genieten van het leven

[eswil123]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

[rekcor]

Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde. (...)

Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.

Bedankt voor je eerlijke vraag! Ik denk dat veel mensen in de Ger. Gez. hier mee worstelen. In de Westminster Confessie staat

The chief end of man is to glorify God and enjoy Him forever.

Volgens die belijdenis is het dus een doel van de mens om van God te genieten. De moeilijkheid zit hem hierin, of we dat 'van God genieten' ook inhoud: van Gods' schepping mogen genieten. God heeft erg veel in de schepping gelegd om van te genieten: lekker eten, een prachtige natuur, seksualiteit... Zelf denk ik dat je als mens juist tot je doel komt als je volop geniet van het leven dat God je geeft, zolang je Hem er maar voor dankt.

Maar uiteindelijk kan ik je hier niet echt mee helpen. Veel liever wijs ik je op de Bijbel. Misschien is het boek Prediker iets voor jou?

17 Ziet, wat ik gezien heb, een goede zaak, die schoon is: te eten en te drinken, en te genieten het goede van al zijn arbeid, die hij bearbeid heeft onder de zon, gedurende het getal der dagen zijns levens, hetwelk God hem geeft; want dat is zijn deel. 18 Ook een iegelijk mens, aan denwelken God rijkdom en goederen gegeven heeft, en Hij geeft hem de macht, om daarvan te eten, en om zijn deel te nemen, en om zich te verheugen van zijn arbeid, datzelve is een gave van God. 19 Want hij zal niet veel gedenken aan de dagen zijns levens, dewijl hem God hem verhoort in de blijdschap zijns harten.

http://www.biblestudytools.com/svv/pred ... er+5:17-19

Sterkte en wijsheid toegewenst!

[Mara]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

Ik heb een paar dagen over je vraag nagedacht.
Vooral de zin: goed zijn als ik OOK naar God zou zoeken, intrigeert mij.
Bedoel je dat je een lauwheid in jezelf ziet? Raakt niet, smaakt niet en roer niet aan, ken je deze uitdrukking?
Ik denk dat velen het wel zullen herkennen, dat er dagen zullen zijn waarin alles bedekt is.
Je hoeft niet persé depressief te zijn, maar wel dat er overal een "deken" over kan liggen. Of bedoelde je dat niet?
En genieten mag, in gezonde mate. Het genot an sich moet niet de boventoon voeren.

[eswil123]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

Ik heb een paar dagen over je vraag nagedacht.
Vooral de zin: goed zijn als ik OOK naar God zou zoeken, intrigeert mij.
Bedoel je dat je een lauwheid in jezelf ziet? Raakt niet, smaakt niet en roer niet aan, ken je deze uitdrukking?
Ik denk dat velen het wel zullen herkennen, dat er dagen zullen zijn waarin alles bedekt is.
Je hoeft niet persé depressief te zijn, maar wel dat er overal een "deken" over kan liggen. Of bedoelde je dat niet?
En genieten mag, in gezonde mate. Het genot an sich moet niet de boventoon voeren.

Ja ik bedoel een bepaalde lauwheid, ook in het zoeken naar God.
Niet oprecht zoeken, als dit namelijk wel zo is, dan ben je beter af ook al heb je geen 'zin' in het leven.

[Jongere]

Mooie en moeilijke vraag. Mooi omdat je denk ik iets onder woorden brengt waar (zoals rekcor terecht zegt) veel mensen mee worstelen. Hoe moeten we dit aardse leven nu waarderen? Ik doe op dit moment voor mijn studie onderzoek naar die vraag, misschien kan ik je wat verder helpen als ik over een paar maanden daarmee klaar ben.
Maar ook een moeilijke vraag omdat het wel heel bepalend is voor je leven.

