Schriftuurlijk bevindelijke prediking

[Erasmiaan]

Misschien goed om te herinneren: dit artikel is n.a.v. een prekenserie van ds. Schot over deze geschiedenis. Hij heeft vermoedelijk ook in breder verband bij deze geschiedenis stil gestaan, in zijn preken.
En of je er te veel bij moet halen: dat denk ik niet. Het volgt uit de Bijbel. En zoals al eerder gezegd: hij gaat inderdaad wel iets verder dan een oppervlakkige exegese, wat overigens niet betekent dat het inlegkunde is.

Dat is altijd wat lastig, bij dit soort artikelen. Wat er in het bredere verband besproken is weet ik niet, maar typerend vind ik wel deze zin: "Wie moeite heeft met de standen in het genadeleven zal zich toch wel in bochten moeten wringen om deze geschiedenis te kunnen verklaren." Dat doet vermoeden dat hij toch wel vindt dat dit de primaire uitleg van dit bijbelgedeelte is. En dan denk ik dat er wel degelijk veel in de tekst gelegd moet worden om tot deze primaire uitleg te komen. Dan bungelen die laatste verzen er in de uitleg een beetje bij.

Het probleem is niet of er verder gegaan wordt dan een oppervlakkige exegese. Dat zou klinken alsof een exegese die de tekst 'gewoon' neemt zoals die is, oppervlakkig zou zijn, en volgens mij (en volgens jou vast ook) is dat niet perse het geval. Ik denk alleen niet, dat je om deze geschiedenis uit te leggen je alleen maar kunt slagen als je uitgaat van een vorm van standenleer. En anderen (waaronder kennelijk Calvijn) denken dat ook.

Bovendien betwijfel ik of je sowieso een 'standenleer' zou kunnen toepassen op een bekering die plaatsvindt op het moment dat Jezus zich nog niet als middelaar aan iemand bekend gemaakt heeft. Want daar zit een heel groot verschil: het publiek dat zondags in de kerk zit wéét dat Christus de Zoon van de Mens is. De fase die deze blinde man doormaakte, waarin hij wel besefte dat Jezus van God kwam, en waarin hij dat ook echt geloofde en daarnaar handelde, maar nog niet besefte dat deze man zijn zonden zou kunnen vergeven kunnen wíj overslaan. Want wij weten dat Hij niet alleen van God kwam, maar God is, en voor ons is gestorven. Deze blindgeborene leefde nog in het oude testament in dat opzicht.

Ik ben het met een heleboel oneens maar voordat ik daar concreet op in ga: waar ben jij het met ds. Schot oneens?

[vlinder]

En het is natuurlijk flauw om over de tijdsduur te beginnen. We leven nu niet in een tijd dat de Heere Jezus lichamelijk op de aarde is.

Bedoel je nu dat de 'bekeringstijd' nu anders is als in Jezus' dagen?

Evenals Mister ben ik wel benieuwd naar deze vraag. Zou iemand deze vraag serieus willen beantwoorden? Zie ook mijn argumenten erbij op de tweede pagina van deze discussie.
Waarom geloven we heden ten dage niet meer dat iemand zo snel bekeerd is? Waarom moet dat overzomeren/overwinteren en de vruchten openbaar komen? Waarom zijn we zo argwanend als iemand iets verteld uit de preek van vanochtend?

[GJdeBruijn]

Het is een genezings- en bekeringsgeschiedenis.

Hoe kunnen we dit onderkennen? Er moet ergens een grond zijn om dat als geestelijke les ten aanzien van de bekering te mogen zien? Vergelijk een zelfde geschiedenis bij Bartimeüs. Dezelfde kwaal. Maar wel anders genezen. Is dat ook als bekeringsgeschiedenis te lezen? Zou het niet beter zijn om te spreken over genezingsgeschiedenis dat een beeld is van de weg der bekering? Zo stelt ds. Moerkerken het namelijk ook in het boekje Zin en Mening. Zó kan ik het wel begrijpen als deze exegese gemaakt wordt. Maar dan stel ik op basis van wat ds. Moerkerken schrijft dat beeld en tegenbeeld, resp. 'geschiedenis' en 'dat wat het geestelijk betekent', goed onderscheiden moeten worden. En op dat punt haalt ds. Schot mijns inziens toch wel wat door elkaar. De genezing van de blindgeborene staat model voor de bekering, maar is de bekering zelf niet! Als we dat onderscheiden kunnen we én Calvijn en de geestelijke betekenis die ds. Schot er in ziet wél met elkaar in overeenstemming brengen (Calvijn schrijft soortgelijk over rechtvaardiging). Mijn indruk is dat ds. Schot het te compact heeft willen formuleren wat ten koste gaat aan exegetische duidelijkheid.
Blijft voor mij de vraag staan waarop we een geschiedenis als deze wél betrekken op de standen, en een soortgelijke geschiedenis die net even anders verloopt niét? Die vraag geldt niet zozeer ds. Schot alswel Calvijn.

