Beste mensen,
Ik zit met een probleempje. Naar mijn gevoel heb ik een aantal keren de plank misgeslagen o.i.d. In ieder geval hebben de "super-administrators" mij een aantal keren teruggefloten.
Het lijkt mij te gaan om het volgende taboe (als ik het fout heb, hoor ik het graag):
Het is denk ik onomstreden, dat de gereformeerde gezindte theologisch alle nadruk legt op het persoonlijke zieleheil, op het kindschap van God, op het wedergeboren moeten worden, het bekeerd worden en hoe dat in soortgelijke bewoordingen wordt gezegd.
Nu zijn er binnen de gereformeerde gezindte allerlei varianten te onderscheiden, hoe en langs welke weg of in welke volgorde zich die bekering, wedergeboorte, levendmaking voltrekt. Die varianten gaan dan over de ordo salutis (heilsorde), over het welmenend aanbod van genade, over menselijke verantwoordelijkheid en Gods werk enz.
Ik zeg opzettelijk varianten, omdat het naar mijn mening altijd gaat om de vraag of ikzelf nu tot die levendgemaakten gerekend kan worden. Afgezien van die verschillende accenten is toch het éne nodige allesbepalend.
We zouden dus heel trefzeker al die varianten kunen laten voor wat ze zijn en vrij direkt en trefzekere kunnen praten over dat éne beslissende punt: ben ik een kind van God of niet. Er zijn twee wegen, er zijn bokken en schapen, er is eeuwig leven of eeuwige dood. Kortom: alles is terug te voeren tot (Shakespeare's) 'to be or not to be'.
Zo wordt het in de prediking over het algemeen gebacht: er is geen tussenweg, het is vóór of tegen, het is levend of dood.
Heb ik het nu mis, of lijkt er tegen de ultieme vraag óf ik dan een kind van God ben of niet, óf het dan goed is met me of niet, óf ik dan levendgemaakt ben of niet, weerstand te bestaan?
Is dat té direkt? Is het de vraag die eigenlijk nooit gesteld dient te worden? Is er een ongeschreven wet, dat we (ook in dit forum) liever langdurig theoretiseren over de genoemde varianten van bekering, toeleidende wegen, standen, gestalten, heilsordelijke volgordes, vormen van prediking, noodzakelijke tussenstappen en dat we de enige wezenlijke vraag niet beantwoorden?
Het gaat mij er niet om, dat iedereen zijn doopceel licht, maar ik meen uit tal van topics toch een hele ernstige grondhouding te bespeuren over deze dingen. Kunnen wij elkaar niet helpen door wat openlijker, wat direkter, wat getuigender wellicht, maar in ieder geval wat helderder en openhartiger te spreken over onze eigen staat, onze eigen twijfel of juiste zekerheid over die staat?
Zijn er omstandigheden of mensen die het open gesprek blokkeren?
Is het een taboe?
PS. ik wil er echt geen evangelisch getint getuigenis-forum van maken, maar ik kan er toch niet onderruit, dat er soms heel krampachtig gereageerd wordt op prikkelende vraagstellingen, die juist het eigen geloof van de deelnemers aan de
orde wil stellen. Ik acht het een belangrijke emancipatie van leden van de gereformeerde gezindte, dat in tegenstelling tot vorige generaties, nu wel heel direkt en open over die ingrijpende persoonlijke dingen gesproken wordt. Ik denk dat de geschiedenis van het gereformeerd protestantisme later onze tijd zal typeren als een tijd waar bijna alle bestaande vormen en gebruiken gingen veranderen. Misschien zijn we het niet zo bewust, maar een dergelijk forum als OSW is een ongehoorde nieuwe stap binnen onze geloofswereld, al proberen we voor onszelf soms de indruk vast te houden dat we met initiatieven als OSW juist het verleden continueren en bewaren. Niets is minder waar! We slaan hiermee een geheel nieuwe weg in, die ik persoonlijk zeer waardeer. Voornamelijk vanwege de ongekende openheid, die aan het ontstaan is. Vooral de U2U-berichten spelen een belangrijke rol!!
Gravo
taboe
-
limosa
Ik denk dat het gaat om de wijze waarop over het onderwerp gesproken wordt. Dát er over gesproken wordt is volgens mij niet nieuw voor OSW.
