Dit zijn allemaal wel aardige grappen, maar ik ben bang dat we afglijden naar.......
NOGMAALS: Lees de stelling nog eens door, en reageer dan op de stelling.
GEEN grappen, maar HUMOR zoals in de weerlegging van de stelling wordt geformuleerd!!!!!!
Anders gooi ik dit topic dicht.
HUMOR
Om misverstanden te voorkomen, is het misschien even handig wanneer je aangeeft wat jouw definitie van humor is of een voorbeeld geeft van wat je bedoelt...jvdg schreef:Dit zijn allemaal wel aardige grappen, maar ik ben bang dat we afglijden naar.......
NOGMAALS: Lees de stelling nog eens door, en reageer dan op de stelling.
GEEN grappen, maar HUMOR zoals in de weerlegging van de stelling wordt geformuleerd!!!!!!
Anders gooi ik dit topic dicht.
Overigens, inderdaad hoeft een grap niet per se humor te zijn, maar andersom kan ik me humor die geen (glim)lach oproept niet zo goed voorstellen...
Wat ik post is toch humor? Wat is je probleem nou, met wat hier gepost is, is toch niets mis?jvdg schreef:Dit zijn allemaal wel aardige grappen, maar ik ben bang dat we afglijden naar.......
NOGMAALS: Lees de stelling nog eens door, en reageer dan op de stelling.
GEEN grappen, maar HUMOR zoals in de weerlegging van de stelling wordt geformuleerd!!!!!!
Anders gooi ik dit topic dicht.
Of ga je de stelling dat gereformeerden geen humor hebben nu zelf geloofwaardig maken?
:roll: (dat laatste is ook humor
)Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Humor is heel moeilijk te definieren.Josephus schreef:Om misverstanden te voorkomen, is het misschien even handig wanneer je aangeeft wat jouw definitie van humor is of een voorbeeld geeft van wat je bedoelt...jvdg schreef:Dit zijn allemaal wel aardige grappen, maar ik ben bang dat we afglijden naar.......
NOGMAALS: Lees de stelling nog eens door, en reageer dan op de stelling.
GEEN grappen, maar HUMOR zoals in de weerlegging van de stelling wordt geformuleerd!!!!!!
Anders gooi ik dit topic dicht.
Overigens, inderdaad hoeft een grap niet per se humor te zijn, maar andersom kan ik me humor die geen (glim)lach oproept niet zo goed voorstellen...
De kortste definitie van humor die ik ken is van Godfried Bomans:
Humor is overwonnen droefheid.
Bezie deze uitspraak i.c.m. de inleiding, dan begrijp je misschien wat ik bedoel.
Overigens: de kracht van humor is juist het feit dat dit altijd (tenminste) een glimlach oproept, juist in ernstige omstandigheden.
Wat is dan wel een smalle definitie van humor. De Van Dale zegt:jvdg schreef:Humor is heel moeilijk te definieren.Josephus schreef:Om misverstanden te voorkomen, is het misschien even handig wanneer je aangeeft wat jouw definitie van humor is of een voorbeeld geeft van wat je bedoelt...jvdg schreef:Dit zijn allemaal wel aardige grappen, maar ik ben bang dat we afglijden naar.......
NOGMAALS: Lees de stelling nog eens door, en reageer dan op de stelling.
GEEN grappen, maar HUMOR zoals in de weerlegging van de stelling wordt geformuleerd!!!!!!
Anders gooi ik dit topic dicht.
Overigens, inderdaad hoeft een grap niet per se humor te zijn, maar andersom kan ik me humor die geen (glim)lach oproept niet zo goed voorstellen...
De kortste definitie van humor die ik ken is van Godfried Bomans:
Humor is overwonnen droefheid.
Bezie deze uitspraak i.c.m. de inleiding, dan begrijp je misschien wat ik bedoel.
