Avondmaal - Familie

[Jongere]

Als de discussie algemeen (= niet persoonlijk) blijft kan het topic m.i. openblijven. Ik denk dat we er daarbij rekening mee moeten houden - zoals Auto aangeeft - dat dit een gevoelig onderwerp is. Maar ook dat het hier gaat om heel wezenlijke dingen.

[Erasmiaan]

Ik schrik echt van sommige reacties. Helaas komt uit alles een smaak en een geur van een lieve en zoete godsdienst waarin God een ieder die in de kerk zit in der waarheid zaligt.

Maar dit zegt de Heere Jezus:

23 En er zeide een tot Hem: Heere, zijn er ook weinigen, die zalig worden? En Hij zeide tot hen:
24 Strijdt om in te gaan door de enge poort; want velen, zeg Ik u, zullen zoeken in te gaan, en zullen niet kunnen;
25 Namelijk nadat de Heer des huizes zal opgestaan zijn, en de deur zal gesloten hebben, en gij zult beginnen buiten te staan, en aan de deur te kloppen, zeggende: Heere, Heere, doe ons open! en Hij zal antwoorden en tot u zeggen: Ik ken u niet, van waar gij zijt.
26 Alsdan zult gij beginnen te zeggen: Wij hebben in Uw tegenwoordigheid gegeten en gedronken, en Gij hebt in onze straten geleerd.
27 En Hij zal zeggen: Ik zeg u, Ik ken u niet, van waar gij zijt; wijkt van Mij af, alle gij werkers der ongerechtigheid!
28 Aldaar zal zijn wening en knersing der tanden, wanneer gij zult zien Abraham, en Izak, en Jakob, en al de profeten in het Koninkrijk Gods, maar ulieden buiten uitgeworpen.
29 En daar zullen er komen van Oosten en Westen, en van Noorden en Zuiden, en zullen aanzitten in het Koninkrijk Gods.
30 En ziet, er zijn laatsten, die de eersten zullen zijn; en er zijn eersten, die de laatsten zullen zijn.

Laten we dan in deze discussies toch uitkijken met het arme zondaarsleven te veroordelen. Nee, die laatsten zullen misschien nog wel de eersten zijn. O, ik hoef echt mijn gelijk niet. Maar laten al die mensen die in een weg van doop, belijdenis, avondmaal hun leven inrichten toch nog eens opmerken op deze woorden.

Ik wil deze meditatie(s) van de afgelopen dagen uit het Reformatorisch Dagblad er nog bijvoegen:

