Heilig Avondmaal

[Marnix]

Dat geloof ik wel, maar kan ik me niet toeeigenen.
Marnix, hoe linkser je komt, hoe voller de tafels, hoe komt dat denk jij ?
In sommige kerken wordt niet eens een tafel neergezet, alles wordt doorgegeven in de banken
Maar ook dat zal ongetwijfeld een (praktische) reden hebben.
Nee ik ben niet jaloers op diegenen die dat opgewekte blijmoedige geloof hebben, altijd zeker, nooit wankelmoedig.
Ik lees in de bijbel juist van Gods kinderen dat zij vertwijfeld zijn, in zonde vallen.
Dat is er o.a. neergezet voor ons als bemoediging en herkenning.
En die mensen die de moeite niet nemen om bij de voorbereiding te komen, zijn immer dezelfde, ze kerken elders of helemaal niet.
Dan maak ik er zelf niet van, dat vertellen ze aan mij !
De voorbereiding is niet zo nodig, of ze doen dat zelf wel, door de weeks.
Als ik dan iemand die aangegaan is, die week erop spreek, hoop ik op een mooie getuigenis.
Maar tevergeefs. Er is veel oppervlakkigheid en wellicht ben ik daar net zo goed schuldig aan.
Nogmaals, ik bid om een persoonlijke nodiging en heb die tot nu toe niet gekregen.
En dat is mij niet tot rust, integendeel, ik worstel er gedurig om.
Maar ik zou niet graag aangaan, omdat dat nu eenmaal zo hoort, van me verwacht wordt, ook ik zal eens rekenschap moeten afleggen.
Niet voor de mensen, maar voor de Heere en o, als je dan deelgenomen hebt terwijl je er (nog) niet bijhoorde !

Beste Mara, misschien is het zo als je beschrijft en gaan er velen in je kerk zomaar aan. Maar dat is nog geen excuus om weg te blijven. Ik stel je een persoonlijke vraag maar je gaat weer naar anderen wijzen. Maar daar had ik het niet over. En ja, hoewel de Bijbel twijfelen niet als iets goeds neerzet heeft de Bijbel het er wel over... maar kijk dan ook wat er vervolgens gebeurde. Men zocht het weer bij God in plaats van in eigen kracht. Wat moet er nu precies gebeuren? Een briefje onder je kussen? Een Bijbeltekst op het juiste moment? Een droom? Een stem? Ik denk dat Hij je iedere keer al persoonlijk nodigt.

Ik ben bang dat teveel mensen zich laten leiden door angst, omdat er veel nadruk wordt gelegd op het "jezelf bedriegen" en ze daar zo bang voor worden dat ze maar niet aangaan totdat er naast God in de Bijbel zegt, nog meer gebeurt om ze te overtuigen. Terwijl de Bijbel maar 1 voorwaarde stelt, de vraag die ik je stelde en die je met Ja beantwoordde. Geloof je dat Jezus je Verlosser is?

[oesterschelpje]

Marnix, zo gij ZIJN stem dan heden hoort...
Ik begrijp hetgeen wat je schrijft, maar ik begrijp ook hetgeen Mara bedoelde.

Als God overkomt door Zijn Geest in je ziel, dan kun je niet blijven zitten.
Dan trekken Zijn koorden van liefde je tot Zijn tafel.
Maar als er om het zo uit te drukken geen communicatie is tussen God en je ziel, dan ga je aan op eigen gronden, op gevoeligheden uit het verleden.
De mens kan het niet met de dingen uit het verleden doen, er is dagelijkse genade nodig!
Het geeft smart om voor eigen rekening te leven en God te moeten missen.
Dan gaat een ziel roepen en smeken om God, hunkeren naar een kruimeltje van Zijn liefde.
Maar zo is het niet altijd gesteld, ook niet tijdens een avondmaal.
God nodigt zijn volk aan de dis des verbonds, maar ook al weet de mens verstandelijk dat hij/zij tot Zijn volk mag behoren, dan zal er toch een uitnodiging gevoeld moeten worden, die voor hem/haar persoonlijk is.

