Samenbindende werking

[Oude Paden]

In veel topics worden allerlei leerstukken uitgebreid beredeneerd.

Soms komt bij mij de gedachte op, willen we met dit gezoek naar argumenten niet boven God staan. Na een hele discussie moet je nl. vaak constateren dat iedereen wel argumenten heeft gebruikt die bruikbaar en gegrond zijn. Maar ieder gebruikt ze voor zijn eigen doel wat hij voor ogen heeft.
M.i. kun je hieruit ook concluderen dat wij een einig mensenverstand hebben en God niet kunnen doorgronden in Zijn werk en handelingen.
Eerlijk gezegd krijg ik (met zeer veel rescpect voor oudvaders) bij het lezen van oudvaders en hun strijd dit zelfde idee welleens.
Een soort doorslaan in redeneren (Wat je ook bij Dr. Steenblok tegenkomt)
Feitelijk is het oorzaak-gevolg. Als er dwalingen dreigen te ontstaan in een kerk zie je vaak een kramp ontstaan. Doordat er een kramp ontstaat krijg je polemieken op het scherpst van de snede en.......vaak verwijdering.
Nu wil ik niet zeggen dat je dan maar geen theologische zaken moet bespreken. Maar moeten we niet meer naar de uitgangspunten die echt duidelijk uit Gods Woord te herleiden zijn!
M.a.w. Je haalt de twist"leerstukken" die in feite geen belang hebben er tussen uit.
Als voorbeeld noem ik de verkiezing. Je zou dit uit kunnen breiden met: roeping, wedergeboorte, rechtvaardigmaking,heiligmaking enz.

Als vb.

Feit: Gods raadsbesluit van verkiezing en verwerping

Geen discussie over supra of infra: heeft geen wezenlijk nut voor de hoorder, het gaat erom hoe word IK bekeerd.
Dus niet in de preek laten functioneren als leerstuk. De hoorder kan daar toch niet bij met zijn eindig verstand.
Wel laten functioneren in de zin van: Omdat er verkiezing is is er voor u mogelijkheid van bekering, wij zullen nl. nooit weten of we verkoren zijn of niet.
Ook laten functioneren in de zin van: God is souverein, wij zijn leem. Dit zal tot ootmoed voor de mens strekken en leren dat mens zijn niet in verhouding staat tot wat God is.
Ook laten functioneren als trooststuk voor Gods volk.

Bovengenoemd als leidraad nemend hoef je niet eindeloos te discuseren. Bovengenoemde zaken zijn nl. met veel voorbeelden uit de Bijbel aan te tonen.

Misschien zit ik te veel te "avonddromen", maar het kwam in me om na het lezen van de afgelopen bijdragen.

[memento]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

[Oude Paden]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

[refo]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

Zo is dat.

Gisteravond lazen we de schriftuitlegger van Spurgeon. Hij sprak over een zendeling op Groenland die een jaar lang over God gesproken had zonder succes. Toen begon hij over Christus te spreken en de bekeringen volgden.

[refo]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Best mogelijk. Maar dat is niet het doel van de prediking. God heeft het heil van de mens op het oog. Dat raadsplan en die eer volgt vanzelf wel.

[memento]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Om met een Schrift-woord te antwoorden: Wie Mij (Christus) gezien heeft, die heeft de Vader gezien. En ook: Ik en Mijn Vader zijn Eén

God is één. Wie de Zoon centraal stelt, stelt alle Drie Personen centraal, en Wie de Zoon eert, eert alle Drie de Personen. Als we dat namelijk ontkennen, scheiden we de Personen zodanig dat Ze niet één Wezen vormen, en dwalen daarmee zeer gruwelijk (zie ook de geschriften van de vroege kerk over dit soort van scheiden, wat helaas soms voorkomt in onze kringen).

OP: Denk hier eens echt serieus over na. De Drie-Eenheid zoals de vroege kerk, onder inspiratie van de Heilige Geest, gedefinieerd heeft, laat zo'n scheiding tussen de Personen niet toe. Bedenk wel dat er een anathema, een vervloekt, rust op het afwijken van die definitie. Het gaat om dingen die men MOET geloven om zalig te worden.

[Oude Paden]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Best mogelijk. Maar dat is niet het doel van de prediking. God heeft het heil van de mens op het oog. Dat raadsplan en die eer volgt vanzelf wel.

Het was dus inderdaad een "avonddroom"
Dit zijn hele grote kloven in visie tussen jou en mij.
Hier komt de scheiding der geesten openbaar!

[Oude Paden]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Om met een Schrift-woord te antwoorden: Wie Mij (Christus) gezien heeft, die heeft de Vader gezien. En ook: Ik en Mijn Vader zijn Eén

God is één. Wie de Zoon centraal stelt, stelt alle Drie Personen centraal, en Wie de Zoon eert, eert alle Drie de Personen. Als we dat namelijk ontkennen, scheiden we de Personen zodanig dat Ze niet één Wezen vormen, en dwalen daarmee zeer gruwelijk (zie ook de geschriften van de vroege kerk over dit soort van scheiden, wat helaas soms voorkomt in onze kringen).

