Pleitend bidden

[helma]

In een ander topic stond de opmerking dat het hoogmoedig zou zijn om te pleiten op de beloften.
Ik vond een mooi stukje hierover van de hand van Ds M Pronk:

Bidden. Vraag er maar veel om
Het is geen onbekende zaak dat we in een gebroken wereld leven. Wanneer we aandachtig meeleven met de mensen om ons heen, ons oor hier en daar te luisteren leggen en onze ogen goed de kost geven, merken we dat elk mens zorgen, moeiten en vragen kent. Soms drukken ze ons dermate terneer dat we moedeloos worden en de weg niet meer weten of kwijt raken. Wat is de zin van mijn leven?

Kerkmensen leven bij het Woord en kunnen weten dat dit alles hoort bij ons zondig bestaan. De preken drukken ons met de neus er boven op. We zijn diep gevallen mensenkinderen. Dood door de zonden en misdaden. Onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Er moet wat gebeuren in het leven van een mens. Een wonder. U kunt er niets aan doen. Bidt er maar veel om. En vraag erom.

Laatst bezochten mijn vrouw en ik een bijeenkomst in de aula van een school ergens in het Zeeuwse land. We zaten wat naar achteren en hadden de gelegenheid de mensen om ons heen en die nog binnen kwamen enigszins te observeren. Ons viel op de gelatenheid die sprak uit de lichaamstaal. Velen keken wat droevig en bedrukt uit de ogen. Vragende, soms smekende ogen die ons, terwijl ze onbewust van onze aanwezigheid waren, als het ware toeschreeuwden: Hoe kom ik er aan? Anderen hadden helemaal geen vragen meer en hadden de moed opgegeven. Zijn die mensen er mee geholpen wanneer je hen dan even op de schouder tikt en fluisterend hen toevoegt: Bidt er maar om?

Laat ik mij in mijn verdere verhaal richten op de jongeren. In de hoop dat zij dit lezen, maar ook de ouderen. Het geeft voor elk wel overwegingen. Ik spreek u allen dan maar aan met ”je”. Op die manier hoop ik dat het wat dichter bij komt.

Het zal je wel eens of meerdere keren overkomen zijn dat iemand het advies gaf: Vraag er maar veel om. Bij een dergelijk advies heb je dan geen weerwoord. Want ja, wat moet je eigenlijk hiertegen inbrengen? Niets toch? En toch ben je niet bevredigd. Je knikt wat alsof je zeggen wil dat men volkomen gelijk heeft en eigenlijk wend je je teleurgesteld af. Je kunt er niet zo veel mee. Je vindt dat antwoord diep in je hart misschien wel wat goedkoop. Men maakt zich wel wat al te gemakkelijk van je vraag of probleem af en laat jou min of meer aan je lot over.

Vraag of bid er maar veel om. Een veel gehoord advies. Het gaat daarbij beslist niet om een geringe zaak. Maar om het heil, de zaligheid en hoe je daaraan in je eigen leven deel krijgt. Het gaat verder om het dragen van de zorgen van het leven van elke dag. Je weet om Gods Koninkrijk in te kunnen gaan dat je wederom geboren moet worden. Je bent een verloren zondaar. Zoals je geboren bent kun je God niet ontmoeten. Je hebt een nieuw hart nodig. Dat wordt je elke keer weer in de preek voorgehouden. De Christus wordt je voorgehouden in Wie alle zaligheid ligt. Je wordt opgeroepen tot geloof en bekering. Althans zo hoort dat te gaan in de kerk. Het zal wat zijn om onder de prediking verkeerd te hebben en veloren te moeten gaan. Hoe moet het toch?

Deze dingen en vragen houden je intens bezig. Je hart is vaak brandende van verlangen naar de heilsgoederen. Je hart is ontroerd wanneer je de naam van Christus hoort verkondigen. Je weet dat je een zondaar bent, je bent onwaardig. Voor jou kan dat allemaal niet waar zijn. Het is immers alleen voor het uitverkoren volk, zo wordt het je door sommigen voorgehouden. Afblijven dus. Maar je kunt er niet van afblijven en toch durf je het niet aan om je zomaar aan het evangelie toe te vertrouwen. Tenslotte vraag je het thuis of aan een ouderling of aan de dominee. Die mensen kunnen het toch weten. En dan krijg je als antwoord te horen: Je moet er maar veel om bidden. Meer niet En dat doe je ook wel. Maar dat bidden is soms zo moeilijk en je weet niet hoe dat precies moet en voor je gevoel kom je geestelijk niets verder.

