Nou, nergens...

Met wat uitleg kom je er wel uit, maar soms staan er zelfs in 1 hoofdstuk dingen die je zo 1,2,3 niet kunt rijmen:

Ex 33:11. En de HEERE sprak tot Mozes aangezicht aan aangezicht, gelijk een man met zijn vriend spreekt;

Ex 33: 20 Hij zeide verder: Gij zoudt Mijn aangezicht niet kunnen zien; want Mij zal geen mens zien, en leven.


Het lastige is dat je bij 'dagen' perse aan een etmaal moet denken, terwijl 'aangezicht aan aangezicht' beeldspraak geacht moet worden.

Even een opmerking over de term schriftkritiek.
Wij moderne westerlingen kijken op een andere manier naar de werkelijkheid dan de oude oosterlingen. Ik denk dat de volgende vergelijking opgaat: als wij de werkelijkheid beschrijven doen we dat zoals op een foto: alles wordt vastgelegd zoals het feitelijk gebeurd is. Daar en toen beschreef men de werkelijkheid als een schilderij: als je ergens een extra streek verf wilt geven omdat het er dan mooier uitziet is dat geen enkel probleem. Niemand valt daar dan ook over.

Er zit wel een kern van waarheid hierin, maar het kan ook een groot gevaar opleveren. Want als een schilderij een 'vertekend' beeld van de werkelijkheid geeft, heb je niet meer te maken met een 'betrouwbaar' schilderij; dit geldt dan mutatis mutandis voor de Bijbel.
Probleem is echter dat de Bijbel, met name de eerste boeken, zo verschrikkelijk oud is en dat er redactioneel gezien allerlei dingen mis hebben kunnen gaan. Net als bijv. die duizendtallen in het boek Exodus, dat schijnt niet te kloppen en volgens een bepaalde theorie (die mij zeer aanspreekt), kun je dat wel weer kloppend krijgen, maar dat betekent wel dat de Bijbel zoals die voor ons ligt, 'fouten' bevat.
Maar ik ben zeer huiverig voor de opvatting dat bijbelschrijvers zaken anders en mooier hebben willen schrijven dan de werkelijkheid, want dat zou betekenen dat de Bijbel onbetrouwbaar is. En dat geloof ik pertinent niet!
Ik ben door een hele schriftkritische ontwikkeling heen gegaan; op een gegeven merkte ik dat ik zelfs twijfelde of Abraham wel echt bestaan had. Tja, dan ben je ver heen natuurlijk.
Hoe het precies zit, daar ben ik nog niet helemaal uit, maar één ding weet ik wel: wanneer je je laat meevoeren door schriftkritische theologen, raak je op den duur de Bijbel kwijt.

Refo, zeker is uitleg nodig. Maar wel vanuit het vooroordeel van het geloof, dat God niet liegen kan. Ik proef bij jou dan ook meer een voorzichtigheid om niet te gemakkelijk en te klakkeloos alles voor vanzelfsprekend aan te nemen. Dat is alleen maar goed. Neem bijv. het punt dat Jezus na Zijn opstanding binnenkwam toen de deuren gesloten waren. Wie belijdt dat Jezus lichaam een waarachtig lichaam is (en dat is ons tot troost, want Hij zal eens ons vernederd lichaam tot Zich nemen in heerlijkheid) moet ook belijden dat Hij niet door de deur heen gegaan is. Want een lichaam is materie, zichtbaar en plaatselijk. Dus heeft Hij de deur geopend. Zo ook Calvijn in zijn commentaar. Op die manier gebruik je je verstand bij een uitleg te goeder trouw.

Maar bij Gravo bemerk ik een autonome kritiek op wonderen, die mij niet bevalt. Zo van: wat niet voldoet aan de wetenschappelijke evidentie, moet men opvatten als een beeldspraak, niet als een feitelijke beschrijving van wat er eens in de tijd plaatsvond. Zo begon ook dr Geelkerken te stellen over het spreken van de slang. Een slang kan immers niet spreken. Natuurwetten. Ezels ook niet, zoals bij Bileam. Maar God kan overvloedig doen boven al wat wij vragen of denken. Er is geen doorgronding van Zijn wijsheid. Wat ons betreft: wij moeten ons tevreden stellen met was Jezus Christus ons van God heeft geopenbaard. Hij is de kracht en de wijsheid van God en we dienen ons in alles te houden aan Zijn onderwijs.

Als Lazerus al een dagenlang een lijklucht verspreidt, is hij dood en tot ontbinding overgegaan. Daaraan is geen enkele twijfel. Maar Jezus zegt: Ik ben de Opstanding en het leven! Wie in Mij gelooft, zal leven, al ware hij ook gestorven! Hij zal de dood niet zien in der eeuwigheid! Gelooft gij dat? Lazerus onze vriend slaapt!

Volgens mij den jullie Gravo allemaal onrecht. Hij omschrijft hoe het de menselijk geest vergaat bij het zien en horen over wonderen. Niet als aanbeveling, maar hoe dat de natuurlijke mens vergaat.

En ik kan me niet voorstellen dat je dat allemaal niet hebt gehad. Vroeger vond ik dat rondreizen van Jezus iets ongeloofwaardigs hebben: als een toverdokter mensen genezen. Daar was Hij toch niet voor gekomen?

