Column – Buffet

[Kaw]

Zenuwachtig gefluister maakt zich meester van de groep gasten. De schuifwanden komen in beweging. Sommigen kunnen een kreetje van vreugde niet onderdrukken: “Een buffet!”

Ikzelf heb moeite om niet hardop een zucht te laten ontsnappen. Joepie, hoera, een buffet. Ik heb een hekel aan buffetten zoals je misschien inmiddels wel gemerkt hebt. Het schouwspel wat hier zich ontvouwt bevestigd wederom mijn afschuw.

Ondanks dat het buffet pas over 10 minuten aanvangt wagen zich al gasten naar de tafels. Waarom? Om de eenvoudige reden dat ze vooraan willen zitten aan de kant van de zaal dat als eerste mag aanvallen. De schijfjes reeds half uitgedroogd stokbrood zijn een goede indicatie waar de start van het buffet zal zijn. Die tafel is dan ook traditiegetrouw als eerste gevuld met een interessante mengeling van jeugd en ouderen die je kunt herkennen aan de vochtige mondhoeken. Normaal zul je geen jongeren en ouderen aan één tafel zien zitten, maar de gemeenschappelijke belangen tijdens een buffet overwinnen elke generatiekloof.

Wij gaan aan een tafeltje bij het raam zitten en wel pas op het moment dat het bruidspaar aangestalte maakt om zich naar het buffet te begeven. Daarbij moeten ze een groepje gasten teleurstellen, want zij openen het buffet en hebben recht op de centrale tafel die tactisch interessant midden tussen de start en het einde van het buffet, dat overigens een halve cirkel vormt, zijn opgesteld. Die tafel is zo interessant voor de mensen die voor veiligheid kiezen. Je kunt namelijk fout zitten met de starttafel en als laatste aan de beurt komen, wanneer zich het begin van het buffet onverwachts aan de andere kant bevind. Middenin weet je zeker dat je niet als laatste bent. Helaas voor die mensen is er enkel nog plek aan het tafeltje bij het raam, de tafel waar wij zitten. Geweldig! 4 tafelgenoten met onweer op hun gezicht. Dat wordt een gezellige maaltijd.

Na het onverstaanbare fluistergebed van de bruidegom komt het mooiste moment. Meteen komen een aantal mensen in beweging, maar worden terug gefloten door het personeel. De traditie verplicht de hongerigen om eerst een verveelde jongeman of dame aan te horen die uitlegt wat er zo al te halen valt bij het buffet. Ook deze keer faalt het personeel in het enthousiast voorstellen van de lekkernijen dat nu als een boerenbuffet word aangeduid. Dat is ook knap lastig wanneer je enthousiast moet gaan doen over de huzaren-, aardappel- en rundvleessalade die merkwaardig genoeg allen als gespleten vissen zijn opgesteld op zilverkleurige garagedeuren. Zijn tweede zin wordt gedomineerd door de franse frieten, zilvervliesrijst, hachee en een naamloze combinatie van champignons en stukjes kipfilet, die gevangen zitten in roestvrijstalen bakken die ik ook in de dierentuin heb zien staan bij de roofdieren.

Maar om te beginnen zijn daar natuurlijk twee heerlijke weeshuispannen vol met groente- en uiensoep. Het tafeltje van eerstelingen gromt verontwaardigd en verschrikt. Door hun focus op het stokbrood hebben ze de soepen aan de andere kant van de halve cirkel over het hoofd gezien, wat natuurlijk een veel betere aanwijzing is voor de start van het buffet. Hun nachtmerrie wordt waarheid wanneer de jonge bediende het tafeltje wat het dichtst bij de soepen zit, uitnodigt om na het bruidspaar het buffet te beklimmen. Nadat het bruidspaar tergend langzaam en heel ingetogen van alles een klontje plaatst op het bekraste witte Xenos-bord, mag dan de tafel met de onverwachte eerstelingen aanvallen op al het heerlijks. Enthousiast en geroutineerd worden de salades ontdaan van alle opsmuk en van het zorgvuldig aangelegde laagje mayonaise. Ik meende dat ik de Xenos-bordjes kon horen kraken van het gewicht dat ze moeten verdragen. De zorgvuldig bijeen geschraapte mayonaise wordt effectief gecombineerd met de franse frietjes en klonteren samen tot een merkwaardige klont frietsalade. Als marinade gaat daar nog eens een flinke laag hachee overheen, totdat de acrobaat in de buffetrunner wakker wordt en voorzichtig balancerend zonder ongelukken zijn overbeladen bord terug dirigeert naar zijn tafeltje.

