gravo schreef:(...)
Ik geloof in wat er in de Bijbel staat, maar ik wil daar mijn eigen verstand niet voor inleveren. En de consequentie is, dat ik van veel verhalen uit de Bijbel alleen maar weet, wie het hoe geschreven heeft, maar niet hoe het er reëel aan toe is gegaan.
Wanneer ik zeg, dat ik geloof, zeg ik eigenlijk, dat ik een bewijs heb gekregen van dingen die ik niet zie. En dat is voor een mens een zeer onnatuurlijke situatie. Het is hetzelfde als een blinde in de verte zou turen en opeens zou zeggen: ha. juist, nu zie ik het. De werkelijkheid is natuurlijk, dat hij het helemaal niet ziet (hij ziet het echt niet), maar ondertussen heeft hij toch die stellige, vreemde uitspraak gedaan, dat hij het wel ziet.
Zo vreemd gaan bij mij geloof en verstand ook samen.
gravo
Dag gravo,
Inderdaad leveren de vele wonderen in de Bijbel problemen op voor het verstand (overigens geldt dat niet alleen voor de wonderen).
Alleen ik kan me niet zo vinden in de oplossing die je aandraagt.
Je zegt niet te weten wat er daadwerkelijk gebeurd is. Maar dan vraag ik me af wat je dan doet met de lichamelijke opstanding van Jezus. Is het niet cruciaal voor een christen te geloven dat dat daadwerkelijk gebeurd is, en niet 'misschien wel, maar misschien ook niet'?
M.i. moet je sowieso het voorkomen van wonderen niet bij voorbaat uitsluiten omdat ze strijdig zijn met het verstand. Ze komen namelijk gewoon voor, waarneembaar met de zintuigen. Alleen niet herhaalbaar, tja..
De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij. Ps. 139,6.
) en de rest van een mechanische inspiratieleer. Of zie ik het verkeerd?