Volgens de Sociale Verzekeringsbank (SVB) telt Nederland ruim 11.000 mensen die zich niet tegen ziektekosten willen verzekeren omdat dat ''een gebrek aan vertrouwen in de hulp en de wil van God'' is. De meeste van hem wonen in de zogenaamde 'biblebelt', een regio waar onder meer veel orthodox gereformeerden wonen. Gelderland telt 40% van de onverzekerden, daarna volgen Zuid-Holland, Utrecht en Zeeland. Ongeveer 30% van de gemoedsbezwaarde huishoudens bestaat uit kinderrijke gezinnen.
Begin vorig jaar geldt, door de invoering van de zorgverzekering, voor alle Nederlanders een verplichting om verzekerd te zijn voor zorgkosten voor bijvoorbeeld het ziekenhuis of de huisarts. Het aantal godsgetrouwen dat vanuit hun geloofsovertuiging om vrijstelling van de premieplicht vroegen, steeg sindsdien enorm. Gemeenten met het grootste aandeel gemoedsbezwaarden zijn Neder-Betuwe (4,88%), Bergambacht (1,99%) en Staphorst (1,76%).
Overigens betalen de 'weigeraars' wel degelijk een premie, maar wordt het anders geregeld waardoor ze formeel niet verzekerd zijn, maar feitelijk wel. Ze betalen namelijk een premievervangende loonbelasting die de Belastingdienst op een spaarrekening stort. De ziektekosten worden vervolgens uit die spaarrekening betaald.
Bron: fok.nl
--------------------------
1. Titel is overgenomen van fok.nl, en verwoord niet noodzakelijk mijn mening, en is niet kwetsent bedoeld.
2. De arcering is door mij aangebracht. Ik vraag me af: zouden de gemoedsbezwaarden niet doorhebben dat ze eigenlijk alsnog verzekerd zijn?
Meer vertrouwen in God dan in ziektepolis
Het wordt per persoon bijgehouden. Er wordt uitgekeerd tot het geld op is.
Dat het aantal zo is toegenomen komt omdat veel onverzekerden zich nooit hebben gemeld als zodanig. Als een man officieel gemoedsbezwaard was en trouwde met iemand die dat niet was, gebuerde er meestal niets. De vrouw werkte over het algemeen niet betaald en had zodoende met die problematiek niet te maken.
Nu met de zorgverzekring is het noodzaak wel als zodanig gemeld te zijn.
Dat het aantal zo is toegenomen komt omdat veel onverzekerden zich nooit hebben gemeld als zodanig. Als een man officieel gemoedsbezwaard was en trouwde met iemand die dat niet was, gebuerde er meestal niets. De vrouw werkte over het algemeen niet betaald en had zodoende met die problematiek niet te maken.
Nu met de zorgverzekring is het noodzaak wel als zodanig gemeld te zijn.
Ik vind het zo wel goed opgelost. De overheid verzekerd zich met het geld van de verkzekeringsbezwaarden voor kosten die deze mensen maken en niet kunnen dragen. Dat voorkomt bijv. dat iemand met pijn in de borst niet naar de huisarts durft, omdat hij bang is dat hij de gemeenschap met torenhoge rekeningen opzadelt wanneer hij opgenomen moet worden.
Ik vind het een beetje dubbel allemaal. Hebben al die onverzekerden echt zoveel godsvertrouwen, of is het vaak zo omdat opa het ook niet doet en omdat dominee X het zegt?
Alle respect hoor voor de mensen die écht gemoedsbezwaard zijn, maar die hoor ik ook nooit over "rechten" en "regelingen".
Een gezin in mijn omgeving kreeg een auto-ongeluk buiten eigen sculd. De man wilde geen vergoeding van de verzekering van de tegenpartij omdat hij niet wilde profiteren van "de afgod van die ander". Hij heeft van zijn eigen centen een andere auto gekocht. Kijk, dát vind ik principieel, maar zo hoor ik het ook niet echt vaak...