Ik vind het wel mooi dat je de vraag stelt en het als een probleem ziet, want ik denk dat veel mensen die ten diepste met hetzelfde probleem zitten voor een makkelijkere oplossing kiezen:
- ze negeren hun schuldgevoel en genieten gewoon maar met volle teugen door van 'de wereld'
- ze 'gebruiken' de wereld wel, maar voelen zich bij alles bezwaard, zonder aan te voelen dat dat niet goed is. Ze kunnen dus ook niet danken voor wat ze wel genieten, omdat ze dat eigenlijk ervaren als iets waarmee ze God niet dienen zoals het zou horen.

Het is allebei niet de goede weg, denk ik. Eigenlijk zou ik je vooral twee leestips willen geven. Ik weet niet of je makkelijk leest, maar er zijn hierover wel echt goede dingen geschreven.
- 1) De amerikaanse predikant John Piper heeft over deze vraag heel veel nagedacht en geworsteld. Hij schreef er verschillende boeken over, maar het bekendste is wel 'Verlangen naar God'. Dat is in het Nederlands verschenen en kan je hierin echt verder helpen, denk ik. (Als je makkelijk engels leest, alle boeken van John Piper staan gratis op zijn site beschikbaar in het engels: http://www.desiringgod.org).
- 2) De nederlandse theoloog Van Ruler schreef een bijzonder artikel dat heet 'De waardering van het aardse leven'. Hij beschrijft daarin op welke manieren je naar dit leven kunt kijken en neemt ook zelf een positie in. Je hoeft het niet in alles met hem eens te zijn, hij is soms (vind ik) wel eens iets te positief - maar het kan je wel helpen om goed oog te krijgen voor de manieren waarop je eigenlijk kunt kijken naar dit leven. Ik heb het artikel digitaal, en wil het je wel mailen als je belangstelling hebt, stuur me dan even een pb.

Ik zou je echt willen aanraden dat te lezen, omdat het twee mensen zijn die daarover veel scherper hebben nagedacht en hebben geformuleerd dan heel veel mensen ooit zullen kunnen.

Een paar gedachten van mijn kant:
- Je noemt terecht ook het zoeken naar God zelf. Dat kunnen we nooit losmaken van of wij kunnen genieten. Hij is namelijk de Schepper van alle dingen en Hij houdt onze adem ook dit moment in Zijn hand. Zoals ik zei is één van de grootste fouten die we kunnen maken, genieten van Zijn gaven zonder daarin Hem te willen kennen. Augustinus had daarvoor het voorbeeld van de ring:
Hoe zou jij het vinden als je naar iemand toeging om wie je heel veel gaf, en die je daarom een prachtige ring wil geven. Hij/zij opent de deur, je overhandigt de ring, de ander roept: 'wat mooi', pakt de ring aan en slaat de deur voor je neus weer dicht.
Zo gaan we met God om als we van Zijn gaven genieten zonder Hem daarin als Gever te willen kennen.
Ik denk dat hierom ook veel mensen die wel van God hebben gehoord, maar Hem niet echt kennen, ongemak voelen bij het genieten. Veel mensen leven in de spagaat tussen enerzijds altijd geleerd te hebben: 'Hier beneden is het niet, 't ware leven, lieven, loven, is waar men Jezus ziet' - en anderzijds de ervaring dat God en Jezus zo ver weg voelen en al het aardse, schijnbare 'ware leven en lieven' hier beneden wél is. Sterker nog: het ligt elk moment voor het grijpen. Hoe zit dat dan? Probeer dus nooit een antwoord te krijgen op je vraag, als je eigenlijk negeert dat Jezus zegt: "Dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt."

