Drieslag HC

Pim · Bericht door **Pim** » 26 apr 2006, 09:25

We hebben het recentelijk in een van de topics over de drieslag van de HC gehad. In een van de antwoorden op RefoWeb las ik een mooie verklaring erover:

Vraag:

Beste dominee, het valt mij op dat sommige mensen zich koste wat het kost aan een volgorde blijven vasthouden wat de bekeringsweg betreft. De makers van de H.C. hebben hun vragen en antwoorden toevallig of bewust onderverdeeld in ellende-verlossing-dankbaarheid. Nu zijn er mensen en predikanten die die volgorde opeens ook verplichten in een bekeringsweg van mensen. Alsof God van mensen of volgordes afhankelijk is. Hij bekeert hen toch op Zijn eigen manier en dat is voor iedereen toch weer anders (afhankelijk van karakter, achtergrond, verleden enz)? Kan iemand niet uit dankbaarheid zich tot God keren en zalig worden? Kan het niet zijn dat God (eerst) ongemerkt in iemand bezig is en hem/haar (dan pas) langzamerhand zich ontdekt aan zijn/haar zonden? Ellendekennis lijkt vaak zo'n voorwaarde te worden, maar is dat bijbels?

Antwoord:

Onlangs, tijdens een reünie van een Israëlreis, legde ik deze vraag voor aan een Baptististen predikant, een predikant van een evangelische gemeente en een zendingspredikant. Ik was benieuwd wat zij er van zouden zeggen. Wel, ik kreeg hetzelfde antwoord als de meeste dominees uit onze kring zouden geven: God geeft sommigen eerst zondekennis en een gevoel van gemis als de belangrijkste impuls om genade te zoeken bij Christus. Anderen ervaren dankbaarheid en vreugde bij het horen van het evangelie, hebben wel een beetje zondekennis, maar nemen gelijk Christus aan en komen later tot verdieping van zondekennis. In het daarna volgende uitvoerig gesprek met hen werden we het niet eens over het feit dat mensen naar voren moeten komen in een dienst om hun zonden te belijden en Jezus aan te nemen, zoals zij praktiseren. Ook al gaven ze toe, dat dit vaak oppervlakkigheid in de hand werkte en dat velen die dit gedaan hadden na die tijd weer afvallen. Waar we het wel over eens waren was het volgende: Hoe iemand ook tot Christus komt en Hem ontmoet, hij/zij ervaart daarbij berouw over gedane zonden en neemt zich ernstig voor om voortaan tegen de zonde en de wereld te strijden.

De oudvader Georg Whitfield zei daarover het volgende: “Zonder een hartelijk voornemen om nu voortaan de zonden te haten en te vlieden, is geen oprecht berouw denkbaar. Hoe? Bouw vooral niet op eigen kracht maar op de kracht van Hem, die de Weg, de Waarheid en het leven is. Zonder Zijn sterkte kunt u niets. Met Zijn genade vermag u alle dingen. Hoe meer u uw zwakheid en onmacht voelt, des te meer zult u Zijn hulp en nabijheid ervaren. En wie of wat zal tegen ons zijn als Christus vóór ons is? Stel daarom uw bekering niet uit, maar aanvaard het aanbod van Gods genade. Betoon het in uw dagelijks leven dat u niet alleen bent opgestaan, maar ook werkelijk met oprecht berouw bent wedergekeerd tot de Vader. Leef naar Zijn geboden en verdriet Hem niet weer door uw zonden.”

Vind je het niet opvallend, dat deze grote prediker zo eenvoudig uitlegt, hoe je tot berouw komt? Hoe hij het alleen maar heeft over de kracht van Jezus Christus en het aanvaarden van Zijn genade-aanbod? Wat wordt deze eenvoud vaak vertroebeld door discussies over de weg, in plaats van ons rechtstreeks te wenden tot DE WEG (Joh.14:6), zoals Whitfield ons aanraadt!

Mijn stelling is, dat een zondaar in het gaan naar Christus en de ontmoeting met Hem altijd ellende, verlossing en dankbaarheid ervaart. En na de eerste keer weer opnieuw, net zo vaak als hij zondigt. Vaak gebruik ik -om dit te verduidelijken- het beeld van de onderkant van de schoen, die het volgende te zien geeft: hak – middenstuk – zool. De hak staat voor ‘ellende’. Het middenstuk staat voor ‘verlossing’. De zool staat voor ‘dankbaarheid’. Als jij op deze schoen gaat lopen, dan is er een bepaalde volgorde. Elke stap begint met de hak, zet zich voort in het middenstuk en eindigt bij de zool. Zo geloof ik dat elke stap op weg naar de hemel de mens kennis geeft van zijn ellende, van de verlossing door Christus en de dankbaarheid voor deze verlossing. Dat is zo bij de eerste bekering als hij de eerste stap zet, maar ook in de voortgaande bekering bij elke volgende stap.

