Oudvaders over het onvoorwaardelijk aanbod van genade

[Afgewezen]

Ik blijf het jammer vinden dat je een karikatuur maakt van mijn standpunt:

Waar(in) dan?

+ w.b.t. je eerste statement m.b.t. ds. Kersten ben ik het gewoon met je eens, ondanks dat je suggereert van niet. Het komt voor ieder aan op de lijdelijke rechtvaardigmaking, maar daarmee is dat nog niet het hoofddoel van de Schrift, laat staan de samenvatting van de inhoud ervan. Dat hij Gods volk al als zodanig aanspreekt 'zonder Christus' (wanneer hij iets anders bedoelt dan krachtens de doop, een apart gezet volk), is niet iets, wat ik hier verdedigd heb en dat zou ik ook niet zo gauw gaan doen;

Het is mooi dat je het met ds. Kersten eens bent. Want idd., het komt voor ieder aan op de lijdelijke rechtvaardigmaking. Je behoefte om dit meteen weer te relativeren, begrijp ik niet, maar daar zul je kennelijk redenen voor hebben. Hoe dan ook, het benadrukken van de lijdelijke rechtvaardigmaking (ik zou zelf zeggen, ‘de’ rechtvaardigmaking) is m.i. toch heel wat anders dan dit:

Hij kan veel over Hem weten, maar dat is iets anders dan liefdeskennen. Denkend aan het voorbeeld: hij heeft iets over het karakter van Hem gelezen in de brief (de Bijbel), maar hij moet in Zijn nabijheid zijn, om daadwerkelijk (met bewustheid) in de weldaden te delen. Dát is m.i. de rechtvaardigheid door het geloof. (In gedachten houdend, dat ik ‘geloof’ liever met ‘vertrouwen’ vertaal. Dat moet je eens doen: elk woord ‘geloof’ in het NT in gedachten veranderen in ‘vertrouwen’, je komt tot een heel ander beeld van geloof, dat zo weer heel dicht bij ‘bekering’ komt: totale overgave, totale verandering vanuit de liefde en het vertrouwen).

Hier laat je de rechtvaardiging als het ware samenvallen met de vernieuwing van de mens. En dat zijn toch twee aparte dingen; alhoewel je ze niet van elkaar moet scheiden, je moet ze wel ónderscheiden. Bij jou lijkt er een rechtvaardiging te zijn, waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is.

+ dat is waar. De bewuste rechtvaardiging is het ontvangen van de vrijspraak, door/ uit het geloof. Maar niet ervoor (dus voordat er geloof aanwezig is, door het Evangelie, zoals jij betoogt);

Hoe ontvang je deze vrijspraak dan?

+ exact: dan moet je daar zelf ook geen tegenstelling tussen maken (en met karikaturen aankomen als: "maar in jouw visie is in feite geen plaats meer voor de rechtvaardiging door het geloof, bij jou is het een rechtvaardiging door de Heilige Geest."). Het is niet óf - óf. In je spreken ontkom je er haast niet aan 1 aspect sterker te benadrukken. Jij legt het accent op de menselijk aanname, ik op het werk Gods. Ik denk dat Abraham dat laatste ook deed: "Gevende God de eer". (zie ook ktt bij Rom. 4:20)

Je wilt toch niet suggereren dat ík God de eer níét geef? Je hoeft helemaal niet één aspect sterker te benadrukken dan het andere, je moet beide aspecten het volle pond geven. In de NGB wordt dat op een mooie wijze gedaan: De Heilige Geest ontsteekt het geloof… wij omhelzen.

Voor wat betreft het Voorwerp van het geloof: zie de laatste zinnen uit het citaat van GJdeBruijn van Calvijn. Dat verschilt van jouw conclusie n.a.v. het citaat van dr. Van Genderen:

Zoo is dan Abraham niet gerechtvaardigd,
omdat hij alleen aangaande de vermenigvuldiging des zaads Gode
geloofd heeft, maar omdat hij de genade Gods omhelsd heeft,op
den beloofden Middelaar betrouwende, in Wien alle beloften Gods
ja en amen zijn, gelijk Paulus ergens leert.

