Klein zeurig opmerkinegtje van mij:
Whitefield en de Erskines vielen niet uit over een leerverschil. De Erskines wilden niets meer met hem te maken hebben toen bleek dat hij zich niet de wet liet voor schrijven. Whitefield weigerde namelijk alleen voor de 'uitgetredenen' te preken. Zij stelden dat zij Gods Volk waren. Zijn antwoor was: dan kan ik maar beter ergens anders gaan, en preken tot de genen die buiten Christus zijn... Dat werd hem niet in dank afgenomen, en de breuk was daar...!
En Voorbijganger, loop je, door zulke strakke dogma's niet de kans het zelfde met God te doen? God te vertellen dat Hij alleen binnen bepaalde kerkverbanden, en dan natuurlijk alleen bepaalde predikanten, kan werken en zaligen?
En bovendien,
probeer je nu niet het onmogelijke met elkaar te verzoeen, namelijk de verantwoording van de mens, en Gods souvereiniteit? Ik geloof dat de DL daar heel erg duidelijk in zijn...
Het zijn twee wegen die nooit bij elkaar zullen komen. Als je dat toch probeerd kom je bij uitersten terecht!
Dogmatiek en absolute waarheid
Een van de meest gemaakte fouten die bij ons voorkomen is het postmoderne gegeven, dat we niet meer willen spreken van absolute waarheid. In dit geval verwoordt door england als 'strak dogma'. Ik kan daar niet mee leven. Vbg heeft al een aantal citaten en opmerkingen geplaats hierover. Waar ik het ook van harte mee eens ben.En Voorbijganger, loop je, door zulke strakke dogma's niet de kans het zelfde met God te doen? God te vertellen dat Hij alleen binnen bepaalde kerkverbanden, en dan natuurlijk alleen bepaalde predikanten, kan werken en zaligen?
We moeten ons blijvend de vraag stellen en ook gespitst zijn op alles wat zich als goed voordoet, ook werkelijk goed is. En een van de belangrijkste grondprincipes is dat je dan zelf een vaste overtuiging hebt. Anders waai je direct mee met de wind die er waait.
In een discussie betekend dat ondermeer dat je een ander zijn standpunt niet bijvoorbaat legitimeert, maar in respect kritisch mag en moet beschouwen. Als er verschillen opduiken, zullen die eerst tot op de grond moeten uitgepraat worden, met behoud van eigen opvattingen. En dan pas kan geconcludeerd worden, of je zoiets kunt legitimeren.
Een ander onderscheid dat we moeten maken, is tussen de vrijmacht van de Geest en tussen de opvatting dat 'alles maar zou moeten kunnen'. Wat betreft dit laatste; 'niet alzo, mijne vrienden', zou ik willen exclameren. Wat betreft het eerste. De Geest bekeerd de mensen op vele verschillende wijzen, maar niet buiten het Woord om. Dus al helemaal niet tegen het Woord in! Als we dus in een discussie het tweede constateren, kan en mag en moet er ook iets tegenin gezegt kunnen worden.
Ons menselijk moraal is maatschappijke en sociaal gezien de laatste decennia zo verloedert, dat we zonder blikken of blozen grenzen overschrijden, en zelfs grenzeloos lijken te worden. Maar, dit betekent niet dat God geen grenzen heeft gesteld, of kent! En die grenzen zijn nauwer dan wij mensen graag willen dat ze zijn. Ook op het gebied van wat wij denken dat rechtschapen handelen met de medemens is.
Dat heeft 2 redenen:Een van de meest gemaakte fouten die bij ons voorkomen is het postmoderne gegeven, dat we niet meer willen spreken van absolute waarheid
1) Alleen als wij God zouden zijn, zouden wij kunnen spreken over absolute waarheid. Als mens kunnen wij alleen spreken over de waarheid voor zover die aan ons geopenbaard is. Dus nooit absoluut, volledig
2) Meestal is een 'absolute waarheid' niets anders dan een ware stelling in het extreme getrokken. En extremisme leidt tot verval en verstarring van de liefde
Niet dat ik het niet met je eens bent, maar ik proef in je reactie een 'ik denk dat mijn mening de juiste is, en ik snap niet dat andere hetzelfde leren, alleen dan gematigder/minder extreem'.
