Wat is actuele prediking?

[Maanenschijn]

Ps 51:19: De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten.

De droefheid naar God. Blijkbaar niet meer nodig in 2024. We zijn verzekerd en erven koninkrijken. De vraag is alleen welk koninkrijk…..

Beetje onterecht Huisman.
Het ging om deze reactie van Thea:"Dat is toch ook prima, @Jop. Je hoeft toch ook geen verzekerde christen te zijn?"
Die is natuurlijk niet goed. Moet je eerlijk over zijn.
Kan best een andere bedoeling achter zitten. Maar deze manier van denken is ook zeker een gevaar. Met een misschientje op reis naar de eeuwigheid. Dat is net zo'n gevaar als een rationeel christendom.

Eens, maar in 2024 laat ik toch mijn reactie graag staan. Ik twijfel niet maar Zijn vraag was . Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Die vraag wordt tegenwoordig beantwoord met natuurlijk, er is nog nooit zoveel geloof geweest op aarde dan nu……zou het?

Een verzekerd geloof sluit een verbroken geest toch niet uit? Juist niet zou ik zeggen.

Of schrappen we 2 Petrus 1 1-12 uit onze Bijbel omdat dat zo’n 2024-verzekerd-geloof geeft?

[Job]

Eens, maar in 2024 laat ik toch mijn reactie graag staan. Ik twijfel niet maar Zijn vraag was . Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Die vraag wordt tegenwoordig beantwoord met natuurlijk, er is nog nooit zoveel geloof geweest op aarde dan nu……zou het?

Alhoewel eens met @HHR en anderen dat vastheid iets is waar we naar moeten staan en dat er ook daadwerkelijk alle vastheid in de Heere Jezus Christus te vinden is (aan Hem ligt het niet), toch dankbaar voor jouw bijdrage @Huisman. Het zijn op het kerkelijk erf gure tijden voor mensen die wachten op Gods spreken, die uitzien naar Zijn heil. Zoals een Simeon, die biddend verwachtte.

De onbegrepenheid hiervan maakt in tijden van hoog-godsdienst mensen weleens eenzaam maar doet tevens afzien van alle mensenhulp. Dat is heilzaam. En het grootste: Hij hoort naar hen die in gevangenis kwijnen.

[Job]

Thea schreef: ↑Dat is toch ook prima, @Jop. Je hoeft toch ook geen verzekerde christen te zijn?
Waar leert de Bijbel ons dat?

Een christen ben je door geloof, of dat nu een zwak of sterk geloof is. Het zou toch wat zijn als mensen met een zwak geloof niet in de kerk mogen komen.
En sowieso is iedereen verplicht zich bij de ware kerk te voegen. Of je nu wel of geen geloof hebt.

Ik kan je werkelijk niet volgen Thea. Wat wil je hiermee zeggen?
We moeten wel degelijk een verzekerd christen zijn, zie bv tekst die HHR aanreikt.
Maar trek je geloof en verzekerd zijn uit elkaar? En wie beweert er dat mensen met een zwak geloof niet in de kerk zouden mogen komen? Ik zou juist zeggen, laat je voeden, zodat je fundament vast wordt en je een verzekerd christen wordt.
De ware kerk c.q. wel of geen geloof, ook deze zin begrijp ik niet. Wellicht zijn er wat stukken uit je schrijfsel weggevallen?

Ik wil erop proberen te reageren omdat het door mijn post komt, dit gesprek. Ik vind het een lastige, want ik wil via geen enkele route ongeloof of twijfel bepleiten. Ook niet voor mezelf. Het klaagt me dan ook aan, elke dag, dat de Heere menselijk gesproken zoveel werk aan me heeft. Voor mezelf ga ik er kritisch mee om.

Tegelijk gruw ik ook van een hedendaags christendom waar binnen twijfel onbekend zou zijn en alleen maar met harde woorden daarop gereageerd wordt. Dat maakt deze tijd heel kil en onherbergzaam. En het is gans anders dan hoe pastoraal de Zaligmaker met een Thomas omging.