Arglistig
04-04-2008 19:37
Nadrukkelijk zijn de woorden van de profeet Jeremia als tot eenieders waarschuwing gezegd wordt: „Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja, dodelijk is het, wie zal het kennen?” Hieronder moeten wij niet verstaan het vlesen hart. Men moet daaronder verstaan de ziel van de mens, of de geest met al zijn vermogens van verstand, oordeel en consciëntie.
Hiervan wordt terecht gezegd dat het arglistig is. Maar wat de arglistigheid nog meer openbaart, is de bedrieglijkheid van het hart en in het bijzonder het schadelijke en dodelijke zelfbedrog. Dat is de natuurlijke genegenheid om ook zichzelf in het geestelijke voor wat betreft zijn eeuwige zaligheid jammerlijk te bedriegen en te misleiden ten verderve. Dat gebeurt opzettelijk, of meer onwetend, maar men meent bij zichzelf rijk en verrijkt te zijn en aan geen ding gebrek te hebben. Men weet niet dat men arm, jammerlijk en blind is. Men stelt zich dus een weg voor die recht schijnt in veler ogen, maar waarvan het laatste evenwel een weg des doods is. Deze arglistigheid van het hart van de mens is meer dan enig ding.
Is nu ons hart zo onuitsprekelijk arglistig, meer dan enig ding, zo mag er wel van gevraagd worden: wie zal het kennen? Daarmee wordt te verstaan gegeven dat geen schepsel, hoe listig en verstandig het ook zijn mag, engel of mens, in staat is om het hart van een mens en zijn verborgen schuilhoeken, listen en lagen grondig te kennen. Het is waar dat men het hart van een ander mens niet kan kennen. Ja, het is de Heere alleen, de grote Kenner van het hart Die dat zich voorbehouden heeft. In het volgende vers staat immers: Ik, de Heere, doorgrond het hart.
Mijn vrienden, het hart is arglistiger dan enig ding en de Heere betuigt Zich als de grote kenner van het hart: Ik doorgrond het hart. Wat is dan veiliger en heilzamer voor Gods kin„En zie, of bij deren, zo dikwijls zij ingeleid worden in de arglistigheid van hun hart en wanneer zij vrezen voor zelfbedrog, dat zij zich voorstellen voor het alziend oog van God en Hem smeken of Hij hen de schadelijke wegen die nog in hen worden gevonden wil ontdekken en hen wil leiden op de eeuwige weg?
David kende de bedrieglijkheid van ’s mensen hart. Hij wist hoe dikwijls zijn hart hem had afgeleid. Hij bidt en smeekt in onze tekst of, zo er nog een schadelijke weg in hem is, de Heere die dan aan hem wil ontdekken.
Hoewel David al op de rechte weg mocht zijn en daarvan verzekering had ontvangen, kende hij zijn bedrieglijke hart en wist dat iemand al vrij dicht bij kan komen en nochtans verloren gaan. Zo kan het zijn dat de man Gods, vrezende voor zelfbedrog, zich thans nogmaals aan de toets van de Heere voorstelt. Daarom moeten wij in deze tekst geen weg zien die met het oog als schadelijk beschouwd kan worden. Want David wist wel dat hij niet ging in de raad der goddelozen, noch zat in het gestoelte der spotters. Hij wist dit zeer goed.
David wist goed dat hij geen openbare vijand van Gods volk was. Integendeel, hij had liefde tot hen. Hij bedroog de vromen niet willens en wetens. Ook wist hij wel dat hij geen verachter van Gods Woord en van de middelen was. Hij wist dat hij niet steunde op enige uiterlijke deugdzaamheid of godsdienstigheid.
Hij maakte die ook niet, zoals de meeste belijders, tot een grond van zijn zaligheid, terwijl zij willens en wetens de zonde aan de hand houden. Zij doen dat met voorbedachten rade en wel onder de schijn en dekmantel van vroomheid, zoals sommige huichelaren die zich opzettelijk geveinsd vertonen als in een gedaante van godzaligheid. Zij vergenoegen zich met de uitwendige naam van vroomheid en komen bij Gods volk, om daar, kon het zijn, hun goedkeuring van te ontvangen.
Al deze dingen merken wij aan als de schadelijke weg die tot het verderf leidt. Daarvan zegt Salomo: „Er is een weg die iemand recht schijnt, maar het laatste van die zijn wegen van de dood.”
Allen die deze zaken bij zichzelf vinden, mogen hun staat wel voor verdacht houden en vaststellen dat het nooit echt met hen geweest is, hoe nabij zij ook gekomen zijn en voor hoe vroom zij ook mogen gehouden worden.
Joachimus Mobachius, predikant te Den Bosch (”De staat van een uitverkorene”, 1744)

[Hendrikus]

Laten we dan in deze discussies toch uitkijken met het arme zondaarsleven te veroordelen.

Als ik hier al iets van een veroordeling heb gelezen, ging het eerder de andere kant op.
Misschien dat degenen die belijdenis hebben gedaan nog eens zouden kunnen nalezen wat ze toen beloofd hebben. En het nalezen van het avondmaalsformulier is ook zeker aan te bevelen.

[Bert Mulder]

Laten we dan in deze discussies toch uitkijken met het arme zondaarsleven te veroordelen.

Als ik hier al iets van een veroordeling heb gelezen, ging het eerder de andere kant op.
Misschien dat degenen die belijdenis hebben gedaan nog eens zouden kunnen nalezen wat ze toen beloofd hebben. En het nalezen van het avondmaalsformulier is ook zeker aan te bevelen.

Geachte Hendrikus, zijn het eindelijk een keertje eens.