Daarbij is God vrij om te werken waar hij wil, ook in een gemeente die die dogma's ontkend. It's better to have a right heart and the wrong creed, than the right creed but a wrong heart...
Memento,
de terugverwijzing naar God is wel correct, maar geeft een vertekend beeld. In het licht van dat God de absolute waarheid heeft, of is, komen wij ertoe te zeggen dat we slechts ten dele kennen. Je schetst hier een ruimer front dan ik op het oog heb. Namelijk datgene wat betreft de 'absolute geopenbaarde waarheid'. Wat een volledigheid inzichzelf heeft. Ik vermoed dat dus de stelling dat we niet kunnen of mogen spreken van waarheden een onzekerheid oproept, die in al zijn facetten strijdig is met de geopenbaarde waarheid. Want het gelovig vertrouwen ziet God als een absolute waarheid en is niets anders dan zeker.
Je smaakzin is echter niet geheel de juiste, Memento, maar wat wil je ook, als je je waagt aan een persoon als de mijne.
Ik stel namelijk mijzelf onder kritiek, in hoeverre ik een ruimhartigheid bezit, die niet geheel te legitimeren is. Ik kan namelijk alles en een ieder heel hartelijk tegemoet komen, ja en amen knikken met alles wat anderen zeggen, ze aardig vinden ook. Toegeven dat ze juiste dingen zeggen, maar ondertussen zijn er hier en daar wel grenzen overschreden door die ander. Daarom stel ik mijzelf onder kritiek. Handel ik dan wel oprecht met die ander? Ik snap dus zeker hoe een ander kan denken, en reflecteer niet bij voorbaat een anders mening op mijn -mogelijk geveinsde- juiste mening.
Wat je hier doet, Memento, is het rechtvaardig handelen uitsluiten en slechts de oppervlakkigheid onder het mom van een verabsoluteerde extremistisch geformuleerde liefdesverklaring prevaleren. Iets makkelijker gezegt: deze levenswijsheid is vet eenzijdig.
Ik zie je mogelijke verweer tegemoet.
Hartelijke groet.
de terugverwijzing naar God is wel correct, maar geeft een vertekend beeld. In het licht van dat God de absolute waarheid heeft, of is, komen wij ertoe te zeggen dat we slechts ten dele kennen. Je schetst hier een ruimer front dan ik op het oog heb. Namelijk datgene wat betreft de 'absolute geopenbaarde waarheid'. Wat een volledigheid inzichzelf heeft. Ik vermoed dat dus de stelling dat we niet kunnen of mogen spreken van waarheden een onzekerheid oproept, die in al zijn facetten strijdig is met de geopenbaarde waarheid. Want het gelovig vertrouwen ziet God als een absolute waarheid en is niets anders dan zeker.
Je smaakzin is echter niet geheel de juiste, Memento, maar wat wil je ook, als je je waagt aan een persoon als de mijne.
Ik stel namelijk mijzelf onder kritiek, in hoeverre ik een ruimhartigheid bezit, die niet geheel te legitimeren is. Ik kan namelijk alles en een ieder heel hartelijk tegemoet komen, ja en amen knikken met alles wat anderen zeggen, ze aardig vinden ook. Toegeven dat ze juiste dingen zeggen, maar ondertussen zijn er hier en daar wel grenzen overschreden door die ander. Daarom stel ik mijzelf onder kritiek. Handel ik dan wel oprecht met die ander? Ik snap dus zeker hoe een ander kan denken, en reflecteer niet bij voorbaat een anders mening op mijn -mogelijk geveinsde- juiste mening.
En, laat ik het maar niet hebben over de extreme van absoluut onjuiste waarheden...Daarbij is God vrij om te werken waar hij wil, ook in een gemeente die die dogma's ontkend. It's better to have a right heart and the wrong creed, than the right creed but a wrong heart...
Wat je hier doet, Memento, is het rechtvaardig handelen uitsluiten en slechts de oppervlakkigheid onder het mom van een verabsoluteerde extremistisch geformuleerde liefdesverklaring prevaleren. Iets makkelijker gezegt: deze levenswijsheid is vet eenzijdig.