Laat Gravo voor zichzelf antwoorden. Mijn eerste vragen heeft hij al onbeantwoord gelaten, er zijn nu nog meer vragen gesteld. Alleen hij kan ons met antwoorden verduidelijken of hij inderdaad het algemeen, onbetwijfeld christelijk geloof (niet zijn geloof) heeft behouden: En in Jezus Christus, Gods Zoon, die ontvangen is van de maagd (!) Maria ... ten derde dage wederom opgestaan uit de doden (!)

Polemicus vraagt van mij een klip en klaar antwoord op de vraag of de Opstanding een reëel gebeuren is.

Laat ik antwoorden vanuit de bijbelse gegevens.

De Opstanding zelf is volgens de Bijbel door geen enkel menselijk oog waargenomen.

De ontmoetingen tussen de discipelen en de Opgestane worden steeds gekenmerkt door een heel karakteristieke wijze van waarnemen. Eigenlijk wordt Jezus niet herkend. Zij zien een tuinman, of een medewandelaar op weg naar Emmaus. Zelfs Thomas moet (op eigen verzoek) eerst nadrukkelijk op de wonden in Jezus' lichaam gewzen worden vóór hij kan en wil toegeven, dat hij zijn Heer ontmoet. Zou dat dan voor Thomas op het eerste gezicht ook al niet duidelijk geweest zijn? Kennelijk niet.

De klassieke theologie spreekt over het verheerlijkte lichaam van Jezus. Inderdaad de bijbelse gegevens duiden meer op verschijningen (Jezus komt binnen, terwijl de deuren gesloten zijn). Dat wil dus zoveel zeggen, dat de Opstanding en de Opgestane zich niet in het domein van het menselijk waarneembare hebben bevonden.

Jezus verschijnt alleen aan zijn volgelingen. Kennelijk niet aan bijvoorbeeld de Schriftgeleerden. Zij kunnen vanwege de afwezigheid van een hernieuwd contact met de Opgestane kennelijk volhouden, dat de discipelen van Jezus het lichaam uit het graf hebben weggehaald en hem ergens anders hebben neergelegd.

Tot zover de bijbelse gegevens, die er op duiden, dat de Opstanding geheel buiten de categorieën van onze zintuigen en van ons verstand om gaat. Het lijkt me, dat de Evangelieschrijvers niet voor niets hun ervaringen op deze manier hebben opgeschreven. Heel duidelijk willen ze angeven, dat het geen normale ontmoetingen waren. Ze hadden een onverklaarbaar karakter. Al die ontmoetingen stonden in het teken van de hemelvaart, zou je kunnen zeggen. Hij was voor de discipelen niet aantoonbaar (niet bewijsbaar). De Opgestane moest steeds zichzelf tonen, wilden ze er wat van zien.

Dat betekent mijns inziens ook, dat wij over de Opstanding niet op dezelfde manier kunnen spreken als waarop we spreken over allerlei reële gebeurtenissen uit ons alledaagse leven. De Opstanding wordt in de Bijbel fundamenteel anders beschreven, dan bijvoorbeeld de verslagen van Jezus' leven vóór zijn kruisdood. Wij moeten dat honoreren. Ons verstand had ons, waren wij bij die ontmoetingen geweest, niet geholpen. Wij zouden ook de tuinman hebben gezien of een medewandelaar. Of, met de Schriftgeleerden: we zouden ons verstand hebben gebruikt om de meest logische verklaring uit te denken: het lichaam van Jezus is gestolen.

Heel belangrijk is dus, dat er twee wijzen van zien zijn. Elk met hun eigen mogelijkheden. Die twee wijzen van zien heb ik al eerder genoemd: het domein van het verstand en dat van het geloof. Alleen het geloofsoog kon de Opgestane ontmoeten. Geen enkel wetenschappelijk bewijs kon er geleverd worden. De Opgestane is voor zijn volgelingen niet een realiteit, zoals wij voor elkaar een realiteit zijn.

Mijn angst is, dat wij dit zo zorgvuldig in de Evangelieen beschrven onderscheid uit het oog verliezen. Dat we denken, dat de Opgestane nog steeds in onze categorieën van aanwijsbaarheid en bewijsbaarheid kunnen beschrijven. We zoeken de levende dan bij de doden. Dat wil zeggen: we denken dan dat Jezus' Opstanding net zo duidelijk door onze zintuigen kan worden ervaren, als we het lege graf kunnen zien en binnenlopen. Nee, Jezus onttrekt zich aan ons verstand.

Alleen het geloof ziet Jezus, zelfs als hij door onze menselijke wwarneming niet meer kan worden bereikt, zelfs als Hij van ons heenvaart naar de Hemel, zelfs als Hij ook in onze tijd alleen in tekenen van brood en wijn onder ons is. Na de Opstanding valt er niet meer te spreken over het aardse lichaam van Jezus. In die realiteit is Hij niet meer. De Opstanding is in die zin geen reële gebeurtenis. Hij is Opgestaan in het domein van het geloof. Daar is Hij reëel. Dat is zijn realiteit.

Haal dus de twee domeinen van verstand (onze waarnemings- en denkwereld) en dat van het geloof (een aangereikte, geschonken waarnemings- en denkwereld) niet door elkaar.