Ik denk verder wel dat je vinger op een zere plek van de Gereformeerde Gezindte legt. We spreken over van alles, redeneren tot we een ons wegen. Maar heel vaak is het ook een om de kern heendraaien.
Volgens mij is dat overigens iets van de laatste tijd. Je noemt het OSW-forum vernieuwend en dat is het ook wel in zekere zin. Maar als je de "gezelschappen" neemt die men in vroeger tijden kende, daar werd ook wel, meer dan nu gebruikelijk, onbevangen over geloof/bekering en de levende relatie met de Heere gesproken. En bij de Puriteinen ging men daar ook wat meer ontspannen mee om. Ik denk dus niet dat we nu direct geschiedenis schrijven in de zin dat er revoluties aan de gang zijn. Als er ontwikkeling is dan is het dat we terrein dat we gaandeweg verloren hebben nu trachten terug te winnen.
Er is globaal gesproken te veel aandacht voor het zich ten opzichte van elkaar profileren. Daarnaast is de bekering / het geloof teveel (in een poging dit "kloppend" te maken?) aan vertechnisering onderhevig. Jij noemt de "varianten" . De kern-vraag komt daardoor steeds minder pregnant naar voren. Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is alrede veroordeeld. Ik hoorde eens een verhaal van ik meen Spurgeon die preekte in Londen waar het zo enorm druk was dat hij vanaf de kansel de bekeerden opriep de kerk te verlaten om de onbekeerden die nog buiten stonden een plaats te geven. En dan probeer ik me wel eens voor te stellen wat er zou gebeuren als dat vandaag plaats zou vinden in één van onze refo-kerken.
De ontwikkeling die je mijns inziens terecht ziet in je laatste alinea waar je spreekt over openheid wil ik ook graag positief duiden. Ik denk dat er toch wel een beweging is die zich meer en meer aan de kerkelijke ontwikkelingen uit het recente verleden ontworsteld. Dat merk je ook aan publicaties zoals die van Blauwendraad en Van der Zwaag en bijvoorbeeld de jongeren-avonden.
[Aangepast op 15/7/04 door limosa]
Ik denk verder wel dat je vinger op een zere plek van de Gereformeerde Gezindte legt. We spreken over van alles, redeneren tot we een ons wegen. Maar heel vaak is het ook een om de kern heendraaien.
Volgens mij is dat overigens iets van de laatste tijd. Je noemt het OSW-forum vernieuwend en dat is het ook wel in zekere zin. Maar als je de "gezelschappen" neemt die men in vroeger tijden kende, daar werd ook wel, meer dan nu gebruikelijk, onbevangen over geloof/bekering en de levende relatie met de Heere gesproken. En bij de Puriteinen ging men daar ook wat meer ontspannen mee om. Ik denk dus niet dat we nu direct geschiedenis schrijven in de zin dat er revoluties aan de gang zijn. Als er ontwikkeling is dan is het dat we terrein dat we gaandeweg verloren hebben nu trachten terug te winnen.
Er is globaal gesproken te veel aandacht voor het zich ten opzichte van elkaar profileren. Daarnaast is de bekering / het geloof teveel (in een poging dit "kloppend" te maken?) aan vertechnisering onderhevig. Jij noemt de "varianten" . De kern-vraag komt daardoor steeds minder pregnant naar voren. Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is alrede veroordeeld. Ik hoorde eens een verhaal van ik meen Spurgeon die preekte in Londen waar het zo enorm druk was dat hij vanaf de kansel de bekeerden opriep de kerk te verlaten om de onbekeerden die nog buiten stonden een plaats te geven. En dan probeer ik me wel eens voor te stellen wat er zou gebeuren als dat vandaag plaats zou vinden in één van onze refo-kerken.
De ontwikkeling die je mijns inziens terecht ziet in je laatste alinea waar je spreekt over openheid wil ik ook graag positief duiden. Ik denk dat er toch wel een beweging is die zich meer en meer aan de kerkelijke ontwikkelingen uit het recente verleden ontworsteld. Dat merk je ook aan publicaties zoals die van Blauwendraad en Van der Zwaag en bijvoorbeeld de jongeren-avonden.
