Sola scriptura?

[Miscanthus]

Op dit forum blijken vaak verschillen in opvatting over de beleving/bevinding van christenen. Men herkent het niet meer zo en zeker niet in vergelijking met vroeger.
Nu kan het zijn dat je boeken leest van een bepaalde stroming of tijdperk, maar ik vraag me af; is het mogelijk dat Christus zich in een bepaalde periode meer of minder openbaart? Of in een bepaald kerkverband meer of minder licht is of dat de Heilige Geest meer of minder krachtig werkt en de schijnwerper op Jezus Christus richt?

Over het algemeen lijkt het me zo dat hoe minder Christus wordt gepreekt aan zondaren, hoe minder licht en hoe moeilijker mensen zalig worden. Dat is dan ook te zien aan het percentage kerkgangers wat zich kind van God weet.
Hoe minder Christus, hoe meer woorden men nodig heeft om aan te geven dat er "iets van leven" is. Daarbij wordt hevig getwijfeld of het wel "echt" leven is.
Hoe echt het is, hangt dan af van de mate van overtuiging en de weg die men bevindelijk gevaren is. De echtheid word dan gezocht in de gelovige of overtuigde mens, die allerlei kenmerken vertoont.
Hoe meer kenmerken, hoe echter.
De kenmerken moeten dan wel overeenkomen met de kenmerken die de predikant 's zondags noemt. In die zin zou je kunnen zeggen dat de bevinding "vrucht" is van de prediking. Wat gepreekt wordt, behoor je ook te bevinden/gevoelen.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er een waas van mystiek hangt rond de prediking en de bevinding. Het wordt allemaal erg wazig en zweverig door onderscheidingen in verschillende soorten van geloof, statelijke en standelijke, bewuste en onbewuste genaden. En als er iemand tot de kennis van Christus gekomen is (daarvan getuigt) op een andere wijze dan verwacht, dan is het verdacht of niet echt. Dan worden er allerlei kenmerken van stal gehaald (inclusief citaten van oudvaders) en vraag tekens gezet bij de echtheid daarvan.

Volgens mij moeten we terug naar de Schrift; Sola Scriptura. Waar dat als te onderwerpelijk of te weinig bevindelijk wordt afgedaan, is te vrezen voor duisternis en twijfelzucht.
Abraham leefde en stierf met Gods belofte. De vervulling daarvan (een groot volk) heeft hij nooit gezien, beleefd, ondervonden, gevoeld. Toch is dat geloof -dat God machtig was te doen hetgeen Hij beloofd had-, hem tot rechtvaardigheid gerekend.
Abraham, de vader van alle gelovigen.
Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden.
De ongelovige vraagt: "wie? ik? wanneer? hoe?"
De gelovige dankt God voor Zijn genadige belofte en leeft daar uit en keert zich iedere dag tot God en zegt: "Heer, ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp."

[MBE]

Hoe meer kenmerken, hoe echter.

Matth.5: 1 En Jezus, de schare ziende, is geklommen op een berg, en als Hij nedergezeten was, kwamen Zijn discipelen tot Hem.
2 En Zijn mond geopend hebbende, leerde Hij hen, zeggende:
3 Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.
4 Zalig zijn die treuren; want zij zullen vertroost worden.
5 Zalig zijn de zachtmoedigen; want zij zullen het aardrijk beerven.
6 Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; want zij zullen verzadigd worden.
7 Zalig zijn de barmhartigen; want hun zal barmhartigheid geschieden.
8 Zalig zijn de reinen van hart; want zij zullen God zien.
9 Zalig zijn de vreedzamen; want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.
10 Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.
11 Zalig zijt gij, als u de mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil.
12 Verblijdt en verheugt u; want uw loon is groot in de hemelen; want alzo hebben zij vervolgd de profeten, die voor u geweest zijn.
13 Gij zijt het zout der aarde; indien nu het zout smakeloos wordt, waarmede zal het gezouten worden? Het deugt nergens meer toe, dan om buiten geworpen, en van de mensen vertreden te worden.
14 Gij zijt het licht der wereld; een stad boven op een berg liggende, kan niet verborgen zijn.
15 Noch steekt men een kaars aan, en zet die onder een koornmaat, maar op een kandelaar, en zij schijnt allen, die in het huis zijn;
16 Laat uw licht alzo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.

