Waar moet dat heen met de jeugd?

[JolandaOudshoorn]

het is lastig om niet mee te doen
ik merk het nu ik 2 feestjes moet gaan vieren.
Als je kijkt waar ze heengaan/wat mensen in huis halen met feestjes waarom denk ik dan nog dat spoorzoekertje o.i.d leuk genoeg is?
En sommige kinderen zeggen het ook gewoon dat ze het niet leuk vinden.
Saai dat we nergens heen gaan.
Ik begrijp heel goed dat je als moeder dan toch ook concessies gaat doen om niet uit de pas te lopen bij de rest.

Ik probeer (en tot nu toe lukt het me redelijk) om dit soort dingen bespreekbaar te houden met de andere moeders. Maar dat zal op de ene school of gemeente gemakkelijker zijn dan de andere.
Eigenlijk kijk ik niet wat de andere doen, ik vraag gewoon aan het kind wat hij/zij leuk vind om te doen en kijk dan of het haalbaar is. Of ik doe wat voorstellen en zij mogen dan kiezen.

[albion]

het is lastig om niet mee te doen
ik merk het nu ik 2 feestjes moet gaan vieren.
Als je kijkt waar ze heengaan/wat mensen in huis halen met feestjes waarom denk ik dan nog dat spoorzoekertje o.i.d leuk genoeg is?
En sommige kinderen zeggen het ook gewoon dat ze het niet leuk vinden.
Saai dat we nergens heen gaan.
Ik begrijp heel goed dat je als moeder dan toch ook concessies gaat doen om niet uit de pas te lopen bij de rest.

Het zijn niet alleen de verjaardagen.
Als ik in de Engelse les een DVD of Video SO geef, dan is het altijd morren. Ze vinden het saai. Ze willen een speelfilm zien. Ze zijn niet meer
tevreden met wat er gedaan wordt in de les. Wat wil je ook met leerlingen die gewend zijn om naar de bios te gaan, of die thuis al genoeg
DVD's hebben. Degenen die het thuis niet gewend zijn haal je er zo uit.

[edward]

@ afgewezen, heb je dat werkstuk digitaal, ik ben eigenlijk wel benieuwd!

Ik kan het digitaal niet meer terugvinden.

jammer..
Je kunt opnieuw beginnen, dan schrijven we t samen...
( dan mag jij het de spellingcontrole uitoefenen;))

@ Lourens,
gelukkig dat je aangeeft gekkigheid te doen

Ik hoop werkelijk dat onze kinderen niet als koningen en prinsessen opgevoed worden,
maar dat ze de liefde die we als ouders hebben mogen voelen en ervaren, en dat ze weten dat ze bij ons terecht kunnen. En dat zit niet in dure cadeau's of allerlei tegemoetkomingen.
Ik ben al heel dankbaar als de kinderen hier 'yes' roepen als ik zeg, zullen we gezellig picknicken op het strand oid.

Weet je, veel belangrijker vind ik dat de kinderen opgevoed worden in de vreze des Heeren..
maar ja.. dan is t altijd tekort..
daarom vind ik het gedicht.."Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.." zo mooi.

Enfin, dat alles terzijde,
je merkt werkelijk een tendens dat alles groter, beter en anders moet dan bij anderen.
In de refowereld net zo hard als in de seculiere wereld.
Als je niet op vakantie gaat, ben je zielig, als je niet meedoet met huistrends, sja loop je achter.. en ga zo maar door.

Misschien is t evenwicht binnen de refowereld wat zoek?!

Kijk alleen eens naar wat kinderen meekrijgen naar school.

Precies!, Als wij als ouders al het verkeerde voorbeeld geven in het materialistiche, wat wil de jeugd dan later
Als ik een Gaastra jas koop voor mijn dochters, waar moeten zij dan straks tevreden mee zijn?
En als ik een up to date Riviera Maison huis heb, zijn zij straks vast niet tevreden met IKEAmeubels of 2e hands van Marktplaats

Volgens mij wijst de praktijk uit dat het tegenovergestelde vaker gebeurt...
zo werd ik klaargestoomd voor een leven als universitair met een goed salaris, bij een goed cijfer kreeg ik geld.
Ik mocht niet roken, en al helemaal niet na 2400 thuiskomen op zaterdag.
ieder aspect werkte averechts uit.In de puberteit zetten ze zit af tegen alles, en hoe meer je dat onderdrukt, hoe minder dat zal helpen.

