Amish,.....en vergeving
Geplaatst: 24 okt 2007, 23:28
De vergevingsgezindheid van de amish
APELDOORN - De houding van de amish na de moordpartij op een school in het Amerikaanse plaatsje Nickel Mines toont aan dat er geen isgelijkteken gezet kan worden tussen godsdienst en geweld. Dat poneert Donald Kraybill in een publicatie die begin volgende maand verschijnt. „Elk mens zou in toorn en wraakzucht ontsteken als zijn kind was vermoord. De amish niet. Ze schenken de moordenaar vergeving. Het is ongelofelijk, maar ze menen het oprecht.”
Ruim een jaar na de dramatische gebeurtenissen in het dorpje in Pennsylvania kan de Amerikaanse hoogleraar en kenner van de amishgemeenschap er nog niet over uit. „De nationale verbijstering over de schietpartij waarbij vijf kinderen om het leven kwamen en er vijf zwaargewond raakten, maakte binnen enkele dagen plaats voor verbazing over het feit dat de amish, de getroffen ouders incluis, de moordenaar en zijn familie vergeving schonken. Dat kon niet waar zijn, was het algemene gevoelen. Maar het wás waar en het was oprecht. Vergevingsgezindheid is voor de amish geen goedkope pr, maar een wezenlijk onderdeel van hun overtuiging.”
Kraybill vindt dat daarmee is gelogenstraft dat strenge christelijke gelovigen ten principale even gewelddadig zijn als fundamentalistische moslims. „Het tegendeel is waar. Bewezen is dat men vanuit een christelijke levensovertuiging oprecht en overtuigend vergevingsgezind kan zijn bij de ergste dingen waarbij elk ander mens overmand dreigt te worden met wraakgevoelens. Dat is de les van Nickel Mines”.
In zijn boek ”Amish Grace: How Forgiveness Transcended Tragedy” probeert Kraybill te achterhalen wat de bron is van de vergevingsgezindheid van de amish. Uiteindelijk is die volgens hem terug te voeren op het Bijbels gebod om je vijanden lief te hebben, degenen die je vervloeken te zegenen, wel te doen aan hen die je haten en voor hen te bidden, zoals dat in Bergrede wordt gezegd.
„Dat gaat heel ver. In de westerse cultuur wordt vergeving geschonken na (af)betaling. Dan is de schuld vereffend. Voor een amish is het devies: ”vergeven en vergeten”, of nog beter: ”vergeten en vergeven”.” Kraybill wijst erop dat de amish nauwelijks een dogmatische leer kennen. „Het gaat hen om praktisch christendom. Ze willen leven zoals Christus bevolen en voorgeleefd heeft. Vergeving is daarin een centraal begrip.”
Daarnaast wijst de Amerikaanse hoogleraar op de eigen geschiedenis van de amish, die van de Reformatie tot de emigratie naar Amerika getekend is door vervolging en verdrukking. „De vele martelaren van wie het leven is beschreven in hun vuistdikke martelarenboek, baden niet om wraak, maar juist om vergeving voor hun beulen. Zoals Christus aan het kruis deed.”
Niet twisten
Dat heeft volgens de hoogleraar een stempel gezet op deze gemeenschap. Vooral ook omdat aan de kinderen deze martelaarsgeschiedenissen nog steeds worden voorgelezen.
Kraybill: „Amish houden zich niet bezig met de vraag waarom God het kwade zendt. Ze weten van hun zondigheid en Gods toorn daarover. En ze hebben een rotsvast vertrouwen dat God hun leven bestuurt. Hij weet wat goed voor hen is. Ze twisten niet met God. Vaak wordt Job geciteerd: „Zou ik het goede van God ontvangen en het kwade niet?” Dat willen leven uit Gods hand en onder Zijn leiding is voor hen ook een belangrijke reden om zich niet te verzekeren.”
Dat alles neemt niet weg dat amish wel degelijk hun verdriet kennen. Nabestaanden van de schietpartij in Nickel Mines lijden daar volgens Kraybill tot op de dag van vandaag aan. „Het leed is groot, ook al storten ze weinig tranen. Want ook in het uiten van verdriet wil een amish matigheid betrachten. Zoals ze met alles matig willen zijn.”
Toorn en wraakgevoelens worden onderdrukt, want de Heere Jezus heeft gezegd dat wanneer mensen elkaar niet vergeven, de hemelse Vader ook niet mensen vergeving kan schenken (Mattheüs 6:15). Een van de ouders van een omgekomen kind zei tegen de hoogleraar: „Ik huil elke dag om Robert, maar ik heb ook elke dag verdriet over zijn moordenaar. Het is intriest dat deze man zichzelf het leven heeft benomen.”
