Artikel BJ Spruyt

[Billy]

WIE IS ER BANG NA DE MOORD OP VAN GOGH?

door Bart Jan Spruyt


De afslachting van Theo van Gogh, dinsdag 2 november j.l. precies een jaar geleden, heeft diep in de Nederlandse samenleving ingegrepen. De consternatie direct na 2 november 2004 was groot. De arrestatie van vriendjes van moordenaar Mohammed Bouyeri in het Haagse Laakkwartier leidde tot taferelen die in Nederland zo goed als ondenkbaar waren geweest. En de moord leidde tot een ongekende polarisatie in het debat: "hard-liners" kwamen tegenover de "softies" te staan, de voorstanders van harde maatregelen tegen alles wat naar moslim-extremisme riekt tegenover degenen die blijven geloven in debat en "de boel bij elkaar houden". Afshin Ellian tegen de multiculturele adjunct-hoofdredacteur van de NRC, Sjoerd de Jong; Paul Cliteur tegen Femke Halsema; arabist Hans Jansen tegen arabist Ruud Peters; Ayaan Hirsi Ali tegen Paul Scheffer: dat waren de kooigevechten die gisteravond in De Rode Hoed in Amsterdam door de redactie van het Trouw-katern Letter&Geest waren geënsceneerd.
Tsunami Toch heb ik sterk het gevoel dat we het ergste (voorlopig) al weer hebben gehad. De tsunami in Azië op tweede kerstdag heeft Nederland gered: we bleken ineens toch weer als één man honderd miljoen euro te kunnen opbrengen voor een grote groep mensen in nood. Wat gaf ons dat een goed gevoel na de weken van crisis die het land leek te gaan verscheuren! En de prachtige nazomer deed de rest. Wat hebben we genoten en ons vermaakt tijdens de weken van prachtig herfstweer! De cijfers van een enquête wezen dit weekeinde uit dat Nederlanders zich nu inderdaad veiliger voelen dan in de periode direct na de moord. Van Gogh had zelf niet zo moeten provoceren, vindt de helft van alle Nederlanders.

Nederlanders! Wat zijn we toch lief en vredelievend, verslaafd aan rust en comfort, en wat genieten we toch van onze vakantie van de geschiedenis. Hebben we het er zelf niet een beetje naar gemaakt, denken de meesten - met de discriminatie van allochtonen, die we ook al verhinderen een goede baan te vinden? Is het een wonder dat ze boos en rancuneus worden en om zich heen gaan slaan? Onze tolerantie wordt gevoed door een subtiele vorm van zelfhaat, die ons in het onderwijs al is bijgebracht en die door de media en andere instituties voortdurend wordt gevoed. Dat potentiële terroristen vrij rondlopen vinden we minder erg dan dat sommige politici dat al meer dan een jaar niet meer kunnen.
Verward Kort na de moord op Van Gogh, in januari van dit jaar, was ik een week in de Verenigde Staten. Daar is men wanhopig verward over de continentale naïveteit over de islam. Ik was te gast bij The Investigative Project (http://www.investigativeproject.org), waar directeur Steven Emerson over meer verontrustende informatie over de jihad in Nederland bleek te beschikken dan ik ooit in Nederlandse kranten had kunnen terugvinden. Emerson, een voormalig journalist van CNN en auteur van het boek American Jihad: The Terrorists Living Among Us, heeft zijn denktank opgericht nadat hij had ontdekt hoe groepen moslims constitutionele vrijheden misbruikten voor subversieve activiteiten.
Tijdens een lunch later die week met Daniel Pipes (http://www.danielpipes.org) ging de discussie ook al over dit onderwerp: hoe kun je de rechtsstaat beschermen tegen mensen die zich achter die rechtsstaat verschuilen om die orde uiteindelijk omver te werpen? Hoe kun je de moderne liberale democratie zo versterken dat je haar tegen de vijanden van binnenuit en van buitenaf kunt beschermen? Deze ontmoetingen hebben de toon van mijn eigen essay over De toekomst van de stad, dat in maart verscheen, duidelijk bepaald.