[wim]

Hoe meer kenmerken, hoe echter.

Matth.5: 1 En Jezus, de schare ziende, is geklommen op een berg, en als Hij nedergezeten was, kwamen Zijn discipelen tot Hem.
2 En Zijn mond geopend hebbende, leerde Hij hen, zeggende:
3 Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.
4 Zalig zijn die treuren; want zij zullen vertroost worden.
5 Zalig zijn de zachtmoedigen; want zij zullen het aardrijk beerven.
6 Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; want zij zullen verzadigd worden.
7 Zalig zijn de barmhartigen; want hun zal barmhartigheid geschieden.
8 Zalig zijn de reinen van hart; want zij zullen God zien.
9 Zalig zijn de vreedzamen; want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.
10 Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.
11 Zalig zijt gij, als u de mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil.
12 Verblijdt en verheugt u; want uw loon is groot in de hemelen; want alzo hebben zij vervolgd de profeten, die voor u geweest zijn.
13 Gij zijt het zout der aarde; indien nu het zout smakeloos wordt, waarmede zal het gezouten worden? Het deugt nergens meer toe, dan om buiten geworpen, en van de mensen vertreden te worden.
14 Gij zijt het licht der wereld; een stad boven op een berg liggende, kan niet verborgen zijn.
15 Noch steekt men een kaars aan, en zet die onder een koornmaat, maar op een kandelaar, en zij schijnt allen, die in het huis zijn;
16 Laat uw licht alzo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.

Één van die kenmerken is al voldoende. Wat bewijs je met die opsomming dan?

Overigens is dit een oproep tot het doen van goede werken. Vindt dat niet plaats in de heiligmaking?

[Afgewezen]

Volgens mij moeten we terug naar de Schrift; Sola Scriptura. Waar dat als te onderwerpelijk of te weinig bevindelijk wordt afgedaan, is te vrezen voor duisternis en twijfelzucht.

Je bedoelt waarschijnlijk 'voorwerpelijk' in plaats van 'onderwerpelijk'.
Maar dat daargelaten, Miscanthus, ik ga ervan uit dat je de Bijbel niet wilt uitspelen tegenover de bekering.
Nu kunnen we natuurlijk met elkaar afspreken op dit forum, dat iedereen zijn eigen invulling aan het woord 'bekering' geeft, al dan niet ondersteund met enige bijbelteksten, en dan zijn we het voortaan met elkaar eens.
Maar is dat wat je zou willen?

[Miscanthus]

Ik wil er nog iets aan toevoegen wat voortkomt uit de fatale scheiding van Woord en Geest:

Geloof lijkt niet genoeg tot zaligheid. Er moet nog wat bij komen; de genade der bekering of wedergeboorte. Zo komen geloof en bekering naast elkaar te staan. Geloof in de Waarheid en buigen onder die waarheid wordt dan verstandelijk genoemd, terwijl bekering of wedergeboorte dan een buitengewone genade genoemd wordt. Je lijkt daarvoor meer ontvankelijk als je buigt onder de oude waarheid en belijdenis der waarheid aflegt. Belijdenis van het geloof vraag je niet zomaar, dat is een bovennatuurlijke genade, die God geeft aan degene die hij wil.
Door de belijdenis der waarheid zien we onszelf als een uiterst vrome groep, die strijd voor de waarheid, maar zonder enige schroom zegt zelf nog onbekeerd te zijn. Schroom is ook niet nodig, want bekering kun je jezelf niet geven.

Dit komt voort uit een fatale scheiding van Woord en Geest. Het Woord kan ons verstand en gemoed de baas, maar als we wederomgeboren moeten worden is het niet genoeg; daar moet de Geest aan te pas komen.