- De tweede gedachte die ik heb is: God maakte deze schepping en Hij maakte jou als schepsel. Je kunt rustig zeggen (ik bedoel dat eerbiedig) dat Hij dat niet voor niets deed. Soms zijn mensen dat helaas wel gaan denken, en ook veel christenen! Toen het christendom ontstond, was dat net in de tijd van de griekse filosofie. Daarin zeiden heel veel filosofen: "Deze aarde? Dat is eigenlijk een gevangenis. De ziel (de ware mens) is daar per ongeluk in terecht gekomen. En om nu gelukkig te worden moet die ziel worden bevrijd uit de aarde en weer terugkeren naar het eeuwige." Ik ben bang dat door veel mensen het christendom hiermee is verward. Maar dat is niet terecht. De Bijbel begint niet met een dramavertelling, waarin de aarde bijvoorbeeld ontstond uit een ruzie tussen goden (zoals veel grieken dachten). De Bijbel begint met de schepping, en God zag dat het goed was!
Al heel snel komt Genesis 3 en veranderen dingen radicaal. Maar dat neemt niet weg dat ten diepste Gods schepping goed was. Het is zo bedoeld dat de mens daar zou leven en genieten van de natuur, de andere dieren, de andere mensen en bovenal God, Die met hen wandelde.
God heeft deze wereld niet opgegeven. Lees alleen Johannes 3:16 maar en bedenk dan dat het woord 'wereld' daar veel meer betekent dan alleen mensen. Het gaat daar over de kosmos, het geheel van Gods schepping.

- De zonde heeft heel veel dingen tot in de wortel aangetast. Het is dé reden waarom we niet meer onbevangen kunnen genieten: omdat er altijd zonde is. Gever en gave zijn los komen te staan van elkaar en dat trekt altijd de verhoudingen scheef. Als je echt een antwoord wilt krijgen op je vraag, zul je dus een goed antwoord moeten krijgen op wat zonde is, waarom het zo erg is, en wat het allemaal aantast.
Maar ik zou je wel willen waarschuwen om dit je niet te laten 'verlammen'. Het is nodig om God te bidden om een écht zicht op de zonde. Want zondekennis kan nooit vruchtbaar zijn op zichzelf zonder God. Het enige wat je dan krijgt is inderdaad depressie, schuldgevoel en veel psychisch leed. Echt leren om de zonde te zien heeft altijd te maken met God als persoon. Er is niet 'in het wilde weg' gezondigd, maar tegen Iemand. Hem hebben we bedroefd en Hem zullen we onze zonden ook moeten belijden.

- Ten slotte nog deze gedachte: als we denken dat de redding die de Heere heeft teweeg gebracht voor Zijn kinderen betekent dat zij uit de wereld worden verlost om straks in de hemel te zijn, laten we de Bijbel niet volledig spreken.
Uit de wereld verlost worden is hoe Plato erover dacht. Dat is heel anders dan hoe Paulus erover spreekt. Lees bijvoorbeeld alleen Romeinen 8 maar eens, waarin Paulus spreekt over de schepping die zucht om verlost te worden. God heeft de wereld niet opgegeven, maar zijn Zoon ervoor overgegeven. Dat is radicaal tegenovergesteld.
De verlossing zal moeten zijn dat de zonde, die nu alles op deze aarde doortrekt tot in de bodem, wordt uitgezuiverd. Daarom zullen de elementen brandend vergaan. Maar: "ziet, Ik schep nieuwe hemelen en een nieuwe aarde; en de vorige dingen zullen niet meer gedacht worden, en zullen in het hart niet opkomen."
Nieuwe betekent hier niet 'totaal anders', maar 'vernieuwd'. Tot op de bodem gereinigd. Maar het zal een nieuwe aarde zijn.
Hoe vaak ook (met alle oprechte bedoelingen) wordt gezegd 'straks voor altijd in de hemel zijn', het is toch niet hoe de Bijbel daarover spreekt. Ook dan zal er een aarde zijn en zullen wij schepsels zijn. Lees maar hoe ontzettend belangrijk Paulus de opstanding van onze lichamen vindt in Romeinen 8 en 1 Korinthe 15! Het is niet voldoende als onze ziel alleen wordt verlost, want we zijn nooit als ziel alleen geschapen (zoals Plato wel dacht).
Een nieuwe aarde. Maar zonder de zonde die alles doortrekt. Zonder de gespletenheid in het denken, waardoor we nooit God écht kunnen erkennen voor Zijn gaven.

