Mijn buren maken lawaai en mijn vrienden zitten ver weg.
Ik ken mijn buren niet persoonlijk. Naast ons woont zowel links als rechts een dame van begin vijftig, waarschijnlijk zijn het docentes, want in de schoolvakantieperiode zijn ze thuis, al hoor of zie ik ze zelden. Het moet zijn dat ik mijn ramen zeem, of in het deurportaal zit, wil ik ze tegenkomen.
Boven mij wonen studenten die af en toe een feestje bouwen, maar ze houden het doorgaans netjes.
Onder mij.... ach wat moet ik daar van zeggen, ik heb mijn frustraties al over het forum gestrooid, mijn onderburen houden van muziek. Graag een mix van house met kerkorgel, want ze verlogenen hun afkomst niet. Ze zijn ook dol op het koningshuis, zoals het calvinisten betaamt

, maar om nu bijna dagelijks "WÃllllhèèèllllmúúús..." van je balkon af te blèren?
De meeste flatbewoners zijn christelijke studenten van vrijgemaakte huize. Af en toe woont er een "wat ouder iemand" tussen. Zo loop ik af en toe een felgeblondeerd omaatje dat me altijd "Haai" groet, tegen het lijf bij de lift.
De overburen hebben kleine kinderen die 'smorgens joelend op hun fietsjes racen, blaffende honden die allemaal aanslaan wanneer het autoalarm van een van de overburen standaard om 23.05 uur afgaat en ze houden ook van muziek, met name tijdens het poetsen van de auto, of het verven van de gevel. Grote snorren, dikke buiken, getatoeëerde armen. Dat zijn -sterk generaliserend- de overburen. Ik houd al mijn buren graag te vriend, anders zal de muziek nog harder gaan, vrees ik...
Om bij mijn vrienden te komen moet ik erg ver fietsen, bussen, treinen of vliegen, maar ik heb toch liever deze ver van mij wonende naaste dan mijn herrieschoppende buurtjes (zo midden in de nacht).
Bienveillance