Wat doen sommige reformatorische christenen? Zij denken dat je misschien wel in de hemel komt door op je hakken te blijven lopen (alleen maar ellendekennis). Al zullen ze wel toegeven dat daar ook kennis van verlossing en dankbaarheid voor nodig is. Afijn. Maar wie op zijn hakken blijft lopen komt niet ver, zoals je weet.

Wat doen sommige evangelische christenen? Zij denken dat je zeker in de hemel komt als je op je tenen gaat lopen, op de zool dus (alleen maar dankbaarheid), al zullen ze wel toegeven dat zondekennis ook nodig is. Je begrijpt het al: Wie alleen maar op zijn tenen blijft lopen komt ook niet ver.

Conclusie: Ervaring van ellende, verlossing en dankbaarheid is onmisbaar en we kunnen de volgorde ook niet omdraaien. Immers wie begint bij de zool en zijn stap afwikkelt naar de hak, die loopt achteruit en valt vandaag of morgen! We moeten echter niet vergeten dat bij sommige mensen de eerste stap naar de hemel meer een gevoel van ellende geeft dan dankbaarheid, al is dat laatste niet afwezig. Bij anderen geeft de eerste stap meer een gevoel van vreugde dan van ellende, al is dat laatste eveneens niet afwezig.

Mijn ervaring is dat als God mensen bekeert, zij in het begin allemaal enige ervaring krijgen van alle drie de zaken en dat deze ervaring zich later verdiept. Maar ook merk ik nogal eens in onze gemêleerde gemeente dat de beginervaring vaak beïnvloed wordt door de vorming in onze jeugd. Bij voorbeeld, als we in refo-kring zijn opgevoed zullen mensen de neiging hebben om de ellendekennis die ze kregen te benadrukken omdat ‘men ‘ dat van hen verwacht. En omgekeerd, als ze in evo-kring zijn grootgebracht zullen ze vooral dankbaarheid uiten, omdat ‘men’ daar dít verwachtingspatroon heeft.

Eén van de voorechten van een christen is dat hij ook mag leren ‘ellende’ te voorkomen en zo tot meer ervaring van de verlossing en de dankbaaheid te komen. Hellebroek zei al in zijn leerboekje, dat door de wedergeboorte de wil vernieuwd wordt, het verstand verlicht wordt en de hartstochten geregeld. Dat voorkomt veel ellende. Een andere manier om ellende te voorkomen is het omzeilen van gevaarlijke klippen, door het diepe water van Gods genade op te zoeken. Ik geef je een leerzaam voorbeeld tenslotte, dat dit laatste verheldert:

Een jonge man werd gescreend voor een functie als stuurman op een Mississippi-stoomboot. Zijn ondervrager die twijfelde of deze jonge man de gevaren van de rivier wel kon weten, vroeg hem of hij wist waar al de gevaarlijke rotsen lagen. Daarop antwoordde hij: “Nee meneer, ik weet niet waar al die rotsen liggen, maar ik weet wel waar ze niet zijn.” Hij kreeg de baan.

Ds. J. Koppelaar

Marnix · Bericht door **Marnix** » 26 apr 2006, 11:20

Idd, erg goed en duidelijk antwoord.

Unionist · Bericht door **Unionist** » 26 apr 2006, 11:22

Ik had het ook gelezen.

Bloemen voor Ds. Koppelaar!

Had iemand van ons die vraag gesteld, trouwens?

JolandaOudshoorn · Bericht door **JolandaOudshoorn** » 26 apr 2006, 23:51

Heel duidelijk, het zou zomaar een vraag van mij kunnen zijn, al heb ik hem niet gesteld

Het valt mij op dat er vaak zoveel voorwaarden aan de bekering vooraf moeten gaan. Je moet eerst genoeg zondenkennis heben, eerst genoeg je ellende gevoelt hebben, eerst genoeg ernstig zijn, ga zo maar door. Maar eigenljk halen we door zo´n houding het werk van Jezus Christus naar beneden!. Laten we een streep zetten door het woordje genoeg en komen tot Hem zoals we zijn, zei een ds zondag. Ik vond dat een mooie en bevrijdende uitspraak.