Je gaat toch ook niet naar een bruiloft van iemand, die je samen met een hartevriend goed kent, maar die jou geen persoonlijke uitnodiging heeft verstuurd en je hartevriend wel? Dat doet jou dan in de eerste instantie misschien heel veel pijn, je begrijpt dat misschien niet goed op dat moment. Maar als je heel eerlijk bij jezelf te rade gaat, zou je het op den duur wel kunnen begrijpen.Je vriend kreeg die uitnodiging omdat hij toch vertrouwelijker met die persoon omging dan jij. Er was sprake van een grote verbondenheid tussen hem en de bruidegom, die eigenlijk bij jou gemist werd.

Zo kan God zich met eerbied gesproken verbergen, omdat het niet vlak is tussen Hem en je ziel. Er was geen sprake (meer) van echt vertrouwen, de mens dacht alles zelf te kunnen zonder God. Of dacht je dat alle bekeerde mensen heiligen zijn?
De vijf dwazen maagden dachten ook dat ze ter bruiloft konden gaan, maar het bleek op het laatst dat er niet genoeg olie in hun lampen waren. Ze geloofden vast en zeker dat ze met elkaar, alle 10 zouden binnengaan. Toch bleek het anders te zijn.

Ik kan misschien wel van harte zeggen, ik geloof dat Jezus mijn verlosser is, maar kan God ook van mij zeggen, Ja kind, je bent verlost?!
Dat zal Hij keer op keer moeten bevestigen voor de ziel.
Een plant wat geen water en voedingsstoffen, zuurstof en licht krijgt, kwijnt weg en gaat dood, terwijl het toch een plant is geweest!
Ook al staat de bak met water naast de omgekeerde emmer waaronder de plant staat, ook al schijnt de zon volop.
Zo is het ook met Gods volk, ze hebben dagelijks voedsel nodig, kunnen de Bijbel verstandelijk lezen, maar God zal keer op keer met Zijn Geest moeten overkomen om Zijn genade toe te passen in zondaarsharten.

[Marnix]

Marnix, zo gij ZIJN stem dan heden hoort...
Ik begrijp hetgeen wat je schrijft, maar ik begrijp ook hetgeen Mara bedoelde.

Ik ook, maar ik plaats er wel kanttekeningen bij.

Als God overkomt door Zijn Geest in je ziel, dan kun je niet blijven zitten.
Dan trekken Zijn koorden van liefde je tot Zijn tafel.
Maar als er om het zo uit te drukken geen communicatie is tussen God en je ziel, dan ga je aan op eigen gronden, op gevoeligheden uit het verleden.
De mens kan het niet met de dingen uit het verleden doen, er is dagelijkse genade nodig!
Het geeft smart om voor eigen rekening te leven en God te moeten missen.
Dan gaat een ziel roepen en smeken om God, hunkeren naar een kruimeltje van Zijn liefde.
Maar zo is het niet altijd gesteld, ook niet tijdens een avondmaal.
God nodigt zijn volk aan de dis des verbonds, maar ook al weet de mens verstandelijk dat hij/zij tot Zijn volk mag behoren, dan zal er toch een uitnodiging gevoeld moeten worden, die voor hem/haar persoonlijk is.

Probleem is dat veel mensen zeggen: Als God in me gaat werken kan ik niet blijven zitten, nu vraag ik me af: Mag ik aangaan? Die vraag is dan genoeg reden om hem met nee te beantwoorden, als God werkt stel ik me die vraag niet meer. Ik ben het met je eens dat je op valse gronden aan kan gaan. Mijn oproep is dus om geen eigen gronden te gebruiken bij de toetsing maar slechts de vraag: Is Jezus Christus mijn Verlosser? Dat zien we ook in het avondmaalsformulier terug. De toetsing aan de wet en dan vervolgens ook dat we niet aangaan om te kennen te geven dat we uit onszelf daar thuis horen, maar dat we het allemaal buiten onszelf, in Christus zoeken. En hoe vaak wordt dat laatste vergeten en blijft men zitten.