Als we het Woord van God zien als het getuigenis van de Geest wat van de Vader en de Zoon uitgaat, wordt het "niet geloven" een actief weerstaan van de Heilige Geest. Het Woord is een kracht Gods tot zaligheid, een ieder die gelooft.
De Heilige Geest is ons gegeven om ons toe te eigenen hetgeen wij in Christus hebben, namelijk de afwassing der zonden en een eeuwig leven! Christus zelf komt tot ons in het gewaad van het Woord. De Heilige Geest werkt in ons hart door het Heilig Evangelie, dat van de Vader en de Zoon uitgaat. De belofte van God is de weg van de Heilige Geest waardoor Christus tot ons komt en door het geloof in die beloften, worden wij van Christus en Hij van ons.

[Afgewezen]

Geloof lijkt niet genoeg tot zaligheid. Er moet nog wat bij komen; de genade der bekering of wedergeboorte.

Ik zou in dit verband willen citeren wat Calvijn schrijft n.a.v. Joh. 1:13: “Hieruit volgt ten eerste, dat ’t geloof uit ons niet voortkomt, maar vrucht is van geestelijke wedergeboorte. Want de Evangelist ontkent, dat iemand kan geloven tenzij hij uit God geboren zij. Zo is dan het geloof een hemelse gave. Ten andere volgt hieruit, dat het geloof geen koude en blote kennis is, daar niemand geloven kan, tenzij hij vernieuwd is door Gods Geest. … Als ... de Heere in ons het geloof werkt, wederbaart Hij ons heimelijk en op een verborgen en voor ons onbekende wijze. Is dat geloof ons nu geschonken, dan grijpen wij met een levendig gevoel onzer consciëntie niet alleen de aanneming tot kinderen aan, maar ook de nieuwigheid des levens en andere gaven des Heiligens Geestes.”
Dit lijkt mij duidelijk en bijbels.

Door de belijdenis der waarheid zien we onszelf als een uiterst vrome groep, die strijd voor de waarheid, maar zonder enige schroom zegt zelf nog onbekeerd te zijn.

Wie bedoel je nu met ‘we’?

Dit komt voort uit een fatale scheiding van Woord en Geest. Het Woord kan ons verstand en gemoed de baas, maar als we wederomgeboren moeten worden is het niet genoeg; daar moet de Geest aan te pas komen.

Om het woord in ons hart te brengen is de Heilige Geest nodig. Dat lijkt me geen scheiding van woord en Geest. Iets anders is het dat niet iedereen die het woord hoort, tot geloof komt. Wanneer je zou zeggen: ja, maar dat komt doordat velen de Geest tegenstaan, dan zeg ik: akkoord, maar Wie zorgt er nu voor dat jij, dat ik op een gegeven moment de Geest níét meer tegenstaat?

De belofte van God is de weg van de Heilige Geest waardoor Christus tot ons komt en door het geloof in die beloften, worden wij van Christus en Hij van ons.

Fatale scheiding tussen ‘belofte’ en ‘wedergeboorte’? Wedergeboorte is niet nodig, nee, we hebben genoeg aan de belofte?

[Robert]

Het leuke van 'sola scriptura' is dat het niet schriftuurlijk is en dus zelf 'extra scripture' is en dus niet aan haar eigen stelregel voldoet

Dat neemt overigens niet weg dat we de Bijbel moeten gebruiken en zien als de absolute autoriteit. Het is alleen niet mogelijk om Bijbels te onderbouwen dat God's openbaring zich tot de Bijbel beperkt. Alleen al het feit dat in de Bijbel wordt gesproken over openbaringen die niet zelf in de Bijbel staan geeft dit al aan. (Johannes mocht bv. niet opschrijven wat hem op Patmos geopenbaard werd in de donderklappen)

Dat betekent m.i. dat God nog steeds openbaart aan ons, en daar ook mensen voor gebruikt. Deze openbaringen moeten wij toetsen aan de Bijbel. Bovendien geldt m.i. dat deze openbaringen wel meer tijd en plaats gebonden zijn, terwijl de Bijbel universeel is en altijd actueel.