Nogmaals: hiermee bepleit ik twijfel en heilsonzekerheid niet.

@Job, ik vind dat een heel andere benadering. Jij schrijft dat ongeloof zonde is. Helaas is dat aanwezig, ja. En daar moet ik je inderdaad, tot ook mijn schande, bijvallen. Maar je kan toch niet zeggen 'dat is prima'?

Hoi Terri,

Zoals in een post hierboven verwoord, bedoel ik toch meer dan ongeloof alleen. Alhoewel het een vlak is dat spoedig met ongeloof vermengd kan liggen. Ik doel óók op het hunkeren naar Gods spreken, het wachten op Hem, op de duidelijkheid en troost die Hij alleen geven kan.

Zelf denk ik dat Thea bedoelt: kleinen horen ook bij het gezin. Dat is waar.

Alleen het punt met zgn. kleinen/twijfelaars/onverzekerden is wel: die willen en kunnen zichzelf niet onder een kleine scharen op basis van de kenmerken die daarbij horen. Je moet het zeker weten van de Heere Zelf. Daar is vastheid en verzekering voor nodig. Het is onnatuurlijk om klein te willen blijven. Alleen is de cruciale kwestie: hoe kom je tot die verzekering? Ik denk dat daar de wegen helaas vaak uiteen gaan, heden ten dage. Grof onderscheiden vallen de gedachten daarover uiteen in twee groepen: concluderen (wat geloof wordt genoemd) of wachten op Gods spreken (wat als ongeloof wordt betiteld).

PS En als reactie op die eerste groep is er een nieuwe groep aan het ontstaan, die onzekerheid als het enige ware lijkt te zien. Dat is ook een groot gevaar, zo eerlijk moeten we wel willen zijn. Daar zie je vervolgens ook weer een forse tegenreactie op verschijnen, waar ik ook helemaal niet gelukkig mee ben.

Groet van Job

[Ararat]

Kleine oprecht bedoelde, aanvulling Job: Je zegt van de tweede groep: "wachten op Gods spreken."
Ik zou - denk ik zeggen: "Gods spreken verwachten."

Ik bedoel dit niet om -in dit geval jou- te vangen op een woordje, maar voor mij zit er best verschil in lading tussen beide zinnetjes.

[HHR]

Ik vind het ontzettend lastig.
Eens dat er veel geloof is waar ik het niet mee zou durven wagen. Dus hierin volg ik Huisman en Job ook zeker.

Maar ook, die gedachten hieronder die Job en eerder Thea verwoord, is, en dat bedoel ik echt niet persoonlijk, zo schadelijk. En laat ik eerlijk zijn, ik herken dit spreken bij tijden bij mezelf ook.
En toch, als we straks voor Gods troon staan kunnen we echt niet zeggen: "Heere ik wachtte op Uw spreken in mijn leven" "Ik twijfelde of U mij wel genadig wilde zijn, jarenlang"
Dan zal er toch klinken: Ik sprak, elke dag weer als je je bijbel opende en elke keer als je in Mijn huis verkeerde, je hebt niet gewild"

Een mens kan heen en weer geslingerd worden. Ziende op zichzelf kan de grond onder de voeten wegzakken. Allemaal waar. Maar Gods belofte zijn vast en zeker. Ziende op Christus is er zekerheid.
Dat twijfelende onzekere geestelijke leven is voor een groot deel echt iets Nederlands binnen een deel vd reformatorische traditie.
Ik ben bang dat je dan ook weer bij de prediking terecht komt.

[helma]

Ik sluit me bij HHR aan. Hoop er later op terug te komen.