Het geloof is een bewijs van de dingen, die we niet zien. Niemand herkende Jezus in de Opgestane. Alleen het geschonken geloof wist het zeker: Mijn Heer en mijn God.

Ik ben niet ongelovig, niet sceptisch, niet autonoom. Ik zeg alleen, dat we ons verstand mogen vertrouwen. Daarmee heeft God ons begiftigd. God vraagt niet van ons om ons verstand in te leveren. Ik denk, dat Maria gelijk had, toen ze dacht een tuinman te zien. Zij kon niet anders. Ze werd er ook niet voor berispt. Het is goed, dat we gewoon eerlijk uitspreken, wat we zien. Dat we desnoods klagend tegen een vreemdeling onze teleurstelling en verdriet over de treurige afloop van Jezus' leven uitspreken. Ze hadden gelijk. Hun verstand kon eerlijk niet anders, dan in diepe rouw zijn. het gelkdt ook voor de tranen van Maria. Zij dacht hetzelfde als de Schriftgeleerden: Zij hebben mijn Heer weggenomen en ik weet niet waar ze Hem gelegd hebben. Het is een door en door menselijke reactie. Wie zou niet meevoelen met Maria Magdalena en Thomas in hun worsteling met de realiteit, zoals zij die zien. Maar wie zou ook niet meevoelen met de worsteling tussen verstand en geloof bij Thomas vóór Jezus hem Zijn handen laat zien.

Kortom. De Opstanding is een geheim. Het is alleen met geloof te zien. iedereen die denkt in een verstadige en verstandelijke discussie aan te kunnen tonen, dat het een realiteit is, moet zich nog eens goed rekenschap geven van de volstrekt nieuwe realiteit die er met de Opstanding is ontstaan. Het is een hemelse realiteit. iets dat in geen mensenhart is opgeklommen.

Alleen degene die het heilig geloof geschonken krijgt, weet de waarde van de Opstanding. Hij kan er dan van getuigen, maar hij kan het niet aanwijzen in de aardse realiteit. De Opgestane zelf kon immers ook niet op deze aarde bliven. "Raak mij niet aan" zegt Jezus tegen Maria Magdalena. Daar zit iets in van afstand die Jezus houdt tot onze behoefte om hem in onze categorieen te trekken. Dat is namelijk niet mogelijk. Jezus zal binnenkort opvaren. Daarna zal het de Geest van Christus zijn, die Hem in onze realiteit ter sprake zal brengen. Die kan wél in al onze categorien binnekomen. De Geest kan ons wel vervullen, maar Jezus is in de hemel.

Nog even over een veelgehoorde opmerking: HET STAAT TOCH IN DE BIJBEL. Zeker, daaruit hebben wij ook van de Opstanding vernomen. Maar we moeten niet vergeten, dat wat er in de Bijbel staat ook weer afkomstig is van de gebeurtenissen zelf, die geruime tijd voor het opschrijven hebben plaatsgevonden. De feitelijke gebeurtenissen van de ontmoetingen met de Opgestane zijn natuurlijk de echte bron van het Opstandingsverhaal. De Evangeliën zijn verslagen van mensen, die geloof hebben gehecht aan het relaas van die ontmoetingen. En zoals gezegd, dat relaas is al heel voorzichtig en zegt eigenlijk, dat we de hele Opstanding makkelijk over het hoofd hadden kunnen zien, als Jezus zelf zich niet als de Opgestane had vertoond. De Opstanding lijkt voor iedereen die toen leefde echt niet zo duidelijk en aanwijsbaar geweest te zijn. Er behalve de Evangeliën geen enkel ander verslag van. Dit is geen ongeloof-uitspraak. Het is gewoon de realiteit, zoals wij die met ons verstand kunnen nagaan.

Voor mij zijn de Evangelieverslagen overigens voldoende om het wel te geloven. Maar vraag me niet om het te begrijpen of uit te leggen.

gravo

Kortom, Gravo, Jezus is niet werkelijk (lichamelijk) opgestaan, hij leeft slechts verder in de gedachten van zijn volgelingen?

Gravo, je maakt dezelfde fout die Kuitert gemaakt heeft. Kuitert is trouwens een theoloog voor wie een tijd veel respect heb gehad. Hij benaderd geloof vanuit een wetenschappelijk en psychologisch visie (vooral zijn boek 'het algemeen betwijfeld christelijke geloof' kon me erg bekoren). Echter, hij maakt de fout dat hij ontkent dat God het verstand verlicht. Daarentegen verondersteld hij dat het verstand verlicht is, en dus God kennen kan. De ruimte die hij openlaat voor het boven-verstandelijke is mystiek, en dus niet werkelijk. En het liep uit op het enige logische, nl. God bestaat niet werkelijk, hij leeft in de gedachten van mensen.