Zonderling · Bericht door **Zonderling** » 06 mei 2006, 20:20

De reacties lezend denk ik, als we maar niet zijn als de dwaze bouwer die zijn huis bouwde zonder fundament.
Ook de gelijkenis van het zaad heeft ons wel wat te zeggen. Het zaad dat terstond opging, had geen wortel.

Ellendekennis voorwaarde? Zeker niet. Maar een aannemen van Christus zonder dat overtuiging van zonden kortere of langere tijd vooraf is gegaan, mogen we wel degelijk verdacht houden.

Niemand zal vluchten tot de vrijstad wanneer de bloedwreker hem niet op de hielen zit.

JolandaOudshoorn · Bericht door **JolandaOudshoorn** » 06 mei 2006, 20:47

dus stiekum toch een beetje een voorwaarde

:

Matthijs · Bericht door **Matthijs** » 06 mei 2006, 22:29

JolandaOudshoorn schreef:dus stiekum toch een beetje een voorwaarde :

Nee, er zijn geen voorwaarden, ook geen stiekeme voorwaarden. Maar wanneer iemand de nood niet gevoelt, dan heeft hij ook niet de behoefte om er van verlost te worden.
Als ik geen hoofdpijn heb, dan heb ik ook geen behoefte aan een pijnstiller, maar wanneer ik het wel heb, dan wel.

Tevens gaat het bij een de wederomgeboren zondaar (in de enge zin) niet zozeer om zijn zaligheid, maar om Gods eer. Om het maar eenvoudig te zeggen: hij wordt gewaar dat hij een goeddoend God ernstig beledigd en vertoornd heeft door bedreven kwaad.
Gods eer, Gods deugden gaan hem zwaar zwegen.

We zijn van God afgevallen en we moeten weer met God verzoend worden; we moeten weer vrede met God krijgen.
Hoe dat mogelijk is? Door een waar geloof in Hem. Rom. 4:5: "Doch dengene, die niet werkt, maar gelooft in Hem, Die den goddeloze rechtvaardigt, wordt zijn geloof gerekend tot rechtvaardigheid".

Het probleem is, dat er mensen zijn die een maat gaan leggen aan het kennen van je zondekennis of ellendekennis.
Alsof het kennen van je zonden een doel op zich is.
Wanneer we trachten naar ellendekennis, dan gaan we alsnog verloren. We moeten met God verzoend worden en er is geen andere weg dan de Heere Jezus Christus. Er zijn mensen die gerust kunnen leven met (algemene) overtuigingen van zonden. Maar zij vergeten dat we niet eerder mogen rusten dan in de Rustaanbrenger Zelf, de Heere Jezus Christus. We moeten door een waar geloof Hem ingeplant worden.

De genade wordt om niet geschonken. Dat is de leer van vrije genade. De mens is van nature tegen deze leer. De mens wil zich niet laten zaligen door de Zaligmaker. De mens van nature vindt zichzelf zo slecht en zo zondig nog niet. Maar wanneer God met Zijn Geest komt te werken, dan komen we door Zijn ontdekkende licht achter dat we niet alleen zonden doen waarmee we God verschrikkelijk vertoornen en vertoornd mee hebben, maar dat we zonde zijn. Met dat laatste bedoel ik Jes. 1 vers 6 mee: "Van de voetzool af tot het hoofd toe is er niets geheels aan hetzelve; maar wonden, en striemen, en etterbuilen, die niet uitgedrukt noch verbonden zijn, en geen derzelve is met olie verzacht". Dus totaal verdorven. Zal er dan geen honger en geen dorst zijn naar de Heiland, Jezus? Zolang er geen sprake is van een honger en een dorst naar Jezus; wanneer er geen behoefte is om verzoend te worden met God door Christus, lijkt het mij zielsmisleidend om te zeggen dat we moeten geloven omdat er geen voorwaarden zijn.

Verder: Het is niet om het geloof wat mij behoudt, maar door het geloof.Dat is een wezenlijk groot verschil.

Is het dan toch lijdelijk afwachten? Dat lees ik nergens in de Bijbel.
We moeten de middelen gebruiken waar God mee wil werken door Zijn Geest. We moeten geweld plegen op het koninkrijk Gods.
Toch voorwaarden? Mijns inziens niet anders doen dan wat Gods Woord zegt wat we moeten doen. En dat is niet met de armen over elkaar zitten en wachten op iets bijzonders o.i.d..