[Afgewezen]

Het leuke van 'sola scriptura' is dat het niet schriftuurlijk is en dus zelf 'extra scripture' is en dus niet aan haar eigen stelregel voldoet.

Da's wel een hele diepzinnige. :roll:

[Miscanthus]

Fatale scheiding tussen ‘belofte’ en ‘wedergeboorte’? Wedergeboorte is niet nodig, nee, we hebben genoeg aan de belofte?

afgewezen,

ik ga niet in op alles wat je schrijft. De laatste opmerking wel.
Als we genoeg hebben aan de belofte zijn we wedergeboren. de manier waarop jij het tegenover elkaar zet, is niet wat ik bedoel. Je verdraait mijn woorden op deze manier.
We hebben inderdaad genoeg aan de belofte. Dat had Abraham ook. De vader aller gelovigen.

[Afgewezen]

Fatale scheiding tussen ‘belofte’ en ‘wedergeboorte’? Wedergeboorte is niet nodig, nee, we hebben genoeg aan de belofte?

afgewezen,

ik ga niet in op alles wat je schrijft. De laatste opmerking wel.
Als we genoeg hebben aan de belofte zijn we wedergeboren. de manier waarop jij het tegenover elkaar zet, is niet wat ik bedoel. Je verdraait mijn woorden op deze manier.
We hebben inderdaad genoeg aan de belofte. Dat had Abraham ook. De vader aller gelovigen.

Miscanthus, laten we elkaar niet beschuldigen van woordverdraaiing, maar met elkaar in gesprek blijven.
Waarom mag er niet over wedergeboorte gesproken worden en wel over de belofte? Waarom mag er wel gesproken worden over wat wíj doen (geloven in de belofte) en niet over wat Gód doet (ons het geloof geven in de belofte). Dat is toch op zijn minst eenzijdig te noemen.

[Mister]

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er een waas van mystiek hangt rond de prediking en de bevinding. Het wordt allemaal erg wazig en zweverig door onderscheidingen in verschillende soorten van geloof, statelijke en standelijke, bewuste en onbewuste genaden. En als er iemand tot de kennis van Christus gekomen is (daarvan getuigt) op een andere wijze dan verwacht, dan is het verdacht of niet echt. Dan worden er allerlei kenmerken van stal gehaald (inclusief citaten van oudvaders) en vraag tekens gezet bij de echtheid daarvan.

Ik ben bang dat dit stukje klopt. Het is heel herkenbaar voor me. Als je niet allerhande standen doorlopen hebt, is het niet goed. Als je in bep. kringen mag vertellen op jonge leeftijd van geloof en bekering, dan is dat verdacht. Het is de bedoeling dat je maar zo lang mogelijk bekommerd blijft. Misschien... wie weet...
En idd wordt dit onderbouwd met allerhande citaten van oudvaders en mensen uit het gezelschapsleven.

Dat vind ik heel erg. Zo doen we God absoluut te kort.
Evenals het ons als mensen niet past te veroordelen.

[Afgewezen]

Ik herken bepaalde zaken ook. Ik heb ook al vaak mijn neus gestoten wat dat betreft.
Wanneer je dan ook nog ontdekt dat bepaalde reformatorische noties in rechtse kringen behoorlijk ondergesneeuwd zijn geraakt, is de kans groot dat je denkt dat er helemaal niets meer deugt ter rechterzijde van de kerk.
Toch moeten we er voor oppassen met het badwater niet het kind weg te gooien. En dat is wat bij iemand als Miscanthus (die mij kennelijk geen antwoord meer wil geven) waarneem: hij zet alles op de kaart van de belofte en vindt het spreken over bevinding taboe. Dat is niet goed. Er moet evenwicht zijn.
Ik stel voor om hierover in gesprek te blijven en niet de hakken in het zand te zetten. Dat leidt tot verbittering en dat moet niet.
Wat niet betekent dat er geen keuzes gemaakt moeten worden en dat er wellicht 'harde' dingen gezegd moeten worden.

