Beste forummers,
In de Decaloog klinkt het gebod 'Gij zult niet doden', maar evenzeer de samenvatting die Christus gaf 'heb u naaste lief als u zelven'.
In de ethiek is het zo dat we een afweging maken van ons 'dagelijks' handelen. Het is niet zo dat iets 'ethisch verantwoord' is. Zo iemand vindt dan dat zijn / haar ethische beslissing past bij zijn interpretatie van zijn / haar waarde.
Praktijkvoorbeeld. We weten allemaal dat de ontwikkeling in de medische wereld razendsnel gaat. Overleed iemand vroeger in een bepaald stadium van een ziekte, door de wetenschap wordt dit tijdstip steeds verder verplaatst. We zien echter gelijktijdig dat het lijden van deze mens soms zeer groot kan zijn. Waar passeert men nu in jullie ogen een grens? Of is die grens er überhaupt niet?
Groeten,
[Aangepast op 12/3/04 door ndonselaar]
euthanasie 'zachte dood of moord'?
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
euthanasie 'zachte dood of moord'?
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Jelle
een heel moeilijk onderwerp. Zelf heb ik daar heel veel moeite mee.
Als ik terug denk aan het overlijden van mijn schoonvader dan denk ikwel eens had dit zo gemogen.? Op den duur werd hij beademd omdat hij dat zelf niet meer kon. Toen wij s'avonds aan zijn bed stonden was hij helemaal weg, hij had nog wel kleur op zijn gezicht en zijn borst ging nog wel op en neer, door de beademingsmachine, werd ons gezegd.
Toen we zo heel wat uren om hem heen hadden gezeten kwam men ons zeggen dat schoonvader overleden was maar dat alleen nog maar ademde door de machine, maar hij was hersendood. De kinderen hebben op het voorstel om het apparaat uit te zetten ingestemd.
Het is vreselijk om te zien hoe je op de monitor eerst nog een regelmatige hartslag ziet en als de stekker er uit gaat hoor je alleen nog maar een fluit toon en de opspringende lijn wordt een strakke recht lijn.
Toch heb ik er voor mezelf nog nooit vrede mee of hij nu is overleden omdat de stekker eruit ging of omdat hij al overleden was en men zo'n lichaam misschien ik weet niet hoelang goed kan houden door te beademen en het hart te laten pompen.
Zelf heb ik eens in het ziekenuis gelegen naast een man die op sterven lag. Hij had kanker en was vanaf zijn middel al helemaal verlamd. Voor pijnbestrijding werd een pompje ingebracht waarmee hij zelf morfine kon inspuiten. Ik hoor nog de neuroloog tegen hem zeggen ( hij kwam mededelen dat er geen redden meer aan was) Meneer Verburg we kunnen niets meer voor u doen, u kunt kiezen of we kunnen pijnbestrijden en het nog een poosje rekken of kunt ook kiezen om zachtjes in te slapen in overleg met uw familie.
Ik lag te rillen in mijn bed, dat iemand dat zomaar even klakkeloos komt vertellen en zo te merken zonder enige emotie, en meeleven met de patiënt.
De andere dag ging ik naar huis en een week later zag in de rouwadvertentie van die man in de krant staan. of hij geholpen is of dat het een natuurlijke dood geweest is weet ik niet, maar het blijft je toch bij.
Ik krijg vaak het gevoel dat de mens gelijk wil zijn met God. Men wil zelf regelen of er kinderen komen, want we krijgen ze niet maar we nemen ze en zo willen we ook zelf over onze dood beslissen, nee liever geen pijn en dan die paar weken meer of minder maakt ook niet meer uit.
Ik voor mezelf denkt dat we het brengen onder het mom van een zachte dood sterven maar dat het in veel gevallen moord is. Pijn bestrijden ja, maar wanneer stopt iets, wanneer is iemand overleden en stoppen we met pijnbestrijden of wat dan ook.
Als ik terug denk aan het overlijden van mijn schoonvader dan denk ikwel eens had dit zo gemogen.? Op den duur werd hij beademd omdat hij dat zelf niet meer kon. Toen wij s'avonds aan zijn bed stonden was hij helemaal weg, hij had nog wel kleur op zijn gezicht en zijn borst ging nog wel op en neer, door de beademingsmachine, werd ons gezegd.
