Nee, dat zou ik ook maar niet doen als je Hem nog zoekt.wim schreef:Probleem is dat het nu verdacht is geworden als je zegt dat je God zoekt. Want..... dat kan niet zonder genade en je zegt toch niet zo snel van jezelf dat je bekeerd bent.
Arminiaans
... idem...wim schreef:...of dat je wedergeboren bent... (?)Erasmiaan schreef:Nee, dat zou ik ook maar niet doen als je Hem nog zoekt.wim schreef:Probleem is dat het nu verdacht is geworden als je zegt dat je God zoekt. Want..... dat kan niet zonder genade en je zegt toch niet zo snel van jezelf dat je bekeerd bent.
Kortom, het blijft verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Voor het bidden om zelfkennis maakt men graag een uitzondering. Dat schijnen we wèl te kunnen. Alsof we daarom verlegen zijn zonder dat we God gevonden hebben.Afgewezen schreef:... idem...wim schreef:...of dat je wedergeboren bent... (?)Erasmiaan schreef:Nee, dat zou ik ook maar niet doen als je Hem nog zoekt.wim schreef:Probleem is dat het nu verdacht is geworden als je zegt dat je God zoekt. Want..... dat kan niet zonder genade en je zegt toch niet zo snel van jezelf dat je bekeerd bent.
Cirkelredeneringen. Daarin beland je altijd als je ultra-rechtzinnig wil zijn.
Het is nooit schadelijk om dat te bidden, maar de zekerheid is uit het geloof. Dat geloof is niet gestoelt op bevinding maar een zeker weten dat God en de bijbel waar zijn. Dat geloof wekt hoop en hoop wekt bevinding. Zoals ps. 130 het ons leert. Uit de diepten roep ik tot U, o HEERE! HEERE! hoor naar mijn stem; laat Uw oren opmerkende zijn op de stem mijner smekingen. Zo Gij, HEERE! de ongerechtigheden gadeslaat; HEERE! wie zal bestaan? Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt. Ik verwacht den HEERE; mijn ziel verwacht, en ik hoop op Zijn Woord. Mijn ziel [wacht] op den HEERE, meer dan de wachters op den morgen; de wachters op den morgen. Israel hope op den HEERE; want bij den HEERE is goedertierenheid, en bij Hem is veel verlossing. En Hij zal Israel verlossen van al zijn ongerechtigheden.Erasmiaan schreef:Ga dat maar eens onderzoeken in je eigen leven in een biddend opzien tot God. Heere zou U het eens willen bevestigen, is er nou iets van U bij? En zo niet, zou U me dan eens in de waarheid willen leiden. En als er iets van u bij zou mogen zijn, zou U me dan eens willen schenken die volle zaligheid die daar is in Christus Jezus.Kaw schreef:En hoe herkennen we dat onderscheid?Erasmiaan schreef:Natuurlijk. Maar dat moet dan wel een zoeken door God gewerkt zijn, anders heeft het geen eeuwigheidswaarde.Kaw schreef: Dus je kunt God zoeken zonder Arminiaan te zijn?
Degene die God verwacht, die geloofd. Die gaat zijn leven daar naar vormen. God is dan realiteit en hij is dan rentmeester op aarde die zich eens zal moeten verantwoorden. Die geloofd dat hij schuldig staat voor God. Die gelooft de bijbel dat deze hoop/verwachting voor Christus meer dan genoeg is om vergeving te mogen ontvangen. Die geloofd ook Jac. 4 dat verootmoediging door God gezegend wordt. Die geloofd ook dat er geen waarde ligt in de aardse schatten en dat zijn levensopdracht is dat zijn medemens onder het evangelie komt. Dit allemaal omdat dit in de bijbel staat. Dat is het ware geloof. En zo'n iemand zal bulken van de bevinding.
Het is niet verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Het is verdacht om te zeggen dat je Christus gevonden hebt zonder dat er een periode in je leven is geweest dat je Hem zocht (en als het goed is houdt het zoeken nooit op; want we hebben Hem telkens nodig).wim schreef:Kortom, het blijft verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Voor het bidden om zelfkennis maakt men graag een uitzondering. Dat schijnen we wèl te kunnen. Alsof we daarom verlegen zijn zonder dat we God gevonden hebben.Afgewezen schreef:... idem...wim schreef:...of dat je wedergeboren bent... (?)Erasmiaan schreef: Nee, dat zou ik ook maar niet doen als je Hem nog zoekt.
Cirkelredeneringen. Daarin beland je altijd als je ultra-rechtzinnig wil zijn.