Het is een wat lang antwoord geworden, maar dat komt ook omdat je vraag me ook bezig houdt. En omdat ik denk dat het dat heel veel mensen doet (je staat dus niet alleen), maar dat er maar heel weinig oog is voor dit probleem. En dat het dus ook erg weinig ter sprake komt in de preken.
Mijn kortste antwoord op je vraag is: Ga je veel verdiepen in wat de Bijbel hierover écht zegt en wat hierover is geschreven. Want het zal je echt helpen om hierop een goed zicht te krijgen. Veel wijsheid toegewenst in ieder geval.

[Mara]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

Ik heb een paar dagen over je vraag nagedacht.
Vooral de zin: goed zijn als ik OOK naar God zou zoeken, intrigeert mij.
Bedoel je dat je een lauwheid in jezelf ziet? Raakt niet, smaakt niet en roer niet aan, ken je deze uitdrukking?
Ik denk dat velen het wel zullen herkennen, dat er dagen zullen zijn waarin alles bedekt is.
Je hoeft niet persé depressief te zijn, maar wel dat er overal een "deken" over kan liggen. Of bedoelde je dat niet?
En genieten mag, in gezonde mate. Het genot an sich moet niet de boventoon voeren.

Ja ik bedoel een bepaalde lauwheid, ook in het zoeken naar God.
Niet oprecht zoeken, als dit namelijk wel zo is, dan ben je beter af ook al heb je geen 'zin' in het leven.

Ook dit zullen sommigen herkennen. Als je verhalen hoort en leest van christenen, lijkt het erop of ze altijd op de toppen leven.
Ze kunnen altijd geloven, twijfelen eigenlijk nooit.
Maar is dat reëel? Ik denk het niet. Want ook in het leven van Gods Volk kan het ingezonken en heel donker zijn. En allemaal door eigen schuld.
Ik weet niet hoe oud je bent en hoe jouw levensomstandigheden zijn.
Voor veel mensen is de dood ver weg en hebben ze voor hun gevoel nog tijd genoeg om de Heere te zoeken.
En wie zoekt er nu oprecht, van onszelf hebben we daar toch geen enkele behoefte aan?
En als we het wel doen, hebben we onszelf dan op het oog of de Heere?
Er klinkt toch een zekere somberheid door in je postings. Kun je hier met iemand over praten?

[vlinder]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

Ik heb een paar dagen over je vraag nagedacht.
Vooral de zin: goed zijn als ik OOK naar God zou zoeken, intrigeert mij.
Bedoel je dat je een lauwheid in jezelf ziet? Raakt niet, smaakt niet en roer niet aan, ken je deze uitdrukking?
Ik denk dat velen het wel zullen herkennen, dat er dagen zullen zijn waarin alles bedekt is.
Je hoeft niet persé depressief te zijn, maar wel dat er overal een "deken" over kan liggen. Of bedoelde je dat niet?
En genieten mag, in gezonde mate. Het genot an sich moet niet de boventoon voeren.

Ja ik bedoel een bepaalde lauwheid, ook in het zoeken naar God.
Niet oprecht zoeken, als dit namelijk wel zo is, dan ben je beter af ook al heb je geen 'zin' in het leven.

Ook dit zullen sommigen herkennen. Als je verhalen hoort en leest van christenen, lijkt het erop of ze altijd op de toppen leven.
Ze kunnen altijd geloven, twijfelen eigenlijk nooit.
Maar is dat reëel? Ik denk het niet. Want ook in het leven van Gods Volk kan het ingezonken en heel donker zijn. En allemaal door eigen schuld.
Ik weet niet hoe oud je bent en hoe jouw levensomstandigheden zijn.
Voor veel mensen is de dood ver weg en hebben ze voor hun gevoel nog tijd genoeg om de Heere te zoeken.
En wie zoekt er nu oprecht, van onszelf hebben we daar toch geen enkele behoefte aan?
En als we het wel doen, hebben we onszelf dan op het oog of de Heere?
Er klinkt toch een zekere somberheid door in je postings. Kun je hier met iemand over praten?

Dat iemand naar buiten toe altijd vol is over Zijn Heere en Heiland, hoeft niet hetzelfde te zijn als altijd op de toppen van het geloof leven. Sommigen vinden strijd mee iets voor in de binnenkamer. Ik denk dat je voor een ander nooit kunt beoordelen of iets reeel is.

