Hyperdordt

[Posthoorn]

Ik kom er toch nog even op terug. Zie onderstaande quotes. Ik heb de indruk dat Cyrillus steeds een beetje draait om zijn beweringen staande te kunnen houden.

Ik denk dat psalm een denkfout maakt. Hij zegt in de discussie met posthoorn over de openbaring van Christus, dat de openbaring van Christus in de Bijbel genoeg is. Het toepassende werk van de Heilige Geest in het hart wordt gemist. Het is niet Woord=Geest, maar Woord en Geest.

Psalm kan het beste voor zichzelf antwoorden natuurlijk. Maar ik denk dat ik er niet ver naast zit met het volgende: Christus wordt ons geopenbaard in de Bijbel. Om dat te geestelijk te verstaan is de toepassing van de Heilige Geest nodig. Waar Psalm op ageert is dat een openbaring van Christus ook uitgelegd kan worden als een bijzondere beleving/gevoel dat dus dan bovenop de openbaring van Christus in de Bijbel komt.

Nee, wat jij een bijzondere beleving/gevoel noemt, ís de openbaring van Christus of zo je wilt, de toepassing door de Heilige Geest.

Als je hiermee bedoelt dat je dus een bijzondere belevenis moet hebben gehad, wat dus dé openbaring van Christus is dan zie ik dat niet als Bijbels. Het hangt er dan weer vanaf wat jouw idee is van beleving. En dan kom ik op de eerder gestelde vragen van Psalm. Maar ik wil niet in de discussie tussen jou en Psalm zitten, dus laat het hierbij.

Spurgeon geeft aan dat ieder 'de leerstelling van het plaatsvervangend lijden van Christus moet kennen'. Dat is een Waarheid met een hoofdletter. Hij kijkt naar Christus.Die gevoeletjes en ervaringen die gepropageerd worden hebben hier niets mee te maken.

Nee, dat zegt hij niet. Hij gelooft 'dat dit tot ieder wedergeboren kind van God als een openbaring moet komen'. Want die leerstelling kende hij al vanaf zijn jeugd, zoals hij schrijft. Dus je verdraait nu de woorden van Spurgeon.

Alle heeft de context: wel of geen kleine letter. Daar ligt het verschil. Hoe zou ik tegen bijzonder ervaringen kunnen zijn? Neem alleen al Paulus.

[Cyrillus]

De boodschap is echt wel duidelijk: men is niet geworden de grootste der zondaren. En voor die tijd kan je het geen echte vernedering noemen. En voordat je je zo vernederd hebt is er geen redding. Uit het vervolg (zie uitgebreider citaat via @Simon) blijkt dat de bijzondere werking van Gods Geest nodig is en dat slaat terug op de grootste der zondaren.
En de boodschapper van deze 'lasterlijke aanname' zoals jij dat noemt heeft Simon ondertussen erbij vermeld, waarvoor dank.
Er is geen woord Frans bij, @MGG.

Ik haal die boodschap niet uit het citaat. Misschien lees ik te letterlijk wat er staat?

Ik zal het nog duidelijker vragen. Vind/denk je dat Ds. Paauwe dit leert om zijn hoorders vooral van Christus af te houden? Zo ja, dan vind ik het een lasterlijke aanname. Zo nee hoe moet ik de volgende zin dan lezen? 'Daar wordt de hele santemekraam erbij gehaald om je vooral van Christus af te houden.'

Ik weet niet wat er in zijn hart leefde op dat moment. Maar het is een overduidelijke waarschuwing dat je niet bij Jezus thuis hoort als er geen 'bijzondere werking van de Heilige Geest' is, lees: als je jezelf NIET de grootste der zondaren voelt. Dan houdt je dus mensen onterecht af van Jezus. Aangezien er vele voorbeelden zijn noem ik dat santemekraam. Zal ik er nog eentje noemen, zelfde preek: 'de schuld van Adam omhelzen'. Dat je Jezus omhelst, ja, hij is de Redder. Maar de zonde omhelzen, dus liefhebben? Ik ga hier het woord niet neerzetten dat ik in gedachten heb.