Waarom beklemtoon je steeds zo de kennis van Christus als apart van Zijn weldaden? Is dat omdat er volgens jou een kennis van Christus bestaat, waarbij de mens nog niet (lijdelijk) gerechtvaardigd is? Of wat is de reden dat je hiervoor zo strijdt?

Ten slotte: er staat: "Wendt u naar Mij toe, wordt behouden" niet: "wendt u naar Mij toe, en neemt uw behoud aan." Dat gebeurt wel, maar dat is niet de oproep. De vrijspraak, die jij zegt aan mij beloofd te worden, heb je tot op heden niet aangetoond uit de Schrift. "Laat u met God verzoenen" zegt mij niet: "u bent al met God verzoend, neem dat aan". (Naar die tekst wordt namelijk in de ktt verwezen bij de tekst die Van Genderen aanhaalt).

De vrijspraak in het Evangelie is deze: God heeft het offer, dat Christus voor de zonden gebracht heeft, aanvaard. God laat deze boodschap verkondigen, als een ‘generaal pardon’ voor ieder die het hoort. Wie deze boodschap gelooft, is verlost. Zó ligt de vrijspraak in het evangelie.

[Fjodor]

Ds. Kersten leerde net als Calvijn dat inderdaad de toerekening aan de aanneming vooraf gaat, maar tegelijk ook: "Wie ganselijk mist het vertrouwen dat hem al zijn zonden om Christus wil vergeven zijn, die mist het ware geloof; dié is dood en onwedergeboren!"
NB Dat je e.e.a. als karikaturen terug leest heeft niets te maken met de intentie van je opponenten maar misschien met verschil van mensen, die elk zo hun eigen wijze van schrijven en denken hebben.

Waar schrijft Calvijn dit? Het lijkt me namelijk nogal stug..

En inderdaad eens met je kleine letters. Het is niet de gemakkelijkste discussie, en laten we er niet te snel een punt van maken als mensen conclusies trekken uit onze standpunten die in onze ogen misschien niet terecht zijn.

Hij kan veel over Hem weten, maar dat is iets anders dan liefdeskennen. Denkend aan het voorbeeld: hij heeft iets over het karakter van Hem gelezen in de brief (de Bijbel), maar hij moet in Zijn nabijheid zijn, om daadwerkelijk (met bewustheid) in de weldaden te delen. Dát is m.i. de rechtvaardigheid door het geloof. (In gedachten houdend, dat ik ‘geloof’ liever met ‘vertrouwen’ vertaal. Dat moet je eens doen: elk woord ‘geloof’ in het NT in gedachten veranderen in ‘vertrouwen’, je komt tot een heel ander beeld van geloof, dat zo weer heel dicht bij ‘bekering’ komt: totale overgave, totale verandering vanuit de liefde en het vertrouwen).

Hier laat je de rechtvaardiging als het ware samenvallen met de vernieuwing van de mens. En dat zijn toch twee aparte dingen; alhoewel je ze niet van elkaar moet scheiden, je moet ze wel ónderscheiden. Bij jou lijkt er een rechtvaardiging te zijn, waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is.

Ik zou de rechtvaardiging ook samen laten vallen met de vernieuwing van de mens. Maar als dat er inderdaad toe leidt dat er een rechtvaardiging is waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is, dan laten we het verkeerd samenvallen.

Over het algemeen schrijft Calvijn dat de wedergeboorte voortkomt uit het geloof. Maar bij zijn commentaar op Joh 1:13 lijkt hij deze volgorde om te draaien. Als ik het me goed herinner noemt hij daar de wedergeboorte de fontein en het geloof het opspuitende water. Het mooie hieraan vind ik dat er geen fontein zonder water is en geen water zonder fontein. Zó moeten we het laten samenvallen.