Ook de DL lezen zou baten:

3/4-15. Deze genade is God aan niemand schuldig; want wat zou Hij schuldig zijn dengenen, die Hem niets eerst geven kan, opdat het hem vergolden worde? Ja, wat zou God dien schuldig zijn, die van zichzelven niet anders heeft dan zonde en leugen? Diegene dan, die deze genade ontvangt, die is Gode alleen daarvoor eeuwige dankbaarheid schuldig, en dankt Hem ook daarvoor; diegene, die deze genade niet ontvangt, die acht ook deze geestelijke dingen gans niet en behaagt zichzelven in het zijne; of, zorgeloos zijnde, roemt hij ijdellijk dat hij heeft hetgeen hij niet heeft. Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend. En wat aangaat anderen, die nog niet geroepen zijn, voor dezulken moet men God bidden, Die de dingen die niet zijn, roept alsof zij waren; en wij moeten ons geenszins tegenover hen verhovaardigen, alsof wij onszelven uitgezonderd hadden.

[freek]

Ik schrik echt van sommige reacties. Helaas komt uit alles een smaak en een geur van een lieve en zoete godsdienst waarin God een ieder die in de kerk zit in der waarheid zaligt.

Maar dit zegt de Heere Jezus:

23 En er zeide een tot Hem: Heere, zijn er ook weinigen, die zalig worden? En Hij zeide tot hen:
24 Strijdt om in te gaan door de enge poort; want velen, zeg Ik u, zullen zoeken in te gaan, en zullen niet kunnen;
25 Namelijk nadat de Heer des huizes zal opgestaan zijn, en de deur zal gesloten hebben, en gij zult beginnen buiten te staan, en aan de deur te kloppen, zeggende: Heere, Heere, doe ons open! en Hij zal antwoorden en tot u zeggen: Ik ken u niet, van waar gij zijt.
26 Alsdan zult gij beginnen te zeggen: Wij hebben in Uw tegenwoordigheid gegeten en gedronken, en Gij hebt in onze straten geleerd.
27 En Hij zal zeggen: Ik zeg u, Ik ken u niet, van waar gij zijt; wijkt van Mij af, alle gij werkers der ongerechtigheid!
28 Aldaar zal zijn wening en knersing der tanden, wanneer gij zult zien Abraham, en Izak, en Jakob, en al de profeten in het Koninkrijk Gods, maar ulieden buiten uitgeworpen.
29 En daar zullen er komen van Oosten en Westen, en van Noorden en Zuiden, en zullen aanzitten in het Koninkrijk Gods.
30 En ziet, er zijn laatsten, die de eersten zullen zijn; en er zijn eersten, die de laatsten zullen zijn.

Laten we dan in deze discussies toch uitkijken met het arme zondaarsleven te veroordelen. Nee, die laatsten zullen misschien nog wel de eersten zijn. O, ik hoef echt mijn gelijk niet. Maar laten al die mensen die in een weg van doop, belijdenis, avondmaal hun leven inrichten toch nog eens opmerken op deze woorden.

Erasmiaan, ik was geschrokken van jou reactie. Misschien dat ik daarom iets te persoonlijk werd. Je hamert vaak op het zelfde aambeeld: dit indrukwekkende gedeelte uit Mattheus heb ik de laatste tijd geregeld langs zien komen in jou postings. Ik hoop dat we deze waarschuwing allemaal ter harte zullen nemen. Dat het telkens ons gebed mag zijn:"Doorgrond mij o God, en ken mijn hart; beproef mij en ken mijn gedachten. En zie of er bij mij een schadelijke weg is, en leid mij op de eeuwige weg". Een voortdurende oproep om ons te beproeven, en ons in alle waarheid te laten leiden. Zoals er ook de oproep ligt om Zijn dood te gedenken. Totdat Hij komt... Dat heeft niets met een lieve en zoete godsdienst te maken, maar met het gehoorzaam volgen van de stem van de Goede Herder. Misschien klinkt dit ook al te zoetsappig, maar zo bedoel ik dat niet. Wat moeten mensen nog in Gods Gemeente zoeken als ze zijn instellingen verachten? Niet voor niets werden in veel vroeg-reformatorische gemeenten de lidmaten die het HA verachtten, van de gemeente afgesneden, als ze hun leven niet beterden. Ik heb van jou geleerd dat onze gereformeerde vaderen veel meer licht hebben dan wij met ons simpele verstandje, dus waarom zouden we juist op zo'n belangrijk punt als dit níet bij hen in de leer gaan?? Dan zullen we ontdekken dat de lijn doop - belijdenis - avondmaal een goed gereformeerde en zeer bijbelse lijn is.