Dus stelde iets negatiefs, zonder te weten wat er zijn hart leefde. Ik geloof absoluut niet dat ds. Paauwe het doel had om mensen van Christus af te houden.
Ik blijf het een lasterlijke aanname vinden, maar helaas denkt het mod team hier anders over.

Het is niet aan mij over hem te oordelen. Maar zijn woorden kan ik wel beoordelen. Begrijp me goed, Ik vind het verschrikkelijk om deze dingen zo neer te zetten. Maar mogen we zwijgen als zovele mensen onder een vergelijkbare prediking zitten?

[MGG]

Ik haal die boodschap niet uit het citaat. Misschien lees ik te letterlijk wat er staat?

Ik zal het nog duidelijker vragen. Vind/denk je dat Ds. Paauwe dit leert om zijn hoorders vooral van Christus af te houden? Zo ja, dan vind ik het een lasterlijke aanname. Zo nee hoe moet ik de volgende zin dan lezen? 'Daar wordt de hele santemekraam erbij gehaald om je vooral van Christus af te houden.'

Ik weet niet wat er in zijn hart leefde op dat moment. Maar het is een overduidelijke waarschuwing dat je niet bij Jezus thuis hoort als er geen 'bijzondere werking van de Heilige Geest' is, lees: als je jezelf NIET de grootste der zondaren voelt. Dan houdt je dus mensen onterecht af van Jezus. Aangezien er vele voorbeelden zijn noem ik dat santemekraam. Zal ik er nog eentje noemen, zelfde preek: 'de schuld van Adam omhelzen'. Dat je Jezus omhelst, ja, hij is de Redder. Maar de zonde omhelzen, dus liefhebben? Ik ga hier het woord niet neerzetten dat ik in gedachten heb.

Dus stelde iets negatiefs, zonder te weten wat er zijn hart leefde. Ik geloof absoluut niet dat ds. Paauwe het doel had om mensen van Christus af te houden.
Ik blijf het een lasterlijke aanname vinden, maar helaas denkt het mod team hier anders over.

Het is niet aan mij over hem te oordelen. Maar zijn woorden kan ik wel beoordelen. Begrijp me goed, Ik vind het verschrikkelijk om deze dingen zo neer te zetten. Maar mogen we zwijgen als zovele mensen onder een vergelijkbare prediking zitten?

Ik twijfel niet aan de intentie van je berichten.
Wel heb ik regelmatig moeite met de toon. Vooral als het een negatief oordeel bevat over de intenties van dominees die in jouw ogen kleine lettertjes preken.

[Guy]

Veel gelezen hier en mijns inziens wordt er veel herhaald. Het onderwerp is van belang. Ik zou graag door middel van verhelderingsvragen wat zaken duidelijker krijgen, met name van Cyrillus. Ervaar het niet als aanval of tegenwerpingen, maar als poging recht te doen aan een opvatting die ik deels kan volgen maar waar ik toch zaken mis.
Cyrillus poneert vooral vanuit een pastoraal motief zijn/haar stellingen. De reacties daarop zijn vaak dogmatisch/theologisch van aard. Dat schept al verwarring. Ik zou graag op dat pastorale element willen inhaken. Dat is overigens altijd persoonlijk 'maatwerk'. In de theologie en vooral dogmatiek worden algemene begrippen en waarheden ontleend aan de Bijbel. In het pastoraat wordt dat 'op maat' toegepast.
In de prediking worden al deze elementen aan de orde gesteld. De kunst van ons luisteraars is om dan goed te onderscheiden in de leerstellingen (doctrine), het appel op de hoorder in algemene zin en de pastorale aanwijzingen gericht op situaties van de hoorders (klassificaties, separaties etc.).
Maar goed, ik stel mijn verhelderingsrvaag dus vanuit het pastorale gezichtspunt, want dat lijkt het hoofdmotief van 'Hyperdordt' en van Cyrillus als ik het goed zie.