Vraag er maar veel om. Wat moet je met dat advies?

Laat ik beginnen met op te merken dat het mij voorkomt dat dit een goed antwoord en advies is. Het antwoord is Bijbels en goed gereformeerd. In Gods Woord worden we veel tot het gebed opgeroepen. De gereformeerde leer, die gefundeerd is op Gods woord, leert ons de doodsstaat van de mens. Wij zijn onbekwaam tot enig geestelijk goed en geneigd tot alle kwaad, zo leert de catechismus. Alles is genade en God is een God van genade Die mild geeft en niet verwijt. Bij die God moeten we zijn en van die God moet het komen. Wat kunnen we beter doen dan alles van Hem vragen? Vraag er maar veel om. De Heere nodigt ons er toe uit. Op veel plaatsen in de Schrift worden we tot gebed opgeroepen en zien we de zegen van het gebed.

Ook in de catechismus wordt over het gebed gesproken wordt. In antwoord 116 staat God zijn genade en de Heilige Geest alleen wil geven aan hen die Hem met hartelijke verlangen zonder ophouden daarom bidden en daarvoor danken. Dat is duidelijke taal.

Maar ik blijf met een probleem zitten. Hoe bedoelt men dat vragen en bidden precies? Wat wil men er mee zeggen? Ik ben eigenlijk bevreesd dat het gaat om een vragen zonder meer. Een blind vragen zonder grond en vertrouwen dat je het gevraagde ook ontvangt. Een vragen met onzekere grond en uitkomst. Een vragen zonder aandringen en geloof, zonder een hartelijk vertrouwen. Bij dat vragen buig je dan voor God je knieën in alle ernst, dat wel, en je legt je vragenlijstje neer of God je wil bekeren en geloof wil schenken. Je staat op met de gedachte: Ik heb het gevraagd en mijn best gedaan. En nu maar afwachten of God mij wil helpen en het wil geven. Maar ja, het zal toch wel niet. Diep in je hart geloof je het eigenlijk niet en is er geen onvoorwaardelijk vertrouwen op God. Het is een bidden op onzekere grond.

Stel, je hebt iets dringend nodig en je kunt er zelf niet voor zorgen. Weet je wat, denk je dan, ik zal het aan mijn vader vragen. Aan de ene kant weet je dat hij het heeft of je kan helpen. Maar tegelijk denk je: Och ik weet niet of hij het wel wil. Maar ja, laat ik het maar vragen. Je weet maar nooit. Niet geschoten is altijd misgeschoten. Maar hij zal het toch wel niet doen. Is dat een eerlijke manier van vragen aan je vader? Durf je zo bij je vader te komen? Durf je dan op dezelfde lege manier bij de Heere te komen?

Laten we niet bidden op onzekere grond. Maar in een vragen en bidden waarin ik mij stel voor Gods aangezicht en Hem aangrijp op Zijn belofte. Daar ligt de grond van ons bidden. De aanroeping van Zijn naam is het enige middel tot onze zaligheid Wie de naam des HEERN zal aanroepen zal zalig worden. Vraag er daarom maar veel om. Maar bidden we met volle aandacht, met een vurig verlangen, in ootmoed en met een vaste hoop op verhoring omdat God de barmhartige is?

Vraag er maar veel om? Het is een goed advies, tenzij je dat bidden en vragen een goede Bijbelse inhoud geeft.

Bidden is het neerleggen van een bedelbrief aan de troon der genade. We zijn armoedzaaiers, bedelaars, straatarm, we zijn schuldenaars en zondaren en kunnen aan onszelf geen rechten ontlenen tegenover de Heere welke ons grond zouden geven om een zekere verwachting te koesteren. In tegendeel. We hebben als zondaren geen bestaan voor God. We weten dat er bij God genade is en alles bij Hem in Christus om niet is te verkrijgen. Dan bidden en vragen we om genade Alleen genade. Laten we zo als bedelaars bij God bedelen om genade. Steeds weer. Als de tollenaar uit de gelijkenis komen we tot Hem in belijdenis van onze zonden en we vragen: O God, wees mij de zondaar genadig.