Met dat geloof, met dat vertrouwen, is de mens ook daadwerkelijk nabij Christus, en dat geloof is er ook niet zonder liefde, dat is er niet zonder een bewust delen in de weldaden. En dan ben ik het met vragensteller eens dat we moeten oppassen dat geloof niet te snel te interpreteren als een (eenmalige?, kale? sorry voor de lelijke karikaturiserende woorden) aanneming van de belofte. Want het geloof is iets van de wedergeboren mens. Het is een doorgaand geloof, dat gelegen is in de kennis van Christus (Calvijn). Hoewel dat aannemen van de belofte natuurlijk wel een wezenlijk onderdeel is van het geloof.

PS. Ik hoop dat ik een beetje recht doe aan de discussie, want ik heb et niet helemaal gevolgd

[Afgewezen]

Met dat geloof, met dat vertrouwen, is de mens ook daadwerkelijk nabij Christus, en dat geloof is er ook niet zonder liefde, dat is er niet zonder een bewust delen in de weldaden. En dan ben ik het met vragensteller eens dat we moeten oppassen dat geloof niet te snel te interpreteren als een (eenmalige?, kale? sorry voor de lelijke karikaturiserende woorden) aanneming van de belofte. Want het geloof is iets van de wedergeboren mens. Het is een doorgaand geloof, dat gelegen is in de kennis van Christus (Calvijn). Hoewel dat aannemen van de belofte natuurlijk wel een wezenlijk onderdeel is van het geloof.

Wij moeten voor ogen houden wát er staat tussen God en de mens van nature. Het probleem van de schuld, van de zonde, moet opgelost zijn vóór God met de mens van doen kan hebben. En nu had God het probleem van de schuld tussen Hem en de Zoon kunnen oplossen, zonder de mens daarvan in kennis te stellen, maar dat is Gods wil niet geweest. Nee, de mens moet persoonlijk komen tot de erkentenis dat hij schuldenaar is en tot het inwilligen van de weg, die God heeft uitgedacht om weer met de schuldige zondaar gemeenschap te kunnen hebben.
Dit is dacht ik toch de oerbijbelse boodschap. Hier moet je niet aan willen knibbelen. Ook niet uit motieven van onbaatzuchtigheid of wat dan ook. Want dan heb je het woord tegen. Dan heb je God tegen, Die de eer wil hebben van onze zaligheid en van het plan dat Hij daartoe heeft uitgedacht in het zenden van Zijn eigen Zoon: "Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe."

[vragensteller]

Met dat geloof, met dat vertrouwen, is de mens ook daadwerkelijk nabij Christus, en dat geloof is er ook niet zonder liefde, dat is er niet zonder een bewust delen in de weldaden. En dan ben ik het met vragensteller eens dat we moeten oppassen dat geloof niet te snel te interpreteren als een (eenmalige?, kale? sorry voor de lelijke karikaturiserende woorden) aanneming van de belofte. Want het geloof is iets van de wedergeboren mens. Het is een doorgaand geloof, dat gelegen is in de kennis van Christus (Calvijn). Hoewel dat aannemen van de belofte natuurlijk wel een wezenlijk onderdeel is van het geloof.

Wij moeten voor ogen houden wát er staat tussen God en de mens van nature. Het probleem van de schuld, van de zonde, moet opgelost zijn vóór God met de mens van doen kan hebben. En nu had God het probleem van de schuld tussen Hem en de Zoon kunnen oplossen, zonder de mens daarvan in kennis te stellen, maar dat is Gods wil niet geweest. Nee, de mens moet persoonlijk komen tot de erkentenis dat hij schuldenaar is en tot het inwilligen van de weg, die God heeft uitgedacht om weer met de schuldige zondaar gemeenschap te kunnen hebben.
Dit is dacht ik toch de oerbijbelse boodschap. Hier moet je niet aan willen knibbelen. Ook niet uit motieven van onbaatzuchtigheid of wat dan ook. Want dan heb je het woord tegen. Dan heb je God tegen, Die de eer wil hebben van onze zaligheid en van het plan dat Hij daartoe heeft uitgedacht in het zenden van Zijn eigen Zoon: "Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe."