[Hendrikus]

Laten we dan in deze discussies toch uitkijken met het arme zondaarsleven te veroordelen.

Als ik hier al iets van een veroordeling heb gelezen, ging het eerder de andere kant op.
Misschien dat degenen die belijdenis hebben gedaan nog eens zouden kunnen nalezen wat ze toen beloofd hebben. En het nalezen van het avondmaalsformulier is ook zeker aan te bevelen.

Geachte Hendrikus, zijn het eindelijk een keertje eens.

Ik zal de krant bellen

[Marnix]

Gisteren hadden wij bediening van het Heilig Avondmaal.

De Ds. zei in zijn preek dat het net een familie was. Je schuift net als thuis, altijd aan met het eten. Dus éénmaal aangeweest, dan hoor je er altijd aan te zitten. Is dat zo?

Ik heb nog eens na zitten denken. En ik kom er niet uit.

Dat het net als met familie is, daar ben ik het helemaal mee eens. Je viert het avondmaal met je geestelijke familie. Het "eenmaal geweest' altijd aangaan, daar kan ik niet in meegaan. Ik heb vroeger wel eens een keer geen eten gekregen en dan mocht ik er ook niet bijzitten.

De geestelijke familie betreft hen die Hem als verlosser kennen en naar zijn wil leven. Doe je dat laatste niet, dan kan je niet zeggen: Ach maar ik heb al eens meegevierd dus dat moet ik dan toch blijven doen.

Erasmiaan, het "velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren" is wel een erg slecht argument. De groep gelovigen in Nederland is al zo klein dat we hem niet hoeven aan te grijpen om het normaal te vinden of te kunnen onderbouwen dat binnen de gemeente het aantal gelovigen ook maar zeer klein zou zijn.

Als je niet als gemeente samen het Avondmaal viert, ben je in ieder geval ook niet als gemeente het lichaam van Christus. En moet je ook niet met de aanhef boven de preek "geliefden van onze Heer Jezus Christus" komen. Bij de zegen kan je vragen of alle avondmaalsgangers willen gaan staan om de zegen te ontvangen etc.

Nergens schrijven de apostelen of maken ze duidelijk dat maar weinigen binnen de gemeente zijn uitverkoren. Integendeel. De gemeente wordt als uitverkorenen aangesproken. Dat er uitzonderingen zijn klopt, maar ga niet lopen beweren dat het normaal is dat het overgrote deel van de gemeente niet gelooft (en al helemaal niet dat God dat zo heeft bepaald.

[Marco]

Wie éénmaal aangegaan is vanwege de juiste redenen zou inderdaad altijd moeten aangaan. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar niet met het argument dat je nou eenmaal familie bent. Wel omdat je door aan te gaan - nogmaals - belijdt dat je schuldig voor God staat en het heil buiten jezelf, in Christus zoekt. En vindt. Dat wordt je iedere keer weer verteld als het avondmaal gevierd wordt. Of, om het anders te formuleren, als het avondmaal bediend wordt.

Wie dat de eerste keer oprecht gevierd heeft, heeft het avondmaal juist bediend gekregen. En als je daarin staat, hoor je dus in principe altijd het avondmaal te kunnen vieren. Niet omdat je familie bent (dat komt er natuurlijk wel bij, maar dat is meer een gevolg dan een reden), maar omdat je net als de eerste keer geroepen bent aan Zijn tafel. Let op: Je wordt geroepen. Avondmaal is niet iets vrijblijvends. Niet-aangaan is dus niet zoiets als een 'veilige optie'.

De stelling, dat wie belijdenis heeft gedaan van zijn geloof, ook avondmaal moet vieren is dus niet zo vreemd. Niet vanuit een automatisme, maar omdat God de Zoon zijn kinderen aan tafel roept. Dat wil zeggen: gesteld dat belijdenis doen betekent dat je je eigen geloof uitspreekt. Maar volgens mij is dat meestal het geval. In 'ons' formulier wordt het met zoveel woorden vrij duidelijk gezegd:

Ten derde:
Aanvaardt u de belofte en verplichting van Gods genadeverbond, waarvan uw doop teken en zegel is? U vraagt nu de toegang tot het heilig avondmaal. Belijdt u uit kracht van de Heilige Geest, dat u vanwege uw zonden u voor God verootmoedigt; dat u uw leven buiten uzelf in Jezus Christus, de enige Verlosser, zoekt; en dat het uw hartelijke begeerte is God en de naaste lief te hebben, met de wereld te breken, uw oude natuur te doden en godvrezend te leven?

