Oorspronkelijk gepost door AfgewezenWie met God verzoend wordt, weet dat. Als een slaaf wordt vrijgelaten uit zijn boeien, wéét hij dat toch?
Als een zondaar verlost wordt uit de banden, wéét hij dat toch?
Ja, alleen uit de beloften des evangelies en niet door een bijzondere openbaring.
Maar dat is dan toch wat anders dan een soort langzamerhand-zich-bewust-worden-van?
Overigens is die bijzondere openbaring niets anders dan de belofte van het evangelie toegepast aan het hart (omdat we er van nature blind voor zijn).
Bedoel je hiermee: het omhelzen/ toeëigenen van de belofte, ?
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Zelf zie ik de gelovige meer en meer de hand leggen op de beloften Gods en hierin een opwas in de genade.
Zo wordt de gelovige ook meer en meer verzekert van zijn aandeel in Christus en zijn of haar zaligheid.
Beste ndonselaar,
Dit lijkt me toch niet de bijbelse weg. Wie op de slang zag, wás genezen (werd iemand zich daar langzamerhand van bewust?).
Wie tot Jezus kwam, werd ineens genezen (of in twee duidelijke ‘etappes’, zoals die blinde, die de mensen eerst nog als bomen zag wandelen), en werd zich zijn of haar genezing niet langzamerhand bewust.
Wie met God verzoend wordt, weet dat. Als een slaaf wordt vrijgelaten uit zijn boeien, wéét hij dat toch?
Als een zondaar verlost wordt uit de banden, wéét hij dat toch?
Ik citeer even uit het doopsformulier;
Want evenals zijzonder het te weten deel hebben aan de veroordeling in Adam, zo worden zij ook zonder het te weten in Christus uit genade tot Gods kinderen aangenomen...........Omdat nu, onder het nieuwe verbond, de doop in de plaats vande besnijdenis gekomen is, moeten de jonge kinderen alserfgenamen van Gods rijk envan zijn verbond gedoopt worden. En de ouders zijn verplicht hun kinderen bij het opgroeien hun doop te leren verstaan/ hiervan breder te onderwijzen
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Zelf zie ik de gelovige meer en meer de hand leggen op de beloften Gods en hierin een opwas in de genade.
Zo wordt de gelovige ook meer en meer verzekert van zijn aandeel in Christus en zijn of haar zaligheid.
Beste ndonselaar,
Dit lijkt me toch niet de bijbelse weg. Wie op de slang zag, wás genezen (werd iemand zich daar langzamerhand van bewust?).
Wie tot Jezus kwam, werd ineens genezen (of in twee duidelijke ‘etappes’, zoals die blinde, die de mensen eerst nog als bomen zag wandelen), en werd zich zijn of haar genezing niet langzamerhand bewust.
Wie met God verzoend wordt, weet dat. Als een slaaf wordt vrijgelaten uit zijn boeien, wéét hij dat toch?
Als een zondaar verlost wordt uit de banden, wéét hij dat toch?
Ik citeer even uit het doopsformulier;
Want evenals zijzonder het te weten deel hebben aan de veroordeling in Adam, zo worden zij ook zonder het te weten in Christus uit genade tot Gods kinderen aangenomen...........Omdat nu, onder het nieuwe verbond, de doop in de plaats vande besnijdenis gekomen is, moeten de jonge kinderen alserfgenamen van Gods rijk envan zijn verbond gedoopt worden. En de ouders zijn verplicht hun kinderen bij het opgroeien hun doop te leren verstaan/ hiervan breder te onderwijzen
Als een kind van jongsafaan de Here vreest, gaat het inderdaad anders. In zoverre ben ik het met je eens.
Maar als iemand die 'tot zijn verstand gekomen is', tot geloof komt, geldt wat ik in mijn eerdere postings heb gezegd.
Waarom waren die mensen in de Handelingen zo blij toen ze tot geloof kwamen?
Oorspronkelijk gepost door AfgewezenWaarom waren die mensen in de Handelingen zo blij toen ze tot geloof kwamen?
