even een oude boven water halen
ik zie hier nl. wel een paar films heen en weer vliegen, en ook of die al dan niet verantwoord zouden zijn, maar er wordt eigenlijk nauwelijks ingegaan op wat voor criteria je kunt stellen voor een goede film. Geen vloeken en geen naakt/seks kun je stellen, maar er zijn hele reeksen moreel verwerpelijke films te noemen zonder vloeken en zonder naakt, terwijl er ook best wel films te noemen zijn waar wel in gevloekt wordt, evt. wel seks voorkomt, maar waar best nog wel lessen uit te trekken zijn (zoals bijvoorbeeld het eerder genoemde Schindlers List).
ik verbaas me er regelmatig over hoe kritiekloos men in de gereformeerde gezindte allerlei films consumeert, zonder na te denken over de achtergronden van een film. een film als American Pie wordt door sommigen (door "geen seks" tot het uiterste op te rekken) nog als verantwoord beschouwd, maar vaak wordt er totaal niet gelet op het wereldbeeld wat een film uitdraagt. bijvoorbeeld American Pie draait alleen om seks, er worden constant grappen over gemaakt, en de moraal is duidelijk: als je voor je 18e geen seks gehad hebt, ben je een loser. nu ben ik niet zo heel bekend met de tegenwoordige populaire films, maar ook in minder extreme gevallen, bijvoorbeeld romantische comedy's, wordt vaak een redelijk irreëel beeld geschetst. op zich niet erg, maar mensen, en vooral jongeren hebben wel snel de neiging zich met films te identificeren, heb ik het idee.
In ieder geval denk ik dat de gereformeerde gezindte er goed aan zou doen zich stevig te bezinnen op het idee films. Ik weet dat men van oudsher tegen is, en daar zijn ook wel argumenten voor aan te halen (bijvoorbeeld het "onwaarachtigheidsargument"), maar een feit is dat zowel jongeren als ouderen steeds vaker films kijken, en dat het er niet op lijkt dat dit snel gaat veranderen. Alle respect voor Limosa en je houding t.o.v. van films, maar ik weet niet of je kinderen hebt? stel dat je ze hebt, of mag krijgen, dan wens ik je wel veel sterkte om ze je standpunt t.z.t. overtuigend uit te leggen.
overigens ben ik zelf niet principieel tegen films, maar ik heb (zoals eerder gezegd) wel problemen met de manier waarop er vaak met films om wordt gegaan. Persoonlijk probeer ik voor mezelf na het kijken van een film een soort recensie te bouwen, in de trant van: wat heb ik ervan geleerd, wat wilde de regisseur vermoedelijk uitdragen, hoe heeft deze film mij beinvloed, enz. Vooral dat laatse is het overdenken waard, je komt nog eens tot conclusies die jezelf verbazen

een tijd gelede keek ik een film, waarin een getrouwde man en een getrouwde vrouw (beiden een slecht huwelijk) elkaar tegenkwamen, bevriend raakten, verliefd werden, en vervolgens bleef die spanning hangen. het was duidelijk dat ze elkaar ontzettend mochten, en toch gebeurde er verder niets. na afloop van de film merkte ik dat ik op dat moment had zitten hopen dat ze toch wat met elkaar kregen, ondanks dat dit absoluut tegen mijn principes is, maar ik had er op een of andere manier toch begrip voor op kunnen brengen. tja, daar sta je dan met je principes. in ieder geval, het gevaar voor een film-kijkende christen ligt dus op de loer: dat je het gewoon gaat vinden als mensen met een slecht huwelijk een andere relatie aangaan, of scheiden, of in het ergste geval zelf een andere relatie aangaat.
Persoonlijk denk ik dat het belangrijkste is om mensen proberen een kritische kijkhouding aan te laten nemen, en na een film te reflecteren, en de film ook heel bewust naast de Bijbel te leggen (en dan niet alleen gericht op de zonden die er eventueel in voor kunnen komen, maar ook op de moraal die er uit spreekt, enz. bijvoorbeeld bij een film waar niet heel aanwijsbare zonden zijn, maar waar impliciet hedonisme wordt gepromoot).
Volgens mij heb ik een vrij warrig verhaal geschreven, maar ik hoop dat de strekking wel duidelijk wordt