De vergevingsgezindheid jegens de moordenaar is des te opvallender omdat amish weinig clementie lijken te hebben met amish die de regels van de gemeenschap overtreden. Wanneer een orthodoxe amish een auto koopt, of wanneer een amishmeisje in de armen van een jongen valt die niet tot de kring behoort, worden zij uitgesloten. Zelfs gedoopte jongvolwassenen die nog thuis wonen, moeten apart eten als ze zich aan de wereld hebben overgegeven. Iedereen mijdt hen. Hoe valt dat te rijmen met de vergevingsgezindheid van de mensen in Nickel Mines?
Amish maken onderscheid tussen vergeving en pardon. Vergeving schenken zij aan mensen buiten hun eigen gemeenschap die fouten of misdaden hebben begaan. Pardon wordt geboden aan geloofsgenoten. Vergeving gaat zonder de eis van boete en berouw gepaard, bij pardon wordt dat wel verlangd.
De achtergrond van dit verschil is het scherpe onderscheid dat amish maken tussen het gezag van de overheid over het volk en het gezag van de kerk over haar eigen leden. Wanneer kerkleden zich komen te ontgaan, is het aan de gemeente en de ambtsdragers om daartegen maatregelen te nemen. De (gedoopte) leden hebben zich met hun doopbelofte vrijwillig gebonden aan de regels van de Bijbel en de gemeente. Wanneer ze die overtreden, mogen geloofsgenoten geen gemeenschap met hen hebben. Door hen te mijden, en zo nodig uit te sluiten -dus hen kerkelijk te straffen- moet worden geprobeerd hen te overtuigen van de ernst van hun overtreding en hen weer terug te brengen binnen de gemeenschap.
Geen wraak
„Met hen te schuwen maken we duidelijk dat zij zichzelf buiten de gemeenschap hebben geplaatst. Voor ouders is het heel bitter als ze dit hun eigen kind moeten aandoen,” zegt een amishleider. „Maar uiteindelijk is die aanpak gericht op het behoud van mensen. Het gaat dus niet om wraak.”
Buitenstaanders vallen niet onder het toezicht van de gemeenten. „Als zij de fout ingaan, kunnen we daar niets aan doen,” stelt een bisschop uit Goshen (VS). „Zij vallen onder het toezicht van de staat. Die moet hen tot de orde roepen. Wij zijn tot niets anders geroepen dan deze mensen te vergeven.”
Kraybill wijst er wel op dat amish daarmee niet zeggen dat misdadigers ongestraft verder mogen leven. „Overtredingen hebben ook in de opvatting van de amish consequenties. Maar zelf onthouden ze zich van een oordeel.”
BRON: RD
Als ik dit lees word ik jaloers.
Wat beweegt deze mensen?
Kunnen we verwijzen naar een "Reformatorische Traditie"?
APELDOORN - De houding van de amish na de moordpartij op een school in het Amerikaanse plaatsje Nickel Mines toont aan dat er geen isgelijkteken gezet kan worden tussen godsdienst en geweld. Dat poneert Donald Kraybill in een publicatie die begin volgende maand verschijnt. „Elk mens zou in toorn en wraakzucht ontsteken als zijn kind was vermoord. De amish niet. Ze schenken de moordenaar vergeving. Het is ongelofelijk, maar ze menen het oprecht.”
Ruim een jaar na de dramatische gebeurtenissen in het dorpje in Pennsylvania kan de Amerikaanse hoogleraar en kenner van de amishgemeenschap er nog niet over uit. „De nationale verbijstering over de schietpartij waarbij vijf kinderen om het leven kwamen en er vijf zwaargewond raakten, maakte binnen enkele dagen plaats voor verbazing over het feit dat de amish, de getroffen ouders incluis, de moordenaar en zijn familie vergeving schonken. Dat kon niet waar zijn, was het algemene gevoelen. Maar het wás waar en het was oprecht. Vergevingsgezindheid is voor de amish geen goedkope pr, maar een wezenlijk onderdeel van hun overtuiging.”
Kraybill vindt dat daarmee is gelogenstraft dat strenge christelijke gelovigen ten principale even gewelddadig zijn als fundamentalistische moslims. „Het tegendeel is waar. Bewezen is dat men vanuit een christelijke levensovertuiging oprecht en overtuigend vergevingsgezind kan zijn bij de ergste dingen waarbij elk ander mens overmand dreigt te worden met wraakgevoelens. Dat is de les van Nickel Mines”.
In zijn boek ”Amish Grace: How Forgiveness Transcended Tragedy” probeert Kraybill te achterhalen wat de bron is van de vergevingsgezindheid van de amish. Uiteindelijk is die volgens hem terug te voeren op het Bijbels gebod om je vijanden lief te hebben, degenen die je vervloeken te zegenen, wel te doen aan hen die je haten en voor hen te bidden, zoals dat in Bergrede wordt gezegd.
„Dat gaat heel ver. In de westerse cultuur wordt vergeving geschonken na (af)betaling. Dan is de schuld vereffend. Voor een amish is het devies: ”vergeven en vergeten”, of nog beter: ”vergeten en vergeven”.” Kraybill wijst erop dat de amish nauwelijks een dogmatische leer kennen. „Het gaat hen om praktisch christendom. Ze willen leven zoals Christus bevolen en voorgeleefd heeft. Vergeving is daarin een centraal begrip.”