Het probleem van schuld en zonde is niet voor ieder mens persoonlijk opgelost, dat moet dus ook niet de inhoud van je Evangelieverkondiging zijn, want dan lieg je ( "Velen geroepen, weinigen uitverkoren," die Bijbeltekst moet je niet wegmoffelen).

Als de schuld al vereffend is, waarom bidden wij dan nog: "Vergeef ons onze schulden"? Volgens jou zijn die al vergeven.

Onbaatzuchtigheid houdt niet in dat je geen schuldenaar voor God wordt. Juíst niet, want als je God zó liefhebt, wil je niet anders dan Hem erkennen in Zijn rechtmatige eis. Dat komt voort uit de liefde. Niet van de natuurlijke mens, volgens Galaten 5; nee dat is een vrucht van de Geest (Die volgens jou dus in een stok of blok werkt of niet onwederstandelijk). Ik houd het op vrucht van de wedergeboorte.

God wil zeker de eer hebben van de zaligheid, en daarom is het problematisch dat jij het antwoord van de mens bepalend laat zijn.

Gods eer impliceert geen onbaatzuchtigheid, zoals ik al herhaaldelijk gesteld heb. Nu probeer ik het maar te verduidelijken aan de hand het Gebed dat Jezus Zijn discipelen leerde bidden: "Uw Naam worde geheiligd", dat gaat toch vooraf aan het "vergeef ons onze schulden". Het hele gebed: eerst 3x "Uw" en dan 3x "ons". Onze eigen belangen zijn van ondergeschikt (niet van GEEN, zoals jij leest) belang.

[vragensteller]

Ik zou de rechtvaardiging ook samen laten vallen met de vernieuwing van de mens. Maar als dat er inderdaad toe leidt dat er een rechtvaardiging is waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is, dan laten we het verkeerd samenvallen.

Verder eens met wat je schrijft. En je hebt de kern van de discussie idd wel meegekregen.

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

[Afgewezen]

Het probleem van schuld en zonde is niet voor ieder mens persoonlijk opgelost, dat moet dus ook niet de inhoud van je Evangelieverkondiging zijn, want dan lieg je ( "Velen geroepen, weinigen uitverkoren," die Bijbeltekst moet je niet wegmoffelen).

Ik moffel niets weg. Maar de boodschap van de verzoening moet niet in mindering gebracht worden op de werkelijkheid van de uitverkiezing. Niet iedereen neemt het Evangelie aan, dat is een feit dat ook ik niet zal loochenen. En voor wie de boodschap niet aanneemt, die heeft het heil ook niet. Natuurlijk is het probleem van de schuld en zonde niet voor ieder mens persoonlijk opgelost. Maar voor Gód is het wél opgelost. En verder is hier een spanningsveld dat je niet opgelost krijgt. Ieder die het hoort, gaat het aan en het is eigen schuld wanneer je deze boodschap niet aanneemt en dus verloren gaat (wat niet nodig was geweest).

Als de schuld al vereffend is, waarom bidden wij dan nog: "Vergeef ons onze schulden"? Volgens jou zijn die al vergeven.

Ach, wat zeg je nu toch? Wie bidden deze bede? De gelovigen, degenen die in Christus met God verzoend zijn. Zij hebben de dagelijkse bede van schuldvergeving nodig.