Omdat Jezus onze vreugde is. En er werd grote blijdschap in die stad. Omdat Filippus hen Christus predikte.
Ze waren gebonden onder de toverijen van Simon.
Eerst werden hun zinnen verrukt (uit elkaar getrokken), maar nu werd (bij wijze van spreken) hun hart samengevoegd tot de vrees van Zijn Naam.
De vrucht is blijdschap, vrede vreugde.
Jesu, meine Freude,
Meines Herzens Weide,
Jesu, meine Zier,
Ach, wie lang, ach lange
Ist dem Herzen bange
Und verlangt nach dir!
Gotteslamm, mein Bräutigam,
Außer dir soll mir auf Erden
Nichts sonst Liebers werden!
Ik bedoel zoals de Heidelberger het verwoordt in zondag 31 [vraag 84]
Vr.84. Hoe wordt het hemelrijk door de prediking des heiligen Evangelies ontsloten en toegesloten?
Antw. Alzo, als, volgens het bevel van Christus, aan de gelovigen, allen en een iegelijk, verkondigd en openlijk betuigd wordt dat hun, zo dikwijls als zij de beloftenis des Evangelies met een waar geloof aannemen, waarachtelijk al hun zonden van God, om der verdiensten van Christus wil, vergeven zijn; daarentegen allen ongelovigen, en die zich niet van harte bekeren, verkondigd en betuigd wordt dat de toorn Gods en de eeuwige verdoemenis op hen ligt, zolang als zij zich niet bekeren a; naar welk getuigenis des Evangelies God zal oordelen, beide in dit en in het toekomende leven.
De Heidelberger heeft hiermee ook de kleine gelovige op het oog. Elk geloof hoe klein ook; elk geloof wat al is het bevend belijdt 'zo ik om, zo kom ik om' is het geloof wat verkondigd moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Daar ligt de troost in, iedere keer weer.
Jij ziet de 'vergeving der zonden' vasthorend bij de rechtvaardigmaking. Ik ook wel, maar dan wel zo, dat het allerkleinste geloof rechtvaardigt en dat het allerkleinste geloof vertroost moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Natuurlijk ziet iedere gelovige de rijkdom in Christus liggen en ligt in Hem al het leven.
Één ding weet ik, dat ik blind was en nu zie. Wat ziet de gelovige dan? Hij ziet de gepastheid van onze Heere Jezus Christus, daar richt zijn geloofsoog zich op. Dan mag, nee moet de prediking zeggen: is dat uw verlangen, is daar uw oog op gericht? Dan zal uw verlangen zijn, wat Paulus sprak 'ik wenste wel ontbonden te zijn met Christus'. Ja, vriend of vriendin, dat zal eenmaal uw deel zijn. Richt niet uw oog op uw zelf, maar richt het oog naar boven, naar uw Verlosser, naar uw Goël, want Hij heeft de volmaakte gerechtigheid aangebracht.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door ndonselaarÉén ding weet ik, dat ik blind was en nu zie. Wat ziet de gelovige dan? Hij ziet de gepastheid van onze Heere Jezus Christus, daar richt zijn geloofsoog zich op. Dan mag, nee moet de prediking zeggen: is dat uw verlangen, is daar uw oog op gericht? Dan zal uw verlangen zijn, wat Paulus sprak 'ik wenste wel ontbonden te zijn met Christus'. Ja, vriend of vriendin, dat zal eenmaal uw deel zijn. Richt niet uw oog op uw zelf, maar richt het oog naar boven, naar uw Verlosser, naar uw Goël, want Hij heeft de volmaakte gerechtigheid aangebracht.
Mooi, Niek.
Wat een troostrijke leer en wat een Trooster.
De Heidelberger heeft hiermee ook de kleine gelovige op het oog. Elk geloof hoe klein ook; elk geloof wat al is het bevend belijdt 'zo ik om, zo kom ik om' is het geloof wat verkondigd moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Daar ligt de troost in, iedere keer weer.
Jij ziet de 'vergeving der zonden' vasthorend bij de rechtvaardigmaking. Ik ook wel, maar dan wel zo, dat het allerkleinste geloof rechtvaardigt en dat het allerkleinste geloof vertroost moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Natuurlijk ziet iedere gelovige de rijkdom in Christus liggen en ligt in Hem al het leven.