@Cyrillus, welk motief heeft (ervaart) een mens als hij voor het eerst in bewustheid naar Christus vlucht?

[Cyrillus]

Aanvulling: Mijn eerdere woorden over santemekraam zijn te scherp geweest, alsof er predikanten zijn die bewust mensen uit de hemel willen houden. Wel zijn er predikanten die er voor zorgen dat mensen worden afgehouden van Christus, zonder Bijbelse grond. Dit tenzij God dit verhoedt uiteraard.

[Cyrillus]

Ik weet niet wat er in zijn hart leefde op dat moment. Maar het is een overduidelijke waarschuwing dat je niet bij Jezus thuis hoort als er geen 'bijzondere werking van de Heilige Geest' is, lees: als je jezelf NIET de grootste der zondaren voelt. Dan houdt je dus mensen onterecht af van Jezus. Aangezien er vele voorbeelden zijn noem ik dat santemekraam. Zal ik er nog eentje noemen, zelfde preek: 'de schuld van Adam omhelzen'. Dat je Jezus omhelst, ja, hij is de Redder. Maar de zonde omhelzen, dus liefhebben? Ik ga hier het woord niet neerzetten dat ik in gedachten heb.

Dus stelde iets negatiefs, zonder te weten wat er zijn hart leefde. Ik geloof absoluut niet dat ds. Paauwe het doel had om mensen van Christus af te houden.
Ik blijf het een lasterlijke aanname vinden, maar helaas denkt het mod team hier anders over.

Het is niet aan mij over hem te oordelen. Maar zijn woorden kan ik wel beoordelen. Begrijp me goed, Ik vind het verschrikkelijk om deze dingen zo neer te zetten. Maar mogen we zwijgen als zovele mensen onder een vergelijkbare prediking zitten?

Ik twijfel niet aan de intentie van je berichten.
Wel heb ik regelmatig moeite met de toon. Vooral als het een negatief oordeel bevat over de intenties van dominees die in jouw ogen kleine lettertjes preken.

Ik kijk naar de mensen die lijden onder de kleine lettertjes prediking. Dit heeft invloed op mijn toon. Het is niet te verdragen dat herders de hun toevertrouwde schapen naar dorre woestijnen leiden.

[Cyrillus]

Veel gelezen hier en mijns inziens wordt er veel herhaald. Het onderwerp is van belang. Ik zou graag door middel van verhelderingsvragen wat zaken duidelijker krijgen, met name van Cyrillus. Ervaar het niet als aanval of tegenwerpingen, maar als poging recht te doen aan een opvatting die ik deels kan volgen maar waar ik toch zaken mis.
Cyrillus poneert vooral vanuit een pastoraal motief zijn/haar stellingen. De reacties daarop zijn vaak dogmatisch/theologisch van aard. Dat schept al verwarring. Ik zou graag op dat pastorale element willen inhaken. Dat is overigens altijd persoonlijk 'maatwerk'. In de theologie en vooral dogmatiek worden algemene begrippen en waarheden ontleend aan de Bijbel. In het pastoraat wordt dat 'op maat' toegepast.
In de prediking worden al deze elementen aan de orde gesteld. De kunst van ons luisteraars is om dan goed te onderscheiden in de leerstellingen (doctrine), het appel op de hoorder in algemene zin en de pastorale aanwijzingen gericht op situaties van de hoorders (klassificaties, separaties etc.).
Maar goed, ik stel mijn verhelderingsrvaag dus vanuit het pastorale gezichtspunt, want dat lijkt het hoofdmotief van 'Hyperdordt' en van Cyrillus als ik het goed zie.

@Cyrillus, welk motief heeft (ervaart) een mens als hij voor het eerst in bewustheid naar Christus vlucht?

