Nee, niet alles.Mister schreef:Kort samengevat is dat dus dé grote pot waar alles uit betaald wordt??refo schreef:Bij 'verzekerde' mensen gaat de procentuele premie ook in dat fonds. Heb je geen kosten dan krijg je 255 euro en de rest is foetsie. Dat je de helft minus de kosten nog een jaartje mag meeslepen is dus zelfs nog een soort van aardig.
Sorry voor de taaie discussie. Ik begrijpLrefo schreef:Nee, niet alles.Mister schreef:Kort samengevat is dat dus dé grote pot waar alles uit betaald wordt??refo schreef:Bij 'verzekerde' mensen gaat de procentuele premie ook in dat fonds. Heb je geen kosten dan krijg je 255 euro en de rest is foetsie. Dat je de helft minus de kosten nog een jaartje mag meeslepen is dus zelfs nog een soort van aardig.
De verzkeringsmaatschappijen krijgen ook nog eens een 90-100 euro per maand van de mensen van boven de 18.
Eerlijk gezegd, Memento, lijkt me deze opmerking aardig kwetsend (als dat het juiste woord is) richting gemoedsbezwaarden.memento schreef:Als je ik-gericht redeneerd is dat idd onrechtvaardig. Echter, we leven in een zorg-staat. Dat houdt in dat men, naar het gebod van God (!) zoals gegeven aan het volk Israël (er zou geen enkele Israeliet behoeven te bedelen), iedereen goede zorg wil geven, ongeacht of zo iemand dat nu zelf kan betalen of niet.Tiberius schreef:Mijn gemoed schiet vol.refo schreef:Dat je de helft minus de kosten nog een jaartje mag meeslepen is dus zelfs nog een soort van aardig.
Je vergeet 1 ding:
Als ik verzekerd ben, maakt het niet uit hoe lang ik premie betaald heb. Al is het slechts 1 dag, de kosten worden vergoed.
Als ik gemoedsbezwaard ben, kan het zijn dat ik 30 jaar de premie zit te betalen en geen kosten maak. Dat levert de pot dus 30 * 2.000 euro is 60.000 euro op. Stel nu dat ik daarna een ingreep van zeg maar 10.000 euro moet ondergaan. Dan krijg ik maximaal 3.000 euro vergoed (de helft van vorig jaar + alles van dit jaar) en moet ik de rest bijleggen.
Terwijl, als ik anderzijds zelf had gespaard, ik zelf die 60.000 euro (+ rente) in mijn zak had.
Daar zit m.i. iets van onrechtvaardigs in.
Of heb ik je verkeerd begrepen?
Over het algemeen is het maar een beperkt percentage van de mensen (zeg 10%) die heel veel zorgkosten maken. Meestal zijn dit mensen die ook niet in staat zijn om te werken, en dus moeten leven van een uitkering, en het dus al helemaal niet breed hebben. Denk aan gehandicapten en chronisch zieken. Wat er gebeurt is dat iedereen meebetaald om die mensen goede zorg te kunnen geven, die ze zelf anders nooit zouden hebben kunnen betalen.
Vanuit dat oogpunt is gemoedsbezwaard zijn eerder egoïstisch (niet mee willen betalen aan de kosten van je zwakke naaste), dan godsvruchtig. Ik denk dat de meest principiele oplossing zou zijn om je wél te verzekeren (dus wel premie betalen), maar geen aanspraak te maken op de verzekering.
1. Als je geen geld hebt, hoe wil je dan je doktersrekening betalen die toch écht heel stevig op kan lopen.........? Hopen dat de Heere in de financiele nood voorziet???Ma Vis schreef:
Eerlijk gezegd, Memento, lijkt me deze opmerking aardig kwetsend (als dat het juiste woord is) richting gemoedsbezwaarden.
Voor een deel 'ouderen' die vanuit een totaal andere maatschappelijke situatie gemoedsbezwaard waren, en dus bleven.
Gelukkig was er jaren terug nog een situatie waarin inderdaad onderling voor elkaar werd gezorgd (o.a. ook via bijv. de diaconie.), en bovenal op God werd vertrouwd.
En de jongere generatie gemoedsbezwaarden hebben ongetwijfeld het punt wat jij noemt ook meegenomen bij het maken van hun beslissing.
Want ik denk niet dat zo'n beslissing makkelijk tot stand komt. Daar móet je God wel in kennen, zéker als je de verantwoordelijkheid hebt voor een gezin.
Naar mijn mening is dit níet egoistisch, wél Godvruchtig.
Je zou jaloers kunnen zijn op die Godvruchtigheid waar het tegenwoordig vaak aan ontbreekt.
Ervaring uit mijn omgeving leren mij, tot mijn in eerste instantie grote verbazing, dat de gemoedsbezwaarden toch echt zelf alle rekeningen betalen.