Al snel wordt het me duidelijk dat ik niet de bordjes heb horen kraken, maar de kiezen heb horen knarsen van het verongelijkte groepje laatstelingen. Na een kort gespannen overleg besluiten ze tot het muiten van het schip. Volstrekt tegen de regels in kruipen ze één voor één, natuurlijk niet allemaal tegelijk omdat dat opvalt, naar het buffet om zoveel mogelijk schade te herstellen. Haastig vertonen ze zigzaggend door de legale meute hun buffetkunsten door de laatste bijzonderheden in één vloeiende beweging op te scheppen en te verplaatsen naar hun bord dat zo verbluffend gevuld raakt dat de tafel van de eerstelingen je doet denken aan een stelletje op dieet zijnde anorexiapatiënten. Die laten zich niet onbetuigd en nemen wraak door het onmogelijke te presteren en in recordtempo zich alweer aan te sluiten in de rij van de buffetrunners.

Inmiddels is ons tafeltje aan de beurt. Ik blijf nog even zitten denk ik. Wat me nog het meeste verbaasde toen ik de vorige keer na lang twijfelen toch besloot om mijn ronde te maken, dat naast de (gelukkig) lege bak lauwe meelklontjes die ze franse frieten noemen, de lauwe zilvervliesrijst niet alleen aangebrand maar ook geklonterd was. Ik weet dan ook echt niet wat ik deze keer moet nemen. Ik denk dat ik toch maar die kipfilet in champignonsaus probeer met een klontje van dat speciale zilvervliesrijst. Die supermarktsalades vind ik niet bepaald lekker en bovendien zal ik moeten schrapen om nog wat salade samen te stellen. De blikhachee en de dramatisch slecht gebakken frites vormen samen ook niet echt een lekkere combinatie. Ik besluit om op de terugweg te kijken of de Mac echt tot 12 uur is geopend. De Mac is normaliter het laatste waar ik heen wil, maar voor vanavond kan ik niet anders dan een uitzondering maken.

Tijdens mijn mijmeringen wordt ik opgeschrikt door een vraag van mijn vrouw of ik niet wat moet eten. Nee, ik heb niet zo trek. Mijn tafelgenoten kijken me bevreemd aan. Zelf zijn ze al met het tweede bord bezig en hard op weg om de competitie aan te gaan met de gasten die aangestalte maken om hun derde bord te vullen. Het is niet onterecht om hier te spreken van een tijdskwestie. Het ijsbuffet, oh wat een verrassing, komt altijd onverwachts snel opduiken. Ik ben wel gek op ijs, want bij ijs is het moeilijk om de boel te verprutsen. Toch is dat de vorige keer wel gelukt. Het verkristalliseerde smaakloze ‘vanille’ijs van de vorige keer was toch echt niet lekker, maar het was wel de enige optie die me nog restte. Het overige ijs was al door de runners ingepikt. Tegelijk weet ik dat ik nooit gehaaid genoeg ben om snel genoeg het ijsbuffet aan te vallen zodat ik deze keer toch echt eens het lekkere ijs buit maak. Treurig loop ik naar buiten om net te doen alsof ik bij de rokers hoor, maar zelfs de rokers hebben nu geen tijd.