Overigens: de kracht van humor is juist het feit dat dit altijd (tenminste) een glimlach oproept, juist in ernstige omstandigheden.
situatie of uitspraak die vrolijke verbazing en gelach opwekt
Daar ging ik gezien de topictitel van uit.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Bij ons in de kerk gebeurde het een keer dat de dominee (of beter gezegd kandidaat) klaagde over de betekenis die mensen aan kerst gaven. Hij zei m.i. onbewust:
"Sommige mensen hebben zoveel versiering voor hun ramen staan dat je niet eens fatsoenlijk naar binnen kunt kijken".
Ik schoot behoorlijk in de lach. Maar in de kerk bleef het grootste deel van de kerk toch kijken alsof er niets gebeurd was.
"Sommige mensen hebben zoveel versiering voor hun ramen staan dat je niet eens fatsoenlijk naar binnen kunt kijken".
Ik schoot behoorlijk in de lach. Maar in de kerk bleef het grootste deel van de kerk toch kijken alsof er niets gebeurd was.
De Van Dale is geen heilig boek hoor...Marnix schreef:Dat is dan wel een smalle definitie van humor. De Van Dale zegt:
situatie of uitspraak die vrolijke verbazing en gelach opwekt
Daar ging ik gezien de topictitel van uit.
Als je hier kijkt, zie je heel andere (m.i. vaak veel mooiere) definities van "humor"...Klopt, en ze zijn allemaal voor een deel waar. De Van Dale maakt er een totaalomschrijving van.
Overigens vind ik die van ongecultiveerde onbeschaamdheid wel erg leuk
Overigens vind ik die van ongecultiveerde onbeschaamdheid wel erg leuk
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Ik vind deze van Bomans ook erg mooi:
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
Jazeker, die "Lea-anekdote" valt wel onder de noemer humor.Josephus schreef:Ik vind deze van Bomans ook erg mooi:
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
Welke niet dan?jvdg schreef:Jazeker, die "Lea-anekdote" valt wel onder de noemer humor.Josephus schreef:Ik vind deze van Bomans ook erg mooi:
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
Ik snap wel wat je bedoelt, je wilt humor met een diepere lading, met tegelijk een boodschap, of iets minder moois (de dominee die minder populair is bijvoorbeeld) maar goed, wat is er met iets minder diepzinnige humor mis?
Een van mijn dominees preekte over de verlamde man, die van de Farizeeen niet eens zijn matras mocht sjouwen op zondag toen hij genezen was. Hij vertelde het mooi en je zag de mensen boos worden op de Farizeeen. De dominee vervolgde: Wat een schijnheilige mensen he, daar kan je echt boos om worden. Zoals we vaker worden als het om anderen gaat. Wij, gereformeerden, mochten 50 jaar geleden nog niet eens FIETSEN op zondag! Au.
Je bedoelt, dat mensen door humor ook een spiegel voorgehouden krijgen, een soort van subtiele ironie?
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
-
jakobmarin
- Berichten: 3523
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 13:42
Het Concertleven te Soest
Wie zijn oor woensdagavond in Soest te luisteren heeft gelegd, is niet bedrogen uitgekomen. Men keerde opgewekt huiswaarts, de overtuiging meedragend, dat het Soester muziekleven, hoe¬wel nog in de kinderschoenen staande, zich niettemin op de goede weg bevindt, en door staag volhouden (ik denk hier vooral aan de strijkers, de blazers en het slagwerk) aan hoogte en diepte kan winnen. Want met goede wil zijn we er nog niet. Er moet gewerkt worden. En hard gewerkt. Ik denk hier in de eerste plaats aan de blazers. Het hout ging nog, doch het koper was erbarmelijk. Wat heeft de heer Ketelbrink in vredesnaam met zijn piston uitgevoerd? Laat hij het mondstuk thuis eens afschroeven en krachtig doorspoelen, zodat we in het vervolg van zijn troebel gekwaak verlost zijn. En wat bezielde de trombonist Lamhoofd om het vederlichte scherzo uit het 2de gedeelte met zijn onzinnig getoeter te beduimelen? Laat hij thuis in zijn kelder oefenen, als hij dan beslist wil tetteren. Niemand zal daar iets op tegen hebben. Maar laat hij ophouden met in het openbaar Beethoven te blazen. Dat kan niet. De regering moet hier ingrijpen. Laat hij vlak voor een concert ziek worden of tegen een boom aanrijden, als hij zich schaamt te zeggen: ik kan er geen hout van.
