, jij betitelt hen die verdrietig Gods huis verlaten bij een bepaalde prediking als oprechten. Dat is jouw beoordeling.

Nogmaals: het is niet uit lust tot schelden, of wraken, of afserveren, of afzetten, of weet ik wat niet al, maar het is vanuit de grote bijna ondragelijk zorg over velen in de gereformeerde gezindte over wie een ambtsdrager me deze week mailde: "Als ik op huisbezoek ga, dan zie ik wat er leeft: veel lijdelijkheid!! Dat wordt in de prediking niet verdedigd, dat niet. Maar het wordt ook niet ernstig bestreden. Dit maakt je soms zo intens verdrietig. En het gaat niet om mij, wat ik allemaal zo vervelend vind of niet. Maar wel dat je soms de gemeente inkijkt en dan denkt: mensen (en gelukkig veel jonge mensen), we gaan met onze keurige levenswijze en met een liefde tot de waarheid en weet ik niet wat voor goede dingen allemaal, maar ZONDER CHRISTUS: verloren! En wijzen we die mensen de goede weg?? Ja, de oudvaders wel, die wijzen op Christus en zij wijzen ook de weg aan. Maar door de predikanten?"

Onbegrijpelijk, zo'n mail en dat je dat ook op een forum zet. Zonder enig bewijs predikanten in de hoek zetten. Misleidend en op het gevoel spelend, zulke opmerkingen. Ik begrijp best dat jij zulke mails wel begrijpt.

Ik hoop dat wij, als wij Hem nog niet kennen, biddend, pleitend, bedelend aan de voeten van de Heere Jezus Christus terecht komen. En als wij Hem wel mogen kennen en weten dat Hij ook onze Zaligmaker is, dat Hij ook voor ons aan het recht van God heeft voldaan, dan hoop ik dat we Hem mogen vervolgen te kennen, want er is een leven lang meer van Hem te leren. Van harte hoop ik dat de diensten van morgen daarvoor mogen gebruikt worden.

Die hoop delen we, tenminste.

[Zeemeeuw]

Apollos mocht zich gelukkig prijzen met Aquila en Priscalla onder zijn hoorders. Gelukkig was er toen nog geen refoforum.