„Zelfbeeld beïnvloedt gebed gehandicapte”
ZEGVELD - „Een biddend leven is een leven vanuit het Woord van God, vanuit een opengeslagen Bijbel.”
.
Dat zei ds. G. Lustig, hervormd predikant in Voorthuizen, zaterdag op de tiende landelijke jongerendag van de hervormd-gereformeerde vereniging voor mensen met een handicap ”Op weg met de ander”. De dag was gewijd aan het thema gebed.
.
Ds. Lustig zei dat het gebed een door God Zelf gegeven middel is. „Het begint met de verwondering dat Hij in Christus de weg heeft geopend. Bidden veronderstelt een band met God, leven en wandelen met Hem. Het is verwonderd letten op wat God wil geven. Bidden is voor het geloof wat ademhalen is voor het leven.”
.
De Voorthuizense predikant wees de jongeren op Daniël, die driemaal per dag bad met de vensters geopend naar Jeruzalem. „Daniël merkte het: Bidden helpt. Dat was het geheim van zijn leven.”
.
We moeten de kracht van het gebed niet in onszelf zoeken, aldus ds. Lustig, maar in Gods nabijheid. „God hoort ons altijd. Wij hoeven daaraan niet te twijfelen. Bidden is ook vertrouwen dat God voor mij zal zorgen, hoe donker de nacht ook is.”
.
Drs. B. M. Sinke-van Kooten, eigenaar van het bureau Emmaüs voor Pastorale Supervisie in Delft, sprak over gebed en handicap. Ze gaf aan dat het bidden kan worden beïnvloed door het zelfbeeld, het karakter, de manier waarop de mensen naar je kijken en hun eigen houding ten opzichte van hun handicap. „Bedenk dat je waarde niet afhankelijk is van wat je doet, maar van wie je bent. God vond je waardevol om geboren te laten worden.”
.
Als het tegenzit, kan het moeilijk zijn om te bidden. „Maar op momenten dat wij het niet kunnen, dan bidt God Zelf voor ons”, zo hield mevrouw Sinke de aanwezigen voor. „Toch mag je vragen of God mensen wil geven die je begrijpen. Het is ook goed om een ander te vragen of die voor je wil bidden. Dan voel je je weer gedragen.”
Dit plaats ik omdat ik ervaar dat alles zo op uiterlijk gericht is en ik een heleboel herken. Hoe kijken jullie tegen gehandicapten aan? En zijn er ook mensen die dat zo ervaren?
[Aangepast op 4/4/05 door Lizzy]
„Zelfbeeld beïnvloedt gebed gehandicapte”
„Zelfbeeld beïnvloedt gebed gehandicapte”
Niemand is volmaakt en daarvan ben ik het perfecte voorbeeld.
Ik kijk tegen gehandicapten aan als:
Door God geschapen mensen met ook hun gaven net als iedereen.
Heb zelf gehandicapte in onze vriendenkring, maar kan er prima mee opschieten en ik vind het juist een uitdaging om dingen te ondernemen en ook rekening te houden met iedereen z'n tekortkomingen en beperkingen.
Een fladdertje van vlindertje
Door God geschapen mensen met ook hun gaven net als iedereen.
Heb zelf gehandicapte in onze vriendenkring, maar kan er prima mee opschieten en ik vind het juist een uitdaging om dingen te ondernemen en ook rekening te houden met iedereen z'n tekortkomingen en beperkingen.
Een fladdertje van vlindertje
kan denkt ik voor alletwee.
Alleen denk ik dat lichamelijk gehandicapte mensen soms vaker het idee hebben dat ze alleen staan?? (weet ik niet zeker)
Geestelijke minder vermogende mensen, zijn op een dag verblijf, een logeer huis, hebben vriendje, knuffelen met veel mensen, zijn vaak vrolijk en krijgen veel liefde terug.
