Tiberius schreef:Bureaucraat schreef:Ook willen zij nog eens met de roem van een intelligent kind gaan strijken.
In mijn omgeving kom ik weinig van die ouders tegen.
Ik in mijn omgeving evenmin.
Daarom ben ik het ook niet eens met de karikatuur die Luther en Albion hier schetsen, als zouden alle ouders hun kinderen op het gymnasium willen hebben.
Kijk, ik sluit niet uit, dat ik tegen één van jullie (Luthers) collega's gezegd heb, dat ik het wel aardig zou vinden als onze dochter naar het VWO zou gaan. Maar daar zou zij zich doodongelukkig gevoeld hebben, omdat ze dan voor haar idee boven haar kunnen moet performen. Laat ze daarom maar lekker Havo doen.
Even om wat recht te zetten... (Ik was te kort door de bocht en liet me teveel leiden door de ouders waar je 90% van je tijd mee zoet bent...
)
1. De meeste ouders zijn fijne en ebtrokken mensen, die graag en goed met de school samenwerken. Als school neem je graag van zulke mensen aan wat ze over hun vertellen; andersom is dat ook zo.
2. Het venijn zit 'm in die 5-10% van de ouders, die inderdaad met hun kind willen pronken, de intelligentie overschatten, de school als voetveeg gebruiken, etc. etc. Helaas groeit deze groep langzaam. Het is een soort consumptiegedrag: wij vragen, u dient te draaien. Zo werkt een school niet. (Met deze ouders ben je dus 90% van je tijd zoet, zodat het lijkt alsof het de over- overgrote meerderheid is...)
3. Ouders kunnen uiteraard wensn hebben en inschattingen maken. Als school adviseer je dan weleens wat anders. Met vrijwel alle ouders valt er in een goed gesprek veel te bereiken. Daarin is het ook erg belangrijk hoe je je als docent opstelt.
4. Er is inderdaad een categorie kinderen die op school heel ander gedrag vertoont, dan men thuis zegt op te merken. (Het moet helaas gezegd: meestal zijn dat kinderen die thuis ongelofelijk strak gehouden worden, ook op punten, waarbij je als verstandige ouder zegt: Ik laat de teugel maar eventjes vieren...)
5. Het moeilijkst vind ik ouders die eisen dat hun kind met een handicap (zoals bijvoorbeeld dyslexie) even ver komt, als een kind met gelijk IQ zonder dyslexie. Maar dat kan vaak helemaal niet. Ik probeer dat altijd uit te leggen aan de hand van het wereldse, maar duidelijk voorbeeld van een voetballer. Kijk, als bij iemand één been geamputeerd is, dan kun je wel eisen dat hij net zo'n goede voetballer moet worden als iemand met twee benen, maar dan eis je het onmogelijke.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