[Willem]

Het is een genezings- en bekeringsgeschiedenis.

Hoe kunnen we dit onderkennen? Er moet ergens een grond zijn om dat als geestelijke les ten aanzien van de bekering te mogen zien? Vergelijk een zelfde geschiedenis bij Bartimeüs. Dezelfde kwaal. Maar wel anders genezen. Is dat ook als bekeringsgeschiedenis te lezen? Zou het niet beter zijn om te spreken over genezingsgeschiedenis dat een beeld is van de weg der bekering? Zo stelt ds. Moerkerken het namelijk ook in het boekje Zin en Mening. Zó kan ik het wel begrijpen als deze exegese gemaakt wordt. Maar dan stel ik op basis van wat ds. Moerkerken schrijft dat beeld en tegenbeeld, resp. 'geschiedenis' en 'dat wat het geestelijk betekent', goed onderscheiden moeten worden. En op dat punt haalt ds. Schot mijns inziens toch wel wat door elkaar. De genezing van de blindgeborene staat model voor de bekering, maar is de bekering zelf niet! Als we dat onderscheiden kunnen we én Calvijn en de geestelijke betekenis die ds. Schot er in ziet wél met elkaar in overeenstemming brengen (Calvijn schrijft soortgelijk over rechtvaardiging). Mijn indruk is dat ds. Schot het te compact heeft willen formuleren wat ten koste gaat aan exegetische duidelijkheid.
Blijft voor mij de vraag staan waarop we een geschiedenis als deze wél betrekken op de standen, en een soortgelijke geschiedenis die net even anders verloopt niét? Die vraag geldt niet zozeer ds. Schot alswel Calvijn.

Ik kan me met bovenstaande goed verenigen. Het stuk van ds. Schot heb ik ook als zodaning gelezen. Een geschiedenis waaruit een geestelijk beeld van de bekering blijkt. Let wel "een beeld" niet het "enige beeld". Ik snap alleen nog niet waaruit zou blijken dat ds. Schot hier de geschiedenis en het beeld - de geestelijke betekenis - niet meer van elkaar onderscheidt. Waar zegt hij dat de genezing van de blindgeborene de bekering is?

[GJdeBruijn]

Het is een genezings- en bekeringsgeschiedenis.

Hoe kunnen we dit onderkennen? Er moet ergens een grond zijn om dat als geestelijke les ten aanzien van de bekering te mogen zien? Vergelijk een zelfde geschiedenis bij Bartimeüs. Dezelfde kwaal. Maar wel anders genezen. Is dat ook als bekeringsgeschiedenis te lezen? Zou het niet beter zijn om te spreken over genezingsgeschiedenis dat een beeld is van de weg der bekering? Zo stelt ds. Moerkerken het namelijk ook in het boekje Zin en Mening. Zó kan ik het wel begrijpen als deze exegese gemaakt wordt. Maar dan stel ik op basis van wat ds. Moerkerken schrijft dat beeld en tegenbeeld, resp. 'geschiedenis' en 'dat wat het geestelijk betekent', goed onderscheiden moeten worden. En op dat punt haalt ds. Schot mijns inziens toch wel wat door elkaar. De genezing van de blindgeborene staat model voor de bekering, maar is de bekering zelf niet! Als we dat onderscheiden kunnen we én Calvijn en de geestelijke betekenis die ds. Schot er in ziet wél met elkaar in overeenstemming brengen (Calvijn schrijft soortgelijk over rechtvaardiging). Mijn indruk is dat ds. Schot het te compact heeft willen formuleren wat ten koste gaat aan exegetische duidelijkheid.
Blijft voor mij de vraag staan waarop we een geschiedenis als deze wél betrekken op de standen, en een soortgelijke geschiedenis die net even anders verloopt niét? Die vraag geldt niet zozeer ds. Schot alswel Calvijn.