Maar bidden is geen vragen uit pure lijdelijkheid en in een lege verwachting en met een onzekere grond. De apostel schrijft: Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden ter bekwamer tijd.

Bij de vrijmoedigheid waarvan hier sprake is valt te denken aan het recht van een vrije burger van een stad in de Griekse wereld om op een volksvergadering zijn menig naar voren te brengen. De vrijmoedigheid is het recht om te spreken ontleend aan een objectieve grond. De vrijmoedigheid om tot God te naderen is een aan de gelovige door God geschonken recht om tot Hem te gaan. Deze vrijmoedigheid berust op Gods eigen Woord, op Zijn belofte en op Christus. Door het geloof zien op Christus en leunend op zijn belofte.

Daarom bidden we met de Bijbel open. In dat Woord ligt onze grond en vrijmoedigheid. Christus vergadert zondaren en eigent het heil toe door Woord en Geest. In de prediking komt God tot ons en wil Hij zich laten ontmoeten. Door het Woord komt God tot ons met zijn beloften. In de beloften wordt al het heil je geschonken. Zo kan het doopformulier zeggen dat we het in Christus, dat is in de belofte hebben.

Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel pleiten op de zekere grond van de trouw van Gods beloften. Op Gods beloften kun je aan omdat God de Getrouwe is. In het bidden houden we God Zijn beloften voor. En daar pleiten we op in het geloof.

Wie Gods beloften gelovig omhelst heeft in Christus alles. We vragen wel, maar in het geloof. En geloven is de toevlucht tot de Heere nemen. De Geest is het die het geloof werkt en geeft. De Geest werkt dat geloof door de prediking. Hij verlicht het verstand dat duister is, zodat we verstand krijgen van God en goddelijke zaken. Hij breekt het hart open, zodat het niet meer gericht is op de wereld, maar naar de Heere uitgaat en Hem begeert en lief krijgt. Hij dompelt mij onder in het Woord opdat ik daaruit leer leven. Hij geeft mij geloof om meer en meer Gods Woord te verstaan. Vraag er maar veel om. Ja, we vragen van de Heere geloof en bedelen daarom, maar in het vertrouwen dat Hij het door Zijn Woord in de bediening van de Geest wil geven omdat Hij het beloofd heeft.



Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel worstelend en de toevlucht nemen tot Christus als een verloren zondaar die zich vastklampt aan zijn beloften. Zeg het al biddend tot de Heere: Heere ik weet dat ik een zondaar ben. Dat heeft de prediking mij geleerd. Laat ik onder U buigen en U mijn zonden belijden. Ik weet dat er bij Christus genade is voor de grootste der zondaren. Laat ik tot U de toevlucht nemen en schuilen in Uw bloedwonden. Ik weet niet hoe ik geloven moet, maar U hebt beloofd dat U het geloof wil werken door het Woord en door de Geest. Op grond daarvan kom ik tot U. Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp.

Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel in een hartelijk vertrouwen dat de Heere het ons zal en wil geven.

[Joannah]

In een ander topic stond de opmerking dat het hoogmoedig zou zijn om te pleiten op de beloften.
Ik vond een mooi stukje hierover van de hand van Ds M Pronk:

Bidden. Vraag er maar veel om
Het is geen onbekende zaak dat we in een gebroken wereld leven. Wanneer we aandachtig meeleven met de mensen om ons heen, ons oor hier en daar te luisteren leggen en onze ogen goed de kost geven, merken we dat elk mens zorgen, moeiten en vragen kent. Soms drukken ze ons dermate terneer dat we moedeloos worden en de weg niet meer weten of kwijt raken. Wat is de zin van mijn leven?

Kerkmensen leven bij het Woord en kunnen weten dat dit alles hoort bij ons zondig bestaan. De preken drukken ons met de neus er boven op. We zijn diep gevallen mensenkinderen. Dood door de zonden en misdaden. Onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Er moet wat gebeuren in het leven van een mens. Een wonder. U kunt er niets aan doen. Bidt er maar veel om. En vraag erom.