Je gaat toch ook niet naar een bruiloft van iemand, die je samen met een hartevriend goed kent, maar die jou geen persoonlijke uitnodiging heeft verstuurd en je hartevriend wel? Dat doet jou dan in de eerste instantie misschien heel veel pijn, je begrijpt dat misschien niet goed op dat moment. Maar als je heel eerlijk bij jezelf te rade gaat, zou je het op den duur wel kunnen begrijpen.Je vriend kreeg die uitnodiging omdat hij toch vertrouwelijker met die persoon omging dan jij. Er was sprake van een grote verbondenheid tussen hem en de bruidegom, die eigenlijk bij jou gemist werd.

Daar ben ik het me eens. De vraag is dan: Wie wordt er genodigd? Daarom heb ik eerst de vraag gesteld: Geloof je dat Jezus jou Verlosser is? Als je Hem zo kent is die band er en nodigt Hij je. En dan kan je niet zeggen: Er is in de kerk wel een algemene nodiging, maar ik wacht nog op een persoonlijke nodiging? Hij nodigt ieder die Hem als zijn Verlosser kent, door zijn Woord en niet op een andere manier. Vandaar mijn vraag: Wat moet er dan gebeuren om persoonlijk genodigd te worden? Het gebeurt denk ik te veel dat Hij allemaal mensen nodigt, kom allemaal als je mij als Verlosser kent... en dat mensen blijven zitten en denken: Dat is te algemeen, eerst moet Hij me persoonlijk nodigen.

Zo kan God zich met eerbied gesproken verbergen, omdat het niet vlak is tussen Hem en je ziel. Er was geen sprake (meer) van echt vertrouwen, de mens dacht alles zelf te kunnen zonder God. Of dacht je dat alle bekeerde mensen heiligen zijn?
De vijf dwazen maagden dachten ook dat ze ter bruiloft konden gaan, maar het bleek op het laatst dat er niet genoeg olie in hun lampen waren. Ze geloofden vast en zeker dat ze met elkaar, alle 10 zouden binnengaan. Toch bleek het anders te zijn.

En dus kenden ze Hem niet echt als Verlosser want ze dachten het zelf wel te kunnen. De vraag is dus: Is Hij je Verlosser (of heb je Hem daar niet voor nodig)

Ik kan misschien wel van harte zeggen, ik geloof dat Jezus mijn verlosser is, maar kan God ook van mij zeggen, Ja kind, je bent verlost?!
Dat zal Hij keer op keer moeten bevestigen voor de ziel.
Een plant wat geen water en voedingsstoffen, zuurstof en licht krijgt, kwijnt weg en gaat dood, terwijl het toch een plant is geweest!
Ook al staat de bak met water naast de omgekeerde emmer waaronder de plant staat, ook al schijnt de zon volop.
Zo is het ook met Gods volk, ze hebben dagelijks voedsel nodig, kunnen de Bijbel verstandelijk lezen, maar God zal keer op keer met Zijn Geest moeten overkomen om Zijn genade toe te passen in zondaarsharten.

Dat is een paradox. We worden verlost door Jezus Christus en door geloof in Hem. De rechtvaardige zal door het geloof leven. Je moet je geloof dus toetsen, maar als je Hem dan als Verlosser kent, ziet God je in Christus ook als verloste. En nodigt Hij je om je te voeden aan zijn tafel.

[oesterschelpje]

Hoe weet ik dan dat Christus mij verlost heeft?
Het komt zo nauw, dat bedoelde ik ook met wat ik hiervoor schreef.

