Mooie en moeilijke vraag. Mooi omdat je denk ik iets onder woorden brengt waar (zoals rekcor terecht zegt) veel mensen mee worstelen. Hoe moeten we dit aardse leven nu waarderen? Ik doe op dit moment voor mijn studie onderzoek naar die vraag, misschien kan ik je wat verder helpen als ik over een paar maanden daarmee klaar ben.
Maar ook een moeilijke vraag omdat het wel heel bepalend is voor je leven.
Ik vind het wel mooi dat je de vraag stelt en het als een probleem ziet, want ik denk dat veel mensen die ten diepste met hetzelfde probleem zitten voor een makkelijkere oplossing kiezen:
- ze negeren hun schuldgevoel en genieten gewoon maar met volle teugen door van 'de wereld'
- ze 'gebruiken' de wereld wel, maar voelen zich bij alles bezwaard, zonder aan te voelen dat dat niet goed is. Ze kunnen dus ook niet danken voor wat ze wel genieten, omdat ze dat eigenlijk ervaren als iets waarmee ze God niet dienen zoals het zou horen.
Het is allebei niet de goede weg, denk ik. Eigenlijk zou ik je vooral twee leestips willen geven. Ik weet niet of je makkelijk leest, maar er zijn hierover wel echt goede dingen geschreven.
- 1) De amerikaanse predikant John Piper heeft over deze vraag heel veel nagedacht en geworsteld. Hij schreef er verschillende boeken over, maar het bekendste is wel 'Verlangen naar God'. Dat is in het Nederlands verschenen en kan je hierin echt verder helpen, denk ik. (Als je makkelijk engels leest, alle boeken van John Piper staan gratis op zijn site beschikbaar in het engels:
http://www.desiringgod.org).
- 2) De nederlandse theoloog Van Ruler schreef een bijzonder artikel dat heet 'De waardering van het aardse leven'. Hij beschrijft daarin op welke manieren je naar dit leven kunt kijken en neemt ook zelf een positie in. Je hoeft het niet in alles met hem eens te zijn, hij is soms (vind ik) wel eens iets te positief - maar het kan je wel helpen om goed oog te krijgen voor de manieren waarop je eigenlijk kunt kijken naar dit leven. Ik heb het artikel digitaal, en wil het je wel mailen als je belangstelling hebt, stuur me dan even een pb.
Ik zou je echt willen aanraden dat te lezen, omdat het twee mensen zijn die daarover veel scherper hebben nagedacht en hebben geformuleerd dan heel veel mensen ooit zullen kunnen.
Een paar gedachten van mijn kant:
- Je noemt terecht ook het zoeken naar God zelf. Dat kunnen we nooit losmaken van of wij kunnen genieten. Hij is namelijk de Schepper van alle dingen en Hij houdt onze adem ook dit moment in Zijn hand. Zoals ik zei is één van de grootste fouten die we kunnen maken, genieten van Zijn gaven zonder daarin Hem te willen kennen. Augustinus had daarvoor het voorbeeld van de ring:
Hoe zou jij het vinden als je naar iemand toeging om wie je heel veel gaf, en die je daarom een prachtige ring wil geven. Hij/zij opent de deur, je overhandigt de ring, de ander roept: 'wat mooi', pakt de ring aan en slaat de deur voor je neus weer dicht.
Zo gaan we met God om als we van Zijn gaven genieten zonder Hem daarin als Gever te willen kennen.
Ik denk dat hierom ook veel mensen die wel van God hebben gehoord, maar Hem niet echt kennen, ongemak voelen bij het genieten. Veel mensen leven in de spagaat tussen enerzijds altijd geleerd te hebben: 'Hier beneden is het niet, 't ware leven, lieven, loven, is waar men Jezus ziet' - en anderzijds de
ervaring dat God en Jezus zo ver weg voelen en al het aardse, schijnbare 'ware leven en lieven' hier beneden wél is. Sterker nog: het ligt elk moment voor het grijpen. Hoe zit dat dan? Probeer dus nooit een antwoord te krijgen op je vraag, als je eigenlijk negeert dat Jezus zegt:
"Dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt."