De boekjes van Van den Brink hebben juist een dogmatische inslag, maar zijn geschreven met een pastoraal motief. Dogmatisch want er wordt een leer bestreden. Pastoraal omdat Van den Brink vele schapen misleidt ziet worden. Je vraag is mijns inziens helemaal niet zo pastoraal van aard. Alleen al bij de term 'bewust' gaan er bij de meesten heel wat (semi-) dogmatische laadjes open. Dus wat bedoel je precies?

[Zeeuw]

Romeinen 8 vers 16 Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn.

En hoe leg je dat pastoraal uit? Ik ben het niet oneens met je, maar het blijft allemaal zo vaag.

Hoe weet je nu dat het de Geest van God is of dat je eigen geest zich dat inbeeld?

Ik vind het lastig, maar, als het echt Gods Geest is, zijn er dan geen momenten van absolute zekerheid? De momenten die niemand meer kan wegnemen omdat het van Hem is?

Mooi. Als je dat ervaart mag je het ook voelen en ervaren dat Hij nabij is.

Maar toch denk ik niet dat onze zekerheid in het gevoel moet liggen. Maar in het eenvoudige en kinderlijke geloof (vertrouwen) zelf. Wat natuurlijk niet zonder gevoel gaat.

Het is m.i. ook niet ons gevoel. Maar een zekerheid die de Heere zelf in ons hart legt. Moeilijk uit te leggen voor me wellicht, maar die momenten geven mij, buiten het laatste dat je beschrijft inderdaad, wel 100% vertrouwen dat alles van Hem komt.

[KDD]

Dat wordt ook in de DL verklaard:

Verzekering van de verkiezing door de vruchten

Van deze hun eeuwige en onveranderlijke verkiezing ter zaligheid
worden de uitverkorenen te zijner tijd,
hoewel bij onderscheiden trappen en met ongelijke mate, verzekerd;
niet, als zij de verborgenheden en diepten Gods curieuselijk doorzoeken,
maar als zij de onfeilbare vruchten der verkiezing in het Woord Gods aangewezen
(als daar zijn: het waar geloof in Christus, kinderlijke vreze Gods,
droefheid die naar God is over de zonde, honger en dorst naar de gerechtigheid, enz.),
in zichzelf met een geestelijke blijdschap en heilige vermaking waarnemen.

Zeker. Maar die zijn kenmerken van de verkiezing. Dus als je gelooft weet je dat je uitverkoren bent.

Mijn vraag is… hoe weet jij dat je geloof echt is?

Romeinen 8 vers 16 Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn.

En hoe leg je dat pastoraal uit? Ik ben het niet oneens met je, maar het blijft allemaal zo vaag.

Hoe weet je nu dat het de Geest van God is of dat je eigen geest zich dat inbeeld?

Het blijft natuurlijk een persoonlijke zaak en dan is het moeilijk om heel concreet te worden. Ik denk dat de boek van Comrie over geloof hierin heel pastoraal is. Het is ook de taak van een herder en leraar te weten wat er in de harten van hun gemeenteleden omgaat. En in de prediking onderwijs te geven. Gepaste onderwijs is ook tegelijkertijd een bemoediging.

[Guy]

Veel gelezen hier en mijns inziens wordt er veel herhaald. Het onderwerp is van belang. Ik zou graag door middel van verhelderingsvragen wat zaken duidelijker krijgen, met name van Cyrillus. Ervaar het niet als aanval of tegenwerpingen, maar als poging recht te doen aan een opvatting die ik deels kan volgen maar waar ik toch zaken mis.
Cyrillus poneert vooral vanuit een pastoraal motief zijn/haar stellingen. De reacties daarop zijn vaak dogmatisch/theologisch van aard. Dat schept al verwarring. Ik zou graag op dat pastorale element willen inhaken. Dat is overigens altijd persoonlijk 'maatwerk'. In de theologie en vooral dogmatiek worden algemene begrippen en waarheden ontleend aan de Bijbel. In het pastoraat wordt dat 'op maat' toegepast.
In de prediking worden al deze elementen aan de orde gesteld. De kunst van ons luisteraars is om dan goed te onderscheiden in de leerstellingen (doctrine), het appel op de hoorder in algemene zin en de pastorale aanwijzingen gericht op situaties van de hoorders (klassificaties, separaties etc.).
Maar goed, ik stel mijn verhelderingsrvaag dus vanuit het pastorale gezichtspunt, want dat lijkt het hoofdmotief van 'Hyperdordt' en van Cyrillus als ik het goed zie.