De dwaze maagden waren er van overtuigd dat ze ter bruiloft konden gaan.
Maar Christus heeft ze nooit gekend!!
Ik kan er van overtuigd zijn dat ik verlost ben, maar nogmaals, weet Christus hiervan?
Ik kan duizenden teksten en versjes voor mezelf opnoemen, die ik op mezelf kan toepassen.
Maar ben ik daarmee een kind van God?

Waarom is er een volk, dat altijd worstelt met de vraag, Heere hoe kom ik tot u bekeerd?
Het moet onze dagelijkse bede zijn, Heere, doorgrondt en ken mijn hart, en zie of er geen schadelijke weg in mij is.
Van nature zijn we geen Godzoekers, we willen alleen ons zelf behagen.
Echt, dan is het niet de angst voor de straf dat ik niet aan kan gaan, maar dan is het omdat God niet tot mijn ziel heeft gesproken, IK, IK ben uw heil alleen!

[vlinder]

Zomaar een vraag: Wachten we ook niet te vaak op een bepaald gevoel? Uiteraard gaat geloof niet buiten het gevoel om. Maar de Heere werkt niet altijd met Bijbelteksten en versjes. Dat is m.i. de melk. De vaste spijze is het geloof! Uit het geloof zal je leven.

Waarom die aanvallende toon, tov mijn medestanders, WIJ ZIJN FOUT, jullie zijn dus goed bezig, waarom is de toon dan niet mild en lieflijk ? Ik moet mezelf verdedigen, jullie kennelijk niet ! Hoe komt dat ?

Niemand is tegenover een ander mens verantwoording schuldig waarom er wel, dan wel niet is aangegaan. Tegenover de HEERE des te meer! Het lijkt me dan ook niet nodig, of zinnig om elkaar openlijk te vertellen of men aangegaan is of niet. Tenzij men natuurlijk een bevestiging zoekt van het eigen standpunt.

Hier ben ik het niet mee eens! Lees wat er staat in 1 petrus 3:15

Maar heiligt God, den Heere, in uw harten; en zijt altijd bereid tot verantwoording aan een iegelijk, die u rekenschap afeist van de hoop, die in u is, met zachtmoedigheid en vreze.

[Marnix]

Waarom kende Hij die 5 dwaze maagden niet? Omdat ze laks waren, niet genoeg olie in hun mapjes hadden. Laten we dus waakzaam zijn, niet laks. Dat wil Jezus ons leren met die gelijkenis, in dat hele hoofdstuk. Jezus geeft in dat hoofdstuk 3 voorbeelden van hoe het niet moet. De dwaze maagden die niet genoeg olie in hun lampjes hadden. Ze waren zelfverzekerd maar hadden kunnen weten dat ze dwaas waren. De man die zijn talent niet inzette maar uit angst(!) in de grond begroef terwijl hij wist dat zijn heer streng was. En van de schapen en de bokken, waar mensen zeggen: Jullie zeiden te geloven, maar jullie leefden er niet naar.

We moeten dus scherp zijn, wat Hij geeft inzetten, ons geloof leven.

Maar jij legt het hier uit alsof we zelf niet kunnen weten of we ons bedriegen of niet... en dat leert Hij ons hier niet. Maar wat de Bijbel nergens leert is dat onzekerheid normaal is. Integendeel! En op dat vlak gaat er vaak iets mis, men geloof en vervolgens wordt men aan het twijfelen gebracht geloven is 1 en dan moet er nog tot je ziel gesproken worden door Hem. En mensen horen het evangelie van Verlossing door Jezus Christus en geloven in Hem en blijven vervolgens zitten als Hij hen nodigt. Want tja, misschien is mijn zekerheid maar schijn, misschien is het toch niet echt en weet ik daar niets van? En ze wachten op een bijzondere persoonlijke ervaring, tot er iets gebeurt... en tot die tijd hebben ze geen zekerheid. En wat leren we in Mattheus 25? Zalig wie Gods Woord hoort en het doet.

Beantwoordt je eigen vraag eens: Hoe weet je dan dat Christus je verlost heeft?