De heer Determeier is ongetwijfeld een bekwaam hoboïst, zo¬lang hij maar stil zit en niets doet. Doch zodra zet hij zijn hobo niet aan de lippen, of jawel hoor, het is mis. Afgezien van deze kleine tekortkoming kunnen wij van deze toegewijde, door en door betrouwbare blazer nog veel verwachten.
Een vraag, die ik mij gedurende het gehele concert al gesteld heb, is deze: wat beoogt de heer Vissering eigenlijk met zijn piccolo? Meent hij in ernst dat het stuitend gerochel, dat hij voortbrengt, langer dan één minuut te harden is? De beer Nibbel¬been daarentegen, aan wie in een onzalig ogenblik de waldhoorn is toevertrouwd, zou stellig een redelijk figuur slaan, als hij niet gewoon was om vlak voor de uitvoering een bord pap te eten. Hieraan is ongetwijfeld het vreemde, wellustige, wij mogen wel zeggen: borrelende geluid toe te schrijven, dat hij aan dit nobel instrument ontlokt. In de hoge noten verheft hij zich weliswaar boven dit euvel, doch vervalt ogenblikkelijk in een ander uiterste: hij begint te piepen. En zijn gepiep zou nog te dulden zijn, als het niet zulk een door en door naargeestig, knijperig, ijl, dun en dor gepiep was. Dat iemand piept, goed. Maar dan ronduit, uit volle borst. Dit is om buikpijn te krijgen.
En wat heeft de heer Raemakers in vredesnaam met zijn fagot uitgevoerd? Heeft hij haar een nacht in de regen laten staan? Is er op getrapt? Heeft iemand er zijn neus in gesnoten? Of is een van zijn zoontjes op de zonderlinge inval gekomen om vaders broodwinning met klei vol te stoppen en schaamt de knaap zich nu, dit vóór het beëindigen van het winterseizoen te bekennen? Wij raden de beer Raemakers dringend aan, óf een nieuwe fagot te kopen óf de oude eens met één oog tegen het licht te houden. Met eenvoudig door te spelen, alsof er niets aan de hand is, maakt deze hard werkende musicus zich onmogelijk. Laat hij oppassen. Er zijn nog andere fagotteurs in het land. Laat hij zich dit voor gezegd houden.
Met de heer Brilstra kunnen wij kort zijn. Hij is te dik. Hij blaast uitstekend, bezit een mooie aanzet en een voortreffelijke afzet, maar hij is te dik. Het is geen gezicht. Voegen wij hieraan toe, dat de beer Brilstra volkomen kaal is en daarbij telkens bij de dubbel gestreepte b zijn neusvleugels optrekt, dan is het wel duidelijk dat het voor deze, overigens verdienstelijke blazer hoog tijd is om heen te gaan. Hij moet het veld ruimen voor jonge, meer spectaculaire krachten. Een orkest is niet alleen iets om naar te luisteren, het is ook iets om naar te kijken. Het oog wil ook wat hebben. En het hoge woord moet er dan maar uit: de heer Brilstra ontsiert het ensemble. Als blazer is hij hier voluit op zijn plaats, als menselijk wezen wekt hij bevreemding. Zijn zonderling gevormd achterhoofd leidt de aandacht van de parti¬tuur af. Zijn wanstaltig kuit- en dijwerk doen onze naam in het buitenland schade. Hij moet heen. Hij moet er uit. Hij moet weg. Kortom, hij moet gaan.