Maar volgens mij (ik kan het 'klassieke' formulier even niet vinden) is dat altijd het geval, al staat het er misschien wat minder expliciet in. Met het doen van belijdenis belijd je je persoonlijke geloof en vraag je toegang tot het avondmaal. Als je oprecht 'ja' hebt gezegd op de vragen uit het formulier en er niet iets bijzonders aan de hand is hoor je dus te komen.

[Erasmiaan]

Erasmiaan, het "velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren" is wel een erg slecht argument. De groep gelovigen in Nederland is al zo klein dat we hem niet hoeven aan te grijpen om het normaal te vinden of te kunnen onderbouwen dat binnen de gemeente het aantal gelovigen ook maar zeer klein zou zijn.

Als je niet als gemeente samen het Avondmaal viert, ben je in ieder geval ook niet als gemeente het lichaam van Christus. En moet je ook niet met de aanhef boven de preek "geliefden van onze Heer Jezus Christus" komen. Bij de zegen kan je vragen of alle avondmaalsgangers willen gaan staan om de zegen te ontvangen etc.

Nergens schrijven de apostelen of maken ze duidelijk dat maar weinigen binnen de gemeente zijn uitverkoren. Integendeel. De gemeente wordt als uitverkorenen aangesproken. Dat er uitzonderingen zijn klopt, maar ga niet lopen beweren dat het normaal is dat het overgrote deel van de gemeente niet gelooft (en al helemaal niet dat God dat zo heeft bepaald.

Waar geef ik dit argument nu? Wijs dat eens aan? En wat is er slecht aan? Dat maak je allerminst duidelijk. Is de groep gelovigen echt klein? Weet je wat Jezus zegt? Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Niet of er veel of weinig zijn, maar of er nog iets is of niets.

Waar "loop" ik te beweren dat het normaal is dat het overgrote deel van de gemeente niet gelooft?

Overigens, Marnix, heb je wel eens van Jean de Labadie gehoord?

Je hamert vaak op het zelfde aambeeld: dit indrukwekkende gedeelte uit Mattheus heb ik de laatste tijd geregeld langs zien komen in jou postings.

Ik geloof niet dat ik deze tekst vaker genoemd heb.

Ik hoop dat we deze waarschuwing allemaal ter harte zullen nemen. Dat het telkens ons gebed mag zijn:"Doorgrond mij o God, en ken mijn hart; beproef mij en ken mijn gedachten. En zie of er bij mij een schadelijke weg is, en leid mij op de eeuwige weg". Een voortdurende oproep om ons te beproeven, en ons in alle waarheid te laten leiden.

Dát bedoelde ik nu te zeggen. Ik hoef verder geen gelijk te hebben ofzo. Maar laat een ieder nog eens lezen wat de Bijbel zegt, maar ook die mooie meditaties van ds. Joachimus Mobachius.

[memento]

1. De gehele gemeente BEHOORT aan te gaan. Het is verschrikkelijk om die goede God, die onze zaligheid op het oog heeft, die dag-aan-dag ons Zijn liefde betoond en aanbiedt, te wantrouwen, en de zaligheid, die Hij om niet aanbiedt, af te slaan! Oh, mens, schaam je, als je Hem nog steeds afwijst! Met uw blijven zitten betuig je niet alleen je eigen oordeel, maar ook dat je God veracht, en Zijn woord niet vertrouwd

2. Wie een kind van God is (wat duidelijk anders is dan: wie eenmaal aangeweest is) BEHOORT altijd aan te gaan. Als God u aan Zijn maaltijd nodigt, dan komt die roep tot een ieder voor wie Christus dood waarde heeft. En durft u, oh mens Gods, te zeggen dat Zijn dood u koud laat, dat Zijn liefde u nooit geraakt heeft, dat Zijn barmhartigheden nooit aan uw ziel betoond zijn? Indien uw geloof zwak is, wel, het avondmaal is gegeven om uw geloof te versterken. Durft u dit middel, door God gegegven en bevolen, te negeren? Hoe anders wilt u geloof verkrijgen, dan door de middelen die God ons daartoe aanrijkt?