En nu: wie plegen er geweld op koninkrijk Gods? Gods uitverkoren volk. Zij die in de tijd wederomgeboren worden door Gods Geest.
Dat is een eenzijdig Gods werk. Daar hoeft geen geloof van de mens bij om wederomgeboren te worden. Vinden we van wel, dan zijn we tot op het bot remonstrants.

Pim · Bericht door **Pim** » 06 mei 2006, 22:42

Het stuk van ds Koppelaar is onvolledig, Matthijs?

Marnix · Bericht door **Marnix** » 08 mei 2006, 14:22

JolandaOudshoorn schreef:dus stiekum toch een beetje een voorwaarde :

Ik snap je vraag niet. Moet je eerst aan de voorwaarde "ziek zijn" voldoen voordat je naar de dokter gaat?

Dat je ziek moet zijn lijkt me duidelijk, want ben je dat niet, dan ga je niet naar de dokter toe.

Maar als je ziek bent moet je dat ook in de gaten hebben, want je gaat niet naar de dokter toe als je niet beseft dat je ziek bent.

Kortom, wanneer ga je naar de dokter toe? Als je ziek bent en dat ook in de gaten hebt. Maar het is toch ondenkbaar dat iemand vervolgens mij de dokter gaat klagen dat hij het wel belachelijk vindt dat hij eerst moet inzien dat hij ziek is, voordat hij naar de dokter toegaat?!

Aan de andere kant, het is ook raar als mensen een patient die naar de dokter wil gaan vertellen: Heb je wel genoeg beseft, ervaren, doorleeft dat je ziek bent? Het wordt vreemd als mensen vinden dat je te snel naar de dokter bent gegaan omdat je nog maar net hebt ontdekt dat je ziek was. Is ons bij de doop niet gezegd dat als we uit zwakheid in zonde vallen, we aan Gods genade niet moeten wanhopen en al evenmin in de zonde blijven liggen? Soms krijg je dat idee, dat mensen het idee hebben dat ze extra lang in de ellende moeten blijven liggen voordat ze zich ziek genoeg voelen om naar de dokter toe te kunnen gaan.

rekcor · Bericht door **rekcor** » 08 mei 2006, 14:35

Matthijs schreef:Tevens gaat het bij een de wederomgeboren zondaar (in de enge zin) niet zozeer om zijn zaligheid, maar om Gods eer. Om het maar eenvoudig te zeggen: hij wordt gewaar dat hij een goeddoend God ernstig beledigd en vertoornd heeft door bedreven kwaad.
Gods eer, Gods deugden gaan hem zwaar zwegen.

Ik zou dit niet als regel durven stellen. Zie de moordenaar aan het kruis.

Zonderling schreef:Ook de gelijkenis van het zaad heeft ons wel wat te zeggen. Het zaad dat terstond opging, had geen wortel.

Klopt, maar jij lijkt ervan uit te gaan dat de wortel 'zondekennis' is. Dit blijkt echter niet uit de uitleg van Jezus zelf:

Matteus 13:20-21 schreef:Het zaad dat op rotsachtige grond is gezaaid, dat zijn zij die het woord horen en het meteen met vreugde in zich opnemen. Het schiet echter geen wortel in hen, oppervlakkig als ze zijn. Worden ze vanwege het woord beproefd of vervolgd, dan houden ze geen ogenblik stand.

Mijns inziens wordt met het 'niet wortel schieten' bedoelt dat het geloof aan de oppervlakte blijft hangen: de mens bekeert zich niet , heiligt zich niet, leest niet in de bijbel, bidt niet, et cetera.

Marnix schreef:Kortom, wanneer ga je naar de dokter toe? Als je ziek bent en dat ook in de gaten hebt.

Of als iemand anders zegt: zou je niet eens naar de dokter gaan?

Marnix · Bericht door **Marnix** » 08 mei 2006, 15:00

rekcor schreef:
Marnix schreef:Kortom, wanneer ga je naar de dokter toe? Als je ziek bent en dat ook in de gaten hebt.
Of als iemand anders zegt: zou je niet eens naar de dokter gaan?