[oesterschelpje]

Maar jij legt het hier uit alsof we zelf niet kunnen weten of we ons bedriegen of niet... en dat leert Hij ons hier niet. Maar wat de Bijbel nergens leert is dat onzekerheid normaal is. Integendeel!

Zomaar wat zinnen die bij me opborrelen, ook geschreven in Mattheus!
Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!
Heere, help mij, ik verga! Heere, ben ik het?

Dus Gods volk zou geen onzekerheid kennen?!

[Marnix]

Dat stel ik niet. Ik stel alleen dat de Bijbel het daarmee nog niet als "goed" of "normaal" bestempelt. De Bijbel leert dat we met onze twijfel en onzekerheid naar Hem toe moeten gaan. De vraag is dan ook niet of ze onzekerheid kennen maar wat er er mee doen, gaan we er mee naar Hem toe? En wat is hierin de positie van het avondmaal? Is dat niet juist dat we het bij Hem en zijn offer zoeken, en niet in eigen kracht?

Je kan twijfelen als gelovige en je kan een ongelovige zijn. Het avondmaal is er niet voor ongelovigen maar wel voor gelovigen, ook als ze wel eens kleingelovig zijn. En wij willen vaak zelf eerst ons leven op de rails krijgen en dan naar Hem toe gaan. In plaats van naar Hem toe te gaan om ons leven op de rails te krijgen.

14 Nu wij een hooggeplaatste hogepriester hebben die de hemel is doorgegaan, Jezus, de Zoon van God, moeten we vasthouden aan het geloof dat we belijden. 15 Want de hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat hij niet vervallen is tot zonde. 16 Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden.

[Marco]

Maar jij legt het hier uit alsof we zelf niet kunnen weten of we ons bedriegen of niet... en dat leert Hij ons hier niet. Maar wat de Bijbel nergens leert is dat onzekerheid normaal is. Integendeel!

Zomaar wat zinnen die bij me opborrelen, ook geschreven in Mattheus!
Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!
Heere, help mij, ik verga! Heere, ben ik het?

Dus Gods volk zou geen onzekerheid kennen?!

Deze vraag is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Want het avondmaal is juist bedoeld voor onzekere mensen.

Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!

Voor wie dat weet is juist het avondmaal!

[Willem]

En de discussie kabbelt voort. Na de eerdere correctie voor het broodnodigde evenwicht tendeert de discussie weer in de richting dat het Heilig Avondmaal is ingesteld voor degenen die het allemaal niet meer weten. Wat mij opvalt is dat de reactie's snel zijn als - voor het broodnodige evenwicht - de gereformeerde belijdenis incl. de onmogelijkheid aan 's mensen zijde wordt belicht. Een primaire reactie is dan toch wel: "Door het benadrukken van de onmogelijkheid van de mens blijft er van de eigen verantwoordelijkheid niets over". Uiteraard is de voorgaande zin een onmogelijkheid, het aangeven van een waarheid maakt een andere waarheid niet onwaar. De teneur is echter wel duidelijk. Nu de discussie zich weer ontwikkeld richting het natuurlijke denken: "Ja, we kunnen allemaal niet, maar je moet het maar aannemen" of "Uiteraard hebben we het niet van onszelf, daarom ook de belofte" en dat dit soort argumenten de grond zijn waarop mensen aangaan blijven de reactie's die stellen dat het "evenwichtig" moet zijn uit, evenals de zo broodnodige notie dat er een bovennatuurlijk werk van God in het hart moet plaatsvinden.

Ik kan niet anders concluderen dat de noodzaak die velen zien om e.e.a te corrigeren indien gewezen wordt op het vrijmachtige van Gods welbehagen en de totale onwil en onmacht aan 's mensen zijde groot is. Men is blijkbaar toch wel heel bang dat vrije genade luie en goddelozen mensen maakt. De noodzaak om allerlei opmerkingen te corrigeren die bedektelijk een keuzemogelijkheid in de mens zelf leggen is veel minder.