Laatst bezochten mijn vrouw en ik een bijeenkomst in de aula van een school ergens in het Zeeuwse land. We zaten wat naar achteren en hadden de gelegenheid de mensen om ons heen en die nog binnen kwamen enigszins te observeren. Ons viel op de gelatenheid die sprak uit de lichaamstaal. Velen keken wat droevig en bedrukt uit de ogen. Vragende, soms smekende ogen die ons, terwijl ze onbewust van onze aanwezigheid waren, als het ware toeschreeuwden: Hoe kom ik er aan? Anderen hadden helemaal geen vragen meer en hadden de moed opgegeven. Zijn die mensen er mee geholpen wanneer je hen dan even op de schouder tikt en fluisterend hen toevoegt: Bidt er maar om?

Laat ik mij in mijn verdere verhaal richten op de jongeren. In de hoop dat zij dit lezen, maar ook de ouderen. Het geeft voor elk wel overwegingen. Ik spreek u allen dan maar aan met ”je”. Op die manier hoop ik dat het wat dichter bij komt.

Het zal je wel eens of meerdere keren overkomen zijn dat iemand het advies gaf: Vraag er maar veel om. Bij een dergelijk advies heb je dan geen weerwoord. Want ja, wat moet je eigenlijk hiertegen inbrengen? Niets toch? En toch ben je niet bevredigd. Je knikt wat alsof je zeggen wil dat men volkomen gelijk heeft en eigenlijk wend je je teleurgesteld af. Je kunt er niet zo veel mee. Je vindt dat antwoord diep in je hart misschien wel wat goedkoop. Men maakt zich wel wat al te gemakkelijk van je vraag of probleem af en laat jou min of meer aan je lot over.

Vraag of bid er maar veel om. Een veel gehoord advies. Het gaat daarbij beslist niet om een geringe zaak. Maar om het heil, de zaligheid en hoe je daaraan in je eigen leven deel krijgt. Het gaat verder om het dragen van de zorgen van het leven van elke dag. Je weet om Gods Koninkrijk in te kunnen gaan dat je wederom geboren moet worden. Je bent een verloren zondaar. Zoals je geboren bent kun je God niet ontmoeten. Je hebt een nieuw hart nodig. Dat wordt je elke keer weer in de preek voorgehouden. De Christus wordt je voorgehouden in Wie alle zaligheid ligt. Je wordt opgeroepen tot geloof en bekering. Althans zo hoort dat te gaan in de kerk. Het zal wat zijn om onder de prediking verkeerd te hebben en veloren te moeten gaan. Hoe moet het toch?

Deze dingen en vragen houden je intens bezig. Je hart is vaak brandende van verlangen naar de heilsgoederen. Je hart is ontroerd wanneer je de naam van Christus hoort verkondigen. Je weet dat je een zondaar bent, je bent onwaardig. Voor jou kan dat allemaal niet waar zijn. Het is immers alleen voor het uitverkoren volk, zo wordt het je door sommigen voorgehouden. Afblijven dus. Maar je kunt er niet van afblijven en toch durf je het niet aan om je zomaar aan het evangelie toe te vertrouwen. Tenslotte vraag je het thuis of aan een ouderling of aan de dominee. Die mensen kunnen het toch weten. En dan krijg je als antwoord te horen: Je moet er maar veel om bidden. Meer niet En dat doe je ook wel. Maar dat bidden is soms zo moeilijk en je weet niet hoe dat precies moet en voor je gevoel kom je geestelijk niets verder.

Vraag er maar veel om. Wat moet je met dat advies?

Laat ik beginnen met op te merken dat het mij voorkomt dat dit een goed antwoord en advies is. Het antwoord is Bijbels en goed gereformeerd. In Gods Woord worden we veel tot het gebed opgeroepen. De gereformeerde leer, die gefundeerd is op Gods woord, leert ons de doodsstaat van de mens. Wij zijn onbekwaam tot enig geestelijk goed en geneigd tot alle kwaad, zo leert de catechismus. Alles is genade en God is een God van genade Die mild geeft en niet verwijt. Bij die God moeten we zijn en van die God moet het komen. Wat kunnen we beter doen dan alles van Hem vragen? Vraag er maar veel om. De Heere nodigt ons er toe uit. Op veel plaatsen in de Schrift worden we tot gebed opgeroepen en zien we de zegen van het gebed.