Toen we zo heel wat uren om hem heen hadden gezeten kwam men ons zeggen dat schoonvader overleden was maar dat alleen nog maar ademde door de machine, maar hij was hersendood. De kinderen hebben op het voorstel om het apparaat uit te zetten ingestemd.
Het is vreselijk om te zien hoe je op de monitor eerst nog een regelmatige hartslag ziet en als de stekker er uit gaat hoor je alleen nog maar een fluit toon en de opspringende lijn wordt een strakke recht lijn.
Toch heb ik er voor mezelf nog nooit vrede mee of hij nu is overleden omdat de stekker eruit ging of omdat hij al overleden was en men zo'n lichaam misschien ik weet niet hoelang goed kan houden door te beademen en het hart te laten pompen.
Zelf heb ik eens in het ziekenuis gelegen naast een man die op sterven lag. Hij had kanker en was vanaf zijn middel al helemaal verlamd. Voor pijnbestrijding werd een pompje ingebracht waarmee hij zelf morfine kon inspuiten. Ik hoor nog de neuroloog tegen hem zeggen ( hij kwam mededelen dat er geen redden meer aan was) Meneer Verburg we kunnen niets meer voor u doen, u kunt kiezen of we kunnen pijnbestrijden en het nog een poosje rekken of kunt ook kiezen om zachtjes in te slapen in overleg met uw familie.
Ik lag te rillen in mijn bed, dat iemand dat zomaar even klakkeloos komt vertellen en zo te merken zonder enige emotie, en meeleven met de patiënt.
De andere dag ging ik naar huis en een week later zag in de rouwadvertentie van die man in de krant staan. of hij geholpen is of dat het een natuurlijke dood geweest is weet ik niet, maar het blijft je toch bij.
Ik krijg vaak het gevoel dat de mens gelijk wil zijn met God. Men wil zelf regelen of er kinderen komen, want we krijgen ze niet maar we nemen ze en zo willen we ook zelf over onze dood beslissen, nee liever geen pijn en dan die paar weken meer of minder maakt ook niet meer uit.
Ik voor mezelf denkt dat we het brengen onder het mom van een zachte dood sterven maar dat het in veel gevallen moord is. Pijn bestrijden ja, maar wanneer stopt iets, wanneer is iemand overleden en stoppen we met pijnbestrijden of wat dan ook.
-
limosa
Moeilijk onderwerp, wel belangrijk. Ik denk dat we weer moeten leren accepteren dat het voor iedereen eens tijd is om te sterven. Door de ver doorontwikkelde medische wetenschap wordt sterven zo af en toe gezien als het moment dat de techniek de wedstrijd verliest van de natuur. Maar zo mogen we niet denken.
Als ik aan het sterven van m'n vader denk. Kanker in zo ongeveer alle delen van het lichaam wat vreselijk veel pijn veroorzaakte. Uiteindelijk nog heel lang aan de morfinepomp gelegen. Op dat moment was dat apparaat het enige dat werkte. En ik moet zeggen dat het ziekenhuis toen ('t is ruim 13 jaar geleden) uiterst zorgvuldig met de dosering omging. Dat het levenseinde sneller komt door morfine zal misschien wel. Maar er zijn situaties waarin er geen alternatief is. We hebben toen gekozen voor optimale pijnbestrijding, bij zoveel lijden is er ook geen alternatief, er valt eigenlijk niks te kiezen. En het sterven hebben we zo afgewacht. Ik zie nu nog steeds niet hoe het anders had gekunt. En ik denk dat het de lijn is die de goede is. Als het behandelen een gepasseerd station is resten optimale verzorging en pijnbestrijding. Ook toen zijn we wel beschuldigd van euthanasie toegepast te hebben, sommige mensen schrikken van het woord morfine, maar ja, die weten meestal niet waar het over gaat.
De vraag was waar de grens ligt. Da's niet eenvoudig universeel te beantwoorden. Ik zou de lijn willen hanteren van goede behandeling waar dat nog kan, en goede verzorging waar geen behandeling meer mogelijk is. En dan hebben we menselijkerwijs gedaan wat we kunnen en moeten doen. Meer hoeft ook niet. Dus niet bij oude mensen die wat mankeren maar niet meer reanimeren (ff een heel algemeen voorbeeld waarop ongetwijfeld uitzonderingen zijn) maar ook niet trachten, met eerbied gezegd, op de stoel van God te gaan zitten omdat wij het "nog geen tijd" vinden.