[Aangepast op 15/7/04 door limosa]
-
Lecram
Ik was afgelopen zondag in een (behoudende) evangelische gemeente en daar werd tijdens de dienst aan de gemeente gevraagd of iemand een persoonlijk getuigenis wilde geven over wat hij/zij in de voorgaande week heeft meegemaakt. Er kwamen twee (eenvoudige) getuigenissen. Ik vond het indrukwekkend, maar ook beschamend, omdat mijn week helemaal niet zo 'bijzonder' was. Zo houd je elkaar wel scherp als het gaat om de gemeenschap met God. Want hou je het ook wendt of keert, de gemeenschap van God is afhankelijk van je eigen levenswandel.
-
limosa
Ik stam qua leeftijd en kerkelijke achtergrond nog uit de tijd en plaats waar zoiets zeker tot een taboe behoorde. Rechtstreeks vragen of je wedergeboren bent deed [en doe je nog steeds] niet. als die vragen al kwamen [b.v. aan iemand die al jaren aan het H.A. ging] kwam hooguit het antwoord "ik mag hopen ook daartoe te behoren". Dit is natuurlijk niet goed! Het is meer rooms of moslims om dit te zeggen dan gereformeerd, de zekerheid van het geloof ontbreekt hier geheel. Maar toen ik gisteren de enquete zag heb ik niet gestemd. Ik vond en vind een enquete nou niet bepaald een goed middel om van je geloof te getuigen, mij te zakelijk. Wij lopen toch ook niet op straat met een bord om de hals, met daarop onze geestelijke toestand? Terwijl ik wel een voorstander ben van openheid, vooral richting de jeugd, die hebben dat gewoon nodig. Er moeten manieren te vinden zijn om openlijk over het geloof te praten zonder zakelijk te worden. Probeer die te vinden
Met vriendelijke groet, Egbert.
Maar indien gij elkander bijt en vereet, zie toe, dat gij van elkander niet verteerd wordt.
Galaten 5:15
ps. iedereen die jarig is geweest of iets anders memorabels heeft meegemaakt is hierbij gefeliciteerd, alle anderen veel sterkte.
Maar indien gij elkander bijt en vereet, zie toe, dat gij van elkander niet verteerd wordt.
Galaten 5:15
ps. iedereen die jarig is geweest of iets anders memorabels heeft meegemaakt is hierbij gefeliciteerd, alle anderen veel sterkte.
Een mooie reactie!Oorspronkelijk gepost door Egbert
(...) Er moeten manieren te vinden zijn om openlijk over het geloof te praten zonder zakelijk te worden. Probeer die te vinden
Niet zakelijk: dat betekent toch in feite: uit je hart (uit ervaring) of: bevindelijk!.
Zitten we toch weer op het juiste spoor.
Theologisch gezegd: niet alleen de christologie (de objectieve (zo je wilt: de zakelijke) werkelijkheid van de waarheid in Christus), maar ook de pneumatologie (de subjectieve werkelijkheid van het werk van de Heilige Geest in ons).
Over beiden dienen we te communiceren.
groet, Gravo
-
Adorote
Het taboe is er natuurlijk niet,de Christen met geloofszekerheid ,en de vreugde van het geloof elke seconde ervaart,daar straalt het van af.Hij/zij zal daar van getuigen,elke Christen is een Visser van mensen.
Elke Christen met de zekerheid van het geloof is in verbindig met de Hemelse Vader door die persoonlijke realtie met Hem ,door Jezus Christus en de Heilige Geest.
[Aangepast op 19/7/04 door Adorote]
Elke Christen met de zekerheid van het geloof is in verbindig met de Hemelse Vader door die persoonlijke realtie met Hem ,door Jezus Christus en de Heilige Geest.
[Aangepast op 19/7/04 door Adorote]
Heb gisteravond het interview beluisterd. Eigenlijk ben ik het helemaal met Hegger eens. Ik kan me best voorstellen dat anderen enige moeite hebben met de consequenties die hij trekt, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand twijfelt aan de oprechte bedoelingen van hem en niet onder de indruk is van zijn sterke geloof in, zijn vertrouwen op en zijn liefde voor Jezus Christus.Oorspronkelijk gepost door Rhodé
weet deze man er meer over te vertellen?
http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/e ... hegger1.rm
En daar is voor mij al het wezenlijke mee gezegd.