Maar ik denk dat de eerst genoemde personen vaak moeilijker hebben om te bidden en God dankbaar te zijn voor alles.
Sorry ik kan niet goed onder woorden brengen wat ik nou precies bedoel.
Alleen denk ik dat lichamelijk gehandicapte mensen soms vaker het idee hebben dat ze alleen staan?? (weet ik niet zeker)
Geestelijke minder vermogende mensen, zijn op een dag verblijf, een logeer huis, hebben vriendje, knuffelen met veel mensen, zijn vaak vrolijk en krijgen veel liefde terug.
Maar ik denk dat de eerst genoemde personen vaak moeilijker hebben om te bidden en God dankbaar te zijn voor alles.
Sorry ik kan niet goed onder woorden brengen wat ik nou precies bedoel.
Er zijn tegenwoordig wel veel mogelijkheden voor lichamelijk gehandicapten, computer, vervoer, hulpmiddelen. Maar je blijft denk ik toch eerst voor mensen de gehandicapte en pas later leren ze de mens kennen.
Bij "onze" MacDonalds werkt iemand met een verstandelijke handicap. Dat vind ik prachtig, op zijn niveau werkt hij gewoon voluit mee. Dat kan ook tegenwoordig.
Ik denk dat gehandicapten het meest aan lotgenoten hebben als het om steun gaat.
Bij "onze" MacDonalds werkt iemand met een verstandelijke handicap. Dat vind ik prachtig, op zijn niveau werkt hij gewoon voluit mee. Dat kan ook tegenwoordig.
Ik denk dat gehandicapten het meest aan lotgenoten hebben als het om steun gaat.
Be yourself, there are plenty of others.
-
limosa
Ik denk dat de gehandicapten die aan de rand zitten het wel het zwaarst hebben. De omgeving herkent niet dat er een probleem is en rekent de gehandicapte af of er niks aan de hand is. De lichamelijk gehandicapte die "zich maar niet zo moet aanstellen" en de verstandelijk zwakkere voor wie de wereld van vandaag wel heel erg ingewikkeld is en die bij alles geholpen moeten worden. Als ze al hulp vinden en niet voortdurend in de maling genomen worden door mensen die er misbruik van willen maken. Ik denk dat die rand-figuren het het moeilijkst hebben. Je ziet er niet voor niets in die groepen (vooral onder de verstandelijk zwakkeren) veel uitvallen, die komen op straat terecht, in de gevangenis, zwerven van de ene naar de andere hulpverlener. Drama's.
-
limosa
-
limosa
Dat bedoelde ik met "aan de rand zitten" Maninne, niet begrepen worden, eigenlijk altijd er maar bij hangen, de wereld is zó hard voor die mensen, onze maatschappij is gefocust op de perfectie, voor mensen met een "vlekje" is geen plaats lijkt het wel. Mooi als je dan aan je geloof steun mag hebben!Oorspronkelijk gepost door Maninne
Heel herkenbaar.
Mijn vraag is...... wannéér ben je(lichamelijk) gehandicapt?
Als het zichtbaar is?
Als je in een rolstoel zit of mank loopt?
Denken we ook wel eens aan mensen die stotteren, een psychische stoornis hebben, geestelijk in de war zijn of klein/groot zijn?
Rugklachten, Burnout enz.?
Ook dat zijn dingen die voor deze mensen als een handicap (kan)worden.
Vaak voelen deze mensen zich erg eenzaam, ze worden niet begrepen, men kent niet hun pijn, hun gekwetst zijn omdat hun problemen onderkend worden door de massa.
Ze dragen een maskertje, om zich "groot" te houden. Zolang een ander maar niet ziet hoeveel pijn het een kind kan doen als ie wordt geplaagd met zijn/haar stotteren. Dat kind dat aan de kant staat omdat het "lelijk" is. want ook kinderen kunnen zo hárd zijn.