1)En heb je geen geld, dan realiseer je je des te meer hoe je God nodig hebt in je leven. Dat kan, ondanks hele moeilijke tijden, toch hele goede momenten opleveren.
En dan ben je niet slecht af.
Overigens heeft geen enkele gemoedsbezwaarde in mijn omgeving ooit het feit genoemd dat ze kosten kunnen declareren om op die manier hun voorschot aan de belasting (om te voorkomen dat mensen uit financiele redenen niet verzekeren) terug te kunnen krijgen.
Wat bij mij het vermoeden doet rijzen dat ze daar geeneens gebruik van maken.
2 Verder ben ík verzekerd, en daar heb ik wel eens mijn twijfels bij.
Want naast dat je 'mee betaalt aan de kosten van je zwakke naaste', betaal je tegenwoordig ook mee aan kosten die worden gemaakt voor borstvergrotingen, man-vrouw-verbouw-operaties, allerlei plastische-chirurgie-ingrepen, en meer walgelijke dingen zal ik maar niet opnoemen.
Je kunt je afvragen of dat juist is.
Egoïsme is een woord wat aanduid dat men IK-gericht denkt, meestal ten nadele van de medemens. Hoe je het ook wendt of keert, en hoe principieel je keuze om niet te verzekeren ook moge zijn, uiteindelijk is het een IK-gerichte keuze, die tot gevolg heeft dat anderen meer moeten betalen voor hun hulpbehoevende medemens.Ma Vis schreef:Eerlijk gezegd, Memento, lijkt me deze opmerking aardig kwetsend (als dat het juiste woord is) richting gemoedsbezwaarden.memento schreef: Als je ik-gericht redeneerd is dat idd onrechtvaardig. Echter, we leven in een zorg-staat. Dat houdt in dat men, naar het gebod van God (!) zoals gegeven aan het volk Israël (er zou geen enkele Israeliet behoeven te bedelen), iedereen goede zorg wil geven, ongeacht of zo iemand dat nu zelf kan betalen of niet.
Over het algemeen is het maar een beperkt percentage van de mensen (zeg 10%) die heel veel zorgkosten maken. Meestal zijn dit mensen die ook niet in staat zijn om te werken, en dus moeten leven van een uitkering, en het dus al helemaal niet breed hebben. Denk aan gehandicapten en chronisch zieken. Wat er gebeurt is dat iedereen meebetaald om die mensen goede zorg te kunnen geven, die ze zelf anders nooit zouden hebben kunnen betalen.
Vanuit dat oogpunt is gemoedsbezwaard zijn eerder egoïstisch (niet mee willen betalen aan de kosten van je zwakke naaste), dan godsvruchtig. Ik denk dat de meest principiele oplossing zou zijn om je wél te verzekeren (dus wel premie betalen), maar geen aanspraak te maken op de verzekering.
Het gaat niet altijd om 'niet mogen' hoor. Het kan ook een kwestie van vertrouwen zijn. Dat is in ieder geval zo bij de meeste niet-verzekerden die ik ken.Marnix schreef:Ma Vis, egoistisch is misschien ietwat een groot woord. Het is in ieder geval niet slim. hetis een typisch voorbeeld van "het jezelf moeilijker maken dan nodig". Ze denken dat ze het van God niet mogen terwijl het absoluut wel mag. Onder het motto "God wil het" zijn er wel meer dingen gedaan in de geschiedenis die niet goed zijn, ook al meenden de meesten het ook nog oprecht. Maar dat wil niet zeggen dat het dus goed is.
Dat zal best, maar daarmee is het nog niet goed. Gelovigen worden ook ziek. En wie zegt dat God niet juist voorziet door middel van de mogelijkheden die we in deze verzorgingsstaat hebben. Er wordt eigenlijk gezegd: Ik vertrouw op God dus neem ik geen ziektekostenverzekering. Alsof dat van meer vertrouwen zou getuigen.... Ik zie dus niet in hoe dat nou een kwestie van vertrouwwen is... het zou ook een kwestie van verzoeken kunnen worden als men er in doorslaat. God geeft mogelijkheden maar daar maak ik geen gebruik van, er moet maar op een andere manier in voorzien worden.Jongere schreef:Het gaat niet altijd om 'niet mogen' hoor. Het kan ook een kwestie van vertrouwen zijn. Dat is in ieder geval zo bij de meeste niet-verzekerden die ik ken.Marnix schreef:Ma Vis, egoistisch is misschien ietwat een groot woord. Het is in ieder geval niet slim. hetis een typisch voorbeeld van "het jezelf moeilijker maken dan nodig". Ze denken dat ze het van God niet mogen terwijl het absoluut wel mag. Onder het motto "God wil het" zijn er wel meer dingen gedaan in de geschiedenis die niet goed zijn, ook al meenden de meesten het ook nog oprecht. Maar dat wil niet zeggen dat het dus goed is.