Echter Gravo, zou je willen reageren op mijn stelling dat al onze kennis eindig is (wetenschap kent alleen onvolledige modellen, niet de werkelijkheid). Mijn stelling is dat geloof de enige zuivere werkelijkheid leert, die mens kennen kan hier op aarde, derest is slechts een beperkte en onvolledige perceptie van de werkelijkheid. Als je dus stelt dat de bijbel de precepties van mensen weergeeft, zeg je dus eigelijk dat wij geen enige zekere kennis kunnen hebben hier op aarde, en dus dat niet alleen het aardse leven onzeker is, maar ook het geestelijke; i.e. we zijn nooit zeker van ons eeuwige behoudt, ja we zijn geeneens zeker of eeuwigheid bestaat, en of er een hel en hemel is, en of God bestaat.

Gravo antwoordde:

Tot zover de bijbelse gegevens, die er op duiden, dat de Opstanding geheel buiten de categorieën van onze zintuigen en van ons verstand om gaat. Het lijkt me, dat de Evangelieschrijvers niet voor niets hun ervaringen op deze manier hebben opgeschreven. Heel duidelijk willen ze angeven, dat het geen normale ontmoetingen waren. Ze hadden een onverklaarbaar karakter. Al die ontmoetingen stonden in het teken van de hemelvaart, zou je kunnen zeggen. Hij was voor de discipelen niet aantoonbaar (niet bewijsbaar). De Opgestane moest steeds zichzelf tonen, wilden ze er wat van zien.

Alleen het geloof ziet Jezus, zelfs als hij door onze menselijke wwarneming niet meer kan worden bereikt, zelfs als Hij van ons heenvaart naar de Hemel, zelfs als Hij ook in onze tijd alleen in tekenen van brood en wijn onder ons is. Na de Opstanding valt er niet meer te spreken over het aardse lichaam van Jezus. In die realiteit is Hij niet meer. De Opstanding is in die zin geen reële gebeurtenis. Hij is Opgestaan in het domein van het geloof. Daar is Hij reëel. Dat is zijn realiteit.

Alleen degene die het heilig geloof geschonken krijgt, weet de waarde van de Opstanding. Hij kan er dan van getuigen, maar hij kan het niet aanwijzen in de aardse realiteit. De Opgestane zelf kon immers ook niet op deze aarde bliven. "Raak mij niet aan" zegt Jezus tegen Maria Magdalena. Daar zit iets in van afstand die Jezus houdt tot onze behoefte om hem in onze categorieen te trekken. Dat is namelijk niet mogelijk. Jezus zal binnenkort opvaren. Daarna zal het de Geest van Christus zijn, die Hem in onze realiteit ter sprake zal brengen. Die kan wél in al onze categorien binnekomen. De Geest kan ons wel vervullen, maar Jezus is in de hemel.

Dit is dan kort voor de zondag de gevreesde en droevige conclusie: het geloof niet behouden. Terwijl onze Heere en Heiland Zijn discipelen vraagt Hem voedsel voor te zetten (omdat een door hen gefantaseerde verschijning immers niet zoiets gewoon feitelijks kan doen als eten en drinken) en voor de ongelovige Thomas die ontbreekt nog eens terugkomt om hem te laten tasten en voelen en ten slotte - om niet meer te noemen - de Emmausgangers openbaar wordt in het breken van het brood, dus aan de tekenen van de spijkers in Zijn handen, is de opstanding van Christus voor Gravo niet langer lichamelijk, maar een kwestie van verschijningen. Na de opstanding is er geen aards lichaam van Jezus meer. In die zin, dus opgestaan met dit mijn vlees, zoals Job het noemt, hetzelfde lichaam dat Jezus voor Zijn sterven had omgedragen, alleen nu pneumatisch, doortrilt van de Geest der verheerlijking, is de opstanding geen reële gebeurtenis. Reëel, dat is zakelijk, feitelijk. Er is dus geen sprake van een lichaam dat begrenst is in tijd en ruimte, zichtbaar en plaatselijk is. En zo verliest men de troost van het lijden, dat Christus eens voor ons in het vlees leed. En de troost van de opstanding. Want als Christus niet lichamelijk is opgestaan, is alles wat Hij hier in de begrenzing van tijd en ruimte voor ons eindige schepselen deed, tevergeefs geweest. En ijdel is uw geloof. En dan worden wij bevonden valse getuigen van Christus te zijn. De ellendigste van alle mensen. Hoe diep ingrijpend is toch het modernisme!

gravo schreef:Polemicus vraagt van mij een klip en klaar antwoord op de vraag of de Opstanding een reëel gebeuren is.

Laat ik antwoorden vanuit de bijbelse gegevens.

De Opstanding zelf is volgens de Bijbel door geen enkel menselijk oog waargenomen.

De ontmoetingen tussen de discipelen en de Opgestane worden steeds gekenmerkt door een heel karakteristieke wijze van waarnemen. Eigenlijk wordt Jezus niet herkend. Zij zien een tuinman, of een medewandelaar op weg naar Emmaus. Zelfs Thomas moet (op eigen verzoek) eerst nadrukkelijk op de wonden in Jezus' lichaam gewzen worden vóór hij kan en wil toegeven, dat hij zijn Heer ontmoet. Zou dat dan voor Thomas op het eerste gezicht ook al niet duidelijk geweest zijn? Kennelijk niet.


gravo

Joh 21:7 De discipel dan, welken Jezus liefhad, zeide tot Petrus: Het is de Heere! Simon Petrus dan, horende, dat het de Heere was, omgordde het opperkleed (want hij was naakt), en wierp zichzelven in de zee.
Johannes herkende Hem toch wel.