Onbaatzuchtigheid houdt niet in dat je geen schuldenaar voor God wordt. Juíst niet, want als je God zó liefhebt, wil je niet anders dan Hem erkennen in Zijn rechtmatige eis. Dat komt voort uit de liefde. Niet van de natuurlijke mens, volgens Galaten 5; nee dat is een vrucht van de Geest (Die volgens jou dus in een stok of blok werkt of niet onwederstandelijk). Ik houd het op vrucht van de wedergeboorte.

Er kan pas sprake zijn van vruchten van de Geest en van liefde tot God, als de zondaar met Hem in het reine is. Dat God hem vóór die tijd wel iets kan laten voelen van Zijn liefde, is een andere zaak. Maar het zal eerst tot een erkentenis van de schuld en een inwilligen van de door God uitgedachte weg van zaligheid moeten komen, wil het goed zijn tussen God en de zondaar.

Gods eer impliceert geen onbaatzuchtigheid, zoals ik al herhaaldelijk gesteld heb. Nu probeer ik het maar te verduidelijken aan de hand het Gebed dat Jezus Zijn discipelen leerde bidden: "Uw Naam worde geheiligd", dat gaat toch vooraf aan het "vergeef ons onze schulden". Het hele gebed: eerst 3x "Uw" en dan 3x "ons". Onze eigen belangen zijn van ondergeschikt (niet van GEEN, zoals jij leest) belang.

Allemaal waar, maar het komt niet in mindering op wat ik gezegd heb: God wordt geëerd wanneer Wij hem eren in de weg van zaligheid, die Hij heeft uitgedacht, "Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft".

[vragensteller]

Ach, wat zeg je nu toch? Wie bidden deze bede? De gelovigen, degenen die in Christus met God verzoend zijn. Zij hebben de dagelijkse bede van schuldvergeving nodig.

De onbekeerden niet minder dunkt me. Of pleit je ervoor dit pas te gaan bidden in het stuk der dankbaarheid?

[Afgewezen]

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

Hoezo noodzakelijk? Als wij Gods boodschap niet met ons geloof beantwoorden, maken wij God tot een leugenaar!
Aannemen is niet een 'actie' van onze kant, aannemen is geloven dat wat God zegt, wáár is.
Hand. 2:42 Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen.

[Afgewezen]

Ach, wat zeg je nu toch? Wie bidden deze bede? De gelovigen, degenen die in Christus met God verzoend zijn. Zij hebben de dagelijkse bede van schuldvergeving nodig.

De onbekeerden niet minder dunkt me. Of pleit je ervoor dit pas te gaan bidden in het stuk der dankbaarheid?

Als dat al zo zou zijn, maakt dat niet uit. Als het gebed óók voor de gelovigen bedoeld is (en dat ís het uiteraard in eerste instantie!), dan vervalt in elk geval jouw argument.

[vragensteller]

Ach, wat zeg je nu toch? Wie bidden deze bede? De gelovigen, degenen die in Christus met God verzoend zijn. Zij hebben de dagelijkse bede van schuldvergeving nodig.

De onbekeerden niet minder dunkt me. Of pleit je ervoor dit pas te gaan bidden in het stuk der dankbaarheid?

Als dat al zo zou zijn, maakt dat niet uit. Als het gebed óók voor de gelovigen bedoeld (en dat is het uiteraard in eerste instantie!), dan vervalt in elk geval jouw argument.

Nee, ik laat beide staan en speel ze niet tegen elkaar uit, daarmee blijft mijn argument van kracht.

[Afgewezen]

Als dat al zo zou zijn, maakt dat niet uit. Als het gebed óók voor de gelovigen bedoeld (en dat is het uiteraard in eerste instantie!), dan vervalt in elk geval jouw argument.

Nee, ik laat beide staan en speel ze niet tegen elkaar uit, daarmee blijft mijn argument van kracht.

Zeker niet. Volgens jou hoeft iemand van wie de schuld vergeven is, niet meer te bidden "vergeef ons onze schulden". Wel nu, een kind van God ís de schuld vergeven.