Dit vind ik een dooddoener. We leren toch een Drieeenheid met onderscheiden werken. "Ze zijn Uwe maar hebt Mij dezelve gegeven"
De zaligheid door de Middelaar is m.i. het middel om het doel: Gods verheerlijking (in een Drieeenig God) te bereiken.
Het is Gods doel, niet ons doel!

[memento]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Om met een Schrift-woord te antwoorden: Wie Mij (Christus) gezien heeft, die heeft de Vader gezien. En ook: Ik en Mijn Vader zijn Eén

God is één. Wie de Zoon centraal stelt, stelt alle Drie Personen centraal, en Wie de Zoon eert, eert alle Drie de Personen. Als we dat namelijk ontkennen, scheiden we de Personen zodanig dat Ze niet één Wezen vormen, en dwalen daarmee zeer gruwelijk (zie ook de geschriften van de vroege kerk over dit soort van scheiden, wat helaas soms voorkomt in onze kringen).

Dit vind ik een dooddoener. We leren toch een Drieeenheid met onderscheiden werken. "Ze zijn Uwe maar hebt Mij dezelve gegeven"
De zaligheid door de Middelaar is m.i. het middel om het doel: Gods verheerlijking (in een Drieeenig God) te bereiken.
Het is Gods doel, niet ons doel!

Ik citeer de geloofsbelijdenis van Athanasius:

1. Al wie behouden wil worden, heeft vóór alles nodig, dat hij het algemeen geloof vasthoudt.
2. Wie dit niet volledig en ongeschonden bewaart, zal ongetwijfeld voor eeuwig verloren gaan.
3. Het algemeen geloof nu is, dat wij één God in de drieheid en de drieheid in de eenheid aanbidden,

Volgens deze geloofsbelijdenis (en een ieder die haar niet volgt zal ongetwijfeld verloren gaan!) moeten wij God aanbidden in de Drie-Eenheid, en is er dus geen sprake van een gescheiden eer van God de Vader...

Link naar de gehele geloofsbelijdenis van Athanasius (elke keer raak ik weer verbaasd over de schoonheid ervan): http://nl.wikipedia.org/wiki/Geloofsbel ... Athanasius

[refo]

Hoezeer ik een praktische prediking waardeer, vraag ik me af of een ego-centrische benadering (i.e. wat heb IK aan de leerstukken) zo geslaagd is. We zijn als mensen van nature al zo IK-gericht...

Ik ben meer voor een Christo-centrische benadering. Ik zou haast zeggen: Zó extreem als Karl Barth dat deed (muv zn dwalingen), door Christus te nemen als de grootste openbaring van God, en dus als centrum voor onze hele theologie.

Ik denk dat als we Christus als uitgangspunt nemen, dat we dan vanzelf ook uitkomen bij de IK-gerichte vragen, dat we dan ook 'gedwongen' worden voornamelijk praktisch bezig te zijn. Maar dan is alle aandacht wel waar het wezen moet, namelijk op 'de gezegende des Vaders'.

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Best mogelijk. Maar dat is niet het doel van de prediking. God heeft het heil van de mens op het oog. Dat raadsplan en die eer volgt vanzelf wel.

Het was dus inderdaad een "avonddroom"
Dit zijn hele grote kloven in visie tussen jou en mij.
Hier komt de scheiding der geesten openbaar!

Komkom, niet zo somber. Niet gelijk de discussie zo op de spits drijven. Zo zijn er al heel veel kerkscheuringen ontstaan: "jij hoort niet bij ons!!"
Misschien heb je wat bijbelteksten voor je visie in plaats van een droom.
Natuurlijk wordt God verheerlijkt. Maar Hijzelf is mens geworden. heeft Zich vernederd dus. Het eerste doel is zijn eer, maar in de prediking komt dat niet meteen aan de orde. Anders wordt het veel te ingewikkeld.

[Oude Paden]

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Om met een Schrift-woord te antwoorden: Wie Mij (Christus) gezien heeft, die heeft de Vader gezien. En ook: Ik en Mijn Vader zijn Eén

God is één. Wie de Zoon centraal stelt, stelt alle Drie Personen centraal, en Wie de Zoon eert, eert alle Drie de Personen. Als we dat namelijk ontkennen, scheiden we de Personen zodanig dat Ze niet één Wezen vormen, en dwalen daarmee zeer gruwelijk (zie ook de geschriften van de vroege kerk over dit soort van scheiden, wat helaas soms voorkomt in onze kringen).

Dit vind ik een dooddoener. We leren toch een Drieeenheid met onderscheiden werken. "Ze zijn Uwe maar hebt Mij dezelve gegeven"
De zaligheid door de Middelaar is m.i. het middel om het doel: Gods verheerlijking (in een Drieeenig God) te bereiken.
Het is Gods doel, niet ons doel!

Ik citeer de geloofsbelijdenis van Athanasius:

1. Al wie behouden wil worden, heeft vóór alles nodig, dat hij het algemeen geloof vasthoudt.
2. Wie dit niet volledig en ongeschonden bewaart, zal ongetwijfeld voor eeuwig verloren gaan.
3. Het algemeen geloof nu is, dat wij één God in de drieheid en de drieheid in de eenheid aanbidden,

Volgens deze geloofsbelijdenis (en een ieder die haar niet volgt zal ongetwijfeld verloren gaan!) moeten wij God aanbidden in de Drie-Eenheid, en is er dus geen sprake van een gescheiden eer van God de Vader...