Hoe gehandicapt kan iemand zich voelen omdat ie aan de kant wordt geschoven als, "niks waard" op school als laatste worden gekozen omdat hij/zij niet mee kan komen zoals al die andere vlotte mensen die alles "mee" lijken te hebben.
Volwassen mensen die niet meer tellen in de maatschappij, omdat ze zijn"afgekeurd" door de maatschappij.
Niets waard dus.
Wat kan het een pijn doen om je altijd maar flink voor te moeten doen.
Wat is het dan groot als je mag weten en merken dat je voor de Heere wél wat waard bent, dat Hij je liefheeft zoals je bent. En dan leer je ook zo de waarde kennen van de verhoring van het gebed.
Dat de Heere je hoort ís al een wonder, maar als je door "de Maatschappij" aan de kant geschoven bent, dan is het zo goed te weten dat Hij niet kijkt naar gebreken. Nee Hij ziet het hart aan.
Is dat niet het belangrijkste in een mens?
Gisteren hebben hier enkele verstandelijk gehandicapten belijdenis des geloofs afgelegd. In de gemeente waarin ik ben opgegroeid zou dat ondenkbaar zijn: daar is wel een aangepaste catechisatie voor verstandelijk gehandicapten, maar daar heb ik het nooit meegemaakt dat zo iemand belijdenis deed. Kennelijk kon dat niet.
Hoe kijken we daar tegenaan? Kan een verstandelijk gehandicapte belijdenis des geloofs doen?
Hoe kijken we daar tegenaan? Kan een verstandelijk gehandicapte belijdenis des geloofs doen?
~~Soli Deo Gloria~~
Een uit het hart geschreven stukje!Oorspronkelijk gepost door Maninne
Heel herkenbaar.
Mijn vraag is...... wannéér ben je(lichamelijk) gehandicapt?
Als het zichtbaar is?
Als je in een rolstoel zit of mank loopt?
Denken we ook wel eens aan mensen die stotteren, een psychische stoornis hebben, geestelijk in de war zijn of klein/groot zijn?
Rugklachten, Burnout enz.?
Ook dat zijn dingen die voor deze mensen als een handicap (kan)worden.
Vaak voelen deze mensen zich erg eenzaam, ze worden niet begrepen, men kent niet hun pijn, hun gekwetst zijn omdat hun problemen onderkend worden door de massa.
Ze dragen een maskertje, om zich "groot" te houden. Zolang een ander maar niet ziet hoeveel pijn het een kind kan doen als ie wordt geplaagd met zijn/haar stotteren. Dat kind dat aan de kant staat omdat het "lelijk" is. want ook kinderen kunnen zo hárd zijn.
Hoe gehandicapt kan iemand zich voelen omdat ie aan de kant wordt geschoven als, "niks waard" op school als laatste worden gekozen omdat hij/zij niet mee kan komen zoals al die andere vlotte mensen die alles "mee" lijken te hebben.
Volwassen mensen die niet meer tellen in de maatschappij, omdat ze zijn"afgekeurd" door de maatschappij.
Niets waard dus.
Wat kan het een pijn doen om je altijd maar flink voor te moeten doen.
Wat is het dan groot als je mag weten en merken dat je voor de Heere wél wat waard bent, dat Hij je liefheeft zoals je bent. En dan leer je ook zo de waarde kennen van de verhoring van het gebed.
Dat de Heere je hoort ís al een wonder, maar als je door "de Maatschappij" aan de kant geschoven bent, dan is het zo goed te weten dat Hij niet kijkt naar gebreken. Nee Hij ziet het hart aan.
Is dat niet het belangrijkste in een mens?
Heel herkenbaar in mijn situatie.
Als je een "vlekje" hebt is het heden ten dage zeer moeilijk om weer
in het arbeidsproces te kunnen komen.
Gelukkig ziet Hij inderdaad het hart aan,
dat geeft je de kracht om verder te gaan!
En de steun en het gebed van mensen om je heen doet ook goed.
-
limosa