Ik zie je mogelijke verweer tegemoet.
Hartelijke groet.
Herman,
Blijkbaar was ons idee bij de term 'absolute waarheid' ietwat verschillend, vandaar enige onnodige spraakverwarring.
Waar ik problemen mee heb, is als ik met mijn dogma's mensen ga uitsluiten van het koninkrijk der hemelen. En dan bedoel ik niet dat we geen dogma's mogen hebben (verre van dat), maar wel dat we in discussies met andere mensen niet moeten denken in termen van 'waarheid', maar in termen als 'mogelijke uitleg van Schriftplaatsen'. Ik wil daarmee niet oproepen tot een twijfel aan eigen dogma's, maar tégen een al te grote oordeelvaardigheid tegen alles wat maar een klein beetje afwijkt van de dogma's die jezelf houd.
PS> Dat laatste is niet persoonlijk aan Hermans' adres gericht, meer in zn algemeen.
Blijkbaar was ons idee bij de term 'absolute waarheid' ietwat verschillend, vandaar enige onnodige spraakverwarring.
Ik zie niets extreems in de stelling dat God in alle kerken kán werken, ongeacht hun creed? En die stelling dat het beter is om mensen te hebben met een goed (lees: wederom geboren) hart, met een fout credo, dan omgedraaid, mja, dat is persoonlijke voorkeur. Maar ik kan je verzekeren dat als je beide groepen wel eens hebt gesproken, nl. dode kerkmensen, en bekeerde mensen waar je het leerstellig gezien helemaal niet mee eens bent, dat je dan ook wat meer sympatie zult krijgen voor betreffende stelling...Wat je hier doet, Memento, is het rechtvaardig handelen uitsluiten en slechts de oppervlakkigheid onder het mom van een verabsoluteerde extremistisch geformuleerde liefdesverklaring prevaleren. Iets makkelijker gezegt: deze levenswijsheid is vet eenzijdig.
Waar ik problemen mee heb, is als ik met mijn dogma's mensen ga uitsluiten van het koninkrijk der hemelen. En dan bedoel ik niet dat we geen dogma's mogen hebben (verre van dat), maar wel dat we in discussies met andere mensen niet moeten denken in termen van 'waarheid', maar in termen als 'mogelijke uitleg van Schriftplaatsen'. Ik wil daarmee niet oproepen tot een twijfel aan eigen dogma's, maar tégen een al te grote oordeelvaardigheid tegen alles wat maar een klein beetje afwijkt van de dogma's die jezelf houd.
PS> Dat laatste is niet persoonlijk aan Hermans' adres gericht, meer in zn algemeen.
Met die koppeling heb ik ook moeite. Als liefhebber van dogmatiek een probleem waar ik vaker dan eens tegenaan gelopen ben.Waar ik problemen mee heb is de directe koppeling mens en dogma.
Met je stelling ben ik het eens, als we maar niet vergeten dat het uiteindelijk de Schrift is die eerst de leeropvattingen bepalen, alvorens de leeropvattingen de uitleg van de Schrift bepalen (oftwel: wat bijbels of onbijbels is)De leeropvattingen maken uit wat bijbels en niet bijbels is. Dat moet helder en eenduidig vaststaan. Het is een persoonlijke verantwoordelijkheid welke opvatting ik navolg. Daarmee sluit niet de steller van dogma’s iemand uit. Dat is altijd de persoon zelf die zich uitspreekt voor of tegen een dogma.
Daarbij heb ik bezwaren tegen de praktische kant. Als ik een Lutherse broeder tegenkomt (en dus een praktisch arminiaan, zie Ausburger confession), is hij dan een broeder of een heretic? Ik ben het met je eens dat ik dogma's hou die hem tot heretic verklaren, dat ik hem in een discussie met mijn dogma's om de oren mag slaan, maar mag ik dat ook als ik naast hem in de kerk zit (als ik op vakantie een Lutherse dienst bijwoont)? En om een stap verder te gaan: mag ik in een discussie met zo'n broeder hem direct of indirect verklaren tot heretic? Is dat in overstemming met de simpele bijbelse waarheid van onderlinge liefde tussen de broeders?