1Co 15:14 En indien Christus niet opgewekt is, zo is dan onze prediking ijdel, en ijdel is ook uw geloof.
15 En zo worden wij ook bevonden valse getuigen Gods; want wij hebben van God getuigd, dat Hij Christus opgewekt heeft, Dien Hij niet heeft opgewekt, zo namelijk de doden niet opgewekt worden.
16 Want indien de doden niet opgewekt worden, zo is ook Christus niet opgewekt.
17 En indien Christus niet opgewekt is, zo is uw geloof tevergeefs, zo zijt gij nog in uw zonden.
18 Zo zijn dan ook verloren, die in Christus ontslapen zijn.

Om met Polemicus aan te sluiten.

beste Gravo,

Eigenlijk wilde ik dit niet zien of lezen in de eerste reactie van je, maar dit doet het geloof op zijn grondvesten schudden, zo niet, - de das om. Ontstellend eigenlijk. Dat christenen zo zeker kunnen zijn van eigen kennis en redeneerkunst, dat de realiteit (ook al is die voor ons menselijke oog onwaarschijnlijk) als niet reel wordt gezien, omdat die vaak ons verstand te boven gaat.'Job 36:26 Zie, God is groot, en wij begrijpen het niet; er is ook geen onderzoeking van het getal Zijner jaren.
Gravo, je begon met uiteen te zetten dat geloof niet te rijmen was met verstand en wetenschap. Dat ben ik met je eens.
Nu lijkt het erop dat bij jou het verstand het geloof gaat verdringen. dat het verstand en de wetenschap het wint van het geloof in de dingen die we niet zien. De dingen die we zien zijn tijdelijk, en de dingen die we niet zien zijn eeuwig. God laat ons door Paulus waarschuwen in Colossenzen 2:8 Ziet toe, dat niemand u als een roof vervoere door de filosofie, en ijdele verleiding, naar de overlevering der mensen, naar de eerste beginselen der wereld, en niet naar Christus; want in Hem woont al de volheid der Godheid lichamelijk;

op die laatste zin breekt je verstand ook, of niet?

Gravo, het is leuk theoretisch benaderd.... maar die teksten zijn ook anders te verklaren. Als je je iets meer inleeft. Jezus was gestorven... zou dat ook verklaren waarom Hij in het begin vaak niet herkend wordt? Daarnaast zal er denk ik wel een verschil zijn geweest tussen hoe Hij voor zijn lijden er uit zag, en daarna. Maar in Joh 21:7 zie je inderdaad dat Hij gelijk herkend wordt. Overigens waren er ook wachters bij het graf die de aardbeving meemaakten en daarna hoorden dat het graf leeg was, en ze werden betaald om te zwijgen... Zegt ook wel wat.

Jezus is opsgestaan uit de dood, zoals en zodat wij later ook mogen opstaan. Ons lichaam wordt dan ook vernieuwd... Het klopt wel dat Jezus het allemaal wonderlijker is geworden na de opstanding. Jezus verschijnt in een huis waarvan de deuren op slot zijn en verdwijnt zomaar weer, hij verschijnt aan de Emmausgangers en verdwijnt opeens weer. Het is inderdaad niet precies hetzelfde als voor de opstanding, het lijkt wel alsof het menselijke wat minder aanwezig is en het goddelijke al meer... Maar dat doet niks af aan de opstanding van Hem. Dat het allemaal wat onverklaarbaarder voor je wordt zegt toch verder niks? De opstanding is inderdaad niet verklaarbaar en als je geloof verklaarbaar moet zijn is de basis wel heel broos.

Jezus staat op, en gaat terug naar de hemel... maar Hij moet nog één ding doen: Zijn discipelen en volgelingen in beweging brengen. Daar is al zijn werk na de opstanding op gericht... Als Hij in hun midden verschijnt zegt Hij al: Vrede zij u, gelijk mij de Vader zond, zend ik ook u. Petrus wordt weer in genade aangenomen, Hij verschijnt aan 500 volgelingen.... Hij stuurt ze de wereld in... en gaat dan met zijn verheerlijkte, opgestane lichaam terug naar de Vader.

Als u mij toestaat, nog één reactie. Dit zal van mijn kant dan een soort afsluiting zijn, hoewel de discussie over wezenlijke zaken gaat. Ik hoop nu aan te tonen, dat mijn visie, waarbij het onmogelijk is dat waarheid in strijd is met Waarheid, binnen de christelijke traditie past. Jammer om zo'n discussie weer af te bouwen, maar het kan ook te veel van het goede worden.
Juist wanneer er een echte uitdaging ligt om iets ook eens van de andere kant te belichten, wordt er weer eens scherp en goed nagedacht. Enigszins polemisch en dramatisch, maar er is
ernstig en goed nagedacht. En dat is winst.