[pierre27]

Mooie postings mensen, ook ik vind het lastig. Zowel de vanzelfsprekendheid dat je gelooft als lijdelijkheid waar al te makkelijk achter verscholen kan worden zijn voor mij als klippen in de zee waar ik ver vandaan wil blijven. De praktijk van de godzaligheid is vaak zo anders dat van tevoren bedacht en gedacht. Ik denk dat we ten diepste zo weinig van God weten dat we er meestal maar in het gunstigste geval over kunnen stamelen. Ik zit nu een paar maanden emotioneel uitgeput thuis. De afgelopen jaren zijn erg moeilijk voor me geweest. Dan ervaar ik de aanwezigheid van mijn Schepper soms in kleine dingen, dan is Zijn Woord soms zo troostrijk. Maar is er ook soms het gevoel van de afwezigheid van God.

De woorden uit psalm 42 zijn zo bekend voor mij geworden;
Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God!
Mijn ziel dorst naar God, naar den levenden God; wanneer zal ik ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?
Mijn tranen zijn mij tot spijs dag en nacht; omdat zij den gansen dag tot mij zeggen: Waar is uw God?

[Job]

En toch, als we straks voor Gods troon staan kunnen we echt niet zeggen: "Heere ik wachtte op Uw spreken in mijn leven" "Ik twijfelde of U mij wel genadig wilde zijn, jarenlang"

Het leest en luistert heel nauw. Dit is pertinent niet wat ik bedoelde te zeggen. Jij geeft hier een voorbeeld van afwachten. Ik heb het over verwachten.

[huisman]

Eens, maar in 2024 laat ik toch mijn reactie graag staan. Ik twijfel niet maar Zijn vraag was . Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Die vraag wordt tegenwoordig beantwoord met natuurlijk, er is nog nooit zoveel geloof geweest op aarde dan nu……zou het?

Alhoewel eens met @HHR en anderen dat vastheid iets is waar we naar moeten staan en dat er ook daadwerkelijk alle vastheid in de Heere Jezus Christus te vinden is (aan Hem ligt het niet), toch dankbaar voor jouw bijdrage @Huisman. Het zijn op het kerkelijk erf gure tijden voor mensen die wachten op Gods spreken, die uitzien naar Zijn heil. Zoals een Simeon, die biddend verwachtte.

De onbegrepenheid hiervan maakt in tijden van hoog-godsdienst mensen weleens eenzaam maar doet tevens afzien van alle mensenhulp. Dat is heilzaam. En het grootste: Hij hoort naar hen die in gevangenis kwijnen.

Wat is verzekerdheid? Wat is daar het Bijbelse antwoord op? Hoe er soms over de zekerheid gesproken wordt zie ik niet terug in Gods Woord. Neem bv de Zaligsprekingen. Het lijkt wel alsof geloven zou inhouden dat armen van geest rijken van geest worden.
De beloften die de Heere Jezus geeft bij de Zaligsprekingen bv zullen vertroost worden, zullen God zien, zullen verzadigd worden zijn ten dele wel degelijk in dit leven maar ten volle in het toekomende.
Ik heb al vaker DL 1: 16 aangehaald waar pastorale aandacht is de van verre staanden, de grote catechismus van Westminster besteed ook aandacht aan de wankelmoedigen.
Tegenwoordig lijkt het enige pastorale advies te zijn: Geloof het nu maar, het komt best goed. Daar zijn de echte armen van geest niet mee geholpen.
Als een gelovige niet de strijd, ja bijna de wanhoop kent van Romeinen 7 moet hij of zij maar veel bidden om ontdekkende genade.
Jezus laat juist zien dat de kleintjes in Zijn ogen een groot geloof hebben. Zelf zagen ze dat echt niet. De bloedvloeiende vrouw, de Kananese vrouw, de tollenaar achter in de tempel enz. Het ware geloof is een weg van minder worden, Hij moet wassen.

Daarom voel ik mij niet thuis bij al die blijde sterke gelovigen terwijl ik anderzijds niets over hun staat durf te zeggen.