Toen de Edmund Burke Stichting samen met het American Enterprise Institute in mei een groep Amerikaanse politici, wetenschappers en journalisten naar Nederland haalde voor discussie met Nederlandse beleidsmakers, opinievormers en publicisten, was de teneur van de Amerikaanse inbreng steeds dezelfde. Jullie Nederlanders hebben een probleem met de islam maar dat probleem hebben jullie zelf gecreëerd. Jullie hebben met jullie verzorgingsstaat zelf een parallelle samenleving van achterstand en wrok geschapen, en jullie verkeren in volstrekte onwetendheid over jullie eigen identiteit, en zijn daarom niet in staat geweest jullie grenzen te benoemen en te verdedigen. Ik deel deze analyse volledig.
Veenbrand Wat we nu dus in Nederland zien gebeuren, is geen herstel van normale verhoudingen, al willen de zittende politici en de media ons dat graag doen geloven. We hebben ons duttend uitgestrekt over een bodem waaronder een veenbrand dreigend smeult. Ik sprak dit weekeinde een politieman die mij vertelde dat er alleen al in zijn wijk in Amsterdam nog twee Hofstadgroepen actief waren. Minister Remkes zei in een interview dat er in Nederland tientallen van dit soort netwerken bestaan. Na de zoveelste arrestatie van Samir A. gaven Remkes en Donner toe dat de Hofstad-groep in de afgelopen periode alleen maar is gegroeid.

Niemand die vervolgens het naatje van de kous wilde weten. En de autoriteiten geven Marokkaanse pubers een prachtig podium door ze zo af en toe eens te arresteren en dan weer vrij te laten, ze een uitgelezen kans te bieden om het land eventjes in rep en roer te brengen en in de rechtszaal de held-martelaar uit te hangen. Want preventieve arrestaties zijn in strijd met de rechtsstaat - alsof die rechtsstaat er primair is om daders te beschermen in plaats van de burgers die door deze gekken worden bedreigd.
Bedrog Ieder gevoel van urgentie wordt dus ontkend of ontkracht door verdoezelende opmerkingen. Nederlanders lijken weer op hun vredige gemak gesteld, maar ik durf de stelling aan dat dit schijn is, gevaarlijk bedrog zelfs, en dat er een radicalisering gaande is die door het wangedrag van jeugdige Marokkanen wordt opgeroepen.
Staat u mij toe u ter onderbouwing op een anekdote te vergasten.

In mijn favoriete antiquariaat in mijn woonplaats dronk ik onlangs koffie met de eigenaar en een andere vaste klant. Die vaste klant is een fatsoenlijke man: hij werkt in het reformatorisch onderwijs als leraar Nederlands en stemt op een christelijke partij. Hij heeft een goed leven. Rancune en radicaliteit zijn hem vreemd.
Deze goede man vertelde met tranen in zijn ogen dat zijn zoon een Lonsdale-trui had aangeschaft, bewust, en goed wetend welke boodschap hij daarmee uitdroeg. Die goede man had eindeloos op zijn zoon ingepraat om hem daarvan te weerhouden. Het antwoord van de zoon had bestaan in een reeks vragen. Pa, toen u jong was, kon u toen nog gewoon door de winkelstraat lopen zonder het gevaar dat u door Marokkanen werd tegengehouden die u dwongen uw sportschoenen uit te trekken en in te leveren? Kon u toen u jong was nog gewoon naar het zwembad zonder dat uw vriendinnen door Marokkaanse jongeren werden lastig gevallen? Kon u op koopavonden nog gewoon naar de binnenstad zonder dat u zich door intimidaties en provocaties van Marokkaanse jongeren bedreigd hoefde te voelen?