Wat zouden we nu willen? dat Jezus Christus als de oude Adam weer zou opstaan? Dat wij, die met Christus gekruisigd begraven en opgestaan zijn, ons oude lichaam der zonde en des doods weer zouden terugkrijgen in de wederopstanding des vleses? Vlees en bloed zal het koninkrijk niet beërven. Dat wat opstaat uit de dood is niet meer onderworpen aan de dood. Wij ontvangen een nieuw lichaam, een verheerlijkt lichaam, waar de kenmerken van de dood (ouderdom, gebreken, aftakeling) geen vat meer op hebben. Het is net als met de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Stel je nu niet voor, dat de nieuwe aarde "uit de aarde aards" zal zijn. Alles wordt nieuw.
En dat nieuwe wordt nu net gerepresenteerd in Christus. Waarlijk opgestaan! Natuurlijk, Hij heeft het zijn volgelingen duidelijk gemaakt. Zij hebben verstaan, wat voor een wonder er is gebeurd. Echter tegelijkertijd ontsnapt Hij hen ook steeds weer. Ik vind, dat dit aspect heel duidelijk in de Evangelieën wordt vermeld. En dat is mijns inziens ook verklaarbaar door gewoon te zeggen, dat wij mensen alleen onze menselijke mogelijkheden hebben en voor de hemel, de heerlijkheid en de Opgestane geen waarnemingsvermogen hebben. De Opgestane is niet meer in het zondige vlees, maar wij nog wel. Daarom moeten wij Hem niet willen vasthouden en willen ronddragen door de wereld, alsof Hij (de grote verzoeking) van óns alle koninkrijken van de wereld zou krijgen. Die verzoeking van de duivel was nu juist, dat Hij Jezus aanbood om in het zondige vlees te blijven en daar een machtige te worden. Nee, Jezus Christus heeft alle macht in hemel en op aarde gekregen door die verzoeking te weerstaan en daar hoort Zijn verhoging bij, Zijn godheid, Zijn hemelvaart. Hij is niet meer vatbaar voor onze gretige pogingen om Hem hier of daar naar toe te nemen. Hij bepaalt waar en hoe Hij zich openbaart. Het zien op Jezus is een geloofs-zien geworden. Daarop zijn wij aangewezen. Elke poging om Hem op deze aarde terug te brengen ontkent zijn vleeswording en verheerlijking. Het is een verzoeking om Jezus Christus toch heimelijk ergens reëel op deze aarde te willen vinden. Zo interpreteer ik die orthodoxe letterlijkheid, die ons zo in de greep heeft. Kwam Jezus nu letterlijk binnen bij de elf discipelen of niet? Daar is vanuit ons verstand toch geen antwoord meer op te geven. Neem nu eens de les van de Opgestane Zelf ter harte, wanneer Hij tegen Thomas zegt:

"Omdat gij Mij gezien hebt, Thomas, zo hebt gij geloofd; zalig zijn zij, die niet zullen gezien hebben, en nochtans zullen geloofd hebben".

Wordt hier die houding van Thomas niet gecorrigeerd? Wilde Thomas ook niet eerst en vooral een keiharde letterlijke realiteit zien? Was het niet veelmeer de bedoeling, dat Thomas zou geloven in plaats van die stuurse eis, dat het ook voor zijn verstand zo klaar als een klontje zou zijn? Kluisteren wij Hem ook niet aan onze aardse realiteit, door zo nadrukkelijk te suggereren, dat het ECHT WAAR is dat Hij is opgestaan (terwijl we daarmee vooral een aardse echtheid bedoelen (what you see is what you get) en de hemelse echtheid ervan niet voldoende vinden). Zoeken we het geheim en het wonder niet te veel met onze realistische, maar aardse handen krampachtig vast te grijpen en in onze realiteit te dwingen?
De waarheid is, dat wij Hem moeten laten gaan, uit onze aardse waarneming moeten laten opgaan en dat we Hem vanaf dat moment moeten verwachten (Hij komt terug op de wolken van de hemel), omdat Hij is opgevaren. HIJ IS HIER NIET. Tot spot van de wereld, natuurlijk. Nog steeds. Wie gelooft, dat God bestaat kan niet met een bewijs komen dat het ECHT zo is. Hij heeft alleen maar zijn geloof. En dat weet de wereld. Vandaar die spot. Kijk, dat spotten houdt pas op, wanneer Jezus terugkomt. Dan is er de triomf van de nieuwe, ECHTE realiteit.
Maar wat hebben we in deze tussentijd dan? Alleen een mystiek lichaam (de gemeente, brood en wijn), maar geen reëel lichaam. In uiterste instantie hebben we alleen ons geloof in Jezus Christus, de Opgestane, Die in de hemel voor ons bidt.