Gravo
[Aangepast op 21/7/04 door gravo]
-
Adorote
Eens op de Calvarieberg,is door de Heilige Verlosser Jezus Christus alle taboes weg gegedaan,alle banden die mensen niet verder brengen ,en juist af houden van de persoonlijke relatie met God.
Als wij uit gaan van de ongedeelde Kerk van de eerste tien eeuwen en de 7 oecumenische concilie/kerkvergadering/Synode leren wij ,Hem aan te roepen tot ons behoudenis Hem te aanbidden en de Eredienst te vieren in alle schoonheid en Luister tot Zijn Eer en opbouw en uitbreiding van Zijn Rijk en Kerk.
Zo gauw als je de kerkgemeenschap spiritualiteit/bevinding boven het Katholiek/Algemeen geloof stelt ,komen de taboes om de hoek kijken ,en gaan mensen elkaar zaken op leggen die juist door de H.Apostel Paulus afgewezen worden .
Spiritualiteit/bevinding/devotie daar is niets mis mee ,ook met de persoonlijke bevinding /.devotie/mystiek ,dat is er altijd al in de Kerk geweest en zal er altijd zijn.Maar voor alles belijden de Christenen in wat voor Traditie dan ook,het taboeloos Geloof van de Universeel Katholieke Kerk.Zie Geloofsbelijdenis van Nicea.
[Aangepast op 21/7/04 door Adorote]
Als wij uit gaan van de ongedeelde Kerk van de eerste tien eeuwen en de 7 oecumenische concilie/kerkvergadering/Synode leren wij ,Hem aan te roepen tot ons behoudenis Hem te aanbidden en de Eredienst te vieren in alle schoonheid en Luister tot Zijn Eer en opbouw en uitbreiding van Zijn Rijk en Kerk.
Zo gauw als je de kerkgemeenschap spiritualiteit/bevinding boven het Katholiek/Algemeen geloof stelt ,komen de taboes om de hoek kijken ,en gaan mensen elkaar zaken op leggen die juist door de H.Apostel Paulus afgewezen worden .
Spiritualiteit/bevinding/devotie daar is niets mis mee ,ook met de persoonlijke bevinding /.devotie/mystiek ,dat is er altijd al in de Kerk geweest en zal er altijd zijn.Maar voor alles belijden de Christenen in wat voor Traditie dan ook,het taboeloos Geloof van de Universeel Katholieke Kerk.Zie Geloofsbelijdenis van Nicea.
[Aangepast op 21/7/04 door Adorote]
-
Majorca
ik zou de hand maar eens in eigen boezem steken met al die kritiek op anderen...
Oorspronkelijk gepost door anemoon
afgelopen vrijdag stond op de eerste pagina van de bijlage 'mensen' in het rd een pagina-groot artikel over de zeiler jan boogaard
dat verhaal is een prachtig voorbeeld van wat je bedoelt gravo
zijdelings wordt er wel gezegd dat de man psalmen aanheft tijdens het varen en bv graag een gezelschap bezoekt, maar hij vertelt niet hoeveel hij van de Heere Jezus houdt en wat Hij voor hem betekent
zou toch een mooie gelegenheid zijn, dunkt me...
ik wil de man absoluut niet in diskrediet brengen of betwijfelen, dat moet duidelijk zijn, maar ik denk dan zo bij mezelf: hij heeft toch geweten dat hij geintervieuwd zou worden, en hij weet toch dat duizenden mensen dat zullen lezen???
en dan de Heere Jezus niet 1 x zelfs maar noemen?
dat bevreemd mij
een ouderwetse uitdrukking is: genade maakt gunnend
dat verwacht je toch ook van zo'n man
maar waar komt dat in dit intervieuw tot uitdrukking?
hebben we tegenwoordig nog een woord voor onze medemens?
en hebben we nog een woord voor de wereld?
een uitnodigend, liefdevol, aanmoedigend woord?
en hoe kunnen we zo'n woord hebben wanneer we al niet willen of durven praten over wat we zelf hebben mogen ontvangen?
en wanneer we de Naam van onze Liefste niet eens meer noemen?