Een ander voorbeeld. De reactie van ds de Wit op vdZwaag. Was die toon gepast? Is het terecht dat men indirect aan de zaligheid van betreffend persoon twijfeld?
Mijn stelling is dus: discussies voeren over dogmatische onderwerpen is OK. Maar doe dat vanuit 2 oogpunten:
1) Openheid. Geef de stelling van de ander een serieus onderzoek, en controleer deze met de Schriftplaatsen die je opponent opgeeft. Niet direct afwijzen omdat zijn schriftuitleg anders is dan de jouwe (dat is nogal hoogmoedig, niet)?
2) Behou de onderlinge Christelijke liefde. En dan bedoel ik liefde, geen 'lief zijn tegen elkaar'. En de liefde vermaant ook. Maar vermanen is wat anders dan bv de reactie van de Wit
Ik wil wel even heel goed duidelijk hebben dat ik geen slap dogmatisch systeem wil hebben. Juist niet, zorg dat je dogma's goed gedefinieerd zijn, en geef ze niet zomaar op! Maar zorg dat je dogma's geen belemmering worden om je broeder niet meer als broeder te zien.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste forummers,
Jammer dat een discussie zo moet eindigen of tenminste zo verloopt.
Zoals sommigen misschien weten had de Roomse Kerk in de dertiende eeuw in Thomas van Aquino een groot theoloog van de Dominicaner Orde.
Deze Thomas sprak over de 'boven' en 'ondergenade' of bovennatuur en ondernatuur. Hij ontleende dit aan de filosifie van Aristoteles. Tegenwoordig noemt deze leer 'thomisme'.
Een kleine samenvatting uit de kerkgeschiedenis van Otto de Jong:
Thomas van Aquino (1225-1274) hield denken en geloven uiteen. De rede kan een natuurlijke kennis van God geven, de genade geeft het bovennatuurlijke leven. De bijbelse waarheden zijn hoewel soms onberedeneerbaar, niet onredelijk.
In zijn beschouwingen legt Thomas de nadruk op denkbeslissingen. Anders-gelovenden zijn anders-denkenden. Hoewel er goede dingen bij Thomas zijn, toch kritiek van reformatorische theologen op zijn visie op de zonde en genade.
Waar zit nu het gevaar bij Thomas? Als we zeggen dat bekering 100% mensenwerk is en 100% Godswerk dan balanceren we op het randje. Ten eerste is het 'wiskundig' onmogelijk en is het een weergave die al gauw misverstand oproept. Dit 'thomisme' heeft al voor veel problemen gezorgd. Ik proef bij Voorbijganger een grote angst voor dit thomisme. Waar wordt nu de 'wil' omgebogen zoals de DL belijden?
(En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
In de wedergeboorte, maar het luistert zeer nauw, want het is God die beide werkt het willen het werken. Toch wordt de wil omgebogen, want Ds. Koelman schrijft in zijn natuur en gronden van het geloof het volgende: 'als ik nu een mens ontmoet waarin het donker is, dan vraag ik hem / haar: zijt gij gewillig om alleen door Hem gezaligd te worden? Als dan het antwoord ja is, dan is daarin duidelijk dat de wil is omgebogen. Als iemand echter zegt, dat hij onwillig is, dan moeten we vrezen dat hij / of zij geen genade bezit'.
Misschien is het iets te lang, maar ik hoop dat we weer over dit onderwerp met elkaar kunnen nadenken.
Groeten,
Jammer dat een discussie zo moet eindigen of tenminste zo verloopt.
Zoals sommigen misschien weten had de Roomse Kerk in de dertiende eeuw in Thomas van Aquino een groot theoloog van de Dominicaner Orde.
Deze Thomas sprak over de 'boven' en 'ondergenade' of bovennatuur en ondernatuur. Hij ontleende dit aan de filosifie van Aristoteles. Tegenwoordig noemt deze leer 'thomisme'.
Een kleine samenvatting uit de kerkgeschiedenis van Otto de Jong:
Thomas van Aquino (1225-1274) hield denken en geloven uiteen. De rede kan een natuurlijke kennis van God geven, de genade geeft het bovennatuurlijke leven. De bijbelse waarheden zijn hoewel soms onberedeneerbaar, niet onredelijk.