We moeten tegenover onszelf en anderen niet net doen, alsof wij Jezus Christus wél met andere dan met geloofsogen kunnen zien. Nee, ons verstand, onze aardse waarneming moeten het doen met de herinnering op de laatste blik op Jezus bij zijn Hemelvaart. Daarna begint de geschiedenis van de kerk. En wat geloven we dan? Dat Hij is opgestaan, dat Hij voor ons bidt, dat Hij zal wederkomen. Wie dat een realiteit noemt, moet erbij zeggen, dat dat een geloofsrealiteit is. Daardoor niet minder, maar daardoor juist veel meer, met als consequentie, dat die realiteit onzichtbaar is voor onze aardse ogen van ons nog-niet-verheerlijkte lichaam. Er zullen vele valse christussen opstaan: allemaal pogingen om zich te ontworstelen aan de realiteit van de Kerk, die moet leven uit het geloof en niet uit aanschouwen. Al die concretiseringen en al die zgn. "letterlijke interpretaties" van de bijbelse overlevering is Christus van de hemel naar beneden brengen. Wat weten we er eigenlijk van, van dat verheerlijkte lichaam van Christus? Hoezo moeten we de Opstanding 'letterlijk' nemen. Ik gebruik toch ook de titel 'Opgestane Heer'. Ik verbeeld me echter niet, dat ik precies weet wat ik daarmee belijd. Dat 'letterlijke' lijkt me helemaal niet op z'n plaats voor iets dat te wonderlijk is om door ons begrepen te worden. De discipelen zagen letterlijk niets: hun ogen moesten nota bene geopend worden!
"Wij weten nog niet wat we zijn zullen", zegt Paulus. De dingen die we zien zijn vergankelijk, maar de dingen die we niet zien, die zijn eeuwig. Het lijkt me een visie die door het NT kan worden ondersteund.

Natuurlijk werkt de wetenschap met abstracties. Ze onderzoekt aspecten, vindt deelwaarheden en is met haar onderzoek aan zo'n grote veelomvattende taak begonnen, dat al die opgedane kennis wel nooit totaal geintegreerd zal kunnen worden. Wetenschap moet per definitie ook steeds weer worden aangepast. Elk nieuw onderzoek kan een vorige theorie weer ondersteboven gooien. dat lijkt zwak, maar dat is juist het sterke van de wetenschap. Door steeds weer het voorafgaande (met argumenten) te bekritiseren worden een heleboel opties uitgesloten en mag men veronderstellen toch steeds dichter op de huid van de werkelijkheid te komen. In die zin kent wetenschap geen achteruitgang. Immers ook het afserveren van ondeugdelijke of aantoonbaar verkeerde ideeën is winst. Wetenschap is een hard vak. Het merendeel van veelbelovend onderzoek verdwijnt in de prullebak, omdat die resultaten ook steeds weer van contra-argumenten worden voorzien. Er is dan weer een andere theorie nodig. Geeft niks, het levert in iedere geval weer kennis op over hoe het niet zit. Onze kennis is dus altijd VOORLOPIG. Het is altijd een tussenstadium. Niets staat definitief vast. De complexiteit van de werkelijkheid zal onvermijdelijk ook in de kennis omtrent die werkelijkheid doordringen. Maar die constante bijstelling van onze kennis moet niet worden uitgelegd alsof die kennis nergens op gebaseerd zou zijn. Alsof er niet een bepaalde waarheid zit in die kennis. Voor dit moment is onze kennis de best mogelijke verklaring van de werkelijkheid. Maar er kan altijd een knappe kop komen, die weer een argument aandraagt, dat het toch anders zit. Het is inderdaad een onvolledige en beperkte kennis, maar het is geen onzinnige of onware kennis. Het is wel degelijk goed gedocumenteerde en beargumenteerde kennis. Zoals blijkt uit het feit, dat we de natuur op bijna alle gebieden hebben kunnen verklaren. Vroeger was er voor zonsverduisteringen alleen maar een religieuze verklaring denkbaar (de goden willen ons straffen o.i.d.). Nu weten we eenvoudig beter hoe dergelijke fenomenen ontstaan. Dat wil niet zeggen, dat we niet ook religieuze verklaring daarover af mogen leggen, maar we moeten dan niet tegelijkertijd de huidige verklaring (maan staat tussen zon en aarde) afwijzen. Geloof móet kunnen samengaan met wetenschap: daarvoor moeten we de verschillende domeinen echter zorgvuldig onderscheiden. Waar de een niet toe in staat is, is de ander het wel. Het bestaan van God en de wonderen waaronder de Opstanding kunnen niet aangetoond worden door ons verstand. Niettemin zijn er harde bewijzen voor in het geloof.

Nu over het geloof. Wat voegt ons geloof toe aan onze kennis van de wereld. Wel, in eigenlijke zin niets. Dat wat ik onder een microscoop zie, behoef ik niet meer te geloven. En dat wat ik geloof, kan ik blijkbaar nergens op de wereld ook echt gaan waarnemen, want anders hadden wetenschappers dat al lang gedaan. Geloofsuitspraken gaan over dingen, die wetenschappelijk niet aangetoond kunnen worden. Voor het bestaan van God is in de wetenschap geen bewijs geleverd. Voor het tegendeel overigens evenmin. De wetenschap kan hooguit constateren, dat er zeer veel mensen over God spreken en ook religieuze ervaringen vermelden (dat is aantoonbaar en waarneembaar), maar wonderen, God, hemel, hel ed. zijn onbewijsbaar. De zuivere wetenschap, die zich uitsluitend bezig houdt met de waarneembare wereld moet, gedisciplineerd als ze is daarvan zeggen: "wij kunnen hier geen uitspraak over doen". Ik vind het ook terecht, dat de wetenschap die uitspraak doet. Het is een eerlijke en betrouwbare constatering. Alleen op grond van subjectieve vermeldingen kan en mag de wetenschap geen uitspraak doen over het monster van Loch Ness. Het is eenvoudig niet aangetoond, en dan houdt het wetenschappelijk gezien vooralsnog op. Dat geldt ook voor het bestaan van God.