@Cyrillus, welk motief heeft (ervaart) een mens als hij voor het eerst in bewustheid naar Christus vlucht?

De boekjes van Van den Brink hebben juist een dogmatische inslag, maar zijn geschreven met een pastoraal motief. Dogmatisch want er wordt een leer bestreden. Pastoraal omdat Van den Brink vele schapen misleidt ziet worden. Je vraag is mijns inziens helemaal niet zo pastoraal van aard. Alleen al bij de term 'bewust' gaan er bij de meesten heel wat (semi-) dogmatische laadjes open. Dus wat bedoel je precies?

Ik bedoel wat er in iemand omgaat als diegene
zich bewust wordt van het wezenlijke
belang van het aanbod van genade onder een prediking zonder kleine lettertjes. Dus niets dogmatisch bedoeld. Welke affectie kun je daar aantreffen in het pastoraat?

[Guy]

Dogma's zijn hem niet bepaalde 'objectiviteiten' waartoe de christen in geen enkele innerlijke relatie zou staan, en die dus alleen maar zouden dienen tot bevrediging van de behoeften van het intellect. Al wat God in Zijn Woord geopenbaard heeft mikt op het hart. Luther zelf was bij alles wat hij behandelde innerlijk betrokken. God en de duivel, Christus en de machten, dood en hel, zonde en schuld, verzoening en eeuwig leven — het zijn voor Luther alle realiteiten. En wat voor realiteiten! In Psalm 51 kwam hij deze realiteiten tegen en zij resonneerden in zijn eigen hart. Hij stond zelf midden in die realiteiten. Hij kende de strijd, de aanvechting. Zijn eigen hart en leven waren het slagveld. In Luthers exegese horen wij iets van een fanfare. De machten zijn in opmars, er wordt strijd geleverd, er worden, dankzij Christus, overwinningen behaald. De vijanden zijn de paus, de papisten, de monniken, de scholastieke theologen, de wetsdrijvers, de demonen, maar ook: zonde, schuld, dood en hel. Het arme, weerloze christenhart kan in eigen kracht de strijd niet aan. Het gaat er heet aan toe. Het is waarlijk geen toernooi, geen schouwspel, tot vermaak van de toeschouwers, maar bittere ernst. De klok van de eeuwigheid beiert door dit alles heen. Luther spreekt onder ander uit eigen kloosterervaringen.

Wie kan uitkomst bieden? De Wet? De wet verdoemt! Kan God uitkomst bieden? Niet de naakte God (Deus nudus), de hoge Majesteit, want Hij verplettert. Welke God dan? De omklede God (Deus vestitutus), omkleed met het evangelie, de God, die ons Zijn aangezicht heeft laten zien in Christus, die door Hem gezonden is, de God die hoog en heüig betuigt dat Hij genadig en barmhartig is. Die God, die redt! Hoe? Door het geloof! Maar dat geloof moet zich door alles heenworstelen, om tot die God te komen. God Zelf kan Zich anders voordoen dan Hij in wereklijkheid is. 'En de duivel maakt een masker van zijn eigen boosaardige tronie en drukt dan dat masker op het vriendelijke aangezicht van de God en Vader van onze Heere Jezus Christus. Alleen het geloof is bij machte om hier doorheen te breken. Het houdt zich aan het Woord, aan het Woord alléén.

bron https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... c4ecf2663a

Het vetgedrukte refereert aan bevinding. Hoe komt dit aan bod in het boek van Dr. vd Brink; iemand die het gelezen heeft die daar iets over kan zeggen?

https://maartenluther-nl.com/DE%20VIERD ... M%2051.pdf
Aanvulling: link naar commentaar Luther op Psalm 51

[Cyrillus]

Ik kom er toch nog even op terug. Zie onderstaande quotes. Ik heb de indruk dat Cyrillus steeds een beetje draait om zijn beweringen staande te kunnen houden.