Ik kan me met bovenstaande goed verenigen. Het stuk van ds. Schot heb ik ook als zodaning gelezen. Een geschiedenis waaruit een geestelijk beeld van de bekering blijkt. Let wel "een beeld" niet het "enige beeld". Ik snap alleen nog niet waaruit zou blijken dat ds. Schot hier de geschiedenis en het beeld - de geestelijke betekenis - niet meer onderscheidt. Waar zegt hij dat de genezing van de blindgeborene de bekering is?

De argumentatie bij "Ik kende Hem niet". Dat legt ds. Schot uit als de werkelijke zielevraag van de blindgeborene.

De blindgeborene krijgt aan de andere kant geen rust buiten Christus. Hij mag niet rusten op het feit dat hij ziende is geworden. Die rust wordt hem in dit hoofdstuk echt niet vergund. Het is wel groot dat er een wonder aan hem is gebeurd, maar dat is de grond helemaal niet. Er is maar één grond, en dat is Christus Zelf. In de weg van Gods voorzienigheid moeten alle dingen medewerken ten goede, zodat hij later in dit hoofdstuk tot de kennis van de Middelaar wordt gebracht. Door de wagen van de Joden; het onderzoek van de farizeeën en de opstelling van zijn ouders wordt hij van alles afgedreven.

Ds. Schot had hier niet de blindgeborene als onderwerp moeten aanvoeren, maar de ziel die zich buiten Christus weet en Hem nodig heeft.
Ds. Moerkerken tekent in zijn boekje een soortgelijk voorbeeld bij de geschiedenis van Ruth waarbij Christus en Boaz verwisseld worden. Dat is niet juist en verwart beeld en tegenbeeld. In deze geschiedenis worden Christus in het vlees en Christus zoals ervaren in het hart verwarrend door elkaar heen gebruikt.

[Erasmiaan]

En het is natuurlijk flauw om over de tijdsduur te beginnen. We leven nu niet in een tijd dat de Heere Jezus lichamelijk op de aarde is.

Bedoel je nu dat de 'bekeringstijd' nu anders is als in Jezus' dagen?

Evenals Mister ben ik wel benieuwd naar deze vraag. Zou iemand deze vraag serieus willen beantwoorden? Zie ook mijn argumenten erbij op de tweede pagina van deze discussie.
Waarom geloven we heden ten dage niet meer dat iemand zo snel bekeerd is? Waarom moet dat overzomeren/overwinteren en de vruchten openbaar komen? Waarom zijn we zo argwanend als iemand iets verteld uit de preek van vanochtend?

Kijk, de Heere Jezus is niet meer lichamelijk op de aarde, hij vertoont zijn macht niet meer zo als toen. Toen werden doden opgewekt, kregen blinden het gezicht, werden melaatsen gereinigd en konden kreupelen springen als een hert. Dat is nu veel meer spaarzamelijk geworden. Dat is een eerste verschil (wat ik overigens wel in alle voorzichtigheid zeg). Een tweede verschil is dat de Heere Jezus zijn Godheid bewees met de wonderen en met bekeerlingen.
Verder zou je kunnen zeggen: een bekering is nu nog "zo gebeurd". Als de Heere Jezus zich openbaart dan is dat in een oogwenk, zo overrompelend en zo allesbepalend, dat de zondaar daadwerkelijk geloofd... en gerechtvaardigd is.

[Erasmiaan]

Het is een genezings- en bekeringsgeschiedenis.