Ook in de catechismus wordt over het gebed gesproken wordt. In antwoord 116 staat God zijn genade en de Heilige Geest alleen wil geven aan hen die Hem met hartelijke verlangen zonder ophouden daarom bidden en daarvoor danken. Dat is duidelijke taal.

Maar ik blijf met een probleem zitten. Hoe bedoelt men dat vragen en bidden precies? Wat wil men er mee zeggen? Ik ben eigenlijk bevreesd dat het gaat om een vragen zonder meer. Een blind vragen zonder grond en vertrouwen dat je het gevraagde ook ontvangt. Een vragen met onzekere grond en uitkomst. Een vragen zonder aandringen en geloof, zonder een hartelijk vertrouwen. Bij dat vragen buig je dan voor God je knieën in alle ernst, dat wel, en je legt je vragenlijstje neer of God je wil bekeren en geloof wil schenken. Je staat op met de gedachte: Ik heb het gevraagd en mijn best gedaan. En nu maar afwachten of God mij wil helpen en het wil geven. Maar ja, het zal toch wel niet. Diep in je hart geloof je het eigenlijk niet en is er geen onvoorwaardelijk vertrouwen op God. Het is een bidden op onzekere grond.

Stel, je hebt iets dringend nodig en je kunt er zelf niet voor zorgen. Weet je wat, denk je dan, ik zal het aan mijn vader vragen. Aan de ene kant weet je dat hij het heeft of je kan helpen. Maar tegelijk denk je: Och ik weet niet of hij het wel wil. Maar ja, laat ik het maar vragen. Je weet maar nooit. Niet geschoten is altijd misgeschoten. Maar hij zal het toch wel niet doen. Is dat een eerlijke manier van vragen aan je vader? Durf je zo bij je vader te komen? Durf je dan op dezelfde lege manier bij de Heere te komen?

Laten we niet bidden op onzekere grond. Maar in een vragen en bidden waarin ik mij stel voor Gods aangezicht en Hem aangrijp op Zijn belofte. Daar ligt de grond van ons bidden. De aanroeping van Zijn naam is het enige middel tot onze zaligheid Wie de naam des HEERN zal aanroepen zal zalig worden. Vraag er daarom maar veel om. Maar bidden we met volle aandacht, met een vurig verlangen, in ootmoed en met een vaste hoop op verhoring omdat God de barmhartige is?

Vraag er maar veel om? Het is een goed advies, tenzij je dat bidden en vragen een goede Bijbelse inhoud geeft.

Bidden is het neerleggen van een bedelbrief aan de troon der genade. We zijn armoedzaaiers, bedelaars, straatarm, we zijn schuldenaars en zondaren en kunnen aan onszelf geen rechten ontlenen tegenover de Heere welke ons grond zouden geven om een zekere verwachting te koesteren. In tegendeel. We hebben als zondaren geen bestaan voor God. We weten dat er bij God genade is en alles bij Hem in Christus om niet is te verkrijgen. Dan bidden en vragen we om genade Alleen genade. Laten we zo als bedelaars bij God bedelen om genade. Steeds weer. Als de tollenaar uit de gelijkenis komen we tot Hem in belijdenis van onze zonden en we vragen: O God, wees mij de zondaar genadig.

Maar bidden is geen vragen uit pure lijdelijkheid en in een lege verwachting en met een onzekere grond. De apostel schrijft: Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden ter bekwamer tijd.

Bij de vrijmoedigheid waarvan hier sprake is valt te denken aan het recht van een vrije burger van een stad in de Griekse wereld om op een volksvergadering zijn menig naar voren te brengen. De vrijmoedigheid is het recht om te spreken ontleend aan een objectieve grond. De vrijmoedigheid om tot God te naderen is een aan de gelovige door God geschonken recht om tot Hem te gaan. Deze vrijmoedigheid berust op Gods eigen Woord, op Zijn belofte en op Christus. Door het geloof zien op Christus en leunend op zijn belofte.