Psalm kan het beste voor zichzelf antwoorden natuurlijk. Maar ik denk dat ik er niet ver naast zit met het volgende: Christus wordt ons geopenbaard in de Bijbel. Om dat te geestelijk te verstaan is de toepassing van de Heilige Geest nodig. Waar Psalm op ageert is dat een openbaring van Christus ook uitgelegd kan worden als een bijzondere beleving/gevoel dat dus dan bovenop de openbaring van Christus in de Bijbel komt.

Nee, wat jij een bijzondere beleving/gevoel noemt, ís de openbaring van Christus of zo je wilt, de toepassing door de Heilige Geest.

Als je hiermee bedoelt dat je dus een bijzondere belevenis moet hebben gehad, wat dus dé openbaring van Christus is dan zie ik dat niet als Bijbels. Het hangt er dan weer vanaf wat jouw idee is van beleving. En dan kom ik op de eerder gestelde vragen van Psalm. Maar ik wil niet in de discussie tussen jou en Psalm zitten, dus laat het hierbij.

Spurgeon geeft aan dat ieder 'de leerstelling van het plaatsvervangend lijden van Christus moet kennen'. Dat is een Waarheid met een hoofdletter. Hij kijkt naar Christus.Die gevoeletjes en ervaringen die gepropageerd worden hebben hier niets mee te maken.

Nee, dat zegt hij niet. Hij gelooft 'dat dit tot ieder wedergeboren kind van God als een openbaring moet komen'. Want die leerstelling kende hij al vanaf zijn jeugd, zoals hij schrijft. Dus je verdraait nu de woorden van Spurgeon.

Alle heeft de context: wel of geen kleine letter. Daar ligt het verschil. Hoe zou ik tegen bijzonder ervaringen kunnen zijn? Neem alleen al Paulus.

Kun je aangeven waar ik zou draaien? Ik heb niets tegen bijzonder openbaringen, wel als het bijzondere bijzondere openbaringen worden, waarbij de beleving belangrijker wordt dan de Persoon waar het om gaat. Er is dus verschil tussen openbaring en openbaring. Die richting op?

[Ararat]

En hoe leg je dat pastoraal uit? Ik ben het niet oneens met je, maar het blijft allemaal zo vaag.

Hoe weet je nu dat het de Geest van God is of dat je eigen geest zich dat inbeeld?

Ik vind het lastig, maar, als het echt Gods Geest is, zijn er dan geen momenten van absolute zekerheid? De momenten die niemand meer kan wegnemen omdat het van Hem is?

Mooi. Als je dat ervaart mag je het ook voelen en ervaren dat Hij nabij is.

Maar toch denk ik niet dat onze zekerheid in het gevoel moet liggen. Maar in het eenvoudige en kinderlijke geloof (vertrouwen) zelf. Wat natuurlijk niet zonder gevoel gaat.

Het is m.i. ook niet ons gevoel. Maar een zekerheid die de Heere zelf in ons hart legt. Moeilijk uit te leggen voor me wellicht, maar die momenten geven mij, buiten het laatste dat je beschrijft inderdaad, wel 100% vertrouwen dat alles van Hem komt.

Aanvulling: het is ook niet alléén een gevoel, misschien moet je het een zeker weten noemen. Dit doet me denken aan zondag 7 en Hebreeën 11:1. Wanneer God spreekt is de twijfel weg. Dat kan weer bestreden worden, maar het 'zelf uit Zijn mond horen' is (uiteindelijk) sterker.