Link naar de gehele geloofsbelijdenis van Athanasius (elke keer raak ik weer verbaasd over de schoonheid ervan): http://nl.wikipedia.org/wiki/Geloofsbel ... Athanasius

Ik spreek ook niet van alleen de eer van de Vader. Wel van een alleen Christus als Middelaar. En toen zei ik ........er is meer als dat

[Oude Paden]

M.i. is de gezegende des Vaders wel het middelpunt van aandacht tot verzoening van de schuld, maar niet het hoogste doel nl. door Christus tot Gods gemeenschap.
Als je dat uit het oog verliest draaid het enkel om de zaligheid van de mens en niet om de eer van God Drieeenig.
God heeft een doel met Zijn raadsplan: Zichzelf verheerlijken en Zich laten verheerlijken door de uitverkoren schare.

Best mogelijk. Maar dat is niet het doel van de prediking. God heeft het heil van de mens op het oog. Dat raadsplan en die eer volgt vanzelf wel.

Het was dus inderdaad een "avonddroom"
Dit zijn hele grote kloven in visie tussen jou en mij.
Hier komt de scheiding der geesten openbaar!

Komkom, niet zo somber. Niet gelijk de discussie zo op de spits drijven. Zo zijn er al heel veel kerkscheuringen ontstaan: "jij hoort niet bij ons!!"
Misschien heb je wat bijbelteksten voor je visie in plaats van een droom.
Natuurlijk wordt God verheerlijkt. Maar Hijzelf is mens geworden. heeft Zich vernederd dus. Het eerste doel is zijn eer, maar in de prediking komt dat niet meteen aan de orde. Anders wordt het veel te ingewikkeld.

Ik vind dit niet op de spits drijven hoor.
Ik vond het zeer essentieel. Maar ik merk dat je bijdraaid in visie over Gods eerste doel!
Bij mij blijft ook de toebrenging van zondaren door de prediking in het licht staan van Gods eer!

[Duuk]

Zoveel mensen, zoveel zinnen. Dat geldt niet minder voor godsdienstige opvattingen.

Stel dat wij in een evangelisch pinkstergezin waren geboren, zaten we in een pinkstergemeente. We verdedigen meestal ónze waarheid en zoeken 'bewijzen' die ons goed uitkomen.
Het is nogal hoogmoedig om te stellen dat ónze zienswijze de enige juiste is. Als we wat meer bescheiden zouden zijn, zal er ook meer respect zijn en kunnen we ons richten op wat samenbindt: het geloof in Jezus Christus, ongeacht wat we er bij ervaren hebben.

[Afgewezen]

Het probleem dat speelt is denk ik dat veel dingen die eerst vanzelfsprekend waren, nu ter discussie gesteld worden.
Als het ging over 'bekering' bijvoorbeeld, wist iedereen wat daarmee bedoeld werd.
Nu blijkt ineens dat daar ook een andere invulling aan gegeven kan worden. Dan moet je ineens gaan 'bewijzen' hoe een echte bekering eruit ziet.
Logisch dat dit niet meteen lukt. Misschien lukt het wel nooit.
Maar dat betekent toch niet dat bekering een multi-interpretabel fenomeen is en dat iedereen op zijn eigen manier bekeerd kan worden al naar gelang je links, rechts of midden georiënteerd bent.

[Ander]

Wat is er makkelijker dan anoniem te discusseren. Je kunt je gedachten, noem het avonddromen op het forum kwijt. Op zich niets mis mee. Je gaat dan wel dingen losmaken die het allerheiligste aangaan. En je kunt 'lekker' spuien wat je op het hart ligt.
Het grote gevaar hiervan, en van het discusseren op dit forum, is dat we zoveel verschillende interpretaties en gevoelens tot ons nemen en ons daar bewust of onbewust aan gaan meten. Ik geloof niet dat dit goed is, sterker, dit is heilloos.
Ongecontroleerd anoniem discusseren en nadenken over bepaalde geloofszaken kan leiden tot wildgroei waarbij een ieder zijn eigen waarheid heeft.
Er is één Waarheid. God werkt middellijk, door de prediking van Zijn Woord. Hij heeft daartoe dienaren des Woords toegeschikt om ons Zijn Woord te verkondigen. Hij beveelt ons Zijn Woord te onderzoeken. Dáár is zegen op te verwachten.

In vele discussies over (persoonlijke) geloofszaken schuilt een groot gevaar. Ik denk dat het goed is daar op te letten. Er zijn forummers (en misschien heb ik daar ook wel aan meegedaan) die met grote stelligheid hun dogmatische en exegetische kennis op dit forum deponeren en daarbij ongezouten kritiek uiten op de dogmatische en exegetische kennis van Gods knechten. Ik vind dat eng.

Dus ook één van de gevaren van internet...

Misschien was dit een morgendroom...