Daar geheel alleen moet ik denken aan de redenen om een buffet aan te richten voor je gasten. Een buffet wordt boven een diner verkozen, vanwege het voorgestelde feit dat men dan al lopende gezellig een gesprek zou aanknopen. Dat is waar. De menigvuldige gesprekken die je tijdens een buffet kunt horen is: “zullen er nog wat frieten liggen?” en “Moet je die asociale eens zien scheppen.” Buffetten houden zich aan één grondbeginsel van een goed Nederlands uitgangspunt: onbeperkt eten op de kosten van iemand anders. Normaal is dat een verwijt voor de allochtoon, maar ik verwijt dat iedere Nederlander, behalve mijzelf natuurlijk.

[Hendrikus]

[mathilde]

!!

[Wilma van den Berg]

Zoiets blijft altijd leuk....

[albion]

Een pluim voor je column Kaw, ik herken het

[MarthaMartha]

SUPER !!!

[Erasmiaan]

Op de een of andere manier houd ik niet van zulke karikaturen, hoeveel waarheden er ook in zitten.

[Afgewezen]

Hij is leuk, Kaw.
Als je het cynisme er iets subtieler in had verwerkt, zou je column nog aan kracht hebben gewonnen!

(Maar wie ben ik...)

[WSO]

Nee, ik kan me er niet in vinden.

Bufetten hebben alleen maar voordelen.

-Kleine eters nemen kleine beetjes
-Grote eters nemen grote beetjes
-Die vieze beesten (garnalen) kun je laten liggen
-Je neemt meer van lekkere dingen
-Je neemt minder lekkere dingen niet
-Je kunt gewoon zeggen dat je garnalen niet lust ipv ze op je bord te laten liggen (waar iemand ze met vedriet weggehaald ziet worden)
-wie de garnalen wel lust neemt ze dus gewoon dubbel. Ipv dat ze vanaf mijn bord weggegooid worden
-Als de soep lekker is neem je gewoon nog een (volle) kom. ipv die kleine beetjes.
-Als de soep niet lekker is, schuif je de kom weg en neemt de andere. Komt de bediende de kom weghalen: o, zit er nog wat in? Tja, nu is 't koud!

Dit in tegenstelling tot een diner, waar iedereen vast zit aan hetzelfde: hoeveelheid en menu.

En een raad: overtuig je vooraf van de kwaliteit van de uitspanning. Is die minder, koop een juk ossen, een stuk land of trouw een vrouw.

[Josephus]

Op de een of andere manier houd ik niet van zulke karikaturen, hoeveel waarheden er ook in zitten.

In tijden van oorlog en in columns is alles geoorloofd.

[Kaw]

Ik lust geen garnalen en in elk diner zitten garnalen en vieze soep.

Och jongen toch

[Tiberius]

Ter info: Ik heb een aantal ongepaste opmerkingen en reacties daarop verwijderd.

[Tiberius]

Ik ben het met WSO eens, zij het dat ik wel van garnalen hou.

Bij een buffet kan je tenminste na de maaltijd nog een lekker kopje soep nemen, in plaats dat je tegen je zin min of meer gedwongen wordt om ijs te eten.

[Kaw]

Hij is leuk, Kaw.
Als je het cynisme er iets subtieler in had verwerkt, zou je column nog aan kracht hebben gewonnen!

(Maar wie ben ik...)

Ik zal er aan denken bij de volgende als die komt Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik me ten diepste wat wilde bewijzen naar jou toe denk ik.

[Kaw]

Ik ben het met WSO eens, zij het dat ik wel van garnalen hou.

Bij een buffet kan je tenminste na de maaltijd nog een lekker kopje soep nemen, in plaats dat je tegen je zin min of meer gedwongen wordt om ijs te eten.

Ik zou ook niets tegen buffetten hebben als de koks net zoveel hun best zouden doen op de buffetten dan op de diners en wanneer er enkel beschaafde mensen deel zouden nemen aan buffetten Ik heb ook eerlijk gezegd wel eens een goed buffet meegemaakt, maar dat was niet op een bruiloft.