Ik ben ook enkele keren naar een charismatisch evangelische gemeente geweest. Voor zover ik het heb meegemaakt beperken de vreemde tongen zich tot Zweeds (en is er een uitlegger bij om het naar het Engels over te zetten), maar bij sommige dingen gaan toch mijn wenkbrouwen omhoog. Het is wat chaotisch, mijn bril werd tijdens het zingen een keer bijna van mijn hoofd geslagen doordat de vrouw naast me haar handen plotseling in de lucht stak. De visie op de doop is niet de mijne (en naar ik meen ook niet de Bijbelse). Vooral bij de liederen proef je nog wel eens een overwinningschristendom (In Gods kracht gaan we de wereld veranderen, we staan op Zijn beloften, maar de echte plaats voor verdrukking lijkt er niet meer te zijn).
Aan de andere kant zie ik hier ook heel bijzondere dingen. Een vrouw uit mongolie zet een soort alpha-cursus op voor de mongoolse gemeenschap in Stockholm. Anderhalve week terug werden er vijf van deze mongoolse Zweden gedoopt, zij hadden voordat ze naar Zweden kwamen eigenlijk nooit echt met het evangelie te maken gehad. Ook zijn er nu zijn 50 mensen uit Mongolie die Zondags naar de gemeente komen (deels om echt de dienst bij te wonen en deels om onderwijs te krijgen in het mongools, voor hen voor wie Engels en Zweeds beide nog moeilijk is). Ik weet niet hoeveel Mongolen er in Zweden zijn, maar 50 klinkt als een groot deel.
De preken zijn over het algemeen erg Bijbel gericht. Men pakt een Bijbelgedeelte en gaat het vers voor vers behandelen en toepassen. Daarbij worden geen zware punten uit de weg gegaan, de eerste keer dat ik er was ging het over de heiligheid van God en werd nog al gewaarschuwd tegen de "God is my boyfriend" visie. In de gemeente zie je ook veel aandacht voor gebed en bijbellezen. Vanuit celgroepen wordt hier meer aandacht aan besteed. Ook is men praktisch in hoe Christen te zijn, met zorg voor de daklozen (het is op het moment nogal koud in Stockholm) en de koffietafels waar op straat aan mensen over het evangelie vertleld kan worden.
Kortom ik heb het idee dat God in die gemeente zijn zegen geeft. Zo vaak zie ik het niet gebeuren in de reformatorische kerken dat grote groepen mensen vanuit de wereld binnenkomen en dat op zo'n grote schaal naar buiten getreden wordt. (Het gebeurt wel en daar ben ik ook dankbaar voor). In hoeverre moet je dit meenemen bij het verder denken over je eigen visie op bijvoorbeeld de doop of kerk zijn?