Dan voel ik mij meer thuis bij wat Luther in zijn sterfkamer op een briefje had geschreven: Wir sind bettler, Hoc est verum ( Wij zijn bedelaars, dat is waar)

[pierre27]

Eens, maar in 2024 laat ik toch mijn reactie graag staan. Ik twijfel niet maar Zijn vraag was . Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Die vraag wordt tegenwoordig beantwoord met natuurlijk, er is nog nooit zoveel geloof geweest op aarde dan nu……zou het?

Alhoewel eens met @HHR en anderen dat vastheid iets is waar we naar moeten staan en dat er ook daadwerkelijk alle vastheid in de Heere Jezus Christus te vinden is (aan Hem ligt het niet), toch dankbaar voor jouw bijdrage @Huisman. Het zijn op het kerkelijk erf gure tijden voor mensen die wachten op Gods spreken, die uitzien naar Zijn heil. Zoals een Simeon, die biddend verwachtte.

De onbegrepenheid hiervan maakt in tijden van hoog-godsdienst mensen weleens eenzaam maar doet tevens afzien van alle mensenhulp. Dat is heilzaam. En het grootste: Hij hoort naar hen die in gevangenis kwijnen.

Wat is verzekerdheid? Wat is daar het Bijbelse antwoord op? Hoe er soms over de zekerheid gesproken wordt zie ik niet terug in Gods Woord. Neem bv de Zaligsprekingen. Het lijkt wel alsof geloven zou inhouden dat armen van geest rijken van geest worden.
De beloften die de Heere Jezus geeft bij de Zaligsprekingen bv zullen vertroost worden, zullen God zien, zullen verzadigd worden zijn ten dele wel degelijk in dit leven maar ten volle in het toekomende.
Ik heb al vaker DL 1: 16 aangehaald waar pastorale aandacht is de van verre staanden, de grote catechismus van Westminster besteed ook aandacht aan de wankelmoedigen.
Tegenwoordig lijkt het enige pastorale advies te zijn: Geloof het nu maar, het komt best goed. Daar zijn de echte armen van geest niet mee geholpen.
Als een gelovige niet de strijd, ja bijna de wanhoop kent van Romeinen 7 moet hij of zij maar veel bidden om ontdekkende genade.
Jezus laat juist zien dat de kleintjes in Zijn ogen een groot geloof hebben. Zelf zagen ze dat echt niet. De bloedvloeiende vrouw, de Kananese vrouw, de tollenaar achter in de tempel enz. Het ware geloof is een weg van minder worden, Hij moet wassen.

Daarom voel ik mij niet thuis bij al die blijde sterke gelovigen terwijl ik anderzijds niets over hun staat durf te zeggen.

Dan voel ik mij meer thuis bij wat Luther in zijn sterfkamer op een briefje had geschreven: Wir sind bettler, Hoc est verum ( Wij zijn bedelaars, dat is waar)

Dank Huisman, dit is als balsem!

[Job]

Mooie postings mensen, ook ik vind het lastig. Zowel de vanzelfsprekendheid dat je gelooft als lijdelijkheid waar al te makkelijk achter verscholen kan worden zijn voor mij als klippen in de zee waar ik ver vandaan wil blijven. De praktijk van de godzaligheid is vaak zo anders dat van tevoren bedacht en gedacht. Ik denk dat we ten diepste zo weinig van God weten dat we er meestal maar in het gunstigste geval over kunnen stamelen. Ik zit nu een paar maanden emotioneel uitgeput thuis. De afgelopen jaren zijn erg moeilijk voor me geweest. Dan ervaar ik de aanwezigheid van mijn Schepper soms in kleine dingen, dan is Zijn Woord soms zo troostrijk. Maar is er ook soms het gevoel van de afwezigheid van God.

De woorden uit psalm 42 zijn zo bekend voor mij geworden;
Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God!
Mijn ziel dorst naar God, naar den levenden God; wanneer zal ik ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?
Mijn tranen zijn mij tot spijs dag en nacht; omdat zij den gansen dag tot mij zeggen: Waar is uw God?

