Auto schreef:Sinds ik in de Reformatorische gezindte rondloop vind ik dit wel een heel bijzonder fenomeen.
Als iemand overleden is dan hangt iedereen aan de lippen van de predikant wanneer hij het 'verlossende' woord spreekt en dan is het goed. En als hij niks zegt dan zegt men al gauw "de eeuwigheid moet het openbaren". En dit kan weken erna nog zijn dat iedereen zit te wachten op de zondag of de predikant nog wat zegt. Of je hoort de mensen praten of er nog iemand is geweest die bemoeienissen had met het desbetreffende overlijden. Maar wat je weinig hoort is of het sterven de hoorder wat zegt en of het gepredikte Woord nog serieus genomen wordt, dan alleen het gezegde "de dominee heeft het mooi gezegd".
Wat zegt het Woord van de Heere ons nog?
Zou het van een predikant afhangen wat die zegt,
dan zou het maar een hachelijke zaak zijn.
En zeker, de eeuwigheid zal alles openbaren,
dat is zo'n gezegde dan. Maar het verwordt zo snel
tot een dooddoener.
Kijk wat je hier zegt is vooral iets van de laatste jaren.
De prediking vervklakt meer en meer.
De werken Gods worden niet meer onderscheiden
Het grote gemis van de bevestigde kinderen Gods
doet ons meer en meer dwalen.
We weten het niet meer,en het ergste is dat
we denken het nog te weten.