Alle respect hoor voor de mensen die écht gemoedsbezwaard zijn, maar die hoor ik ook nooit over "rechten" en "regelingen".
Een gezin in mijn omgeving kreeg een auto-ongeluk buiten eigen sculd. De man wilde geen vergoeding van de verzekering van de tegenpartij omdat hij niet wilde profiteren van "de afgod van die ander". Hij heeft van zijn eigen centen een andere auto gekocht. Kijk, dát vind ik principieel, maar zo hoor ik het ook niet echt vaak...
Respect!Unionist schreef:Een gezin in mijn omgeving kreeg een auto-ongeluk buiten eigen sculd. De man wilde geen vergoeding van de verzekering van de tegenpartij omdat hij niet wilde profiteren van "de afgod van die ander". Hij heeft van zijn eigen centen een andere auto gekocht. Kijk, dát vind ik principieel, maar zo hoor ik het ook niet echt vaak...
Aan de andere kant ken ik ook een verhaal van een gezin waar de moeder na een zwangerschap te snel weer in de benen is gekomen en daardoor de heupen kapot heeft. Of een man die psychische hulp nodig had, maar daar van af zag vanwege de kosten (ik dacht dat ambulante psychische hulp gratis was?) en daarmee een diepe crisis veroorzaakte in zijn gezin. Als zorg uitgesteld wordt vanwege de kosten, dan ben ik tegen die bezwaardheid. Gebruik dan maar de waardevolle gereedschappen die je in dit sociaal democratisch landje aan mag treffen.
Ik heb altijd een beetje dubbel gevoel bij dit soort zaken. Uiteraard kan ik respect opbrengen voor mensen die een dergelijke houding in al zijn consequenties doorvoeren. Toch heb ik wel een paar kanttekeningen:
1) Zoals Memento al opmerkte: door de constructie met een premievervangende loonbelasting ben je feitelijk eigenlijk alsnog verzekerd, ondanks dat het dan een andere naam krijgt. Houd je dan jezelf niet een beetje voor de gek?
2) Je kunt voor jezelf alle consequenties van zo'n houding willen aanvaarden, maar men realiseert zich vast niet altijd even goed dat je er een ander wel degelijk in grote problemen mee kunt brengen.
Zo herinner ik me het voorval op een school waarbij de laptop van een gehandicapte jongen onherstelbaar werd beschadigd door een medeleerling die uit een onverzekerd gezin kwam. Groot probleem, want men kon daar de schade ook niet uit eigen middelen betalen. Uiteindelijk is er wel een nieuwe laptop gekomen, omdat er onder de leerlingen een collecte is gehouden.
Vertrouwen op God is mooi, maar als dat betekent dat anderen in tijden van schade en problemen de kastanjes voor jou uit het vuur moeten halen, heb ik er wel wat vraagtekens bij. Met andere woorden: voor veel gezinnen is, gezien de gezinssamenstelling en de financiële situatie, een dergelijke houding eigenlijk onverantwoordelijk, omdat je niet in staat bent de gevolgen ervan (voor jezelf, maar vooral voor een ander) te dragen.
Je kunt mijns inziens vertrouwen op God niet los zien van eigen verantwoordelijkheid.
1) Zoals Memento al opmerkte: door de constructie met een premievervangende loonbelasting ben je feitelijk eigenlijk alsnog verzekerd, ondanks dat het dan een andere naam krijgt. Houd je dan jezelf niet een beetje voor de gek?
2) Je kunt voor jezelf alle consequenties van zo'n houding willen aanvaarden, maar men realiseert zich vast niet altijd even goed dat je er een ander wel degelijk in grote problemen mee kunt brengen.
Zo herinner ik me het voorval op een school waarbij de laptop van een gehandicapte jongen onherstelbaar werd beschadigd door een medeleerling die uit een onverzekerd gezin kwam. Groot probleem, want men kon daar de schade ook niet uit eigen middelen betalen. Uiteindelijk is er wel een nieuwe laptop gekomen, omdat er onder de leerlingen een collecte is gehouden.