Bedankt voor deze blik in je hart en Gods kracht toegewenst, Pierre.

[FlyingEagle]

In her verwachten van Gods heil ligt al zekerheid.

[helma]

"Blijde sterke gelovigen.."
Ik vind het lastig als er gereageerd wordt op een manier die geen recht doet aan degenen die worstelen met dit 'dilemma'.

Ik voel me aangesproken omdat ik herken wat HHR schetst. Ik voel de nood van hen die worstelen (en sterven..)zonder hoop. En heb angst voor degenen die denken dat het beter is om bescheiden niets te durven pakken. En zich misschien daarmee ook wel beter voelen dan hen die wel in geloof mogen zien.
Ik heb verdriet als er bij een graf lovend wordt gesproken over de overledene die de waarheid zo liefhad maar zich niet zomaar iets toe-eigende.
Ik vind het een enorme worsteling en heb geen antwoorden.
Maar wil ook het ongeloof of kleingeloof niet goedpraten. Dat doet de Bijbel ook niet.

Anderzijds ben ik ook huiverig voor een geloof waarin je niet veel hoort van het wonder dat God naar zondaren wil omzien. Waar een bedelaarsgestalte onbekend lijkt te zijn. Maar daarin wil ik net zo voorzichtig zijn met mijn oordeel als over de eerste categorie. Ik ben geen hartekenner. Ik hoop dat de mensen uit de eerste categorie 'met schrik de hemel invallen' en dat de andere categorie ook door genade mogen ingaan. De Vader zoekt het behoud van de jongste én de oudste zoon.



Wat ik in theologische discussies lastig vindt, moeilijk vindt, dat er niet altijd eerlijk naar elkaar geluisterd wordt en dingen (in reactie) in een overtreffende trap getypeerd worden.
Ik begrijp dat wel omdat er snel emotie bijkomt, maar het doet afbreuk aan wat iemand werkelijk zegt of vindt.
Ik merk dat vooral ook in de hele hyperdiscussie. Maar hoor het ook wel in preken. Dan wordt er te scherp iets gezegd wat de ander niet zo verwoord heeft en dat is niet eerlijk. En het doet afbreuk in een discussie.

Men voelt zich niet serieus genomen en niet zelden meent de ander dan ook scherp terug te moeten reageren.
En/of je loopt het gevaar zelf ook niet serieus genomen te worden, en dat is schadelijk in het belang van het misschien wel heel belangrijke onderwerp. Want als je werkelijk wilt dat mensen gewaarschuwd worden tegen een gevaar probeer dan te zorgen dat er niet gediscussieerd kan worden over de manier waarop de waarschuwing verpakt is.

[TSD]

In het verwachten van Gods heil ligt al zekerheid.

Exact! Zekerheid in de belofte.

En even in het algemeen t.a.v. de voorgaande discussie: eigenlijk is het meest aangrijpende dat we in de Ger. Gezindte, op dit meest wezenlijke punt, elkaar niet meer lijken te verstaan.

De (reële) zorgen om zowel een geloof zonder het wonder, zonder aanvechting, zonder de verbrokenheid, als om lijdelijk aanvaarden van de afwezigheid van geloof lijken in onze gezindte het zicht op de waarheid te vertroebelen.

Gearriveerdheid en verzekerdheid worden nauwelijks meer onderscheiden. Lijdelijkheid en het ware wachten op God ook niet.

En ik sluit mezelf in hoor, mijn zicht zal ook vaak vertroebeld zijn, helaas zie je dat vaak niet bij jezelf.

Maar het feit dat ons zicht zo vertroebeld wordt geeft ook aan hoeveel duisternis er is, ik vind het werkelijk aangrijpend.