[Aangepast op 12/3/04 door limosa]
Als ik aan het sterven van m'n vader denk. Kanker in zo ongeveer alle delen van het lichaam wat vreselijk veel pijn veroorzaakte. Uiteindelijk nog heel lang aan de morfinepomp gelegen. Op dat moment was dat apparaat het enige dat werkte. En ik moet zeggen dat het ziekenhuis toen ('t is ruim 13 jaar geleden) uiterst zorgvuldig met de dosering omging. Dat het levenseinde sneller komt door morfine zal misschien wel. Maar er zijn situaties waarin er geen alternatief is. We hebben toen gekozen voor optimale pijnbestrijding, bij zoveel lijden is er ook geen alternatief, er valt eigenlijk niks te kiezen. En het sterven hebben we zo afgewacht. Ik zie nu nog steeds niet hoe het anders had gekunt. En ik denk dat het de lijn is die de goede is. Als het behandelen een gepasseerd station is resten optimale verzorging en pijnbestrijding. Ook toen zijn we wel beschuldigd van euthanasie toegepast te hebben, sommige mensen schrikken van het woord morfine, maar ja, die weten meestal niet waar het over gaat.
De vraag was waar de grens ligt. Da's niet eenvoudig universeel te beantwoorden. Ik zou de lijn willen hanteren van goede behandeling waar dat nog kan, en goede verzorging waar geen behandeling meer mogelijk is. En dan hebben we menselijkerwijs gedaan wat we kunnen en moeten doen. Meer hoeft ook niet. Dus niet bij oude mensen die wat mankeren maar niet meer reanimeren (ff een heel algemeen voorbeeld waarop ongetwijfeld uitzonderingen zijn) maar ook niet trachten, met eerbied gezegd, op de stoel van God te gaan zitten omdat wij het "nog geen tijd" vinden.
[Aangepast op 12/3/04 door limosa]
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Hoewel ik begrip heb voor de discussie, bedoelde ik eigenlijk wat anders.
Kijk Gods Woord is ons enig richtsnoer, toch? Maar nu grijpt de mens door de wetenschap in. Enerzijds door het leven van een mens zo te verlengen dat er eigenlijk geen sprake meer is van een leven. Aan de andere kant wordt de wetenschap hiermee geconfronteerd en het antwoord hierop is 'euthanasie'.
Een gewetensvraag dus, is het ingrijpen van de wetenschap door het leven [te verlengen] ook niet een ingrijpen in de schepping?
Groeten,
Kijk Gods Woord is ons enig richtsnoer, toch? Maar nu grijpt de mens door de wetenschap in. Enerzijds door het leven van een mens zo te verlengen dat er eigenlijk geen sprake meer is van een leven. Aan de andere kant wordt de wetenschap hiermee geconfronteerd en het antwoord hierop is 'euthanasie'.
Een gewetensvraag dus, is het ingrijpen van de wetenschap door het leven [te verlengen] ook niet een ingrijpen in de schepping?
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
lo-ruchama
Misschien is het goed om de definitie van euthenasie goed helder te krijgen. Ik raad je de volgende lezing aan: http://www.nvve.nl/medisch/lezing_dam.doc Heb ik gebruikt voor school en het wa szeer verhelderend..
Er is een verschil, nl. er staat expliciet geschreven dat we niet mogen doden, waaruit we kunnen weten dat euthanasie tegen de wil van God is. Er staat nergens (as far as I know) geschreven dat we niet mogen ingrijpen in de schepping.Een gewetensvraag dus, is het ingrijpen van de wetenschap door het leven [te verlengen] ook niet een ingrijpen in de schepping?
Echter, de vraag die dan over blijft is: als er geschreven staat dat we onze naaste moeten liefhebben, hoe gaan we daarmee om in een praktijk. Ik denk niet dat we daarvoor een algemene regel voor kunnen vinden; elke situatie is anders.