Uiteraard. Dat kan een middel zijn waardoor je je ziekte gaat inzien waardoor dat doel (naar de dokter gaan) bereikt wordt

Zonderling · Bericht door **Zonderling** » 08 mei 2006, 19:43

JolandaOudshoorn schreef:dus stiekum toch een beetje een voorwaarde

Ik grijp nog even terug op deze vraag, aangezien het een reactie was op mijn posting.

De Bijbel wijst ons op vele plaatsen aan dat zondekennis vooraf gaat aan de verlossing. Het is de orde die God met de zondaar houdt.

Bijvoorbeeld: "Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering" is toch wel heel duidelijk. We zien het ook in de geschiedenissen. Bijvoorbeeld Jozefs broers worden eerst vernederd, voordat Jozef zichzelf bekend maakt.

Ook staat er dat de Heilige Geest de wereld zal overtuigen van "zonde, gerechtigheid en oordeel" (Johannes 16). Eerst overtuiging van zonde, dan de gerechtigheid in Christus.

Vele andere schriftbewijzen zouden te geven zijn. Misschien goed om de preek van Jonathan Edwards (toch een zeer evangelisch prediker) te lezen over Hosea 5:15 met als titel "Kennis van ellende gaat voor verlossing".

Toch noem ik het geen voorwaarde, omdat Christus en Zijn weldaden aan allen die het Evangelie horen, wordt aangeboden om niet. Een mens moet in zichzelf dus geen vernedering en zondekennis zoeken, maar hij wórdt wel vernederd.

JolandaOudshoorn · Bericht door **JolandaOudshoorn** » 11 mei 2006, 20:57

Zonderling, ik begrijp je statement best en ben het er ook wel mee eens. Waar ik gewoon grote moeite mee heb, is dat het voor sommige mensen het nooit groot genoeg is. Bovendien let men dan vooral op de uitelijke kenmerken die zogenaamd gepaard moeten gaan met die zondenkennis.
Natuurlijk, we moeten niet loslaten dat echte bekering gepaard gaat met de drieslag van ellende, verlossing en dankbaarheid. Maar de diepte of hoe je dat omschrijven mag, van deze stukken is voor iedereen verschillend, wordt door iedereen verschillend ervaren beter gezegd.

Eppie · Bericht door **Eppie** » 12 mei 2006, 05:02

JolandaOudshoorn schreef:Heel duidelijk, het zou zomaar een vraag van mij kunnen zijn, al heb ik hem niet gesteld
Het valt mij op dat er vaak zoveel voorwaarden aan de bekering vooraf moeten gaan. Je moet eerst genoeg zondenkennis heben, eerst genoeg je ellende gevoelt hebben, eerst genoeg ernstig zijn, ga zo maar door. Maar eigenljk halen we door zo´n houding het werk van Jezus Christus naar beneden!. Laten we een streep zetten door het woordje genoeg en komen tot Hem zoals we zijn, zei een ds zondag. Ik vond dat een mooie en bevrijdende uitspraak.

Je moet idd 'genoeg' zondenkennis hebben. Maar dat 'genoeg' is voor iedereen weer verschillend, genoeg te hebben om er mee naar Christus te gaan. Maar bij mij kwam er na de wedergeboorte meer zondenkennis dan ervoor, terwijl ik toch vóór mijn wedergeboorte genoeg kennis had om hetzelf niet meer te kunnen behappen. Wie snapt het nog. Of ben ik verkeerd bezig?

ps. Ik snap eigenlijk ook de veel gebezigde uitdrukking "bekeer mij zoals Gij al Uw volk bekeert" niet.

Marnix · Bericht door **Marnix** » 12 mei 2006, 14:19

JolandaOudshoorn schreef:Zonderling, ik begrijp je statement best en ben het er ook wel mee eens. Waar ik gewoon grote moeite mee heb, is dat het voor sommige mensen het nooit groot genoeg is. Bovendien let men dan vooral op de uitelijke kenmerken die zogenaamd gepaard moeten gaan met die zondenkennis.
Natuurlijk, we moeten niet loslaten dat echte bekering gepaard gaat met de drieslag van ellende, verlossing en dankbaarheid. Maar de diepte of hoe je dat omschrijven mag, van deze stukken is voor iedereen verschillend, wordt door iedereen verschillend ervaren beter gezegd.

Inderdaad. David lag 7 dagen en nachten op de grond en at niet nadat Nathan bij hem geweest was en Gods straf had aangekondigd. De kamerling uit Morenland kreeg het evangelie van zonde en verlossing te horen van Filippus en kwam diezelfde dag nog tot geloof.