3. Besef dat we met ons aangaan niet belijden goede gelovigen te zijn, maar dat verloren zondaren zijn die hulpeloos zijn, ware het niet dat God uit genade zich over ons ontfermen wil. Met aan te gaan belijden we dat in ons niets is! We zijn hulpeloze, walgelijke, het-steeds-weer-verknoeiende, zondaren, niets meer!

--------------
Maar ook:

1. Dat de gehele gemeente aan behoort te gaan, wil niet zeggen dat iedereen aan MAG gaan. Het avondmaal is er alleen voor de waar gelovigen, voor hen die wederom geboren zijn. Het avondmaal is tot versterking van geloof, niet tot verkrijging van geloof. Wie komt zonder het verzoenende bloed van Christus te kennen, eet en drinkt zichzelf een oordeel! Een ieder onderzoeke zichzelf, of hij in Christus is!

2. Dat Gods kinderen altijd aan behoren te gaan, wil niet zeggen dat ze altijd MOGEN gaan. Wie in de bekende gruwelijke zonden volhard, en zich niet bekeerd, is niet welkom. Ja, als hij zich niet bekeerd, betuigd hij daarmee dat hij geen deel heeft aan het rijk Gods.

--------------

Daarom:

Het avondmaal dwingt ons tot een keus. Net als alle middelen, die God ons gegeven heeft. Wie niet aangaat, bevestigd daarmee Gods oordeel over zich, en wie zonder waar geloof aangaat, eet en drinkt zichzelf een oordeel. Werd die klem maar gevoeld!

[JALP]

[/quote]

1. De gehele gemeente BEHOORT aan te gaan. Het is verschrikkelijk om die goede God, die onze zaligheid op het oog heeft, die dag-aan-dag ons Zijn liefde betoond en aanbiedt, te wantrouwen, en de zaligheid, die Hij om niet aanbiedt, af te slaan! Oh, mens, schaam je, als je Hem nog steeds afwijst! Met uw blijven zitten betuig je niet alleen je eigen oordeel, maar ook dat je God veracht, en Zijn woord niet vertrouwd

2. Wie een kind van God is (wat duidelijk anders is dan: wie eenmaal aangeweest is) BEHOORT altijd aan te gaan. Als God u aan Zijn maaltijd nodigt, dan komt die roep tot een ieder voor wie Christus dood waarde heeft. En durft u, oh mens Gods, te zeggen dat Zijn dood u koud laat, dat Zijn liefde u nooit geraakt heeft, dat Zijn barmhartigheden nooit aan uw ziel betoond zijn? Indien uw geloof zwak is, wel, het avondmaal is gegeven om uw geloof te versterken. Durft u dit middel, door God gegegven en bevolen, te negeren? Hoe anders wilt u geloof verkrijgen, dan door de middelen die God ons daartoe aanrijkt?

3. Besef dat we met ons aangaan niet belijden goede gelovigen te zijn, maar dat verloren zondaren zijn die hulpeloos zijn, ware het niet dat God uit genade zich over ons ontfermen wil. Met aan te gaan belijden we dat in ons niets is! We zijn hulpeloze, walgelijke, het-steeds-weer-verknoeiende, zondaren, niets meer!

--------------
Maar ook:

1. Dat de gehele gemeente aan behoort te gaan, wil niet zeggen dat iedereen aan MAG gaan. Het avondmaal is er alleen voor de waar gelovigen, voor hen die wederom geboren zijn. Het avondmaal is tot versterking van geloof, niet tot verkrijging van geloof. Wie komt zonder het verzoenende bloed van Christus te kennen, eet en drinkt zichzelf een oordeel! Een ieder onderzoeke zichzelf, of hij in Christus is!

2. Dat Gods kinderen altijd aan behoren te gaan, wil niet zeggen dat ze altijd MOGEN gaan. Wie in de bekende gruwelijke zonden volhard, en zich niet bekeerd, is niet welkom. Ja, als hij zich niet bekeerd, betuigd hij daarmee dat hij geen deel heeft aan het rijk Gods.