En dit constaterende denk ik dat heel veel van de huidige verdeeldheid een onvermijdelijk gevolg hiervan is…

[Terri]

Ik kan je werkelijk niet volgen Thea. Wat wil je hiermee zeggen?
We moeten wel degelijk een verzekerd christen zijn, zie bv tekst die HHR aanreikt.
Maar trek je geloof en verzekerd zijn uit elkaar? En wie beweert er dat mensen met een zwak geloof niet in de kerk zouden mogen komen? Ik zou juist zeggen, laat je voeden, zodat je fundament vast wordt en je een verzekerd christen wordt.
De ware kerk c.q. wel of geen geloof, ook deze zin begrijp ik niet. Wellicht zijn er wat stukken uit je schrijfsel weggevallen?

Ik wil erop proberen te reageren omdat het door mijn post komt, dit gesprek. Ik vind het een lastige, want ik wil via geen enkele route ongeloof of twijfel bepleiten. Ook niet voor mezelf. Het klaagt me dan ook aan, elke dag, dat de Heere menselijk gesproken zoveel werk aan me heeft. Voor mezelf ga ik er kritisch mee om.

Tegelijk gruw ik ook van een hedendaags christendom waar binnen twijfel onbekend zou zijn en alleen maar met harde woorden daarop gereageerd wordt. Dat maakt deze tijd heel kil en onherbergzaam. En het is gans anders dan hoe pastoraal de Zaligmaker met een Thomas omging.

Nogmaals: hiermee bepleit ik twijfel en heilsonzekerheid niet.

@Job, ik vind dat een heel andere benadering. Jij schrijft dat ongeloof zonde is. Helaas is dat aanwezig, ja. En daar moet ik je inderdaad, tot ook mijn schande, bijvallen. Maar je kan toch niet zeggen 'dat is prima'?

Hoi Terri,

Zoals in een post hierboven verwoord, bedoel ik toch meer dan ongeloof alleen. Alhoewel het een vlak is dat spoedig met ongeloof vermengd kan liggen. Ik doel óók op het hunkeren naar Gods spreken, het wachten op Hem, op de duidelijkheid en troost die Hij alleen geven kan.

Zelf denk ik dat Thea bedoelt: kleinen horen ook bij het gezin. Dat is waar.

Alleen het punt met zgn. kleinen/twijfelaars/onverzekerden is wel: die willen en kunnen zichzelf niet onder een kleine scharen op basis van de kenmerken die daarbij horen. Je moet het zeker weten van de Heere Zelf. Daar is vastheid en verzekering voor nodig. Het is onnatuurlijk om klein te willen blijven. Alleen is de cruciale kwestie: hoe kom je tot die verzekering? Ik denk dat daar de wegen helaas vaak uiteen gaan, heden ten dage. Grof onderscheiden vallen de gedachten daarover uiteen in twee groepen: concluderen (wat geloof wordt genoemd) of wachten op Gods spreken (wat als ongeloof wordt betiteld).

PS En als reactie op die eerste groep is er een nieuwe groep aan het ontstaan, die onzekerheid als het enige ware lijkt te zien. Dat is ook een groot gevaar, zo eerlijk moeten we wel willen zijn. Daar zie je vervolgens ook weer een forse tegenreactie op verschijnen, waar ik ook helemaal niet gelukkig mee ben.

Groet van Job

Deze vetgedrukte woorden zijn precies het geen waar ik erg bang voor ben geworden. Hele verdrietige dingen in meegemaakt.
En ten diepste krijgt God de schuld, want wij wachten al zo lang en waarom gebeurt het nu niet?
En als je me zou kennen: ik behoor absoluut niet tot diegenen die hier allerlei namen krijgen, zoals: conclusie-gelovigen, blije gelovigen enz.
Maar het voorbeeld van Simeon bv, hij was juist een standvastige gelovige, hij bleef uitzien naar hetgeen beloofd was, op hoop tegen hoop.
Maar over dit begrip is volgens mij inmiddels een Babylonische spraakverwarring ontstaan en laten we elkaar met deze tere zaken niet verwonden door scherpe veroordelende woorden te schrijven.