Daarom bidden we met de Bijbel open. In dat Woord ligt onze grond en vrijmoedigheid. Christus vergadert zondaren en eigent het heil toe door Woord en Geest. In de prediking komt God tot ons en wil Hij zich laten ontmoeten. Door het Woord komt God tot ons met zijn beloften. In de beloften wordt al het heil je geschonken. Zo kan het doopformulier zeggen dat we het in Christus, dat is in de belofte hebben.

Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel pleiten op de zekere grond van de trouw van Gods beloften. Op Gods beloften kun je aan omdat God de Getrouwe is. In het bidden houden we God Zijn beloften voor. En daar pleiten we op in het geloof.

Wie Gods beloften gelovig omhelst heeft in Christus alles. We vragen wel, maar in het geloof. En geloven is de toevlucht tot de Heere nemen. De Geest is het die het geloof werkt en geeft. De Geest werkt dat geloof door de prediking. Hij verlicht het verstand dat duister is, zodat we verstand krijgen van God en goddelijke zaken. Hij breekt het hart open, zodat het niet meer gericht is op de wereld, maar naar de Heere uitgaat en Hem begeert en lief krijgt. Hij dompelt mij onder in het Woord opdat ik daaruit leer leven. Hij geeft mij geloof om meer en meer Gods Woord te verstaan. Vraag er maar veel om. Ja, we vragen van de Heere geloof en bedelen daarom, maar in het vertrouwen dat Hij het door Zijn Woord in de bediening van de Geest wil geven omdat Hij het beloofd heeft.



Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel worstelend en de toevlucht nemen tot Christus als een verloren zondaar die zich vastklampt aan zijn beloften. Zeg het al biddend tot de Heere: Heere ik weet dat ik een zondaar ben. Dat heeft de prediking mij geleerd. Laat ik onder U buigen en U mijn zonden belijden. Ik weet dat er bij Christus genade is voor de grootste der zondaren. Laat ik tot U de toevlucht nemen en schuilen in Uw bloedwonden. Ik weet niet hoe ik geloven moet, maar U hebt beloofd dat U het geloof wil werken door het Woord en door de Geest. Op grond daarvan kom ik tot U. Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp.

Vraag er maar veel om. Ja maar, dan wel in een hartelijk vertrouwen dat de Heere het ons zal en wil geven.

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.
Want als nog onbekeerde zijn we nog niet ge-ent op de stam, en dus nog geen "verbondskind", een term waar ik zowiezo moeite mee heb, omdat hij nergens in het NT voorkomt.
Lucas 3:7 en 8 is duidelijk genoeg over dat soort dingen,(de farizeers pleitten ook op het Verbond) vandaar mijn hoogmoed-comment.
En wij zijn niets beter dan die farizeers hoor, geloof ik.
Of wel?

[MarthaMartha]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

[Joannah]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

WIJ moeten niet meer leren, maar meer aannemen.

[Democritus]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

WIJ moeten niet meer leren, maar meer aannemen.

De farizeen lieten zich voor staan op het verbond om zo te voorkomen dat ze zich radicaal overleverde aan de genade van God.

Maar een verloren mens kan zich niet anders doen dan toevertouwen aan Gods verbond, Zijn beloften en Gods eenzijdige trouw. Want in Chrsitus is dat het enige wta houvast bied.

Ja en dat moet je leren.

[Luther]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

WIJ moeten niet meer leren, maar meer aannemen.

- Leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart.
- Ik zal u onderwijzen en u leren van de weg die gij gaan zult.
- Leer mij Heere Uw weg; ik zal in Uw waarheid wandelen.
- Leer mij Uw paden.

[MarthaMartha]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

WIJ moeten niet meer leren, maar meer aannemen.

Beste Joannah, als jij dat werkelijk kunt: je overal bij neerleggen en je lot dankbaar ondergaan... zonder vragen, zonder opstand, zonder verwarring, zonder schram of stoot en altijd dankbaar.... dán, ja dán ben ik jaloers op jou....

Ik moet daarin nog veel leren. En dat leren gaat door schade en schande, door fouten en tekortkomingen, door tegenspoed en verdriet, dwars door alles heen...