Wat argumenten vóór levensverlenging:
1) God heeft ons medische kennis gegeven om te gebruiken voor het welzijn van onze naaste
2) Het verlengt de genadetijd
Echter, indien we houden dat ingrijpen in de schepping niet mag, wat misschien best bijbels te onderbouwen is (Niek?), roept dat veel meer problemen op. Want dan mogen we ook geen kunstmatige bevruchting doen, dan mogen we ook niet aan geboortebeperking doen (ook niet op een 'natuurlijke manier'). Dan is het slikken van medicijnen die helend, maar wel levensverkortend werken zonde, en ook het gebruik van medicijnen waarbij het niet goed is om kinderen te krijgen (bv. veel anti-depressia's bevatten stoffen die slecht zouden zijn voor een baby, daarom adviseren ze het gebruik van de pil erbij).
-
limosa
Uhhh, nog breder, wanneer is handelen van de mens géén ingrijpen in de schepping?Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Een gewetensvraag dus, is het ingrijpen van de wetenschap door het leven [te verlengen] ook niet een ingrijpen in de schepping?
Met betrekking tot het onderwerp zou ik zeggen: we moeten behandelen en verzorgen. Da's onze plicht, we hebben daarin de barmhartige samaritaan na te volgen. Als het resultaat van behandeling en verzorging een langer leven is zie ik dat als een zegen op de inspanningen. Behandeling zou zo gezien moeten plaatsvinden zolang een aandoening behandelbaar is, daarna treed de fase van verzorging sec in. Dan raak je wel aan de grenzen van de medische wetenschap en da's per definitie een grijs gebied. Je vraag is dus volgens mij niet even rechtstreeks simpel te beantwoorden. Medische behandelingen bijvoorbeeld die rechtstreeks ingrijpen in het DNA staan wat mij betreft onder de verdenking van te ver te gaan. Als ze aantoonbaar genezend werken (en dus levensverlengend) is er een medisch-etisch probleem, mogen we die methode wel of niet toepassen?
Ik heb vooropgestel ook geen antwoord, Niek. Maar wel mijn praktische vragen.
Onze thuissituatie is nu zodanig dat mijn vader nog steeds leeft, er voor het oog ook gezond uit ziet, maar in feite geestelijk afwezig. Hij heeft een hersentumor, niet te opereren. Deze tumor zit er al jaren, en groeit zeer langszaam, maar dat maakt de zaak des te sluipender. De tumor zit de vochtafvoer in de weg. Daarvoor zijn drainen geplaatst. Overdruk die in het hoofd ontstond is hierdoor verholpen. Er zijn dus mogelijkheden om ernstige symptomen tegen te gaan en een snelle levenseinde te voorkomen. Echter, het karakter van mijn vader is sterk verandert. Al de aandacht van mijn moeder wordt daardoor in beslag genomen, met alle gevolgen van die voor de rest van de gezinssituatie. Eenvoudigweg, de oplossing die de wetenschap nu heeft geboden, heeft zulke grote nadelige gevolgen, dat de vragen over vroegtijdige levensbeeindiging alleen maar des te klemmender worden, in die zin: wat als mijn vader in een vroegtijdig stadium van zijn ziekte zou zijn overleden?
Wat is nu het wrange, ik denk dit: Namelijk dat we moeten toegeven dat ons handelen, en ons ingrijpen in de schepping met zonde bevlekt is. Aan de situatie hier boven geschetst is niet te ontgaan. Bovendien komt de klap des te harder aan, want de wereld denkt in termen van vooruitschrijding: als je naar de dokter gaat, denk je ook in die termen. Help de ene remedie niet, dan zal er vast een andere zijn. Maar dat alles zal je geen excuses geven, te erkennen, dat door de zonde de dood in de wereld is gekomen, en dat het voor geen enkel mens is uit te sluiten. Dat is het grondpatroon van waaruit we moeten leven, en waaruit ik niet anders meer kan denken.
Dus nog de toevoeging, het handelen van de wetenschap is altijd ook ingrijpen in de schepping. En de pijn zit hierin, dat het allemaal onvolmaakt is.
Postscriptum: dit is niet zozeer een aanvulling op de discussie, alswel dat ik even wat 'stoom moet afblazen'.