Hoe kunnen we dit onderkennen? Er moet ergens een grond zijn om dat als geestelijke les ten aanzien van de bekering te mogen zien? Vergelijk een zelfde geschiedenis bij Bartimeüs. Dezelfde kwaal. Maar wel anders genezen. Is dat ook als bekeringsgeschiedenis te lezen? Zou het niet beter zijn om te spreken over genezingsgeschiedenis dat een beeld is van de weg der bekering? Zo stelt ds. Moerkerken het namelijk ook in het boekje Zin en Mening. Zó kan ik het wel begrijpen als deze exegese gemaakt wordt. Maar dan stel ik op basis van wat ds. Moerkerken schrijft dat beeld en tegenbeeld, resp. 'geschiedenis' en 'dat wat het geestelijk betekent', goed onderscheiden moeten worden. En op dat punt haalt ds. Schot mijns inziens toch wel wat door elkaar. De genezing van de blindgeborene staat model voor de bekering, maar is de bekering zelf niet! Als we dat onderscheiden kunnen we én Calvijn en de geestelijke betekenis die ds. Schot er in ziet wél met elkaar in overeenstemming brengen (Calvijn schrijft soortgelijk over rechtvaardiging). Mijn indruk is dat ds. Schot het te compact heeft willen formuleren wat ten koste gaat aan exegetische duidelijkheid.
Blijft voor mij de vraag staan waarop we een geschiedenis als deze wél betrekken op de standen, en een soortgelijke geschiedenis die net even anders verloopt niét? Die vraag geldt niet zozeer ds. Schot alswel Calvijn.

In vers 35 tot en met vers 38 vind je de bekeringsgeschiedenis. De moeilijkheid hier is niet alleen dat de genezingsgeschiedenis een beeld is van de bekering (dat is ze zeker) maar ook dat deze genezing en de omstandigheden daaromheen ook een soort toeleidende weg is tot Jezus. Zoals ds. Schot dat opgeschreven heeft kan ik er van harte mee instemmen.

[Afgewezen]

In vers 35 tot en met vers 38 vind je de bekeringsgeschiedenis. De moeilijkheid hier is niet alleen dat de genezingsgeschiedenis een beeld is van de bekering (dat is ze zeker) maar ook dat deze genezing en de omstandigheden daaromheen ook een soort toeleidende weg is tot Jezus. Zoals ds. Schot dat opgeschreven heeft kan ik er van harte mee instemmen.

Heldere analyse, waar ik het mee eens kan zijn.

[-DIA-]

Ik vind het droevig als we moeten vechten om het anders te willen zien als ons van de vaderen is overgeleverd.
Maar niet zo verwonderlijk helaas.
Want moeten we het niet allemaal toegeven dat het een tijd is dat de mensen die geleerd en geleidt zijn,
naar de orde die ds Schot zo duidelijk weergeeft meer en meer gaan ontbreken.
Ds Schot spreekt hier naar Heilige Schrift en de bevinding der heiligen.
De Kerk ligt onder het oordeel van verblinding en verharding. En juist omdat de kerk vrijwel als geheel onder
dit oordeel ligt wordt er gediscusissieerd en gesproken over dingen die men duideljk niets begrijpt.
Ook niet zien kan noch wil, van nature, tenzij dat het God behaagt onze ogen ervoor te openen.
Immers, de natuurlijke mens kan het ook niet verstaan.
Verder heeft zo´n discussie, vrees ik, weinig nut. Ik zal er me niet in mengen, maar verschillenden weten echt wel
hoe het vanouds was, als ze niet tegen hun consciëntie ingaan.

Daar ik benauwd ben voor ongeestelijke en koude, harde discussies zal ik er mij ook niet inmengen. Maar dit ter overdenken en overweging. Verder ben ik ook maar een dwaas die niets weet tenzij dat er licht van Boven over is.
Het was wel te wensen dat we het met ons allen eens niet meer wirsten:
Mannen broeders, wat moeten wij doen om zalig te worden? Zo was eens het overtuigende werk van de Heilige Geest.
Met alleen onze verduisterde geest zullen we hier nooit over uitgevochten raken. Want immers de geest uit de afgrond houdt ons wel op een 'geestelijke' manier zoet. Het is te hopen dat de lezer deze woorden verstaat, want het beslist niet uit lust om ergens tegenaan te schoppen. Geenzins, maar wel dat het ter opmerking mocht zijn.

[jvdg]

Ik vind het droevig als we moeten vechten om het anders te willen zien als ons van de vaderen is overgeleverd.
Maar niet zo verwonderlijk helaas.
Want moeten we het niet allemaal toegeven dat het een tijd is dat de mensen die geleerd en geleidt zijn,
naar de orde die ds Schot zo duidelijk weergeeft meer en meer gaan ontbreken.
Ds Schot spreekt hier naar Heilige Schrift en de bevinding der heiligen.
De Kerk ligt onder het oordeel van verblinding en verharding. En juist omdat de kerk vrijwel als geheel onder
dit oordeel ligt wordt er gediscusissieerd en gesproken over dingen die men duideljk niets begrijpt.
Ook niet zien kan noch wil, van nature, tenzij dat het God behaagt onze ogen ervoor te openen.
Immers, de natuurlijke mens kan het ook niet verstaan.
Verder heeft zo´n discussie, vrees ik, weinig nut. Ik zal er me niet in mengen, maar verschillenden weten echt wel
hoe het vanouds was, als ze niet tegen hun consciëntie ingaan.