[Mara]

Ik geef er geen oordeel aan of iets reeel is, maar OF het reeel is.
Klinkt ingewikkeld misschien, maar snap je wat ik bedoel?
Je kunt vol zijn van God, maar toch moedeloos in jezelf. Dat bedoel ik meer.

[Simon]

ik ben al een poosje op zoek naar de oorzaak waarom ik geen enthousiasme/motivatie heb voor geen enkele bezigheid.
het klinkt depressief, maar dat ben ik echt niet.
Ik moet zeggen dat het lastig is om te ontdekken wat het is.
Maar ik merk steeds meer dat ik niet durf/wil/kan genieten omdat ik dit zie als een zonde.
En dan in de zin van 'bang om te veel te gaan hangen aan dit leven'.
Dit zou goed zijn als ik ook naar God zou zoeken, maar dat doe ik nauwelijks.
Ook weet ik wel dat je best wel mag genieten van het leven en dat dat geen zonde is.
Herkent iemand dit en hoe moet je hiermee omgaan?

Ik heb een paar dagen over je vraag nagedacht.
Vooral de zin: goed zijn als ik OOK naar God zou zoeken, intrigeert mij.
Bedoel je dat je een lauwheid in jezelf ziet? Raakt niet, smaakt niet en roer niet aan, ken je deze uitdrukking?

Jazeker, hij komt uit de Bijbel:
Colossenzen 2:20-23 - Indien gij met Christus afgestorven zijt aan de wereldgeesten, waartoe laat gij u, alsof gij in de wereld leefdet, geboden opleggen: raak niet, smaak niet, roer niet aan; dat alles zijn dingen, die door het gebruik teloorgaan, zoals het gaat met voorschriften en leringen van mensen. Dit toch is, al staat het in een roep van wijsheid met zijn eigendunkelijke godsdienst, zijn nederigheid en zijn kastijding van het lichaam, zonder enige waarde (en dient slechts) tot bevrediging van het vlees.

[Chrisje72]

@Jongere: een prachtig, leerzaam antwoord.
Bedankt daarvoor.

[-DIA-]