--------------

Daarom:

Het avondmaal dwingt ons tot een keus. Net als alle middelen, die God ons gegeven heeft. Wie niet aangaat, bevestigd daarmee Gods oordeel over zich, en wie zonder waar geloof aangaat, eet en drinkt zichzelf een oordeel. Werd die klem maar gevoeld!

Toen ik het begin van je posting las... dacht ik... hier ga ik reageren, maar gelukkig stelde je er ook een maar tegenover en uiteindelijk vat je het hele verhaal kernachting samen.

Daarom:

Het avondmaal dwingt ons tot een keus. Net als alle middelen, die God ons gegeven heeft. Wie niet aangaat, bevestigd daarmee Gods oordeel over zich, en wie zonder waar geloof aangaat, eet en drinkt zichzelf een oordeel. Werd die klem maar gevoeld!

Maar zitten blijven of aangaan zegt niets over de waarheid voor God. Mensen die een teer en aangebonden leven hebben, kunnen misschien niet aangaan (om welke omstandigheden dan ook), maar mensen die er niet horen, zitten misschien wel aan de tafel.

Eén ding valt me wel vaak op dat er soms zo weinig verbrokenheid en eerbied te zien is. Het "Ik voor u" moet een mens toch verbreken. Maar als ik dan avondmaalsganger vrolijk rond zie kijken wie er allemaal aanzitten of zelfs knikjes geven aan mensen in de gemeente... dan vraag ik soms wel eens dingen af...

[Marnix]

Maar zitten blijven of aangaan zegt niets over de waarheid voor God. Mensen die een teer en aangebonden leven hebben, kunnen misschien niet aangaan (om welke omstandigheden dan ook), maar mensen die er niet horen, zitten misschien wel aan de tafel.

Dit snap ik niet echt. Aangaan zegt niets over de waarheid, dat klopt. Maar mensen die niet aan kunnen gaan? Ik snap dat het moeilijk is. Maar uiteindelijk moet iedereen die de mogelijkheid heeft, ook aan kunnen gaan. Als je het evangelie snapt blijf je bijvoorbeeld juist NIET in de bank zitten omdat je weet dat je zelf zo'n enorm grote zondaar bent. Je gaat niet aan om ook maar iets aan kwaliteit in jezelf te presenteren maar juist omdat je weet dat je 100% afhankelijk bent van Hem en uit jezelf helemaal niets verdient. Dat is toch het evangelie?!

Waar geef ik dit argument nu? Wijs dat eens aan? En wat is er slecht aan? Dat maak je allerminst duidelijk. Is de groep gelovigen echt klein? Weet je wat Jezus zegt? Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Niet of er veel of weinig zijn, maar of er nog iets is of niets.

Waar "loop" ik te beweren dat het normaal is dat het overgrote deel van de gemeente niet gelooft?

Het ging over gemeenten waar veel mensen aangaan en vervolgens reageer je met: Ik schrik hier van, lieve goede godsdienst resulterend in kerken waarin ieder in de kerk zalig wordt. En daar breng je dan als tegenargument een tekst in waaruit blijkt dat er maar weinigen zalig worden.

Als ik dit verkeerd heb geinterpreteerd, dan mijn excuses, maar het leek er op dat je met die tekst wilde aantonen dat kerken waarin bijna iedereen aan het avondmaal aangaat in strijd zijn met deze Bijbeltekst. Zo kwam het op me over.

Overigens, Marnix, heb je wel eens van Jean de Labadie gehoord?

Ik weet dat hij eerst katholiek toen gereformeerd en toen labadist was (oprichter van die stroming). Maar ik weet niet zoveel want ik weet niet wat hij met dit topic te maken heeft. Ik ben benieuwd!

[Mister]

Maar zitten blijven of aangaan zegt niets over de waarheid voor God. Mensen die een teer en aangebonden leven hebben, kunnen misschien niet aangaan (om welke omstandigheden dan ook), maar mensen die er niet horen, zitten misschien wel aan de tafel.

Als dit waar is, wat is dan de waarde van het Heilig Avondmaal? Bovendien vraag ik me af of een dergelijke praktijk niet de door Memento geschetste klem grotendeels wegneemt...?