Toch zegt de gelovige, dat hij wel een bewijs heeft van het bestaan van God. Sterker nog: hij zegt, dat hij Hem kent, dat hij weet wat Hij wil, dat hij met Hem in contact treedt en dat hij zich geheel afhankelijk van Hem voelt en Hem als Almachtige erkent en belijdt.

Waar komt die kennis dan vandaan? Je kunt natuurlijk zeggen: van m'n vader en moeder. En dat is ook zo. Maar waarom geloof je in iets, dat je niet ziet. Hoe kun je zo zeker zijn, waar er geen aantoonbaar bewijs is? Het uiteindelijke antwoord is heel simpel ook hier: Door (evenals je gelovige vader of moeder) te geloven in God, is het voor jou zeker, dat God er is. Door te bidden, ontstaat in onze waarneming de werkelijkheid van God. Dat wil niet zeggen, dat God er ook niet is buiten onze waarneming. Alleen tot dat bestaan van God hebben wij louter met ons verstand en zonder te geloven of te bidden geen toegang. Zonder geloof en gebed zijn wij niet anders als elke gewone verstandige, wetenschappelijke mens. Dan zien we niets van Gods realiteit. Geloven we echter en bidden we tot God, dan wordt Hij waarneembaar. Sterker nog: dan hebben we een overtuigend bewijs. Maar dat bewijs is er dus alleen voor de participant in het geloof. Een ongelovige houdt het bij wat zijn ogen zien en zal daarom ook nooit God vinden. Dat is de tragiek van de mens. Zijn verstand wijst hem wel de waarheid aan: nl. dat God niet waarneembaar is, maar dat verstand maakt hem niet gelukkig (maakt hem niet zalig: nogmaals: Jezus' les aan Thomas)). Velen laten het daarbij, want zij kunnen daar zelf niets aan veranderen. Zij zeggen: de waarheid is hard: er is geen God.

Maar dat is een voorbarige conclusie. Zij gaan dan te ver en concluderen uit het terechte feit, dat ze Hem niet waarnemen, dat Hij dan ook wel niet zal bestaan.

Om dat wel aan te tonen is de gave van het geloof nodig. Dan verdwijnen alle onzekerheden en wordt onze kennis inderdaad gecompleteerd vanuit een andere bron. We combineren dan onze wetenschappelijke kennis (die we als gelovige niet in de prullebak mogen gooien: waarheid = waarheid) met onze geloofskennis, die ook waarheid is. Je zou het verlicht verstand kunnen noemen. Ik houd het liever gewoon bij geloofskennis. En die kennis is niet overdraagbaar via ons verstand. Die kennis wordt ons al dan niet genadiglijk geschonken.

Het is zo, naar mijn mening, dat het verstand van de wetenschapper (ook de constatering dat God niet waarneembaar is) in principe waarheid is. En die wetenschapper moet ook vooral niet dingen gaan zeggen, die hij wetenschappelijk niet kan waarmaken (bijvoorbeeld zeggen, dat hij bewezen heeft, dat God wel bestaat). Dat kan hij nooit aantonen. Daarvoor moet ook de wetenschapper een andere bron dan de waarneembare werkelijkheid aanboren: nl. het geloof. En er zijn veel wetenchappers die het één doen en het andere om niet ontvangen.

gravo

Wat zouden we nu willen? dat Jezus Christus als de oude Adam weer zou opstaan? Dat wij, die met Christus gekruisigd begraven en opgestaan zijn, ons oude lichaam der zonde en des doods weer zouden terugkrijgen in de wederopstanding des vleses? Vlees en bloed zal het koninkrijk niet beërven.

Ik citeer uit de geloofsbelijdenis van Anasthasius (http://www.ngk.nl/gb.htm):

# Want zoals ziel en lichaam één mens zijn, zo zijn God en mens één Christus.
# Hij heeft geleden voor ons behoud, is neergedaald in de hel en op de derde dag opgestaan uit de doden.
# Hij is opgevaren naar de hemel en zit aan de rechterhand van God, de almachtige Vader; vandaar zal Hij komen om te oordelen de levenden en de doden.
# Bij zijn komst zullen alle mensen opstaan met hun lichaam en zij zullen rekenschap afleggen van hun daden.
# En zij die het goede gedaan hebben, zullen het eeuwige leven ingaan, maar zij die het kwade gedaan hebben, het eeuwige vuur.
# Dit is het algemeen geloof. Wie dit niet oprecht en standvastig gelooft, zal niet behouden kunnen worden.

Op slot
Beste mensen,

Met veel verdriet gooi ik deze topic op slot. Verdriet, omdat dingen die onder de grootste zekerheid zouden moeten hebben, dingen die nodig zijn te geloven wil men behouden worden, namelijk de werkelijke opstanding van de Heere, en het onfeilbare gezag van de Schrift (ook al spreekt het over gebeurtenissen die ons verstand te boven gaan, zoals de wonderen), openlijk door enkelen betwijfeld worden.

Het moge duidelijk zijn dat wij hier als reformatorisch forum geen ruimte voor willen laten. Elke verdere poging om deze gedachten te verkondigen hier op het forum, zal leiden tot een ban.

Uw moderator