Vertrouwen op God is mooi, maar als dat betekent dat anderen in tijden van schade en problemen de kastanjes voor jou uit het vuur moeten halen, heb ik er wel wat vraagtekens bij. Met andere woorden: voor veel gezinnen is, gezien de gezinssamenstelling en de financiële situatie, een dergelijke houding eigenlijk onverantwoordelijk, omdat je niet in staat bent de gevolgen ervan (voor jezelf, maar vooral voor een ander) te dragen.
Je kunt mijns inziens vertrouwen op God niet los zien van eigen verantwoordelijkheid.
-
Adorote
Wat is dit voor een flauwekuldraad;natuurlijk moet men in God vertrouwen hebben boven alles, maar Hij heeft ons verstand gegeven en eigen verantwoordelijkheid, en ook een vermogen gegeven om voor ons zelf te zorgen en voor anderen , dus ook dat onze zaken goed in orde zijn, waar ook verzekeringen bij horen .
Dat geldt andersom net zo. Gods woord leert ons: "Ken de Heere in al uw wegen." Hoeveel verzekerden kennen de Heere in een weg van wel verzekeren?Unionist schreef:Ik vind het een beetje dubbel allemaal. Hebben al die onverzekerden echt zoveel godsvertrouwen, of is het vaak zo omdat opa het ook niet doet en omdat dominee X het zegt?
Alle respect hoor voor de mensen die écht gemoedsbezwaard zijn, maar die hoor ik ook nooit over "rechten" en "regelingen".
Een gezin in mijn omgeving kreeg een auto-ongeluk buiten eigen sculd. De man wilde geen vergoeding van de verzekering van de tegenpartij omdat hij niet wilde profiteren van "de afgod van die ander". Hij heeft van zijn eigen centen een andere auto gekocht. Kijk, dát vind ik principieel, maar zo hoor ik het ook niet echt vaak...
Die vraag moet iedereen zichzelf stellen, maar mensen die zich niet verzekeren, stellen vaak dat zij dat doen uit vertrouwen op God. Mensen die zich wel verzekeren leggen meestal niet uit waarom zij dat doen.rj schreef: Dat geldt andersom net zo. Gods woord leert ons: "Ken de Heere in al uw wegen." Hoeveel verzekerden kennen de Heere in een weg van wel verzekeren?
Waar je ook voor uit moet kijken is de volgende redenering: God moet mij wel helpen, want tenslotte ben ik niet verzekerd cq ingeënt.
Zo werkt het ook niet. Vertrouwen op God is niet: vertrouwen dat het wel goed komt, maar houdt ook in dat je Hem vrij laat in het al dan niet helpen. Dus ook als je failliet gaat of je kind in een rolstoel belandt.
Goed punt Pim.Pim schreef:Ik stel voor deze discussie te beperken tot de vraag of er principieel onderscheid is tussen het reguliere verzekeren en deze vorm van 'sparen via de belastingdienst'.
Ik denk dat je het moet zien als bezwaard verzekerd ofzo. Net zoals het bezwaard lid zijn van de PKN. Je bent het tegen wil en dank.
Prima. Wat mij betreft eigenlijk niet dus. In beide gevallen moet je een bepaald bedrag betalen, dat vervolgens in een potje belandt. Bij de ene constructie heet dat bedrag "premie", bij de andere "belasting". In beide gevallen worden de kosten betaald vanuit dat potje.Pim schreef:Ik stel voor deze discussie te beperken tot de vraag of er principieel onderscheid is tussen het reguliere verzekeren en deze vorm van 'sparen via de belastingdienst'.
Het feit dat de Belastingdienst slechts beperkt uit kan keren en een verzekeraar dat in principe (alle polisvoorwaarden even daargelaten) onbeperkt doet, is voor mij geen wezenlijk principeel onderscheid.