Een enkel woord over de dirigent, de heer A. Koks. Alles bijeengenomen is deze jonge kracht een aanwinst gebleken. Hij dirigeert met toewijding en con brio, en schaamde zich niet om, toen het ijle, ragfijne pizzicato naderde, zijn rok uit te trekken en in hemdsmouwen zich geheel te geven. Maar waarom deze man nú juist dit hemd heeft aangetrokken, is mij een raadsel. Laat hij thuis eens voor de spiegel gaan staan en op zijn rug kijken. Verder zeg ik niets. Het moge voldoende zijn.
Zijn arm- en rompbewegingen zijn te loven en vooral het heup¬gewricht bleek zich uitstekend voor de driekwartsmaat te lenen. Maar waarom, zo vraagt men zich verwonderd af, waarom doet de heer Koks niets met het linkerbeen? Meent hij dat dit er niet op aankomt? Gaat hij van de gedachte uit, dit onderdeel straffe¬loos te kunnen verwaarlozen? Laat de heer Koks oppassen. Eén pennestreek van de Soester keuzecommissie, en de heer Koks ligt er uit. Er zijn méér dirigenten over hun linkerbeen gestrui¬keld. Laat de heer Koks zich vooral niet inbeelden: ik ben er. En wel om deze belangrijke reden: dat hij er nog lang niet is. Gemeten naar internationale maatstaven als Toscanini, Horobat¬sky en de in Schotland zich pijlsnel verheffende Jones, is de heer Koks een eenvoudige knoeier, Laat hij dat goed begrijpen. En laat hij vooral zijn hemd wassen. Dan praten we verder.
De harpiste Landa Labotska, die na de pauze optrad, zou lach¬wekkend geweest zijn, indien haar optreden niet onze oprechte deernis gewekt had. Om te beginnen zet zij het instrument totaal verkeerd aan de mond. Vervolgens houdt zij het linkerpedaal neergedrukt met een volharding, die bij een autorenner misschien te prijzen is, doch bij een harpiste hoogst verwonderlijk aandoet. En hoe dikwijls moet het nog herhaald worden: voeten naar buiten? En hoe vaak is het al niet gezegd: éérst ademhalen en dan blazen? Samentrekken der buikspieren, doorbuigen van het middenrif, longtechniek, het was alles onvoldoende. Wat het instrument zelf betreft: in welke bazaar heeft mevrouw Labotska dit vod gekocht? Wie heeft haar dit klungel aangesmeerd? Welk familielid heeft haar op Sinterklaas deze schertsharp gestuurd, weinig bevroedend dat mevrouw Labotska de grap au sérieux zou nemen?
Overigens verdient de Soester Orkestvereniging alle lof voor de wijze, waarop zij deze avond Beethoven ten gehore bracht. Het was weer de oude Beethoven. Ook Bach, Brahms en alle andere B’s kwamen goed uit de verf. Dit is zo aardig in Soest, dat men de moed heeft de platgetreden paden der muziekbeoefe¬ning te verlaten en het risico te nemen om totaal onbekende meesters te verklanken. Zo hoorden wij vanavond de ‘Unvollen¬dete’, ook wel ‘Onvoltooide’ genaamd, van een zekere Schubert. In weerwil van deze misleidende titel was de vertolking áf en wij kunnen deze componist niet genoeg aanmoedigen dit werkje spoedig te voltooien. Ook smaakten wij de sensatie de ‘Eroica’ van Beethoven te beluisteren, benevens de ouverture ‘Egmont’ van dezelfde componist. Verdienstelijke, frisse muziek. Het ware te wensen, dat men elders in den lande dit moedige voorbeeld volgde. Want een stuk als de ‘Hongaarse Rhapsodie’ van Liszt (Franz), waarmee wij na de pauze verrast werden, is het beluiste¬ren dubbel waard, evenals de ‘kleine Nachtmusik’ van Mozart, een componist uit de 18de eeuw. Als ook andere orkesten deze werkjes eens in hun programma opnamen, zou er voor de ver¬nieuwing van ons muziekleven reeds veel bereikt zijn. Op die manier komen wij eindelijk eens van onze