[Orchidee]

Precies!, Als wij als ouders al het verkeerde voorbeeld geven in het materialistiche, wat wil de jeugd dan later
Als ik een Gaastra jas koop voor mijn dochters, waar moeten zij dan straks tevreden mee zijn?
En als ik een up to date Riviera Maison huis heb, zijn zij straks vast niet tevreden met IKEAmeubels of 2e hands van Marktplaats

Volgens mij wijst de praktijk uit dat het tegenovergestelde vaker gebeurt...
zo werd ik klaargestoomd voor een leven als universitair met een goed salaris, bij een goed cijfer kreeg ik geld.
Ik mocht niet roken, en al helemaal niet na 2400 thuiskomen op zaterdag.
ieder aspect werkte averechts uit.In de puberteit zetten ze zit af tegen alles, en hoe meer je dat onderdrukt, hoe minder dat zal helpen.

Dat kan, maar hoeft niet...
Ik mocht nooit later dan 23 u thuis zijn, tot m'n 21e zelfs niet later als 22 u...
Ik mocht ook niet roken, drinken enz., maar heb me er nooit tegen afgezet, en mijn ouders gehoorzaamd op dat punt...al was ik het er niet mee eens...
Mij werd voorgehouden dat je toch een keurig duur gemeubileerd huis moest kunnen bekostigen voordat je op jezelf kon gaan wonen of mocht gaan trouwen...
Er werd van ons verwacht dat we toch regelmatig nieuwe nette zondagse kleren kochten van ene goede kwaliteit, en zo waren er nog wel meer huisregels...
Ik heb me er toen bij neergelegd, maar sinds dat ik getrouwd ben en later ook kinderen heb mogen krijgen, zijn er hier wel andere normen en waarden...
Ik hoef geen dure nieuwe meubels, en dure kleding enz,enz, en mijn kinderen mogen best later thuiskomen, als ik maar weet waar ze zijn
Zou dit dan afzetten en verkeerd zijn

[Mara]

Precies!, Als wij als ouders al het verkeerde voorbeeld geven in het materialistiche, wat wil de jeugd dan later
Als ik een Gaastra jas koop voor mijn dochters, waar moeten zij dan straks tevreden mee zijn?
En als ik een up to date Riviera Maison huis heb, zijn zij straks vast niet tevreden met IKEAmeubels of 2e hands van Marktplaats

Volgens mij wijst de praktijk uit dat het tegenovergestelde vaker gebeurt...
zo werd ik klaargestoomd voor een leven als universitair met een goed salaris, bij een goed cijfer kreeg ik geld.
Ik mocht niet roken, en al helemaal niet na 2400 thuiskomen op zaterdag.
ieder aspect werkte averechts uit.In de puberteit zetten ze zit af tegen alles, en hoe meer je dat onderdrukt, hoe minder dat zal helpen.

Dat kan, maar hoeft niet...
Ik mocht nooit later dan 23 u thuis zijn, tot m'n 21e zelfs niet later als 22 u...
Ik mocht ook niet roken, drinken enz., maar heb me er nooit tegen afgezet, en mijn ouders gehoorzaamd op dat punt...al was ik het er niet mee eens...
Mij werd voorgehouden dat je toch een keurig duur gemeubileerd huis moest kunnen bekostigen voordat je op jezelf kon gaan wonen of mocht gaan trouwen...
Er werd van ons verwacht dat we toch regelmatig nieuwe nette zondagse kleren kochten van ene goede kwaliteit, en zo waren er nog wel meer huisregels...
Ik heb me er toen bij neergelegd, maar sinds dat ik getrouwd ben en later ook kinderen heb mogen krijgen, zijn er hier wel andere normen en waarden...
Ik hoef geen dure nieuwe meubels, en dure kleding enz,enz, en mijn kinderen mogen best later thuiskomen, als ik maar weet waar ze zijn
Zou dit dan afzetten en verkeerd zijn

Nee hoor, verschil van inzicht
Ik moest ook voor de zondag thuis zijn, maar wij zeggen altijd tegen de kinderen: liever een kwartier later thuis dan jakkeren en jagen en dan een ongeluk krijgen of veroorzaken. Ik heb wat keren de snelheid overtreden

[Lassie]

gheghe waar ik tegen aantrapte was internet gebruik op zondag, dat was het enige wat ik deed (en wat niet mocht). Maar m'n ouders lagen toch te slapen. Die merkte dat toch niet.

