“MidMid” schreef:De regel is eenparigheid. Dat geeft verplichting elkaar te zoeken, te spreken - opnieuw en opnieuw. Tot op het vervelende af...
Maar juist dat spreken wordt onmogelijk gemaakt door alvast feiten te creeëren (lees: vrouwen te bevestigen). En dat niet één keer, maar inmiddels jarenlang. Dan zijn kerkelijke besluiten kennelijk krachteloos geworden. Kerkelijke vergaderingen die nog wel hebben vermaand, hebben tot hun verdriet moeten constateren dat die vermaning (wat echt een heel ingrijpende en weinig gebruikte weg is, die kerkelijk heel veelzeggend is) op geen enkele wijze serieus is genomen. Net zo min als veel andere zaken waarover zorgen zijn geuit.
Je roept op tot gesprek. Maar er wordt al sinds 1998 intensief gesproken. En steeds is de hoofdlijn helder: er is op Bijbelse gronden geen ruimte voor V&A. In 2022 is dat nog explicieter gedaan dan daarvoor, met afwijzing van het minderheidsstandpunt: geen gereformeerde hermeneutiek. Daarom is een studiecommissie hermeneutiek aan het werk. Die hebben een onaf rapport opgeleverd, waaruit duidelijk werd: hier gaat men niet meer uitkomen. De oproep tot gesprek, terwijl het afwijken doorgaat, en waar men ook ‘nooit meer’op terug gaat komen, betekent een lege huls. Zo’n gesprek heeft geen zin. De bereidheid om dat aan te gaan, is er niet meer. Ik begrijp dat, als je ziet hoeveel ambtelijke tijd daar de achterliggende jaren vruchteloos aan besteed is.
Jij probeert steeds een verschil te maken tussen V&A en homoseksuele relaties. De praktijk leert - in tegenstelling tot je anekdotisch bewijs - dat in de meeste gevallen gemeenten met vrouwelijke ambtsdragers ook afwijkend beleid hebben ten aanzien van homoseksuele relaties. En als dat er niet is, dan duurt dat vaak maximaal één generatie en dan is dat er wel.
Wel is duidelijk dat de hermeneutiek die nodig is om tot vrouwelijke ambtsdragers te komen dezelfde is als de hermeneutiek waardoor men ruimte vindt voor homoseksuele relaties.
Kortom: jij zoekt ruimte voor zaken die binnen de CGKniet mogelijk zijn, en ook nooit mogelijk zijn geweest. En al heeft de synode volgens jou dan niet expliciet gezegd dat het tegen de Schrift en de belijdenis ingaat, in vele bijdragen heeft dat wel geklonken. Iedereen wist dat een substantiële minderheid ruimte voor V&A niet zou kunnen (ver)dragen en dat dit dus tot kerkscheiding zou komen.
Je doet steeds alsof BhP een meerderheid in de kerken is. Dat is in het geheel niet juist. BhP is zelfs geen meerderheid binnen de groep Rijnsburg… Er is echter ook een grote groep kerken en predikanten die zich niet tot BhP rekenen, maar evenzeer op geen enkele wijze mee kunnen gaan in een kerkverband waar zó met de Schrift wordt omgegaan dat er ruimte komt voor praktijken die ook zij vinden raken aan het Schriftgezag. Jij vindt dat niet; dat is ook een visie. Maar geen visie die steun vindt in synodale besluiten.
Die besluiten zijn niet eenparig genomen; daar geeft de kerkorde ook ruimte voor. Ze zijn wel met een substantiële meerderheid genomen. Het is verontrustend dat de minderheid die op een andere wijze de Bijbel leest, zoals dat vanuit de Reformatie altijd is gedaan, langzamerhand groeit. Die zorg is heel duidelijk geuit doir de vele vertegenwoordigers van buitenlandse kerken. Dat is zo zorgelijk, omdat het onmiskenbaar gevolgen heeft voor geloof en geloofsbeleving.
Dat gezegd hebbend kom ik bij de vraag van @Middenrefo. Ik vrees dat daar een kernprobleem ligt: leeft men inderdaad kerkbreed van (dezelfde) genade? Dient men wel dezelfde Christus van het Woord? Is zalig worden nog een wonder? Leeft het besef nog dat Christus Zich in een weg van wedergeboorte, geloof en bekering wegschenkt aan een verlorene? En dat dit onmiskenbaar gevolgen heeft voor het leven op zondag en doordeweeks?
Op al die vragen lijken verschillende delen van de kerken (overigens over kerkelijk Nederland breed) elkaar in naam en belijdenis nog wel te raken, maar inhoudelijk eigenlijk niet meer.