[Cyrillus]

Veel gelezen hier en mijns inziens wordt er veel herhaald. Het onderwerp is van belang. Ik zou graag door middel van verhelderingsvragen wat zaken duidelijker krijgen, met name van Cyrillus. Ervaar het niet als aanval of tegenwerpingen, maar als poging recht te doen aan een opvatting die ik deels kan volgen maar waar ik toch zaken mis.
Cyrillus poneert vooral vanuit een pastoraal motief zijn/haar stellingen. De reacties daarop zijn vaak dogmatisch/theologisch van aard. Dat schept al verwarring. Ik zou graag op dat pastorale element willen inhaken. Dat is overigens altijd persoonlijk 'maatwerk'. In de theologie en vooral dogmatiek worden algemene begrippen en waarheden ontleend aan de Bijbel. In het pastoraat wordt dat 'op maat' toegepast.
In de prediking worden al deze elementen aan de orde gesteld. De kunst van ons luisteraars is om dan goed te onderscheiden in de leerstellingen (doctrine), het appel op de hoorder in algemene zin en de pastorale aanwijzingen gericht op situaties van de hoorders (klassificaties, separaties etc.).
Maar goed, ik stel mijn verhelderingsrvaag dus vanuit het pastorale gezichtspunt, want dat lijkt het hoofdmotief van 'Hyperdordt' en van Cyrillus als ik het goed zie.

@Cyrillus, welk motief heeft (ervaart) een mens als hij voor het eerst in bewustheid naar Christus vlucht?

De boekjes van Van den Brink hebben juist een dogmatische inslag, maar zijn geschreven met een pastoraal motief. Dogmatisch want er wordt een leer bestreden. Pastoraal omdat Van den Brink vele schapen misleidt ziet worden. Je vraag is mijns inziens helemaal niet zo pastoraal van aard. Alleen al bij de term 'bewust' gaan er bij de meesten heel wat (semi-) dogmatische laadjes open. Dus wat bedoel je precies?

Ik bedoel wat er in iemand omgaat als diegene
zich bewust wordt van het wezenlijke
belang van het aanbod van genade onder een prediking zonder kleine lettertjes. Dus niets dogmatisch bedoeld. Welke affectie kun je daar aantreffen in het pastoraat?

Ik weet nog niet wat je bedoelt. Bedoel je iemand die altijd onder kleine lettertjes heeft gezeten en nu eindelijk het Evangelie hoort. Of helemaal in het algemeen? Laat ik maar ergens beginnen. 1) kijk naar al die mensen in de Bijbel die bij Hem komen. Velen gingen naar Hem toe zonder dat er vermeld staat dat zij zich zo bewust waren vanwege het aanbod van genade. Zonder dat zij alle oudvaders hadden gelezen, zonder dat beschreven staat welke diepe wegen zij gegaan zijn. Toch zegt prijst Jezus niet zelden hun geloof, bijv. de hoofdman over honderd (Matth.8): "Jezus nu dit horende, heeft Zich verwonderd, en zeide tot degenen die Hem volgden: Voorwaar zeg Ik u, Ik heb zelfs in Israël zo groot geloof niet gevonden. Doch Ik zeg u, dat velen zullen komen van oosten en westen, en zullen met Abraham en Izak en Jakob aanzitten in het Koninkrijk der hemelen; En de kinderen des Koninkrijks zullen uitgeworpen worden in de buitenste duisternis; aldaar zal wening zijn en knersing der tanden. " De werkelijkheid is dus dat de mensen die het allemaal zo goed wisten er buiten staan, want geen geloof in Christus. In het algemeen zou ik willen zeggen: ieder die het van Hem verwacht zal zich bekeren vanwege zijn zonden en het bij Hem zoeken. Maar de mate waarin, en het hoe is bij ieder verschillend. Laat ik het hier even bij laten.