[Zacheüs]

En de discussie kabbelt voort. Na de eerdere correctie voor het broodnodigde evenwicht tendeert de discussie weer in de richting dat het Heilig Avondmaal is ingesteld voor degenen die het allemaal niet meer weten. Wat mij opvalt is dat de reactie's snel zijn als - voor het broodnodige evenwicht - de gereformeerde belijdenis incl. de onmogelijkheid aan 's mensen zijde wordt belicht. Een primaire reactie is dan toch wel: "Door het benadrukken van de onmogelijkheid van de mens blijft er van de eigen verantwoordelijkheid niets over". Uiteraard is de voorgaande zin een onmogelijkheid, het aangeven van een waarheid maakt een andere waarheid niet onwaar. De teneur is echter wel duidelijk. Nu de discussie zich weer ontwikkeld richting het natuurlijke denken: "Ja, we kunnen allemaal niet, maar je moet het maar aannemen" of "Uiteraard hebben we het niet van onszelf, daarom ook de belofte" en dat dit soort argumenten de grond zijn waarop mensen aangaan blijven de reactie's die stellen dat het "evenwichtig" moet zijn uit, evenals de zo broodnodige notie dat er een bovennatuurlijk werk van God in het hart moet plaatsvinden.

Ik kan niet anders concluderen dat de noodzaak die velen zien om e.e.a te corrigeren indien gewezen wordt op het vrijmachtige van Gods welbehagen en de totale onwil en onmacht aan 's mensen zijde groot is. Men is blijkbaar toch wel heel bang dat vrije genade luie en goddelozen mensen maakt. De noodzaak om allerlei opmerkingen te corrigeren die bedektelijk een keuzemogelijkheid in de mens zelf leggen is veel minder.

Lees dan de posting van memento nog een keer.
Daar kan ik het nl. van harte mee eens zijn.

[Willem]

En de discussie kabbelt voort. Na de eerdere correctie voor het broodnodigde evenwicht tendeert de discussie weer in de richting dat het Heilig Avondmaal is ingesteld voor degenen die het allemaal niet meer weten. Wat mij opvalt is dat de reactie's snel zijn als - voor het broodnodige evenwicht - de gereformeerde belijdenis incl. de onmogelijkheid aan 's mensen zijde wordt belicht. Een primaire reactie is dan toch wel: "Door het benadrukken van de onmogelijkheid van de mens blijft er van de eigen verantwoordelijkheid niets over". Uiteraard is de voorgaande zin een onmogelijkheid, het aangeven van een waarheid maakt een andere waarheid niet onwaar. De teneur is echter wel duidelijk. Nu de discussie zich weer ontwikkeld richting het natuurlijke denken: "Ja, we kunnen allemaal niet, maar je moet het maar aannemen" of "Uiteraard hebben we het niet van onszelf, daarom ook de belofte" en dat dit soort argumenten de grond zijn waarop mensen aangaan blijven de reactie's die stellen dat het "evenwichtig" moet zijn uit, evenals de zo broodnodige notie dat er een bovennatuurlijk werk van God in het hart moet plaatsvinden.

Ik kan niet anders concluderen dat de noodzaak die velen zien om e.e.a te corrigeren indien gewezen wordt op het vrijmachtige van Gods welbehagen en de totale onwil en onmacht aan 's mensen zijde groot is. Men is blijkbaar toch wel heel bang dat vrije genade luie en goddelozen mensen maakt. De noodzaak om allerlei opmerkingen te corrigeren die bedektelijk een keuzemogelijkheid in de mens zelf leggen is veel minder.

Lees dan de posting van memento nog een keer.
Daar kan ik het nl. van harte mee eens zijn.

Met die posting ben ik het ook eens. Maar zie het vervolg op het topic. Als een bootje uit evenwicht wordt gebracht breng je het niet in evenwicht door een gewicht in het midden te plaatsen. Dan moet je een tegenwicht geven. Iemand onevenwichtigheid verwijten omdat hij het onevenwichtige wil corrigeren is natuurlijk niet zo handig. Dat is hetzelfde als een ambulancebroeder verwijten dat het evenwicht in z'n rijsstijl zoek is omdat hij zo hard rijdt.