Onze thuissituatie is nu zodanig dat mijn vader nog steeds leeft, er voor het oog ook gezond uit ziet, maar in feite geestelijk afwezig. Hij heeft een hersentumor, niet te opereren. Deze tumor zit er al jaren, en groeit zeer langszaam, maar dat maakt de zaak des te sluipender. De tumor zit de vochtafvoer in de weg. Daarvoor zijn drainen geplaatst. Overdruk die in het hoofd ontstond is hierdoor verholpen. Er zijn dus mogelijkheden om ernstige symptomen tegen te gaan en een snelle levenseinde te voorkomen. Echter, het karakter van mijn vader is sterk verandert. Al de aandacht van mijn moeder wordt daardoor in beslag genomen, met alle gevolgen van die voor de rest van de gezinssituatie. Eenvoudigweg, de oplossing die de wetenschap nu heeft geboden, heeft zulke grote nadelige gevolgen, dat de vragen over vroegtijdige levensbeeindiging alleen maar des te klemmender worden, in die zin: wat als mijn vader in een vroegtijdig stadium van zijn ziekte zou zijn overleden?
Wat is nu het wrange, ik denk dit: Namelijk dat we moeten toegeven dat ons handelen, en ons ingrijpen in de schepping met zonde bevlekt is. Aan de situatie hier boven geschetst is niet te ontgaan. Bovendien komt de klap des te harder aan, want de wereld denkt in termen van vooruitschrijding: als je naar de dokter gaat, denk je ook in die termen. Help de ene remedie niet, dan zal er vast een andere zijn. Maar dat alles zal je geen excuses geven, te erkennen, dat door de zonde de dood in de wereld is gekomen, en dat het voor geen enkel mens is uit te sluiten. Dat is het grondpatroon van waaruit we moeten leven, en waaruit ik niet anders meer kan denken.
Dus nog de toevoeging, het handelen van de wetenschap is altijd ook ingrijpen in de schepping. En de pijn zit hierin, dat het allemaal onvolmaakt is.
Postscriptum: dit is niet zozeer een aanvulling op de discussie, alswel dat ik even wat 'stoom moet afblazen'.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste vrienden,
Ik zie dat deze discussie best ingrijpend is. Het is namelijk erg ingrijpend als men in een thuissituatie verkeert zoals bv. Herman en zoals Limosa beschreef. Enkele jaren geleden heb ik zoiets gezien bij mijn oma, waar ik zeer aan verbonden was. Op dit moment heeft mijn schoonmoeder ALS wat ook een zeer ingrijpende ziekte is.
Toch heb ik mijn opmerking verkeerd geformuleerd. Ik schreef 'ingrijpen in de schepping'. Op zich is dat misschien juist geformuleerd, maar ik bedoelde eigenlijk dat, als euthanasie een [menselijk] ingrijpen is in de tijd die God ons geschonken heeft, is dan aan de andere kant eveneens niet te constateren dat [menselijk] ingrijpen zorgt voor levensverlenging.
Nadrukkelijk schrijf ik [menselijk] ingrijpen omdat alles in Gods raad ten volle besloten is.
Groeten,
Ik zie dat deze discussie best ingrijpend is. Het is namelijk erg ingrijpend als men in een thuissituatie verkeert zoals bv. Herman en zoals Limosa beschreef. Enkele jaren geleden heb ik zoiets gezien bij mijn oma, waar ik zeer aan verbonden was. Op dit moment heeft mijn schoonmoeder ALS wat ook een zeer ingrijpende ziekte is.
Toch heb ik mijn opmerking verkeerd geformuleerd. Ik schreef 'ingrijpen in de schepping'. Op zich is dat misschien juist geformuleerd, maar ik bedoelde eigenlijk dat, als euthanasie een [menselijk] ingrijpen is in de tijd die God ons geschonken heeft, is dan aan de andere kant eveneens niet te constateren dat [menselijk] ingrijpen zorgt voor levensverlenging.
Nadrukkelijk schrijf ik [menselijk] ingrijpen omdat alles in Gods raad ten volle besloten is.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
limosa
Ik doe nog een poging . . .Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Beste vrienden,
Ik zie dat deze discussie best ingrijpend is. Het is namelijk erg ingrijpend als men in een thuissituatie verkeert zoals bv. Herman en zoals Limosa beschreef. Enkele jaren geleden heb ik zoiets gezien bij mijn oma, waar ik zeer aan verbonden was. Op dit moment heeft mijn schoonmoeder ALS wat ook een zeer ingrijpende ziekte is.