[olfie]

Ik herken bepaalde zaken ook. Ik heb ook al vaak mijn neus gestoten wat dat betreft.
Wanneer je dan ook nog ontdekt dat bepaalde reformatorische noties in rechtse kringen behoorlijk ondergesneeuwd zijn geraakt, is de kans groot dat je denkt dat er helemaal niets meer deugt ter rechterzijde van de kerk.
Toch moeten we er voor oppassen met het badwater niet het kind weg te gooien. En dat is wat bij iemand als Miscanthus (die mij kennelijk geen antwoord meer wil geven) waarneem: hij zet alles op de kaart van de belofte en vindt het spreken over bevinding taboe. Dat is niet goed. Er moet evenwicht zijn.
Ik stel voor om hierover in gesprek te blijven en niet de hakken in het zand te zetten. Dat leidt tot verbittering en dat moet niet.
Wat niet betekent dat er geen keuzes gemaakt moeten worden en dat er wellicht 'harde' dingen gezegd moeten worden.

Mee eens....
Met de belofte alleen komen we 'er' niet.
"De duivelen geloven ook, en zij sidderen", maar dat de bevinding soms de maat gaat nemen, is zeer zeker gevaarlijk.
Maar is het tegenwoordig niet meer en meer zo?

Is het niet de trant die we zien momenteel... het evenwicht is zoek aan het raken...
We praten over links en rechts... het geeft duidelijkheid welke richting het denken op gaat, maar links en rechts is niet goed.. de balans ligt in het midden.
Maar wij willen zo graag de balans naar ons toe trekken.

[Miscanthus]

.... hij zet alles op de kaart van de belofte en vindt het spreken over bevinding taboe. Dat is niet goed. Er moet evenwicht zijn.

God wederbaart ons door Zijn Woord en Geest. Als Nicodemus vraagt hoe dat kan dan antwoord onze Heere: Johannes 3:8 De wind blaast, waarheen hij wil, en gij hoort zijn geluid; maar gij weet niet, van waar hij komt, en waar hij heen gaat; alzo is een iegelijk, die uit den Geest geboren is.

Wij belijden met de geloofsbelijdenis van Nicea: En in den Heiligen Geest, die Heere is en levend maakt, die van den Vader en den Zoon uitgaat, die te zamen met den Vader en den Zoon aangebeden en verheerlijkt wordt, die gesproken heeft door de Profeten.

Daarvan spreekt de Hebreenbriefschrijver: Hebreeën 1:1 ¶ God, voortijds veelmaal en op velerlei wijze, tot de vaderen gesproken hebbende door de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door den Zoon....Dewelke, alzo Hij is het Afschijnsel Zijner heerlijkheid, en het uitgedrukte Beeld Zijner zelfstandigheid, en alle dingen draagt door het woord Zijner kracht, nadat Hij de reinigmaking onzer zonden door Zichzelven te weeg gebracht heeft, is gezeten aan de rechter hand der Majesteit in de hoogste hemelen;

Het si niet zo dat ik alleen maar inzet op de beloften van God, maar ik signaleer een beweging in de kerken dat alleen het Woord en de belofte niet voldoende zijn. Daar moet nog iets bij komen en dat is Rooms. De Roomsen leggen dat dan in de genade van het sacrament, maar veel orthodoxe kerken leggen dat in de bekering en wedergeboorte. Dat is een kwalijke ontwikkeling, waarvan ze in de tijd van de reformatie minder last hadden dan in de tijd van na de Nadere reformatie.