In zijn beschouwingen legt Thomas de nadruk op denkbeslissingen. Anders-gelovenden zijn anders-denkenden. Hoewel er goede dingen bij Thomas zijn, toch kritiek van reformatorische theologen op zijn visie op de zonde en genade.
Waar zit nu het gevaar bij Thomas? Als we zeggen dat bekering 100% mensenwerk is en 100% Godswerk dan balanceren we op het randje. Ten eerste is het 'wiskundig' onmogelijk en is het een weergave die al gauw misverstand oproept. Dit 'thomisme' heeft al voor veel problemen gezorgd. Ik proef bij Voorbijganger een grote angst voor dit thomisme. Waar wordt nu de 'wil' omgebogen zoals de DL belijden?
(En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
In de wedergeboorte, maar het luistert zeer nauw, want het is God die beide werkt het willen het werken. Toch wordt de wil omgebogen, want Ds. Koelman schrijft in zijn natuur en gronden van het geloof het volgende: 'als ik nu een mens ontmoet waarin het donker is, dan vraag ik hem / haar: zijt gij gewillig om alleen door Hem gezaligd te worden? Als dan het antwoord ja is, dan is daarin duidelijk dat de wil is omgebogen. Als iemand echter zegt, dat hij onwillig is, dan moeten we vrezen dat hij / of zij geen genade bezit'.
Misschien is het iets te lang, maar ik hoop dat we weer over dit onderwerp met elkaar kunnen nadenken.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
england
Dank je , Niek, dat was erg duidelijk, en precies wat nodig was, denk ik...
Inderdaad, zoals Marcel al meer dan verscheidene keren heeft aangewezen is het genade alleen dat ons zalig maakt. Maar zoals Niek duidelijk laat zien is het de mens, door God gewerkt die gelooft. Zoals de DL zeggen: we zijn geen dode stokken of stenen.
En Voorbijganger, hoe zou je dat in het licht van de Schrift kunnen ontkennen? Denk eens aan al die mensen die tot Jezus kwamen?
Maar denk eens bijvoorbeeld aan de geschiedenis van de man met de 'verdorde' hand. Jezus zei: strekt uw arm uit... Nou zeg, dat kon hij toch helemaal niet? Daar kwam hij juist voor naar Jezus toe! Als hj z'n arm uit kon strekken had 'ie dat al wel eerder gedaan, en was hij niet gekomen!
Maar Jezus zei: strekt uw hand uit... En toen die man geloofde en op Jezus vertrouwde deed hij dat...En zijn hand was genezen...
Denk je nu niet dat geestelijk ook zo is? Als Jezus zegt: komt allen tot Mij... Zeggen we dan: ja maar dat kan ik helemaal niet! Of zeggen we dan: ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!En zeggen we dan: tjonge, heb ik dat niet effe goed gedaan? Ik wilde ineens bekeerd worden, dus heb ik maar even voor Jezus gekozen...?
Of zeggen we: door U, door U alleen, om 't eeuwig welbehagen...!
En Voorbijganger, wat die 'verlichting' bj die teksten betreft...Is het Woord Gods niet als een scherpsnijdend tweezijdig zwaard? Of gaan we terug naar voor de Reformatie, dat tenzij de kerk zegt wat het betekend we het niet lezen kunnen/mogen...
Bovendien was het een logisch antwoord op de vraag. Er werd gevraagd om Bijbelse bewijs teksten, en de werden gegevn. Daar kan niets van gezegd worden volgens mij!
Ik snap best dat je niet wilt dat mensen zich bedriegen, etc etc, maar houdt dat in dat je dan de Bijbel en belijdenis geschriften maar aan de kant moet zetten om je doel te bereiken?
Beter is het om het Woord voor zich zelf te laten spreken! Als je probeert het Evangelie tegen dat soort dingen te beschermen door eigen denksel is het zoals Spurgeon zei: Het is als het bouwen van een houten hekje om een groot stenen Fort...!