Toch heb ik mijn opmerking verkeerd geformuleerd. Ik schreef 'ingrijpen in de schepping'. Op zich is dat misschien juist geformuleerd, maar ik bedoelde eigenlijk dat, als euthanasie een [menselijk] ingrijpen is in de tijd die God ons geschonken heeft, is dan aan de andere kant eveneens niet te constateren dat [menselijk] ingrijpen zorgt voor levensverlenging.
Nadrukkelijk schrijf ik [menselijk] ingrijpen omdat alles in Gods raad ten volle besloten is.
Groeten,
Leven en dood zijn geen aan elkaar gelijkwaardige toestanden vanuit de perceptie van de levende mens (de fysiek levende dan in deze vergelijking). De mens die leeft heeft van nature de drang om te blijven leven, dat is een mechanisme dat je bij alle levende wezens ziet trouwens. En die drang lijkt me ook aan te sluiten op de scheppingsorde. We zijn geschapen om te leven, niet om te sterven. Het sterven is later gekomen, als straf op de zonde. Onze tijd is van God bepaald, we moeten er van uit gaan dat ons levenseinde daar is als we een natuurlijke dood sterven want ingrijpen wordt nergens in de Bijbel genoemd als mogelijkheid het leven te be-eindigen.
Euthanasie gaat tegen deze orde in, enerzijds door het leven te be-eindigen tegen de natuurlijke drang het leven te behouden in, anderzijds door de tijd die van God bepaald is niet af te wachten maar het sterven zelf in te leiden. Daarentegen doen behandeling (zolang het kan) en verzorging (tot aan het levenseinde) enerzijds recht aan de scheppingsorde het leven te willen behouden en anderzijds geven ze ruimte aan het werkelijkheid worden van de eeuwige raad des Heeren door een natuurlijke dood te laten intreden.
Verzorging op zich kan levensverlengend zijn vergeleken met verwaarlozing. Maar da's een oneigenlijke vergelijking. We zijn het verplicht aan de scheppingsorde en uit respect voor de waardigheid van het leven zolang het kan te zorgen. Verzorging zo lang het kan is de norm en van een afweging of we teveel zorgen kan geen sprake zijn. We kunnen misschien wel teveel behandelen. Er zijn gevallen bekend van patienten die lang in "leven" zijn gehouden door de machines maar te laten draaien. Dat kan niet de bedoeling zijn. Als er geen perspectief op genezing is moet de behandeling gestaakt worden en blijft verzorging over. Die verzorging doet het lijden verlichten zoveel het kan. En op Gods tijd zal de dood dan intreden.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Limosa,
Inderdaad, leven en dood kunnen we niet vergelijken. Zo is voor de jood het leven ook het allerbelangrijkste en is voor diezelfde jood 'vaccinatie' vanuit dit beginsel niet alleen geoorloofd, maar zelfs verplicht.
Ik ga dan ook helemaal met je mee en heb dit absoluut niet geschreven om euthanasie te legitimeren maar je hebt soms een gesprek met iemand die vanuit een andere grondhouding begint en dan wegen bepaalde geboden blijkbaar even zwaar.
Bedankt,
Niek
Inderdaad, leven en dood kunnen we niet vergelijken. Zo is voor de jood het leven ook het allerbelangrijkste en is voor diezelfde jood 'vaccinatie' vanuit dit beginsel niet alleen geoorloofd, maar zelfs verplicht.
Ik ga dan ook helemaal met je mee en heb dit absoluut niet geschreven om euthanasie te legitimeren maar je hebt soms een gesprek met iemand die vanuit een andere grondhouding begint en dan wegen bepaalde geboden blijkbaar even zwaar.
Bedankt,
Niek
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
limosa
Niek,Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Ik ga dan ook helemaal met je mee en heb dit absoluut niet geschreven om euthanasie te legitimeren maar je hebt soms een gesprek met iemand die vanuit een andere grondhouding begint en dan wegen bepaalde geboden blijkbaar even zwaar.
Ik vermoedde al dat je euthanasie niet zou willen legitimeren ;-) . Inderdaad heb je in een gesprek met iemand die vanuit een andere grondhouding redeneerd andere argumenten nodig. Ik voelde al zoiets aankomen. Daarom noemde ik ook de wil te overleven (herkenbaar voor iedereen, christen of atheist of wat dan ook) als component in mijn verhaal waar euthanasie tegenin gaat.
groet,
Stephan
[Aangepast op 16/3/04 door limosa]