[vragensteller]

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

Hoezo noodzakelijk? Als wij Gods boodschap niet met ons geloof beantwoorden, maken wij God tot een leugenaar!
Aannemen is niet een 'actie' van onze kant, aannemen is geloven dat wat God zegt, wáár is.
Hand. 2:42 Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen.

Nogmaals: er staat nergens in de Bijbel dat MIJN schuld vergeven is. Er staat dat er verzoening mogelijk is. Als ik dat geloof maak ik God niet tot een leugenaar. Dat zou wat zijn: de verloren zoon op weg naar huis, maakt zijn vader tot een leugenaar.

[Fjodor]

Ik zou de rechtvaardiging ook samen laten vallen met de vernieuwing van de mens. Maar als dat er inderdaad toe leidt dat er een rechtvaardiging is waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is, dan laten we het verkeerd samenvallen.

Verder eens met wat je schrijft. En je hebt de kern van de discussie idd wel meegekregen.

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

Het punt is dat er een begin is aan het geloven. Dat begin wordt een aannemen genoemd.
Hand 2:40 En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht!
41 Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen.
Ik erken wel jouw punt dat het nooit een 'kaal' aannemen kan zijn. Maar het vertrouwen moet ergens beginnen. En dat is een aannemen. Dat moet ook wel, want als de bijbel het over geloven heeft, dan heeft de bijbel het in het algemeen over eenbewust geloven. Als ik dus bewust ga vertrouwen op de Heere Jezus, dan is dat een aannemen. Dat is geen onbewust tot de karaktereigenschap van het vertrouwen komen (hoewel dat misschien wel kan gelden voor mensen die in het geloof worden opgevoed).

[vragensteller]

Als dat al zo zou zijn, maakt dat niet uit. Als het gebed óók voor de gelovigen bedoeld (en dat is het uiteraard in eerste instantie!), dan vervalt in elk geval jouw argument.

Nee, ik laat beide staan en speel ze niet tegen elkaar uit, daarmee blijft mijn argument van kracht.

Zeker wel. Volgens jou hoeft iemand van wie de schuld vergeven is, niet meer te bidden "vergeef ons onze schulden". Wel nu, een kind van God ís de schuld vergeven.

Op het moment dat je dat bidt, is dat volgens jou God tot een leugenaar maken, want je gelooft de vrijspraak niet.

[vragensteller]

Ik zou de rechtvaardiging ook samen laten vallen met de vernieuwing van de mens. Maar als dat er inderdaad toe leidt dat er een rechtvaardiging is waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is, dan laten we het verkeerd samenvallen.

Verder eens met wat je schrijft. En je hebt de kern van de discussie idd wel meegekregen.

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

Het punt is dat er een begin is aan het geloven. Dat begin wordt een aannemen genoemd.
Hand 2:40 En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht!
41 Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen.
Ik erken wel jouw punt dat het nooit een 'kaal' aannemen kan zijn. Maar het vertrouwen moet ergens beginnen. En dat is een aannemen. Dat moet ook wel, want als de bijbel het over geloven heeft, dan heeft de bijbel het in het algemeen over eenbewust geloven. Als ik dus bewust ga vertrouwen op de Heere Jezus, dan is dat een aannemen. Dat is geen onbewust tot de karaktereigenschap van het vertrouwen komen (hoewel dat misschien wel kan gelden voor mensen die in het geloof worden opgevoed).

Ter verduidelijking: wat ga je bewust vertrouwen: dat Hij jouw zonden zal vergeven (wachten op de Heere) of dat Hij dat gedaan heeft (de vrijspraak)?

In Handelingen 2 is de verslagenheid de mannen al de werking van de Geest (de harten werden doorpriemd, staat er in het Grieks in vers 37, dat lijkt me geen mensenwerk, maar gaat er wel aan vooraf). Ze geloofden dat ze schuldig waren, (nog) niet dat ze vrijgesproken waren. Maak je dan God tot een leugenaar???