taboe
Geplaatst: 15 jul 2004, 23:58
Beste mensen,
Ik zit met een probleempje. Naar mijn gevoel heb ik een aantal keren de plank misgeslagen o.i.d. In ieder geval hebben de "super-administrators" mij een aantal keren teruggefloten.
Het lijkt mij te gaan om het volgende taboe (als ik het fout heb, hoor ik het graag):
Het is denk ik onomstreden, dat de gereformeerde gezindte theologisch alle nadruk legt op het persoonlijke zieleheil, op het kindschap van God, op het wedergeboren moeten worden, het bekeerd worden en hoe dat in soortgelijke bewoordingen wordt gezegd.
Nu zijn er binnen de gereformeerde gezindte allerlei varianten te onderscheiden, hoe en langs welke weg of in welke volgorde zich die bekering, wedergeboorte, levendmaking voltrekt. Die varianten gaan dan over de ordo salutis (heilsorde), over het welmenend aanbod van genade, over menselijke verantwoordelijkheid en Gods werk enz.
Ik zeg opzettelijk varianten, omdat het naar mijn mening altijd gaat om de vraag of ikzelf nu tot die levendgemaakten gerekend kan worden. Afgezien van die verschillende accenten is toch het éne nodige allesbepalend.
We zouden dus heel trefzeker al die varianten kunen laten voor wat ze zijn en vrij direkt en trefzekere kunnen praten over dat éne beslissende punt: ben ik een kind van God of niet. Er zijn twee wegen, er zijn bokken en schapen, er is eeuwig leven of eeuwige dood. Kortom: alles is terug te voeren tot (Shakespeare's) 'to be or not to be'.
Zo wordt het in de prediking over het algemeen gebacht: er is geen tussenweg, het is vóór of tegen, het is levend of dood.
Heb ik het nu mis, of lijkt er tegen de ultieme vraag óf ik dan een kind van God ben of niet, óf het dan goed is met me of niet, óf ik dan levendgemaakt ben of niet, weerstand te bestaan?
Is dat té direkt? Is het de vraag die eigenlijk nooit gesteld dient te worden? Is er een ongeschreven wet, dat we (ook in dit forum) liever langdurig theoretiseren over de genoemde varianten van bekering, toeleidende wegen, standen, gestalten, heilsordelijke volgordes, vormen van prediking, noodzakelijke tussenstappen en dat we de enige wezenlijke vraag niet beantwoorden?
Het gaat mij er niet om, dat iedereen zijn doopceel licht, maar ik meen uit tal van topics toch een hele ernstige grondhouding te bespeuren over deze dingen. Kunnen wij elkaar niet helpen door wat openlijker, wat direkter, wat getuigender wellicht, maar in ieder geval wat helderder en openhartiger te spreken over onze eigen staat, onze eigen twijfel of juiste zekerheid over die staat?
Zijn er omstandigheden of mensen die het open gesprek blokkeren?
Is het een taboe?
PS. ik wil er echt geen evangelisch getint getuigenis-forum van maken, maar ik kan er toch niet onderruit, dat er soms heel krampachtig gereageerd wordt op prikkelende vraagstellingen, die juist het eigen geloof van de deelnemers aan de
orde wil stellen. Ik acht het een belangrijke emancipatie van leden van de gereformeerde gezindte, dat in tegenstelling tot vorige generaties, nu wel heel direkt en open over die ingrijpende persoonlijke dingen gesproken wordt. Ik denk dat de geschiedenis van het gereformeerd protestantisme later onze tijd zal typeren als een tijd waar bijna alle bestaande vormen en gebruiken gingen veranderen. Misschien zijn we het niet zo bewust, maar een dergelijk forum als OSW is een ongehoorde nieuwe stap binnen onze geloofswereld, al proberen we voor onszelf soms de indruk vast te houden dat we met initiatieven als OSW juist het verleden continueren en bewaren. Niets is minder waar! We slaan hiermee een geheel nieuwe weg in, die ik persoonlijk zeer waardeer. Voornamelijk vanwege de ongekende openheid, die aan het ontstaan is. Vooral de U2U-berichten spelen een belangrijke rol!!