Daar ik benauwd ben voor ongeestelijke en koude, harde discussies zal ik er mij ook niet inmengen. Maar dit ter overdenken en overweging. Verder ben ik ook maar een dwaas die niets weet tenzij dat er licht van Boven over is.
Het was wel te wensen dat we het met ons allen eens niet meer wirsten:
Mannen broeders, wat moeten wij doen om zalig te worden? Zo was eens het overtuigende werk van de Heilige Geest.
Met alleen onze verduisterde geest zullen we hier nooit over uitgevochten raken. Want immers de geest uit de afgrond houdt ons wel op een 'geestelijke' manier zoet. Het is te hopen dat de lezer deze woorden verstaat, want het beslist niet uit lust om ergens tegenaan te schoppen. Geenzins, maar wel dat het ter opmerking mocht zijn.

Ik kan en wil niets anders zeggen als wat -DIA- hier verwoordt.

En juist deze woorden troffen mij:

Immers, de natuurlijke mens kan het ook niet verstaan.
Verder heeft zo´n discussie, vrees ik, weinig nut. Ik zal er me niet in mengen, maar verschillenden weten echt wel hoe het vanouds was, als ze niet tegen hun consciëntie ingaan.

[Mara]

Dat DIA benauwd is voor harde ongeestelijke discussies op een refoforum, DAT treft mij !

[Luther]

Zie ook:
http://refoforum.nl/forum/viewtopic.php ... 20#p518720

[Fer3107]

Ik vind het droevig als we moeten vechten om het anders te willen zien als ons van de vaderen is overgeleverd.
Maar niet zo verwonderlijk helaas.
Want moeten we het niet allemaal toegeven dat het een tijd is dat de mensen die geleerd en geleidt zijn,
naar de orde die ds Schot zo duidelijk weergeeft meer en meer gaan ontbreken.
Ds Schot spreekt hier naar Heilige Schrift en de bevinding der heiligen.
De Kerk ligt onder het oordeel van verblinding en verharding. En juist omdat de kerk vrijwel als geheel onder
dit oordeel ligt wordt er gediscusissieerd en gesproken over dingen die men duideljk niets begrijpt.
Ook niet zien kan noch wil, van nature, tenzij dat het God behaagt onze ogen ervoor te openen.
Immers, de natuurlijke mens kan het ook niet verstaan.
Verder heeft zo´n discussie, vrees ik, weinig nut. Ik zal er me niet in mengen, maar verschillenden weten echt wel
hoe het vanouds was, als ze niet tegen hun consciëntie ingaan.

Daar ik benauwd ben voor ongeestelijke en koude, harde discussies zal ik er mij ook niet inmengen. Maar dit ter overdenken en overweging. Verder ben ik ook maar een dwaas die niets weet tenzij dat er licht van Boven over is.
Het was wel te wensen dat we het met ons allen eens niet meer wirsten:
Mannen broeders, wat moeten wij doen om zalig te worden? Zo was eens het overtuigende werk van de Heilige Geest.
Met alleen onze verduisterde geest zullen we hier nooit over uitgevochten raken. Want immers de geest uit de afgrond houdt ons wel op een 'geestelijke' manier zoet. Het is te hopen dat de lezer deze woorden verstaat, want het beslist niet uit lust om ergens tegenaan te schoppen. Geenzins, maar wel dat het ter opmerking mocht zijn.

Ik ben er benauwd voor dat Gods volk in het middelpunt komt te staan in plaats van Christus. Hetzelfde zie ik in de uitleg van ds Schot. Hij lijkt het volle licht te richten op de blindgeborene en Jezus staat in de schaduw. Als het volle licht op Jezus wordt gericht, verandert de uitleg fundamenteel denk ik.