Zo zou je het kunnen zeggen. Hoewel ik de vergelijking met de PKN weer niet helemaal vindt opgaan, omdat die kerk ook leden heeft die ná 1 mei 2004 lid zijn geworden (dus in ieder geval niet tegen hun wil), maar desondanks wel degelijk bezwaren hebben tegen bepaalde aspecten.Kaw schreef:Ik denk dat je het moet zien als bezwaard verzekerd ofzo. Net zoals het bezwaard lid zijn van de PKN. Je bent het tegen wil en dank.
Mijn persoonlijke visie is dat wél verzekeren christelijker is dan je niet verzekeren, en wel omdat nu iedereen mee betaald aan de zorg van de mensen die het nodig hebben, en die het zelf nooit zouden kunnen betalen. Denk bijvoorbeeld aan geboren gehandicapten, of mensen met een chronische ziekte, of iemand die een paar maanden in het ziekenhuis opgenomen moet blijven.
Ik denk dat als je principieel tégen verzekeren bent, je ook echt principieel moet zijn. Dus ook geen geld aannemen van de kerk (want dan functioneert de kerk als verzekering), of van de overheid. Er zijn voorbeelden van mensen die zo consequent hebben gehandeld, ook al kwamen ze voor enorme kosten. Ik heb diep respect voor deze mensen. Bewust kiezen om armoede te leiden, omwille van je overtuigen, dat vereist een hoop geloof!
Persoonlijk denk ik dat verzekeren niet te voorkomen is in onze maatschappij. Want wees eerlijk: Niemand zou er toch over denken om een vast arbeidscontract te weigeren, omdat hij daarmee gegarandeerd is van een baan, en dus inkomen?
-------
PS> Sorry Pim, lees je opmerking ietwat te laat.
Ik denk dat als je principieel tégen verzekeren bent, je ook echt principieel moet zijn. Dus ook geen geld aannemen van de kerk (want dan functioneert de kerk als verzekering), of van de overheid. Er zijn voorbeelden van mensen die zo consequent hebben gehandeld, ook al kwamen ze voor enorme kosten. Ik heb diep respect voor deze mensen. Bewust kiezen om armoede te leiden, omwille van je overtuigen, dat vereist een hoop geloof!
Persoonlijk denk ik dat verzekeren niet te voorkomen is in onze maatschappij. Want wees eerlijk: Niemand zou er toch over denken om een vast arbeidscontract te weigeren, omdat hij daarmee gegarandeerd is van een baan, en dus inkomen?
-------
PS> Sorry Pim, lees je opmerking ietwat te laat.
Het onderscheid is: sparen voor onvoorziene omstandigheden of: je verzekeren tegen onvoorziene omstandigheden.
Voor mijn gevoel zit daar wel een verschil in, al kan ik dat niet helemaal beredeneren.
Vooopgesteld dat het huidige systeem via de Belastingdienst niet het ideaal is van gemoedsbezwaarden. Het was het meest haalbare. Het liefst hadden zij gewoon een potje thuis waar ze in spaarden, net zoals ze doen voor b.v. een begrafenis. Maar dat mocht niet.
Het echte principiële verschil zit volgens mij meer in: waar vertrouw je op? Je kunt ook vertrouwen op het spaarpotje, lijkt mij.
Maar wellicht zijn er gemoedsbezwaarden onder ons die hun licht hierover kunnen laten schijnen?
Voor mijn gevoel zit daar wel een verschil in, al kan ik dat niet helemaal beredeneren.
Vooopgesteld dat het huidige systeem via de Belastingdienst niet het ideaal is van gemoedsbezwaarden. Het was het meest haalbare. Het liefst hadden zij gewoon een potje thuis waar ze in spaarden, net zoals ze doen voor b.v. een begrafenis. Maar dat mocht niet.
Het echte principiële verschil zit volgens mij meer in: waar vertrouw je op? Je kunt ook vertrouwen op het spaarpotje, lijkt mij.
Maar wellicht zijn er gemoedsbezwaarden onder ons die hun licht hierover kunnen laten schijnen?