Nederlandse compo¬nisten af, zoals: Pijper, Dresden, Hendrik Andriessen, Henke¬mans of Strategier, om van jongeren als Jurriaan Andriessen maar te zwijgen. Dat deze mensen nu toevallig in Nederland wonen, behoeft nog geen reden te zijn om hen tot in den treure te spelen. Het wordt vervelend. Zijn er geen anderen? Beethoven, Haydn, Wagner, Brahms, Mozart en Tschaikowsky, ziedaar enige buitenlanders, wier werken een vertolking dubbel en dwars ver¬dienen. Ook Wagner en Bach zijn waard eens doorgekeken te worden. Ik denk in dit verband aan een werk als de ‘Mattheus-Passion’, dat voor onze zangkoren een dankbaar stuk muziek moet zijn, evenals het slotkoor uit Beethoven’s Negende Sym¬phonie. Niemand van onze dirigenten schijnt aan deze knap ge¬componeerde stukjes te denken. Daarom is het concert te Soest een verblijdende stap in de goede richting. Wij moeten voortgaan op wat Soest begonnen is. Wij moeten als het ware doorsoezen.
Bron: Godfried Bomans Omnibus, uitgegeven bij Elsevier Amsterdam/Brussel
Wie zijn oor woensdagavond in Soest te luisteren heeft gelegd, is niet bedrogen uitgekomen. Men keerde opgewekt huiswaarts, de overtuiging meedragend, dat het Soester muziekleven, hoe¬wel nog in de kinderschoenen staande, zich niettemin op de goede weg bevindt, en door staag volhouden (ik denk hier vooral aan de strijkers, de blazers en het slagwerk) aan hoogte en diepte kan winnen. Want met goede wil zijn we er nog niet. Er moet gewerkt worden. En hard gewerkt. Ik denk hier in de eerste plaats aan de blazers. Het hout ging nog, doch het koper was erbarmelijk. Wat heeft de heer Ketelbrink in vredesnaam met zijn piston uitgevoerd? Laat hij het mondstuk thuis eens afschroeven en krachtig doorspoelen, zodat we in het vervolg van zijn troebel gekwaak verlost zijn. En wat bezielde de trombonist Lamhoofd om het vederlichte scherzo uit het 2de gedeelte met zijn onzinnig getoeter te beduimelen? Laat hij thuis in zijn kelder oefenen, als hij dan beslist wil tetteren. Niemand zal daar iets op tegen hebben. Maar laat hij ophouden met in het openbaar Beethoven te blazen. Dat kan niet. De regering moet hier ingrijpen. Laat hij vlak voor een concert ziek worden of tegen een boom aanrijden, als hij zich schaamt te zeggen: ik kan er geen hout van.
De heer Determeier is ongetwijfeld een bekwaam hoboïst, zo¬lang hij maar stil zit en niets doet. Doch zodra zet hij zijn hobo niet aan de lippen, of jawel hoor, het is mis. Afgezien van deze kleine tekortkoming kunnen wij van deze toegewijde, door en door betrouwbare blazer nog veel verwachten.
Een vraag, die ik mij gedurende het gehele concert al gesteld heb, is deze: wat beoogt de heer Vissering eigenlijk met zijn piccolo? Meent hij in ernst dat het stuitend gerochel, dat hij voortbrengt, langer dan één minuut te harden is? De beer Nibbel¬been daarentegen, aan wie in een onzalig ogenblik de waldhoorn is toevertrouwd, zou stellig een redelijk figuur slaan, als hij niet gewoon was om vlak voor de uitvoering een bord pap te eten. Hieraan is ongetwijfeld het vreemde, wellustige, wij mogen wel zeggen: borrelende geluid toe te schrijven, dat hij aan dit nobel instrument ontlokt. In de hoge noten verheft hij zich weliswaar boven dit euvel, doch vervalt ogenblikkelijk in een ander uiterste: hij begint te piepen. En zijn gepiep zou nog te dulden zijn, als het niet zulk een door en door naargeestig, knijperig, ijl, dun en dor gepiep was. Dat iemand piept, goed. Maar dan ronduit, uit volle borst. Dit is om buikpijn te krijgen.