Op al die vragen, zei de goede man, had ik geen antwoord, ik heb geen verhaal meer. Zijn zoon was onlangs in een provinciestadje gaan studeren. Op de eerste avond ging hij samen met een vriend een patatje eten in een snackbar. Er kwam een groepje Marokkanen binnen die zijn bakje begon leeg te eten. Hij sloeg een van hen tegen de grond, waarna de eigenaar de politie belde. Die eigenaar durfde tegen de politie niet te vertellen wat er werkelijk gebeurd was. De Marokkanen liepen zo weer naar buiten. De zoon bracht een nacht in de politiecel door.

Zwakte
Het conflict met de islamitische (straat-)terreur confronteert ons dus in de eerste plaats met onze eigen culturele zwakte. Die zwakte is een voedingsbodem voor linkse intellectuelen als Geert Mak e tutti quanti, die alle opinievormers die deze feiten in het debat naar voren brengen, voor zaaiers van haat en angst hebben uitgemaakt. Mak heeft daarmee een nieuw genre geschapen. Er verschijnt het ene na het andere boek waarin wordt gesteld dat de rechtse reactie van de afgelopen jaren uitsluitend door wrok, rancune, nationalisme en racisme wordt gevoed: van Ralph Bodelier (Tegen de angst. Optimisme als opdracht voor de 21ste eeuw), tot NOS-journalist Rinke van den Brink (In de greep van de angst. de Europese sociaal-democratie en het rechtspopulisme) en de linkse ideoloog Dick Pels en zijn pleidooi voor een zwak en soft Nederland (Een zwak voor Nederland. Ideeën voor een nieuwe politiek).
Maar wie is er nu in de greep van de angst, een jaar na de barbaarse moord op Van Gogh? Zijn dat degenen die de feiten onder ogen willen zien en de vrijheden van de rechtsstaat tegen de vijanden van binnenuit en van buitenaf willen beschermen? Zijn dat de christenen die zoeken naar conservatieve bondgenoten om deze vrijheden te verdedigen en de grenzen van de normaliteit te bewaken? Of zijn dat de politici en opiniemakers die liever wegkijken en de feiten onder de mantel van een herstelde politieke correctheid willen wegmoffelen? En de christenen die liever reppen van samenwerkingsverbanden met moslims om zo in ieder geval het bijzonder onderwijs in stand te houden? Wie is er hier nu laf en wie is er hier nu bang?

BJ Spruyt gepubliceerd op 05-11-2005 op
www.openorthodoxie.nl

[Billy]

Als onderstaand bericht idd klopt zal Spruyt ws. weer een forse financiele input hebben voor de EBS.

Van harte gegund. !! en de zaak waard!

Vreemd dat het RD het een "doorstart" betiteld. Spruyt is niet gestopt of weggeweest. Is alleen vanaf 1 oktober jl. "onbezoldigd".


PS waar blijven de reacties op eerder geplaatst artikel in deze thread??


uit het RD van 14-11

Doorstart
Bart Jan Spruyt in Urk. Dat zal wel mensen trekken, dachten de SGP-jongeren uit de vissersplaats. Samen met oud-RD-journalist Piet van de Breevaart, momenteel docent journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede, en SGP-jeugdwerkadviseur Gert van Veldhuizen, debatteerde de directeur van de conservatieve Edmund Burke Stichting vrijdag over de macht van de media. Honderden stoelen zette de Urker jeugd klaar in de aula van de Pieter Zandt scholengemeenschap. De opkomst viel echter tegen. Uiteindelijk kwamen er zo’n vijftig mensen opdagen.

De bijeenkomst leverde wel een nieuwtje op. Waar Spruyt kortgeleden aangaf ander werk te moeten gaan zoeken omdat er voor de core business van de Burke Stichting onvoldoende fondsen zijn, heeft hij nu weer „goede hoop” dat hij na 1 januari door kan gaan als betaald directeur van de conservatieve denktank. Dat schrijven we dan ook maar op in deze rubriek, beseffend dat er een groot risico bestaat dat we er toch weer naast zitten. Want: „Alles wat ze over je schrijven, klopt nét niet”, aldus oud-redacteur Spruyt op de Pieter Zandt.

GV