- De tweede gedachte die ik heb is: God maakte deze schepping en Hij maakte jou als
schepsel. Je kunt rustig zeggen (ik bedoel dat eerbiedig) dat Hij dat niet voor niets deed. Soms zijn mensen dat helaas wel gaan denken, en ook veel christenen! Toen het christendom ontstond, was dat net in de tijd van de griekse filosofie. Daarin zeiden heel veel filosofen: "Deze aarde? Dat is eigenlijk een gevangenis. De ziel (de ware mens) is daar per ongeluk in terecht gekomen. En om nu gelukkig te worden moet die ziel worden bevrijd uit de aarde en weer terugkeren naar het eeuwige." Ik ben bang dat door veel mensen het christendom hiermee is verward. Maar dat is niet terecht. De Bijbel begint niet met een dramavertelling, waarin de aarde bijvoorbeeld ontstond uit een ruzie tussen goden (zoals veel grieken dachten). De Bijbel begint met de schepping, en God zag dat het goed was!
Al heel snel komt Genesis 3 en veranderen dingen radicaal. Maar dat neemt niet weg dat ten diepste Gods schepping goed was. Het is zo bedoeld dat de mens daar zou leven en genieten van de natuur, de andere dieren, de andere mensen en bovenal God, Die met hen wandelde.
God heeft deze wereld niet opgegeven. Lees alleen Johannes 3:16 maar en bedenk dan dat het woord 'wereld' daar veel meer betekent dan alleen mensen. Het gaat daar over de kosmos, het geheel van Gods schepping.
- De zonde heeft heel veel dingen tot in de wortel aangetast. Het is dé reden waarom we niet meer onbevangen kunnen genieten: omdat er altijd zonde is. Gever en gave zijn los komen te staan van elkaar en dat trekt altijd de verhoudingen scheef. Als je echt een antwoord wilt krijgen op je vraag, zul je dus een goed antwoord moeten krijgen op wat zonde is, waarom het zo erg is, en wat het allemaal aantast.
Maar ik zou je wel willen waarschuwen om dit je niet te laten 'verlammen'. Het is nodig om God te bidden om een écht zicht op de zonde. Want zondekennis kan nooit vruchtbaar zijn op zichzelf zonder God. Het enige wat je dan krijgt is inderdaad depressie, schuldgevoel en veel psychisch leed. Echt leren om de zonde te zien heeft altijd te maken met God als persoon. Er is niet 'in het wilde weg' gezondigd, maar tegen Iemand. Hem hebben we bedroefd en Hem zullen we onze zonden ook moeten belijden.
- Ten slotte nog deze gedachte: als we denken dat de redding die de Heere heeft teweeg gebracht voor Zijn kinderen betekent dat zij uit de wereld worden verlost om straks in de hemel te zijn, laten we de Bijbel niet volledig spreken.
Uit de wereld verlost worden is hoe Plato erover dacht. Dat is heel anders dan hoe Paulus erover spreekt. Lees bijvoorbeeld alleen Romeinen 8 maar eens, waarin Paulus spreekt over de schepping die zucht om verlost te worden. God heeft de wereld niet opgegeven, maar zijn Zoon ervoor overgegeven. Dat is radicaal tegenovergesteld.
De verlossing zal moeten zijn dat de zonde, die nu alles op deze aarde doortrekt tot in de bodem, wordt uitgezuiverd. Daarom zullen de elementen brandend vergaan. Maar:
"ziet, Ik schep nieuwe hemelen en een nieuwe aarde; en de vorige dingen zullen niet meer gedacht worden, en zullen in het hart niet opkomen."
Nieuwe betekent hier niet 'totaal anders', maar 'vernieuwd'. Tot op de bodem gereinigd. Maar het zal een nieuwe
aarde zijn.
Hoe vaak ook (met alle oprechte bedoelingen) wordt gezegd 'straks voor altijd in de hemel zijn', het is toch niet hoe de Bijbel daarover spreekt. Ook dan zal er een aarde zijn en zullen wij schepsels zijn. Lees maar hoe ontzettend belangrijk Paulus de opstanding van onze
lichamen vindt in Romeinen 8 en 1 Korinthe 15! Het is niet voldoende als onze ziel alleen wordt verlost, want we zijn nooit als ziel alleen geschapen (zoals Plato wel dacht).
Een nieuwe aarde. Maar zonder de zonde die alles doortrekt. Zonder de gespletenheid in het denken, waardoor we nooit God écht kunnen erkennen voor Zijn gaven.
Het is een wat lang antwoord geworden, maar dat komt ook omdat je vraag me ook bezig houdt. En omdat ik denk dat het dat heel veel mensen doet (je staat dus niet alleen), maar dat er maar heel weinig oog is voor dit probleem. En dat het dus ook erg weinig ter sprake komt in de preken.
Mijn kortste antwoord op je vraag is: Ga je veel verdiepen in wat de Bijbel hierover écht zegt en wat hierover is geschreven. Want het zal je echt helpen om hierop een goed zicht te krijgen. Veel wijsheid toegewenst in ieder geval.