De verloren zoon was op de goede weg, toen hij naar zijn vader terugging. Maar het was pas echt goed, toen zijn vader hem op zijn schuldbelijdenis in de armen sloot.
De verloren zoon zou er niet genoeg aan hebben gehad, als hem verteld was dat hij op de goede weg was en dat zijn vader vol ontferming op hem stond te wachten. Hij moest met zijn vader verzoend worden.
De Heidelberger heeft hiermee ook de kleine gelovige op het oog. Elk geloof hoe klein ook; elk geloof wat al is het bevend belijdt 'zo ik om, zo kom ik om' is het geloof wat verkondigd moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Daar ligt de troost in, iedere keer weer.
Jij ziet de 'vergeving der zonden' vasthorend bij de rechtvaardigmaking. Ik ook wel, maar dan wel zo, dat het allerkleinste geloof rechtvaardigt en dat het allerkleinste geloof vertroost moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Natuurlijk ziet iedere gelovige de rijkdom in Christus liggen en ligt in Hem al het leven.
De verloren zoon was op de goede weg, toen hij naar zijn vader terugging. Maar het was pas echt goed, toen zijn vader hem op zijn schuldbelijdenis in de armen sloot.
De verloren zoon zou er niet genoeg aan hebben gehad, als hem verteld was dat hij op de goede weg was en dat zijn vader vol ontferming op hem stond te wachten. Hij moest met zijn vader verzoend worden.
Dat mag je niet uit elkaar trekken -en zeker niet in tijd.
De Heidelberger heeft hiermee ook de kleine gelovige op het oog. Elk geloof hoe klein ook; elk geloof wat al is het bevend belijdt 'zo ik om, zo kom ik om' is het geloof wat verkondigd moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Daar ligt de troost in, iedere keer weer.
Jij ziet de 'vergeving der zonden' vasthorend bij de rechtvaardigmaking. Ik ook wel, maar dan wel zo, dat het allerkleinste geloof rechtvaardigt en dat het allerkleinste geloof vertroost moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Natuurlijk ziet iedere gelovige de rijkdom in Christus liggen en ligt in Hem al het leven.
De verloren zoon was op de goede weg, toen hij naar zijn vader terugging. Maar het was pas echt goed, toen zijn vader hem op zijn schuldbelijdenis in de armen sloot.
De verloren zoon zou er niet genoeg aan hebben gehad, als hem verteld was dat hij op de goede weg was en dat zijn vader vol ontferming op hem stond te wachten. Hij moest met zijn vader verzoend worden.
Dat mag je niet uit elkaar trekken -en zeker niet in tijd.
Dacht ik vroeger ook, maar dan kom je tot een gewrongen exegese. In ieder geval is er tijd tussen het moment dat de zoon tot zichzelf komt en besluit naar zijn vader te gaan en het moment dat hij zijn vader in de armen valt.
De Heidelberger heeft hiermee ook de kleine gelovige op het oog. Elk geloof hoe klein ook; elk geloof wat al is het bevend belijdt 'zo ik om, zo kom ik om' is het geloof wat verkondigd moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Daar ligt de troost in, iedere keer weer.
Jij ziet de 'vergeving der zonden' vasthorend bij de rechtvaardigmaking. Ik ook wel, maar dan wel zo, dat het allerkleinste geloof rechtvaardigt en dat het allerkleinste geloof vertroost moet worden dat zijn of haar zonden vergeven zijn. Natuurlijk ziet iedere gelovige de rijkdom in Christus liggen en ligt in Hem al het leven.
De verloren zoon was op de goede weg, toen hij naar zijn vader terugging. Maar het was pas echt goed, toen zijn vader hem op zijn schuldbelijdenis in de armen sloot.
De verloren zoon zou er niet genoeg aan hebben gehad, als hem verteld was dat hij op de goede weg was en dat zijn vader vol ontferming op hem stond te wachten. Hij moest met zijn vader verzoend worden.