Ik begrijp overigens ook niet wat er nou zo leuk aan is om s'nachts/'sochtends om 5/6 uur thuis te komen (zaterdag op zondag). M'n schoonzusje (van 20) komt regelmatig tegen de ochtend thuis. Man dat hou ik niet eens vol.

Opvoeden is en blijft een lastig iets. Nu mijn man en ik een kind verwachten zijn er toch wel dingen waar we allebei anders over denken (gelukkig zijn dat zaken die je pas in de pubertijd tegen zult gaan komen). Dan ben ik toch wel iets strenger. *oops*.

Daarom neem ik m'n petje af: voor alle ouders.

[Mara]

Even afgeleid van huishouden, anders vervuilt het topic, hoe zie je jezelf als ouder ?
Als iemand die ver boven de kinderen staat, als hun beste vriend, moeten ze u of mogen ze jij zeggen ?
Zie jezelf terug in 1 van je kinderen en hoe (on)aangenaam is dat ?
Onze kinderen mogen jij zeggen, tegen de rest zeggen ze u. Dat ging vanzelf. Ik vind u een grote afstand scheppen. Ik zei zelf wel u tegen mijn ouders.
Omdat ik oudere broers en zussen heb, werd ik al heel jong tante, dus het merendeel van mijn nichtjes en neefjes (inmiddels ook 40ers ) zegt geen tante tegen mij. Toen vond ik als schoolkind belachelijk klinken en later klonk het zo vertrouwd, vooral het koosnaampje, dat tante gewoon niet bij me past.
Respect zit voor mij niet in u en titel. (in gezins en familieverband) Al sta ik er op dat het formeel wel gebeurt, dus naar docenten en verder iedere vreemde met wie ze in aanraking komen.

[oesterschelpje]

Onze kids zijn "u" zeggers.
Ik vind het geen gehoor als ze tegen ouderen lopen te jij-en en jouw-en.
Enig afstand mag er wel zijn, zeker naar anderen.

Hier in huis vind ik het minder strikt.
We maken soms ook een grapje waarbij papa/mama's troetelnaam ook door de ruimte vliegt.
Of zoonlief zegt lachend, he ouwe, ga je mee dit of dat doen....
Als het op een leuke speelse manier kan, waarom niet?
Respect zit het inderdaad niet in drillen.
Daaruit volgt vanzelf de juiste verhouding, dochterlief zal mij echt bij een serieuze vraag niet aanspreken met he Oessie, kun jij me effe helpen?

[Marnix]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

[Ander]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.

[Mara]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.

Waar ik niet aan kan wennen is als een arts mij belt, bijv voor een uitslag, dat hij zich aanmeldt met Piet Jansen. Of de docent op de school van onze kinderen een hand geeft en ook zijn voornaam erbij zegt. Dat is verwarrend want wat verwacht hij dan ? Zo Kees, het gaat niet zo goed met biologie van Marietje, of toch meneer ?
Als ik mezelf voorstel met voor- en achternaam, mogen ze me tutoyeren, maar als ik mevrouw zeg, betekent dat een gezonde afstand.
De tegenstanders van het jij zeggen tegen de ouders, menen dat kinderen dan tegen iedereen gaan jijen, dat is niet zo ! Onze kinderen zullen eerder te afstandelijk hierin zijn, dan te amicaal.

[Zita]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.

Waar ik niet aan kan wennen is als een arts mij belt, bijv voor een uitslag, dat hij zich aanmeldt met Piet Jansen. Of de docent op de school van onze kinderen een hand geeft en ook zijn voornaam erbij zegt. Dat is verwarrend want wat verwacht hij dan ? Zo Kees, het gaat niet zo goed met biologie van Marietje, of toch meneer ?