[utrech]

de notie dat het avondmaal een gemeenschapsmaal is ontbreekt blijkbaar.

het is volkomen versmald tot een gebeurtenis waarvan de een zegt: je mot aangaan, da;s verplicht, anders ben je ongelovig. een soort kerkelijk ritueel bij wijze van

de ander zegt dat je maar niet te gauw moet gaan, want voor je het weet brand je je vingers.

en de twijfel lijkt wel een kenmerk te zijn, Jezus zei tenminste nog: wees niet ongelovig maar gelovig.

[Marnix]

En de discussie kabbelt voort. Na de eerdere correctie voor het broodnodigde evenwicht tendeert de discussie weer in de richting dat het Heilig Avondmaal is ingesteld voor degenen die het allemaal niet meer weten. Wat mij opvalt is dat de reactie's snel zijn als - voor het broodnodige evenwicht - de gereformeerde belijdenis incl. de onmogelijkheid aan 's mensen zijde wordt belicht. Een primaire reactie is dan toch wel: "Door het benadrukken van de onmogelijkheid van de mens blijft er van de eigen verantwoordelijkheid niets over". Uiteraard is de voorgaande zin een onmogelijkheid, het aangeven van een waarheid maakt een andere waarheid niet onwaar. De teneur is echter wel duidelijk. Nu de discussie zich weer ontwikkeld richting het natuurlijke denken: "Ja, we kunnen allemaal niet, maar je moet het maar aannemen" of "Uiteraard hebben we het niet van onszelf, daarom ook de belofte" en dat dit soort argumenten de grond zijn waarop mensen aangaan blijven de reactie's die stellen dat het "evenwichtig" moet zijn uit, evenals de zo broodnodige notie dat er een bovennatuurlijk werk van God in het hart moet plaatsvinden.

Ik kan niet anders concluderen dat de noodzaak die velen zien om e.e.a te corrigeren indien gewezen wordt op het vrijmachtige van Gods welbehagen en de totale onwil en onmacht aan 's mensen zijde groot is. Men is blijkbaar toch wel heel bang dat vrije genade luie en goddelozen mensen maakt. De noodzaak om allerlei opmerkingen te corrigeren die bedektelijk een keuzemogelijkheid in de mens zelf leggen is veel minder.

Lees dan de posting van memento nog een keer.
Daar kan ik het nl. van harte mee eens zijn.

Met die posting ben ik het ook eens. Maar zie het vervolg op het topic. Als een bootje uit evenwicht wordt gebracht breng je het niet in evenwicht door een gewicht in het midden te plaatsen. Dan moet je een tegenwicht geven. Iemand onevenwichtigheid verwijten omdat hij het onevenwichtige wil corrigeren is natuurlijk niet zo handig. Dat is hetzelfde als een ambulancebroeder verwijten dat het evenwicht in z'n rijsstijl zoek is omdat hij zo hard rijdt.

Daarom gaf ik ook wat tegengewicht, voor de goede balans. verder ben ik het met je eens. Er is iets bijzonders, bovennatuurlijks nodig, wat God moet werken. En volgens mij noemt de Bijbel dat geloof.

[helma]

de notie dat het avondmaal een gemeenschapsmaal is ontbreekt blijkbaar.

het is volkomen versmald tot een gebeurtenis waarvan de een zegt: je mot aangaan, da;s verplicht, anders ben je ongelovig. een soort kerkelijk ritueel bij wijze van

de ander zegt dat je maar niet te gauw moet gaan, want voor je het weet brand je je vingers.

en de twijfel lijkt wel een kenmerk te zijn, Jezus zei tenminste nog: wees niet ongelovig maar gelovig.

je hebt vast het hele topic niet gelezen......