[Cyrillus]

Dogma's zijn hem niet bepaalde 'objectiviteiten' waartoe de christen in geen enkele innerlijke relatie zou staan, en die dus alleen maar zouden dienen tot bevrediging van de behoeften van het intellect. Al wat God in Zijn Woord geopenbaard heeft mikt op het hart. Luther zelf was bij alles wat hij behandelde innerlijk betrokken. God en de duivel, Christus en de machten, dood en hel, zonde en schuld, verzoening en eeuwig leven — het zijn voor Luther alle realiteiten. En wat voor realiteiten! In Psalm 51 kwam hij deze realiteiten tegen en zij resonneerden in zijn eigen hart. Hij stond zelf midden in die realiteiten. Hij kende de strijd, de aanvechting. Zijn eigen hart en leven waren het slagveld. In Luthers exegese horen wij iets van een fanfare. De machten zijn in opmars, er wordt strijd geleverd, er worden, dankzij Christus, overwinningen behaald. De vijanden zijn de paus, de papisten, de monniken, de scholastieke theologen, de wetsdrijvers, de demonen, maar ook: zonde, schuld, dood en hel. Het arme, weerloze christenhart kan in eigen kracht de strijd niet aan. Het gaat er heet aan toe. Het is waarlijk geen toernooi, geen schouwspel, tot vermaak van de toeschouwers, maar bittere ernst. De klok van de eeuwigheid beiert door dit alles heen. Luther spreekt onder ander uit eigen kloosterervaringen.

Wie kan uitkomst bieden? De Wet? De wet verdoemt! Kan God uitkomst bieden? Niet de naakte God (Deus nudus), de hoge Majesteit, want Hij verplettert. Welke God dan? De omklede God (Deus vestitutus), omkleed met het evangelie, de God, die ons Zijn aangezicht heeft laten zien in Christus, die door Hem gezonden is, de God die hoog en heüig betuigt dat Hij genadig en barmhartig is. Die God, die redt! Hoe? Door het geloof! Maar dat geloof moet zich door alles heenworstelen, om tot die God te komen. God Zelf kan Zich anders voordoen dan Hij in wereklijkheid is. 'En de duivel maakt een masker van zijn eigen boosaardige tronie en drukt dan dat masker op het vriendelijke aangezicht van de God en Vader van onze Heere Jezus Christus. Alleen het geloof is bij machte om hier doorheen te breken. Het houdt zich aan het Woord, aan het Woord alléén.

bron https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... c4ecf2663a

Het vetgedrukte refereert aan bevinding. Hoe komt dit aan bod in het boek van Dr. vd Brink; iemand die het gelezen heeft die daar iets over kan zeggen?

https://maartenluther-nl.com/DE%20VIERD ... M%2051.pdf
Aanvulling: link naar commentaar Luther op Psalm 51

Heb je de boeken zelf niet gelezen? Laat ik iets noemen wat mij wel bijzonder trof: in een van de laatste hoofdstukken van Hyperdordt wordt indringend ingegaan op de bekeringsweg van Luther. Ds. Moerkerken wordt geciteerd die de bevindelijke weg van Luther als mooi voorbeeld wil stellen voor al Zijn gunstgenoten. Vervolgens laat Van den Brink zien hoe Luther daar zelf naar kijkt: als een periode van diepe vijandschap van iemand die Christus lastert. "Hij vergelijkt zichzelf niet met tobbende bekommerden, maar met de grootste tegenstander van Christus, Saulus van Tarsen op weg naar Damascus". Luther wilde zich allerminst als voorbeeld stellen voor Zijn gunstgenoten en prees zijn studenten als zij met het evangelie waren opgevoed. Samengevat, mijn woorden: er is plaats voor bevinding, natuurlijk! Maar geef bevinding wel de juiste plaats. Ieder persoon is verschillend en iedere weg is verschillend.