[Joannah]

De eenmaal bekeerde en gelovige mens, heeft dat pleitende denk ik niet meer in zich, hij legt zich overal bij neer en ondergaat dankbaar zijn lot.

Ik moet nog veel leren, dat is een feit....
maar jij ook denk ik...

WIJ moeten niet meer leren, maar meer aannemen.

Beste Joannah, als jij dat werkelijk kunt: je overal bij neerleggen en je lot dankbaar ondergaan... zonder vragen, zonder opstand, zonder verwarring, zonder schram of stoot en altijd dankbaar.... dán, ja dán ben ik jaloers op jou....

Ik moet daarin nog veel leren. En dat leren gaat door schade en schande, door fouten en tekortkomingen, door tegenspoed en verdriet, dwars door alles heen...

En toch geeft al dat "leren" ons het idee, dat we het kunnen verdienen, en dat is niet zo. We moeten het helemaal overgeven aan de Middelaar, daarna wetende dat onze zonden , tekortkomingen en fouten niet meer zullen worden toegerekend.
Op mij hoef je niet jaloers te zijn. Ik heb een karakter dat het met geen mens uithoudt.
Het enige waarop ik hoop is dat de genade dan ook groter mag zijn, zoals beloofd, Maar ergens op pleiten, daarvoor ben ik te ellendig.

[Democritus]

Het enige waarop ik hoop is dat de genade dan ook groter mag zijn, zoals beloofd, Maar ergens op pleiten, daarvoor ben ik te ellendig.

Doe je dan God niet tekort? Hij wil erom gevraagd zijn. Opent uwe mond.

Hoe vaak staat er niet in de Bijbel dat het juist om Zijns Naams wil is.
En die naam is: Ik zal zijn, die Ik zijn zal.

[vogeltje]

De belofte van de HEERE vormt toch juist een motief om pleitend te bidden? Bidden is vragen om hetgeen beloofd is.
De HEERE zei tegen Elia: 'Ga heen, Ik zal regen geven op de aardbodem.'
Wat deed Elia? Hij ging heen en bad om regen. De HEERE heeft Zijn beloften niet gegeven om ons werkloos te maken. Beloften sporen aan tot intens pleitend gebed in het besef dat we volkomen afhankelijk zijn van Gods genade en goedertierenheid. Zondige mensen ontvangen slecht uit genade de vervulling van Zijn beloften.

[rekcor]

Mooi stuk van ds. Pronk.

[vogeltje]

Mooi stuk van ds. Pronk.

Helemaal misgegokt

[MarthaMartha]

Mooi stuk van ds. Pronk.

Helemaal misgegokt

het topic begint met een artikel van ds Pronk, daar slaat deze opmerking op...

[Joannah]

De belofte van de HEERE vormt toch juist een motief om pleitend te bidden? Bidden is vragen om hetgeen beloofd is.
De HEERE zei tegen Elia: 'Ga heen, Ik zal regen geven op de aardbodem.'
Wat deed Elia? Hij ging heen en bad om regen. De HEERE heeft Zijn beloften niet gegeven om ons werkloos te maken. Beloften sporen aan tot intens pleitend gebed in het besef dat we volkomen afhankelijk zijn van Gods genade en goedertierenheid. Zondige mensen ontvangen slecht uit genade de vervulling van Zijn beloften.

mooi gesproken, maar persoonlijk vind ik het woord pleiten (vanuit rechtspositie) niet mooi passen bij "genade" .
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

[Democritus]

De belofte van de HEERE vormt toch juist een motief om pleitend te bidden? Bidden is vragen om hetgeen beloofd is.
De HEERE zei tegen Elia: 'Ga heen, Ik zal regen geven op de aardbodem.'
Wat deed Elia? Hij ging heen en bad om regen. De HEERE heeft Zijn beloften niet gegeven om ons werkloos te maken. Beloften sporen aan tot intens pleitend gebed in het besef dat we volkomen afhankelijk zijn van Gods genade en goedertierenheid. Zondige mensen ontvangen slecht uit genade de vervulling van Zijn beloften.

mooi gesproken, maar persoonlijk vind ik het woord pleiten (vanuit rechtspositie) niet mooi passen bij "genade" .
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Is dat 'persoonlijke' denken wel een Bijbels denken dan?