En wat heeft de heer Raemakers in vredesnaam met zijn fagot uitgevoerd? Heeft hij haar een nacht in de regen laten staan? Is er op getrapt? Heeft iemand er zijn neus in gesnoten? Of is een van zijn zoontjes op de zonderlinge inval gekomen om vaders broodwinning met klei vol te stoppen en schaamt de knaap zich nu, dit vóór het beëindigen van het winterseizoen te bekennen? Wij raden de beer Raemakers dringend aan, óf een nieuwe fagot te kopen óf de oude eens met één oog tegen het licht te houden. Met eenvoudig door te spelen, alsof er niets aan de hand is, maakt deze hard werkende musicus zich onmogelijk. Laat hij oppassen. Er zijn nog andere fagotteurs in het land. Laat hij zich dit voor gezegd houden.
Met de heer Brilstra kunnen wij kort zijn. Hij is te dik. Hij blaast uitstekend, bezit een mooie aanzet en een voortreffelijke afzet, maar hij is te dik. Het is geen gezicht. Voegen wij hieraan toe, dat de beer Brilstra volkomen kaal is en daarbij telkens bij de dubbel gestreepte b zijn neusvleugels optrekt, dan is het wel duidelijk dat het voor deze, overigens verdienstelijke blazer hoog tijd is om heen te gaan. Hij moet het veld ruimen voor jonge, meer spectaculaire krachten. Een orkest is niet alleen iets om naar te luisteren, het is ook iets om naar te kijken. Het oog wil ook wat hebben. En het hoge woord moet er dan maar uit: de heer Brilstra ontsiert het ensemble. Als blazer is hij hier voluit op zijn plaats, als menselijk wezen wekt hij bevreemding. Zijn zonderling gevormd achterhoofd leidt de aandacht van de parti¬tuur af. Zijn wanstaltig kuit- en dijwerk doen onze naam in het buitenland schade. Hij moet heen. Hij moet er uit. Hij moet weg. Kortom, hij moet gaan.
Een enkel woord over de dirigent, de heer A. Koks. Alles bijeengenomen is deze jonge kracht een aanwinst gebleken. Hij dirigeert met toewijding en con brio, en schaamde zich niet om, toen het ijle, ragfijne pizzicato naderde, zijn rok uit te trekken en in hemdsmouwen zich geheel te geven. Maar waarom deze man nú juist dit hemd heeft aangetrokken, is mij een raadsel. Laat hij thuis eens voor de spiegel gaan staan en op zijn rug kijken. Verder zeg ik niets. Het moge voldoende zijn.
Zijn arm- en rompbewegingen zijn te loven en vooral het heup¬gewricht bleek zich uitstekend voor de driekwartsmaat te lenen. Maar waarom, zo vraagt men zich verwonderd af, waarom doet de heer Koks niets met het linkerbeen? Meent hij dat dit er niet op aankomt? Gaat hij van de gedachte uit, dit onderdeel straffe¬loos te kunnen verwaarlozen? Laat de heer Koks oppassen. Eén pennestreek van de Soester keuzecommissie, en de heer Koks ligt er uit. Er zijn méér dirigenten over hun linkerbeen gestrui¬keld. Laat de heer Koks zich vooral niet inbeelden: ik ben er. En wel om deze belangrijke reden: dat hij er nog lang niet is. Gemeten naar internationale maatstaven als Toscanini, Horobat¬sky en de in Schotland zich pijlsnel verheffende Jones, is de heer Koks een eenvoudige knoeier, Laat hij dat goed begrijpen. En laat hij vooral zijn hemd wassen. Dan praten we verder.