Dat mag je niet uit elkaar trekken -en zeker niet in tijd.
Dacht ik vroeger ook, maar dan kom je tot een gewrongen exegese. In ieder geval is er tijd tussen het moment dat de zoon tot zichzelf komt en besluit naar zijn vader te gaan en het moment dat hij zijn vader in de armen valt.
Het is een GELIJKENIS die mag/hoef je niet van begin tot eind te vergeestelijken. Er wordt een beeld geschetst met een boodschap. Niet meer en niet minder.
Hartelijke groet,
Pim.
Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Oorspronkelijk gepost door Afgewezen
De verloren zoon was op de goede weg, toen hij naar zijn vader terugging. Maar het was pas echt goed, toen zijn vader hem op zijn schuldbelijdenis in de armen sloot.
De verloren zoon zou er niet genoeg aan hebben gehad, als hem verteld was dat hij op de goede weg was en dat zijn vader vol ontferming op hem stond te wachten. Hij moest met zijn vader verzoend worden.
Dat mag je niet uit elkaar trekken -en zeker niet in tijd.
Dacht ik vroeger ook, maar dan kom je tot een gewrongen exegese. In ieder geval is er tijd tussen het moment dat de zoon tot zichzelf komt en besluit naar zijn vader te gaan en het moment dat hij zijn vader in de armen valt.
Het is een GELIJKENIS die mag/hoef je niet van begin tot eind te vergeestelijken. Er wordt een beeld geschetst met een boodschap. Niet meer en niet minder.
Tot hoever mag je die gelijkenis dan WEL vergeestelijken?
Oorspronkelijk gepost door Miscanthus
Dat mag je niet uit elkaar trekken -en zeker niet in tijd.
Dacht ik vroeger ook, maar dan kom je tot een gewrongen exegese. In ieder geval is er tijd tussen het moment dat de zoon tot zichzelf komt en besluit naar zijn vader te gaan en het moment dat hij zijn vader in de armen valt.
Het is een GELIJKENIS die mag/hoef je niet van begin tot eind te vergeestelijken. Er wordt een beeld geschetst met een boodschap. Niet meer en niet minder.
Tot hoever mag je die gelijkenis dan WEL vergeestelijken?
Daar geven ze op diverse opleidingen college in: exegese.
Heel interessant, maar een iets te uitgebreid vakgebied om even in een paar zinnen neer te 'schrijven'. Het is in iedergeval wel duidelijk, dat er verschil is tussen een allegorie en een gelijkenis, waarbij de laatste veel minder ver gaat in het beeld dan de eerste.
Hartelijke groet,
Pim.
Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Sorry Pim, maar nu draai je eromheen.
In deze gelijkenis behoren zowel het tot inkeer komen van de zoon als het in de armen vallen van de vader tot de 'pointe' van de gelijkenis. Ook de reis: de vader zag hem van verre, vermeldt Jezus.
En natuurlijk is het maar een hypothetisch voorbeeld dat ik gaf, maar feit is, dat het voornemen van de verloren zoon niet voldoende was, zelfs zijn reis niet, maar hij moest tot schuldbelijdenis voor de vader komen. En toen zijn vader hem in de armen nam, was 't goed.
Voordat we hier over elkaar buitelen over een exegese van de verloren zoon; heeft iemand er al eens aangedacht waarom de Heere Jezus er drie vertelde?!
De verloren parel,
Het verloren schaap,
De verloren zoon.
Is het ver gezocht om met Kohlbrugge te stellen dat we hier drie gelijkenissen hebben die ieder voor zich laten zien het werk van de drie goddelijke Personen?
God de Heilige Geest,
God de Zoon en
God de Vader
-----
Als je trouwens de verloren zoon zo exegetiseert Afgewezen kom je op glibberig terrein. Zo de verloren zoon nooit meer aan de varkenstrog hebben gezeten? Nooit meer de spanning hebben gekend van het thuis zijn en het van huis zijn?
En Jezus werd ontroerd en zei: In het huis van Mijn Vader zijn vele woningen. Is de zoon niet in deze woning thuisgekomen?
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