Daarnaast wijst de Amerikaanse hoogleraar op de eigen geschiedenis van de amish, die van de Reformatie tot de emigratie naar Amerika getekend is door vervolging en verdrukking. „De vele martelaren van wie het leven is beschreven in hun vuistdikke martelarenboek, baden niet om wraak, maar juist om vergeving voor hun beulen. Zoals Christus aan het kruis deed.”
Niet twisten
Dat heeft volgens de hoogleraar een stempel gezet op deze gemeenschap. Vooral ook omdat aan de kinderen deze martelaarsgeschiedenissen nog steeds worden voorgelezen.
Kraybill: „Amish houden zich niet bezig met de vraag waarom God het kwade zendt. Ze weten van hun zondigheid en Gods toorn daarover. En ze hebben een rotsvast vertrouwen dat God hun leven bestuurt. Hij weet wat goed voor hen is. Ze twisten niet met God. Vaak wordt Job geciteerd: „Zou ik het goede van God ontvangen en het kwade niet?” Dat willen leven uit Gods hand en onder Zijn leiding is voor hen ook een belangrijke reden om zich niet te verzekeren.”
Dat alles neemt niet weg dat amish wel degelijk hun verdriet kennen. Nabestaanden van de schietpartij in Nickel Mines lijden daar volgens Kraybill tot op de dag van vandaag aan. „Het leed is groot, ook al storten ze weinig tranen. Want ook in het uiten van verdriet wil een amish matigheid betrachten. Zoals ze met alles matig willen zijn.”
Toorn en wraakgevoelens worden onderdrukt, want de Heere Jezus heeft gezegd dat wanneer mensen elkaar niet vergeven, de hemelse Vader ook niet mensen vergeving kan schenken (Mattheüs 6:15). Een van de ouders van een omgekomen kind zei tegen de hoogleraar: „Ik huil elke dag om Robert, maar ik heb ook elke dag verdriet over zijn moordenaar. Het is intriest dat deze man zichzelf het leven heeft benomen.”
De vergevingsgezindheid jegens de moordenaar is des te opvallender omdat amish weinig clementie lijken te hebben met amish die de regels van de gemeenschap overtreden. Wanneer een orthodoxe amish een auto koopt, of wanneer een amishmeisje in de armen van een jongen valt die niet tot de kring behoort, worden zij uitgesloten. Zelfs gedoopte jongvolwassenen die nog thuis wonen, moeten apart eten als ze zich aan de wereld hebben overgegeven. Iedereen mijdt hen. Hoe valt dat te rijmen met de vergevingsgezindheid van de mensen in Nickel Mines?
Amish maken onderscheid tussen vergeving en pardon. Vergeving schenken zij aan mensen buiten hun eigen gemeenschap die fouten of misdaden hebben begaan. Pardon wordt geboden aan geloofsgenoten. Vergeving gaat zonder de eis van boete en berouw gepaard, bij pardon wordt dat wel verlangd.
De achtergrond van dit verschil is het scherpe onderscheid dat amish maken tussen het gezag van de overheid over het volk en het gezag van de kerk over haar eigen leden. Wanneer kerkleden zich komen te ontgaan, is het aan de gemeente en de ambtsdragers om daartegen maatregelen te nemen. De (gedoopte) leden hebben zich met hun doopbelofte vrijwillig gebonden aan de regels van de Bijbel en de gemeente. Wanneer ze die overtreden, mogen geloofsgenoten geen gemeenschap met hen hebben. Door hen te mijden, en zo nodig uit te sluiten -dus hen kerkelijk te straffen- moet worden geprobeerd hen te overtuigen van de ernst van hun overtreding en hen weer terug te brengen binnen de gemeenschap.
Geen wraak
„Met hen te schuwen maken we duidelijk dat zij zichzelf buiten de gemeenschap hebben geplaatst. Voor ouders is het heel bitter als ze dit hun eigen kind moeten aandoen,” zegt een amishleider. „Maar uiteindelijk is die aanpak gericht op het behoud van mensen. Het gaat dus niet om wraak.”
Buitenstaanders vallen niet onder het toezicht van de gemeenten. „Als zij de fout ingaan, kunnen we daar niets aan doen,” stelt een bisschop uit Goshen (VS). „Zij vallen onder het toezicht van de staat. Die moet hen tot de orde roepen. Wij zijn tot niets anders geroepen dan deze mensen te vergeven.”
Kraybill wijst er wel op dat amish daarmee niet zeggen dat misdadigers ongestraft verder mogen leven. „Overtredingen hebben ook in de opvatting van de amish consequenties. Maar zelf onthouden ze zich van een oordeel.”
BRON: RD
Als ik dit lees word ik jaloers.
Wat beweegt deze mensen?
Kunnen we verwijzen naar een "Reformatorische Traditie"?
