Triest, niet zozeer vanwege de opgebiechte zonde. Want wie, die in zijn eigen hart heeft leren kijken, zou de eerste steen durven werpen?
Maar triest, omdat deze man, als predikant nota bene, de weg van de Bijbelse schuldbelijdenis en -vergeving volkomen kwijt is.
Triest, omdat het zo aansluit bij de moderne mens. Die God kwijt is en daarom zijn emoties (of: biecht) neerlegt bij de goden van deze tijd: de media. Het schuldbelijden krijgt zo de vorm van geestelijk exhibitionisme, dat absoluut niet sticht. De Roomse biechtcultuur komt zo via de media weer binnen.
Het doet mij een beetje denken aan de "schuldbelijdenis" van Nebukadnezar uit Daniel 4.
Laten we Gods Woord vasthouden, dat heel sober spreekt over de uitleving van de zonde. Het is niet nodig dat anderen op de hoogte gesteld worden van de verborgen zonden.
In de eerste plaats past oprecht schuldbeself en -belijdenis tegenover God: Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, en gedaan, dat kwaad is in Uw ogen.
Daarnaast belijdenis doen en vragen om vergeven aan de naaste, die hiervan slachtoffer zijn geworden: indien ik iemand iets door bedrog ontvreemd heb, dat geef ik vierdubbel weder.
Daarom ben ik het met Unionist eens:
In het onderhavige geval is geen sprake van een openbare zonde.Unionist schreef:Zit er ook niet een verschil tussen openbare en verborgen zonden? Als hij dit interview niet gegeven had, had niemand ooit iet geweten. Ten tijde van zijn zonde wist ook niemand ervan.
En van slachtoffers is ook geen sprake, hooguit zijn echtgenote. Het lijkt me gepast, dat zij bij de schuldbekentenis betrokken is. Maar verder dus niet.