[Willem]

Onlangs las ik een preek van Justus Vermeer over Johannes 3 vers 7 "Verwonderd u niet, dat Ik u gezegd heb; gij moet wederom geboren worden". Hier komt o.a. het volgende citaat voor:

De gewone weg, die elke wedergeborene vroeg of laat zal ondervinden, is dat geheel onverwachts de Geest des levens in de ziel gaat werken om te overtuigen van zijn geestelijke dood door de zonde, van zijn gescheiden zijn van God, van zijn gemis van Christus, van de directe gevaren waarin hij leeft en die hij nog te wachten heeft. Zo iemand ontwaakt en schrikt van zichzelf, net als iemand die in het opperste van een mast slaapt en dan wakker wordt, zou schrikken als hij zag in welk vreselijk gevaar hij verkeerde. Daardoor komt het, dat Gods kinderen soms met zo'n geweldige schrik aan hun vroegere leven denken. Dan zeggen ze menigmaal in hun hart en voor de Heere: o, als ik toen en toen eens gestorven was. Zo iemand weet werkelijk niet hoe het met hem is; hij doet niet anders dan in zijn zondige natuur tegen Gods werk ingaan, maar tenslotte laat de Heere hem vastlopen en wordt hij overtuigd van zijn schuld. Ja, het wordt hoe langer langer hoe erger in zijn ogen. Hij krijgt dagelijks meer en meer licht. Het licht neemt toe, zoals de wateren van Ezechiël, Hoofdstuk 47.......

Bovenstaand citaat kan probleemloos worden uitgebreid met citaten van b.v. Dr. H.F. Kohlbrugge e.e.a.

En bovenstaand citaat - de teneur en toonzetting ervan - zie ik wel terug in het stukje van ds. Schot en toch zoveel minder in het boek van ds. Vreugdenhil. Het zijn vijanden die met God worden verzoend en goddelozen worden om niet gerechtvaardigd.

[Erasmiaan]

Ik vind het droevig als we moeten vechten om het anders te willen zien als ons van de vaderen is overgeleverd.
Maar niet zo verwonderlijk helaas.
Want moeten we het niet allemaal toegeven dat het een tijd is dat de mensen die geleerd en geleidt zijn,
naar de orde die ds Schot zo duidelijk weergeeft meer en meer gaan ontbreken.
Ds Schot spreekt hier naar Heilige Schrift en de bevinding der heiligen.
De Kerk ligt onder het oordeel van verblinding en verharding. En juist omdat de kerk vrijwel als geheel onder
dit oordeel ligt wordt er gediscusissieerd en gesproken over dingen die men duideljk niets begrijpt.
Ook niet zien kan noch wil, van nature, tenzij dat het God behaagt onze ogen ervoor te openen.
Immers, de natuurlijke mens kan het ook niet verstaan.
Verder heeft zo´n discussie, vrees ik, weinig nut. Ik zal er me niet in mengen, maar verschillenden weten echt wel
hoe het vanouds was, als ze niet tegen hun consciëntie ingaan.

Daar ik benauwd ben voor ongeestelijke en koude, harde discussies zal ik er mij ook niet inmengen. Maar dit ter overdenken en overweging. Verder ben ik ook maar een dwaas die niets weet tenzij dat er licht van Boven over is.
Het was wel te wensen dat we het met ons allen eens niet meer wirsten:
Mannen broeders, wat moeten wij doen om zalig te worden? Zo was eens het overtuigende werk van de Heilige Geest.
Met alleen onze verduisterde geest zullen we hier nooit over uitgevochten raken. Want immers de geest uit de afgrond houdt ons wel op een 'geestelijke' manier zoet. Het is te hopen dat de lezer deze woorden verstaat, want het beslist niet uit lust om ergens tegenaan te schoppen. Geenzins, maar wel dat het ter opmerking mocht zijn.

Ik ben er benauwd voor dat Gods volk in het middelpunt komt te staan in plaats van Christus. Hetzelfde zie ik in de uitleg van ds Schot. Hij lijkt het volle licht te richten op de blindgeborene en Jezus staat in de schaduw. Als het volle licht op Jezus wordt gericht, verandert de uitleg fundamenteel denk ik.

Ten eerste: Jezus staat niet in de schaduw, Zijn werken staan in het middelpunt;
ten tweede: dat stuk van ds. Schot is geen meditatie of preek, maar een 'leerstukje', een artikel over een bepaald onderwerp; bedoeld om iets uit te leggen.