Kaw, wat is het verschil tussen geloof en bevinding?
Dat klinkt erg waar. Maar is dat ook altijd zo?Erasmiaan schreef: Het is niet verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Het is verdacht om te zeggen dat je Christus gevonden hebt zonder dat er een periode in je leven is geweest dat je Hem zocht (en als het goed is houdt het zoeken nooit op; want we hebben Hem telkens nodig).
Paulus is gevonden van Jezus zonder dat hij Jezus zocht.
Een aantal discipelen zijn Jezus gevolgd doordat Jezus hen opzocht. Geen zoeken ging er aan vooraf.
En er staat ergens een tekst in de bijbel die beweert:
"Ik ben gevonden van degenen die Mij niet zochten; Ik ben openbaar geworden dengenen die naar Mij niet vraagden"
Daar kun je vervolgens ook weer een systeem van maken dat niet te rijmen is met veel andere teksten.
Kortom: niet te snel systematiseren.
Wie van hen die zeggen dat ze Christus gevonden hebben, zal beweren dat hij Christus nooit gezocht heeft?Het is niet verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Het is verdacht om te zeggen dat je Christus gevonden hebt zonder dat er een periode in je leven is geweest dat je Hem zocht (en als het goed is houdt het zoeken nooit op; want we hebben Hem telkens nodig).
Hoe lang moet die periode geweest zijn voor de verdenking opgeheven wordt?
Wie bepaalt of hetwaar is of niet waar dat hij gezocht heeft? Hij kan immers zoveel zeggen.
Of is het gewoon een kwestie van woordkeus? Je kunt ook zeggen: Christus heeft mij gevonden en Hij heeft mij gezocht. Het resultaat is ehtzelfde, maar je bent minder verdacht.
Weet je wat ik weleens denk? Als ik hypocriet was, en ik zou de indruk willen wekken dat ik erbij hoorde zonder dat dat zo was, dan zou ik wel zorgen dat mijn taalgebruik zo onverdacht mogelijk was. Dan praatte ik echt niet over "Jezus aannemen", maar over "och, mocht ik..." enzo. Denk je ook niet?
Bij 7500 postings kom ik weer terug (en af en toe tussendoor als ik zin heb)
Nu moet je de zaken niet om gaan draaien. Ik noemde een tekst uit de Bijbel waarin staat dat er niemand is die God zoekt. Vervolgens vraagt Kaw of het kan dat iemand dan wel God zoekt. En zo kwamen we op deze discussie.wim schreef:Dat klinkt erg waar. Maar is dat ook altijd zo?Erasmiaan schreef: Het is niet verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Het is verdacht om te zeggen dat je Christus gevonden hebt zonder dat er een periode in je leven is geweest dat je Hem zocht (en als het goed is houdt het zoeken nooit op; want we hebben Hem telkens nodig).
Paulus is gevonden van Jezus zonder dat hij Jezus zocht.
Een aantal discipelen zijn Jezus gevolgd doordat Jezus hen opzocht. Geen zoeken ging er aan vooraf.
En er staat ergens een tekst in de bijbel die beweert:
"Ik ben gevonden van degenen die Mij niet zochten; Ik ben openbaar geworden dengenen die naar Mij niet vraagden"
Daar kun je vervolgens ook weer een systeem van maken dat niet te rijmen is met veel andere teksten.
Kortom: niet te snel systematiseren.
Overigens zat er in Paulus leven wel een tijd tussen toen hij Christus zag die hij doorstoken had en toen hij door Ananias de Christus gepredikt kreeg. Maar laten we wel wezen: het is Gods opzoekende zondaarsliefde als hij zondaren brengt tot de kennis van Christus. Daar komt niets van de mens bij. En toch komt er een tijd in ons leven dat we hem gaan zoeken. Dat is een paradox.
Je zegt zelf al dat niemand uit zichzelf God zoekt. Als mensen dat dan toch gaan doen, dan moet dat toch ook wel door God gewerkt zijn, van Hem komen? Of je zoekt Hem en dan komt het ook van Hem, of je zoekt Hem niet en dan komt dat ook niet van Hem. Uit onszelf gaan we immers Hem niet zoeken? Zonder Hem gaan we echt niet wat doen. Maar dat maakt het aanbod nog niet heel beperkt, want Hij werkt immers niet alleen in mensen die dan ook gered worden. Hij werkte ook in het volk Israel dat zich niet wou laten vinden en in Jeruzalem die zijn redding niet wilde.Erasmiaan schreef:Natuurlijk. Maar dat moet dan wel een zoeken door God gewerkt zijn, anders heeft het geen eeuwigheidswaarde.Kaw schreef:Dus je kunt God zoeken zonder Arminiaan te zijn?Erasmiaan schreef:Dan ben je óf zalig, gelijk volgt uit het verband van Romeinen 3, of je zoekt ten diepste God niet, ook al vind je zelf van wel. Daarom is geloofszekerheid niet iets wat op de plank ligt maar het zal altijd de vraag zijn Doorgrond mij, o God! en ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie, of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwigen weg.Kaw schreef: En als je dat nu wel doet?
