Ik vindt evangelisatie geen goed argument om adoptie te doen. Volgens mij moet het evangelie dáár gebracht worden, ipv dat we mensen hierheen halen om hier het evangelie te horen...JolandaOudshoorn schreef:@memento.
Het grote probleem is dat in "adoptielanden" er weinig christenen zijn. Ik zelf ben geboren in Indonesie. Als ik daar was gebleven, had ik, menselijkerwijs gesproken, nooit van het evangelie gehoord. Je noemt welliswaar projecten van Woord en Daad en Compassion en andere instellingen, maar de populariteit van christelijke hulpverlening is lang niet zo groot als je zou denken. Zeker in dubieuze landen. Daar is het aanbod en de vraag naar neutrale hulpverlening veel groter.
Natuurlijk is het meest ideaal dat kinderen bij hun eigen ouders, in hun eigen omgeving kunnen blijven. Maar als ouders noodgedwongen hun kind moeten af staan, en vergeet niet, dat is echt niet iets dat je zomaar beslist, dan is adoptie naar een ander land eigenlijk alleen maar een goede oplossing. Zeker omdat zulke kinderen niet eens als mens worden beschouwd in deze landen.
Ik weet dat veelal "tegenstand" tegen adoptie voortkomt uit grote onkunde en een streven naar idealen, helaas is de werkelijkheid een stuk complexer dan een eenvoudig 1 + 1 = 2
Je hebt gelijk als je stelt dat Woord en Daad, Dorcas en andere christelijke hulp-instanties op dit gebied, relatief klein zijn. Een beperking die vooral voorkomt uit een beperking van financiën! Maar het geld wát ze hebben, krijgen ze allemaal aan projecten besteed. Voor 100 EUR/maand zorgen ze ervoor dat 4 kinderen het Woord horen, naar school gaan (zodat de maatschappij later vooruit kan gaan), en voedsel krijgen (zodat het gezin ontlast wordt, waardoor minder ouders hun kinderen te vondeling leggen oid). Blijft het argument staan dat je voor hetzelfde geld meer nut doet dáár dan een adoptiekind hier. Ook structureel, omdat de kinderen door hun scholing stukje-bij-beetje het land uit de eindeloze circel van armoede kunnen tillen.
Ik snap dat dit voor mensen die adoptie van dichtbij hebben meegemaakt, en de zegen voor de enkeling daarvan hebben gezien, misschien wat te vaag, te idealistisch en te lange-termijn is. Maar dan mijn (ethische!) vraag: Moet het verbeteren van de situatie van vélen, ook in de toekomst, niet zwaarder wegen dan het geluk van de enkeling?
Nog ter toevoeging: M.i. verplicht kennis van de problematiek in andere landen ook tot handelen. Oók voor de mensen die zélf kinderen hebben. Ook zij zullen moeten overwegen welke middelen er tot hun beschikking staan, en welke middelen zij geoorloofd vinden, om wat te doen aan het leed van vele kinderen wereldwijd.