Dat vind ik als docent best lastig hoor. Tegenover de leerlingen is het duidelijk: ik ben u en mevrouw. Maar ik ben nog niet gigantisch oud, en als ik dan ouders van een jaar of zestig tegenover me heb, dan vind ik het bij het voorstellen niet zo netjes om te zeggen: ik ben mevrouw Zita. Sowieso vind ik jezelf voorstellen met 'mevrouw' heel raar klinken. Alleen achternaam klinkt logischer, maar da's weer tamelijk mannelijk.

[oesterschelpje]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.

Hoe wilt u aangesproken worden op het forum?
Kids op school zeggen meestal "jie" tegen me, dialect....

[Mara]

Ik kan op dat punt niet uit ervaring spreken, maar ik vind het vreselijk als kinderen me met "u" aanspreken. Mijn ouders spreek ik met "je" aan, dat doe ik bij de meeste mensen, tenzij ze graag met "u" aangesproken willen worden, dan houd ik daar rekening mee. Laten ze merken "jij" prima te vinden, dan doe ik dat, ongeacht functie of leeftijd.

Dat is wel een beetje de nieuwe tendens, dan mensen vinden dat respect niet in aanspreekvormen zit, dat ze het liever persoonlijk houden en niet afstandelijk.... En ik vind dat eerlijk gezegd wel prettig.

Ik hou wel weer erg van 'u'. Mijn kinderen moeten ook u tegen me zeggen. Op school moeten ze me ook met 'u' aanspreken en dan ook nog met twee woorden: Ja meester, nee meester, goedemorgen meester enzo.
't Klopt wel dat het wat verwarrend is. Als een oudere zich met zijn/haar voornaam voorstelt zeg ik jij. Als zo iemand zegt: ik ben Pieterse, dan zeg ik u. En 't is helemaal helder als je het gewoon vraagt.

Waar ik niet aan kan wennen is als een arts mij belt, bijv voor een uitslag, dat hij zich aanmeldt met Piet Jansen. Of de docent op de school van onze kinderen een hand geeft en ook zijn voornaam erbij zegt. Dat is verwarrend want wat verwacht hij dan ? Zo Kees, het gaat niet zo goed met biologie van Marietje, of toch meneer ?

Dat vind ik als docent best lastig hoor. Tegenover de leerlingen is het duidelijk: ik ben u en mevrouw. Maar ik ben nog niet gigantisch oud, en als ik dan ouders van een jaar of zestig tegenover me heb, dan vind ik het bij het voorstellen niet zo netjes om te zeggen: ik ben mevrouw Zita. Sowieso vind ik jezelf voorstellen met 'mevrouw' heel raar klinken. Alleen achternaam klinkt logischer, maar da's weer tamelijk mannelijk.

"mevrouw" Zita, ik weet niet precies hoe oud jij bent, maar als je onder de 30 bent, is het min of meer logisch dat je je voorstelt aan mij als: Zita Refo.
Ben ik als moeder 28, zeg ik ook Mara Ofer
Op de lagere school zag ik de juf de eerste jaren elke dag, dus wordt je automatisch informeler. Maar de docent op het voortgezette, zie ik nooit. Ja op een 10-minuten avond. Dan blijft dat voor mij een meneer.
Het is een tikkeltje lastig, je moet het aanvoelen als het ware. Bij hem/haar kan het, past het, bij hem/haar niet.
Ik zie bijv wel eens dat predikanten hun stukje ondertekenen met: Piet Kerk, dat vind ik eigenlijk niet kunnen. De dominee heeft gestudeerd, zijn titel eerlijk verdiend. En een dominee tutoyeren ----knip; geen namen---mag het natuurlijk wel

[oesterschelpje]

Hier lees ik dikwijls aan het einde van een stukje in een algemeen kerkblad, Groeten van uw, jouw dominee.

Dan lees ik toch liever Piet Kerk aan het eind.
Ik voel me helemaal niet aangesproken, ken die beste dominee niet eens, die mij groet met uw dominee!