Hij werkt ook in ons... en dankzij de Geest kunnen we een hoop met de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Niet uit onszelf maar dankzij Hem. En zelfs om de Geest mogen we vragen en weten dat we die dan ontvangen. Op dit punt is het echt niet afwachten, maar vragen en dan verwachten. Want God luistert als we in Jezus naam dingen vragen. Hij laat ons niet tevergeefs aankloppen.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Ik zie een andere paradox.:
Hij komt tot ons en dan gebeurt er nog niets.
Niet zozeer omdat we Hem verachten, maar meer omdat we nog iets extra's verwachten, waardoor we 'zeker' weten dat het voor ons is. Wederom paradoxaal genoeg moet dat een gevoel zijn dat we 'zeker' weten dat het niet voor ons kan zan.
Hij komt tot ons en dan gebeurt er nog niets.
Niet zozeer omdat we Hem verachten, maar meer omdat we nog iets extra's verwachten, waardoor we 'zeker' weten dat het voor ons is. Wederom paradoxaal genoeg moet dat een gevoel zijn dat we 'zeker' weten dat het niet voor ons kan zan.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Dat komt omdat men niet meer verstaat dat bevinding een vrucht van het geloof is. Nu is het zo dat je het pas geloven kunt wanneer je bevinding hebt.refo schreef:Ik zie een andere paradox.:
Hij komt tot ons en dan gebeurt er nog niets.
Niet zozeer omdat we Hem verachten, maar meer omdat we nog iets extra's verwachten, waardoor we 'zeker' weten dat het voor ons is. Wederom paradoxaal genoeg moet dat een gevoel zijn dat we 'zeker' weten dat het niet voor ons kan zan.
Is dit aan mij gericht?Unionist schreef:Wie van hen die zeggen dat ze Christus gevonden hebben, zal beweren dat hij Christus nooit gezocht heeft?Het is niet verdacht om te zeggen dat je God zoekt. Het is verdacht om te zeggen dat je Christus gevonden hebt zonder dat er een periode in je leven is geweest dat je Hem zocht (en als het goed is houdt het zoeken nooit op; want we hebben Hem telkens nodig).
Hoe lang moet die periode geweest zijn voor de verdenking opgeheven wordt?
Wie bepaalt of hetwaar is of niet waar dat hij gezocht heeft? Hij kan immers zoveel zeggen.
Of is het gewoon een kwestie van woordkeus? Je kunt ook zeggen: Christus heeft mij gevonden en Hij heeft mij gezocht. Het resultaat is ehtzelfde, maar je bent minder verdacht.
Weet je wat ik weleens denk? Als ik hypocriet was, en ik zou de indruk willen wekken dat ik erbij hoorde zonder dat dat zo was, dan zou ik wel zorgen dat mijn taalgebruik zo onverdacht mogelijk was. Dan praatte ik echt niet over "Jezus aannemen", maar over "och, mocht ik..." enzo. Denk je ook niet?
Dit is geen Arminiaanse dwaling maar een Kuyperiaanse dwaling...Marnix schreef:..... Maar dat maakt het aanbod nog niet heel beperkt, want Hij werkt immers niet alleen in mensen die dan ook gered worden. Hij werkte ook in het volk Israel dat zich niet wou laten vinden en in Jeruzalem die zijn redding niet wilde.
Hij werkt ook in ons... en dankzij de Geest kunnen we een hoop met de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Niet uit onszelf maar dankzij Hem. En zelfs om de Geest mogen we vragen en weten dat we die dan ontvangen.....
Je hebt nogal goede gedachten over 'ons'.refo schreef:Ik zie een andere paradox.:
Hij komt tot ons en dan gebeurt er nog niets.
Niet zozeer omdat we Hem verachten, maar meer omdat we nog iets extra's verwachten, waardoor we 'zeker' weten dat het voor ons is. Wederom paradoxaal genoeg moet dat een gevoel zijn dat we 'zeker' weten dat het niet voor ons kan zan.