Gravo
Ik zit met een probleempje. Naar mijn gevoel heb ik een aantal keren de plank misgeslagen o.i.d. In ieder geval hebben de "super-administrators" mij een aantal keren teruggefloten.
Het lijkt mij te gaan om het volgende taboe (als ik het fout heb, hoor ik het graag):
Het is denk ik onomstreden, dat de gereformeerde gezindte theologisch alle nadruk legt op het persoonlijke zieleheil, op het kindschap van God, op het wedergeboren moeten worden, het bekeerd worden en hoe dat in soortgelijke bewoordingen wordt gezegd.
Nu zijn er binnen de gereformeerde gezindte allerlei varianten te onderscheiden, hoe en langs welke weg of in welke volgorde zich die bekering, wedergeboorte, levendmaking voltrekt. Die varianten gaan dan over de ordo salutis (heilsorde), over het welmenend aanbod van genade, over menselijke verantwoordelijkheid en Gods werk enz.
Ik zeg opzettelijk varianten, omdat het naar mijn mening altijd gaat om de vraag of ikzelf nu tot die levendgemaakten gerekend kan worden. Afgezien van die verschillende accenten is toch het éne nodige allesbepalend.
We zouden dus heel trefzeker al die varianten kunen laten voor wat ze zijn en vrij direkt en trefzekere kunnen praten over dat éne beslissende punt: ben ik een kind van God of niet. Er zijn twee wegen, er zijn bokken en schapen, er is eeuwig leven of eeuwige dood. Kortom: alles is terug te voeren tot (Shakespeare's) 'to be or not to be'.
Zo wordt het in de prediking over het algemeen gebacht: er is geen tussenweg, het is vóór of tegen, het is levend of dood.
Heb ik het nu mis, of lijkt er tegen de ultieme vraag óf ik dan een kind van God ben of niet, óf het dan goed is met me of niet, óf ik dan levendgemaakt ben of niet, weerstand te bestaan?
Is dat té direkt? Is het de vraag die eigenlijk nooit gesteld dient te worden? Is er een ongeschreven wet, dat we (ook in dit forum) liever langdurig theoretiseren over de genoemde varianten van bekering, toeleidende wegen, standen, gestalten, heilsordelijke volgordes, vormen van prediking, noodzakelijke tussenstappen en dat we de enige wezenlijke vraag niet beantwoorden?
Het gaat mij er niet om, dat iedereen zijn doopceel licht, maar ik meen uit tal van topics toch een hele ernstige grondhouding te bespeuren over deze dingen. Kunnen wij elkaar niet helpen door wat openlijker, wat direkter, wat getuigender wellicht, maar in ieder geval wat helderder en openhartiger te spreken over onze eigen staat, onze eigen twijfel of juiste zekerheid over die staat?
Zijn er omstandigheden of mensen die het open gesprek blokkeren?
Is het een taboe?
PS. ik wil er echt geen evangelisch getint getuigenis-forum van maken, maar ik kan er toch niet onderruit, dat er soms heel krampachtig gereageerd wordt op prikkelende vraagstellingen, die juist het eigen geloof van de deelnemers aan de
orde wil stellen. Ik acht het een belangrijke emancipatie van leden van de gereformeerde gezindte, dat in tegenstelling tot vorige generaties, nu wel heel direkt en open over die ingrijpende persoonlijke dingen gesproken wordt. Ik denk dat de geschiedenis van het gereformeerd protestantisme later onze tijd zal typeren als een tijd waar bijna alle bestaande vormen en gebruiken gingen veranderen. Misschien zijn we het niet zo bewust, maar een dergelijk forum als OSW is een ongehoorde nieuwe stap binnen onze geloofswereld, al proberen we voor onszelf soms de indruk vast te houden dat we met initiatieven als OSW juist het verleden continueren en bewaren. Niets is minder waar! We slaan hiermee een geheel nieuwe weg in, die ik persoonlijk zeer waardeer. Voornamelijk vanwege de ongekende openheid, die aan het ontstaan is. Vooral de U2U-berichten spelen een belangrijke rol!!
Gravo