Misschien is het nuttig er iets aan toe te voegen. Hoewel ik hier heel voorzichtig moet zijn.
Als gevallen mensen hebben we het paradijs en alle ware geestelijke blijdschap verloren.
Alle blijdschap op deze aarde is betrekkelijk.
En ware blijdschap is nog weer heel wat anders als een lachend gezicht naar de wereld toe.
Als God ons doet zien, door het licht van Zijn Geest, wie en wat we zijn geworden zal dat
zomaar langs ons heen gaan.
De vreugde in de wereld wordt weggenomen of het kan zijn: Waar ik eerder mijn vermaak
in vond kan me niet meer blij maken. Er is een gemis gekomen.
Het is een onderzoek waard, en dat ervaar ik zelf ook; namelijk dit: Waaruit komt dit?
We kunnen vanzelf allemaal wel eens een sombere bui hebben, dat bedoel ik dus niet.
We kunnen ook een overtuiging hebben dat we zo voor God niet bestaan kunnen.
Dan kan het zijn dat je daar benauwd onder wordt.
Jezelf tevreden stellen met: Als dit Gods werk is, dat zal moeilijk zijn. Dat kan ook niet
als het recht ligt. Dat gaat de schuld drukken. Dan wordt de blijdschap uit het wereldse
weggenomen.
Dan kun je met een vraag over de wereld gaan: Hoe ben ik dus? Wat is dit?
Je kunt nergens meer een bestendige blijdschap in vinden.
Je zoekt God niet. Je voelt je tekort. Dat kan misschien ook een ontdekking zijn?
Mensen bekommeren zich van nature om het feit dat ze God kwijt zijn? Dat we een
vijand van God zijn geworden horen we dan wel aan maar gevoelen het niet.
Dan is het echt niet verwonderlijk dat je God niet zoekt uit een oprecht hart. Maar
ontdekking hieraan zal ook eens onrust geven dacht ik.
Is dit depressief? Het is zaak om de weten waaruit dit voortkomt. Is het een ondekking
dat God je de nietigheid en leegheid van de wereld laat zien?
Een ontdekking dat je voelt: Ik heb tegen God gezondingd. Dan is het wel zaak om te
onderscheiden of het een algemene overtuiging is of waar zaligmakend werk.
Ook een algemene overtuiging is immers het werk van God? Ook dit gaan zeer ver gaan.
Daar zal ik nu niet verder op ingaan. Lees in dit verband een ontdedekkend boek als
"Der Vromen Ondervinding" van Lambertus Myseras.
Zelf heb ik dit boek met verwondering gelezen.
Van nature is er geen enkele betrekking op God. Dat zal toch anders worden als God
werkt. Dan wordt je in eerste instantie een ongelukkig en missend mens, die het in alles
wat deze wereld biedt geen blijdschap meer vindt. Maar tegelijk zal er dan toch ook
wel eens een trekking naar boven zijn? Of dat uit God is? Dat zal je waarschijlijk niet
kunnen verklaren.
Is er, bij al het ongenoegzame wat je in de wereld ervaart, ook een trekking naar
boven? Liefde, die je misschien niet kunt verklaren? Droefheid omdat je zondigt en
dat je toch de zonde niet kwijt raakt.
De lust uit het aardse kan worden weggenomen, maar dan zou er toch ook een
haten van de zonde ontstaan. En tegelijk ervaren dat je doet wat je niet wil? Dat je
van jezelf moet walgen?
Als de zonde niet een last wordt zou een verdere overdenking wel noodzakelijk zijn.
Psalm 116 spreekt over benauwdheid én droefenis.
Raad geven kan ik als mens verder ook niet echt.
Ik denk dat ik het hierbij eerst moet laten, omdat ik verder ook weinig van je weet en je
niet ken. Verder zal je, als het recht licht ook niet geholpen willen zijn met een woord
van een mens. Dan zul je pas rust vinden als je mag weten: Ik heb het zelf uit Zijn
mond gehoord. Het zijn zomaar wat gedachten die ik hierover kreeg.
Mocht er iets zijn wat verder tot lering kan zijn, dat zou ik het ook graag van eventuele
medelezers willen horen. We hebben allemaal onderwijs nodig, en wat ik zelf ook
weet: Van nature zullen we met onszelf vast en zeker verdwalen. En nooit naar God
zoeken, hooguit rust zoeken. Daarom zal je toch ook niet kunnen rusten op een
mensenwoord.

[Mara]

DIA: je hebt het mooi verwoord!
Dan kan een langdurig ziekbed beter zijn dan een lange verre vakantie, bij wijze van spreken.
Als de Heere erin meekomt, kun je over bergen heenspringen.
Wat is dan het aardse genieten maar sober, voorbijgaand.
We zaten eens met ons gezin op het strand, het was er heerlijk, iedereen genoot. Totdat er een klein stukje verderop commotie ontstond, iemand kreeg een hartstilstand, de traumaheli landde even later en de man werd meegenomen.
Iedereen ging gewoon verder met kuilen graven, zwemmen.
Maar onze dag was verdonkerd. Ik voelde een beklemming. De kinderen toch ook wel en we gingen eerder naar huis dan gewoonlijk.
Het genieten kan zo maar omslaan in verdriet.

[refo]

Als ik het dus goed begrijp geeft God 3 soorten:
1) Depressies
2) Algemene overtuigingen
3) Echte overtuigingen

Blijkbaar is de kunst erachter te komen welke variant bij jezelf aan de orde is.


Maar volgens mij spreekt de bijbel over deze zaken een heel andere taal.

[Lourens]

Waar blijft de vreugde van het Evangelie, en de vreugde zoals ook verwoord in Psalm 116?

[-DIA-]

Waar blijft de vreugde van het Evangelie, en de vreugde zoals ook verwoord in Psalm 116?

Op Gods tijd. God is een God van orde.