Wat in onderstaand Schriftgedeelte staat, zou een wat mer bestudeerd moeten worden en dan toetsen aan hetgeen tegenwoordig in te vele kerken geleerd en gepredikt wordt:
Hebr. 3:7 Daarom, gelijk de Heilige Geest zegt: Heden, indien gij Zijn stem hoort,8 Zo verhardt uw harten niet, gelijk het geschied is in de verbittering, ten dage der verzoeking, in de woestijn;
9 Alwaar Mij uw vaders verzocht hebben; zij hebben Mij beproefd, en hebben Mijn werken gezien, veertig jaren lang.
10 Daarom was Ik vertoornd over dat geslacht, en sprak: Altijd dwalen zij met het hart, en zij hebben Mijn wegen niet gekend.
11 Zo heb Ik dan gezworen in Mijn toorn; Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!
12 Ziet toe, broeders, dat niet te eniger tijd in iemand van u zij een boos, ongelovig hart, om af te wijken van den levenden God;
13 Maar vermaant elkander te allen dage, zolang als het heden genaamd wordt, opdat niet iemand uit u verhard worde door de verleiding der zonde.
14 Want wij zijn Christus deelachtig geworden, zo wij anders het beginsel van dezen vasten grond tot het einde toe vast behouden;
15 Terwijl er gezegd wordt: Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet, gelijk in de verbittering geschied is.
16 Want sommigen, als zij die gehoord hadden, hebben Hem verbitterd, doch niet allen, die uit Egypte door Mozes uitgegaan zijn.
17 Over welke nu is Hij vertoornd geweest veertig jaren? Was het niet over degenen, die gezondigd hadden, welker lichamen gevallen zijn in de woestijn?
18 En welken heeft Hij gezworen, dat zij in Zijn rust niet zouden ingaan, anders dan dengenen, die ongehoorzaam geweest waren?
19 En wij zien, dat zij niet hebben kunnen ingaan vanwege hun ongeloof.1 ¶ Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn.
2 Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.
3 Want wij, die geloofd hebben, gaan in de rust, gelijk Hij gezegd heeft: Zo heb Ik dan gezworen in Mijn toorn: Indien zij zullen ingaan in Mijn rust! hoewel Zijn werken van de grondlegging der wereld af al volbracht waren.
4 Want Hij heeft ergens van den zevenden dag aldus gesproken: En God heeft op den zevenden dag van al Zijn werken gerust.
5 En in deze plaats wederom: Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!
6 Dewijl dan blijft, dat sommigen in dezelve rust ingaan, en degenen, dien het Evangelie eerst verkondigd was, niet ingegaan zijn vanwege de ongehoorzaamheid,
7 Zo bepaalt Hij wederom een zekeren dag, namelijk heden, door David zeggende, zo langen tijd daarna (gelijkerwijs gezegd is): Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet.
8 Want indien Jozua hen in de rust gebracht heeft, zo had Hij daarna niet gesproken van een anderen dag.
9 Er blijft dan een rust over voor het volk Gods.
10 Want die ingegaan is in zijn rust, heeft zelf ook van zijn werken gerust, gelijk God van de Zijne.
11 ¶ Laat ons dan ons benaarstigen, om in die rust in te gaan; opdat niet iemand in hetzelfde voorbeeld der ongelovigheid valle.
12 Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel, en des geestes, en der samenvoegselen, en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten.

[MBE]

Fatale scheiding tussen ‘belofte’ en ‘wedergeboorte’? Wedergeboorte is niet nodig, nee, we hebben genoeg aan de belofte?

afgewezen,

ik ga niet in op alles wat je schrijft. De laatste opmerking wel.
Als we genoeg hebben aan de belofte zijn we wedergeboren. de manier waarop jij het tegenover elkaar zet, is niet wat ik bedoel. Je verdraait mijn woorden op deze manier.
We hebben inderdaad genoeg aan de belofte. Dat had Abraham ook. De vader aller gelovigen.

Het geloof is een daad van de geboorte uit God:
Joh 1:10 Hij was in de wereld, en de wereld is door Hem gemaakt; en de wereld heeft Hem niet gekend.
11 Hij is gekomen tot het Zijne, en de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.
12 Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven;
13 Welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.