De harpiste Landa Labotska, die na de pauze optrad, zou lach¬wekkend geweest zijn, indien haar optreden niet onze oprechte deernis gewekt had. Om te beginnen zet zij het instrument totaal verkeerd aan de mond. Vervolgens houdt zij het linkerpedaal neergedrukt met een volharding, die bij een autorenner misschien te prijzen is, doch bij een harpiste hoogst verwonderlijk aandoet. En hoe dikwijls moet het nog herhaald worden: voeten naar buiten? En hoe vaak is het al niet gezegd: éérst ademhalen en dan blazen? Samentrekken der buikspieren, doorbuigen van het middenrif, longtechniek, het was alles onvoldoende. Wat het instrument zelf betreft: in welke bazaar heeft mevrouw Labotska dit vod gekocht? Wie heeft haar dit klungel aangesmeerd? Welk familielid heeft haar op Sinterklaas deze schertsharp gestuurd, weinig bevroedend dat mevrouw Labotska de grap au sérieux zou nemen?
Overigens verdient de Soester Orkestvereniging alle lof voor de wijze, waarop zij deze avond Beethoven ten gehore bracht. Het was weer de oude Beethoven. Ook Bach, Brahms en alle andere B’s kwamen goed uit de verf. Dit is zo aardig in Soest, dat men de moed heeft de platgetreden paden der muziekbeoefe¬ning te verlaten en het risico te nemen om totaal onbekende meesters te verklanken. Zo hoorden wij vanavond de ‘Unvollen¬dete’, ook wel ‘Onvoltooide’ genaamd, van een zekere Schubert. In weerwil van deze misleidende titel was de vertolking áf en wij kunnen deze componist niet genoeg aanmoedigen dit werkje spoedig te voltooien. Ook smaakten wij de sensatie de ‘Eroica’ van Beethoven te beluisteren, benevens de ouverture ‘Egmont’ van dezelfde componist. Verdienstelijke, frisse muziek. Het ware te wensen, dat men elders in den lande dit moedige voorbeeld volgde. Want een stuk als de ‘Hongaarse Rhapsodie’ van Liszt (Franz), waarmee wij na de pauze verrast werden, is het beluiste¬ren dubbel waard, evenals de ‘kleine Nachtmusik’ van Mozart, een componist uit de 18de eeuw. Als ook andere orkesten deze werkjes eens in hun programma opnamen, zou er voor de ver¬nieuwing van ons muziekleven reeds veel bereikt zijn. Op die manier komen wij eindelijk eens van onze Nederlandse compo¬nisten af, zoals: Pijper, Dresden, Hendrik Andriessen, Henke¬mans of Strategier, om van jongeren als Jurriaan Andriessen maar te zwijgen. Dat deze mensen nu toevallig in Nederland wonen, behoeft nog geen reden te zijn om hen tot in den treure te spelen. Het wordt vervelend. Zijn er geen anderen? Beethoven, Haydn, Wagner, Brahms, Mozart en Tschaikowsky, ziedaar enige buitenlanders, wier werken een vertolking dubbel en dwars ver¬dienen. Ook Wagner en Bach zijn waard eens doorgekeken te worden. Ik denk in dit verband aan een werk als de ‘Mattheus-Passion’, dat voor onze zangkoren een dankbaar stuk muziek moet zijn, evenals het slotkoor uit Beethoven’s Negende Sym¬phonie. Niemand van onze dirigenten schijnt aan deze knap ge¬componeerde stukjes te denken. Daarom is het concert te Soest een verblijdende stap in de goede richting. Wij moeten voortgaan op wat Soest begonnen is. Wij moeten als het ware doorsoezen.
Bron: Godfried Bomans Omnibus, uitgegeven bij Elsevier Amsterdam/Brussel