Inderdaad, zoals Marcel al meer dan verscheidene keren heeft aangewezen is het genade alleen dat ons zalig maakt. Maar zoals Niek duidelijk laat zien is het de mens, door God gewerkt die gelooft. Zoals de DL zeggen: we zijn geen dode stokken of stenen.
En Voorbijganger, hoe zou je dat in het licht van de Schrift kunnen ontkennen? Denk eens aan al die mensen die tot Jezus kwamen?
Maar denk eens bijvoorbeeld aan de geschiedenis van de man met de 'verdorde' hand. Jezus zei: strekt uw arm uit... Nou zeg, dat kon hij toch helemaal niet? Daar kwam hij juist voor naar Jezus toe! Als hj z'n arm uit kon strekken had 'ie dat al wel eerder gedaan, en was hij niet gekomen!
Maar Jezus zei: strekt uw hand uit... En toen die man geloofde en op Jezus vertrouwde deed hij dat...En zijn hand was genezen...
Denk je nu niet dat geestelijk ook zo is? Als Jezus zegt: komt allen tot Mij... Zeggen we dan: ja maar dat kan ik helemaal niet! Of zeggen we dan: ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp!En zeggen we dan: tjonge, heb ik dat niet effe goed gedaan? Ik wilde ineens bekeerd worden, dus heb ik maar even voor Jezus gekozen...?
Of zeggen we: door U, door U alleen, om 't eeuwig welbehagen...!
En Voorbijganger, wat die 'verlichting' bj die teksten betreft...Is het Woord Gods niet als een scherpsnijdend tweezijdig zwaard? Of gaan we terug naar voor de Reformatie, dat tenzij de kerk zegt wat het betekend we het niet lezen kunnen/mogen...
Bovendien was het een logisch antwoord op de vraag. Er werd gevraagd om Bijbelse bewijs teksten, en de werden gegevn. Daar kan niets van gezegd worden volgens mij!
Ik snap best dat je niet wilt dat mensen zich bedriegen, etc etc, maar houdt dat in dat je dan de Bijbel en belijdenis geschriften maar aan de kant moet zetten om je doel te bereiken?
Beter is het om het Woord voor zich zelf te laten spreken! Als je probeert het Evangelie tegen dat soort dingen te beschermen door eigen denksel is het zoals Spurgeon zei: Het is als het bouwen van een houten hekje om een groot stenen Fort...!
Beste Lecram en vbg: Jullie worden wel erg persoonlijk. Dat is toch niet nodig. Alhoewel ik zelf persoonlijk me meer kan vinden in de meningen van vbg, is dat toch geen reden om elkaar persoonlijk aan te vallen? Een beetje besef van het onderwerp waar we t over hebben zou een grote hoeveelheid voorzichtigheid geven...
Niek: als ik het goed heb opgemaakt uit je posting maakte Aquinas onderscheid tussen geloofskennis en dogmatische kennis. Is er an sich wat tegen die stelling? Anders is het misschien goed als we gaan proberen dat onderscheid in deze topic toe te passen (i.e. zoeken naar eenheid als we t hebben over geloofskennis, en zoeken naar de verschillen als we t hebben over dogma's)
PS> Zoals aan mn avatar misschien wel te zien is, lees ik Aquinas heel graag. Hij heeft zeker zn dwalingen, maar aan andere kant kan hij zn mening heel erg duidelijk én bijbels verwoorden. Ik denk dat er zeer, zeer weinigen zijn geweest die hem kunnen evenaren.
[Aangepast op 20/2/04 door memento]
Niek: als ik het goed heb opgemaakt uit je posting maakte Aquinas onderscheid tussen geloofskennis en dogmatische kennis. Is er an sich wat tegen die stelling? Anders is het misschien goed als we gaan proberen dat onderscheid in deze topic toe te passen (i.e. zoeken naar eenheid als we t hebben over geloofskennis, en zoeken naar de verschillen als we t hebben over dogma's)
PS> Zoals aan mn avatar misschien wel te zien is, lees ik Aquinas heel graag. Hij heeft zeker zn dwalingen, maar aan andere kant kan hij zn mening heel erg duidelijk én bijbels verwoorden. Ik denk dat er zeer, zeer weinigen zijn geweest die hem kunnen evenaren.
[Aangepast op 20/2/04 door memento]