[Bert Mulder]

1. De gehele gemeente BEHOORT aan te gaan. Het is verschrikkelijk om die goede God, die onze zaligheid op het oog heeft, die dag-aan-dag ons Zijn liefde betoond en aanbiedt, te wantrouwen, en de zaligheid, die Hij om niet aanbiedt, af te slaan! Oh, mens, schaam je, als je Hem nog steeds afwijst! Met uw blijven zitten betuig je niet alleen je eigen oordeel, maar ook dat je God veracht, en Zijn woord niet vertrouwd

2. Wie een kind van God is (wat duidelijk anders is dan: wie eenmaal aangeweest is) BEHOORT altijd aan te gaan. Als God u aan Zijn maaltijd nodigt, dan komt die roep tot een ieder voor wie Christus dood waarde heeft. En durft u, oh mens Gods, te zeggen dat Zijn dood u koud laat, dat Zijn liefde u nooit geraakt heeft, dat Zijn barmhartigheden nooit aan uw ziel betoond zijn? Indien uw geloof zwak is, wel, het avondmaal is gegeven om uw geloof te versterken. Durft u dit middel, door God gegegven en bevolen, te negeren? Hoe anders wilt u geloof verkrijgen, dan door de middelen die God ons daartoe aanrijkt?

3. Besef dat we met ons aangaan niet belijden goede gelovigen te zijn, maar dat verloren zondaren zijn die hulpeloos zijn, ware het niet dat God uit genade zich over ons ontfermen wil. Met aan te gaan belijden we dat in ons niets is! We zijn hulpeloze, walgelijke, het-steeds-weer-verknoeiende, zondaren, niets meer!

--------------
Maar ook:

1. Dat de gehele gemeente aan behoort te gaan, wil niet zeggen dat iedereen aan MAG gaan. Het avondmaal is er alleen voor de waar gelovigen, voor hen die wederom geboren zijn. Het avondmaal is tot versterking van geloof, niet tot verkrijging van geloof. Wie komt zonder het verzoenende bloed van Christus te kennen, eet en drinkt zichzelf een oordeel! Een ieder onderzoeke zichzelf, of hij in Christus is!

2. Dat Gods kinderen altijd aan behoren te gaan, wil niet zeggen dat ze altijd MOGEN gaan. Wie in de bekende gruwelijke zonden volhard, en zich niet bekeerd, is niet welkom. Ja, als hij zich niet bekeerd, betuigd hij daarmee dat hij geen deel heeft aan het rijk Gods.

--------------

Daarom:

Het avondmaal dwingt ons tot een keus. Net als alle middelen, die God ons gegeven heeft. Wie niet aangaat, bevestigd daarmee Gods oordeel over zich, en wie zonder waar geloof aangaat, eet en drinkt zichzelf een oordeel. Werd die klem maar gevoeld!

Prachtig verwoord. Dank je, broeder Memento.

[vlinder]

Ik las in het begin van deze topic iets over chagrijnig aan tafel zitten. In een week van voorbereiding moet het zo zijn dat je duidelijk hebt of je aan mag gaan of niet. Als je eenmaal tussen God en je ziel duidelijk hebt dat je mag aangaan, doe ik dat alleen nog maar met intense dankbaarheid, soms vreugde, en soms droefheid. Je zit daar om de dood des Heeren te belijden. Je kijkt daar zo naar uit om ook weer gesterkt te worden, ik vind het raar om een ruimte over te laten dat je daar wel eens chagrijnig zou kunne zitten...ik snap dat niet. Dan heb je geen rechte voorbereiding gehad denk ik....

Maar om terug te komen op je vraag: Ik geloof inderdaad dat als je eenmaal aangegaan bent en weet dat je er van Godswege toen gebracht bent, je elke keer aan moet/mag gaan. Het is niet om je eigen grote geloof te belijden, maar wel om in de gehoorzaamheid van het geloof de dood van Christus te belijden! Daar gaat het om. En ookal zie je soms je eigen zonden zo groot, aan het Heilig Avondmaal mag je daar soms zo bovenuit getild worden. Je mag dan echt zien dat door de wijn jouw zonden in Zijn bloed gewassen zijn. Onbegrijpelijke genade!