• Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

KDD schreef: ↑Gisteren, 13:26 De huisteksten zijn niet zo helder als het er soms uitziet. Bijv:

1 Sam 1:21: En die man, Elkana toog op met zijn ganse huis, om den HEERE te offeren het jaarlijkse offer, en zijn gelofte.

en

1 Kron. 10:6: Alzo stierf Saul en zijn drie zonen; ook zijn ganse huis is tegelijk gestorven.

We weten van andere plaatsen in de schrift dat eigenlijk niet letterlijk iedereen bedoeld wordt hier. Al zouden we op eerst zicht zeggen van wel.

De zogenaamde huisteksten hebben duidelijk betrekking op mensen of een menselijke kring, dat lijkt me wel duidelijk, zowel bij Lydia, de stokbewaarder als bij Stefanas.
Wie er precies tot dat huis behoorden, is echter niet altijd duidelijk.

Wanneer in de Bijbel expliciet een beroep wordt genoemd, hoeft men er toch niet automatisch van uit te gaan dat er kleine kinderen bij aanwezig waren?
Bij Stefanas wordt inderdaad gesproken over een huisgezin, dus dáár is het aannemelijker dat er ook familieleden bij hoorden.

Maar neem bijvoorbeeld degenen die jij noemt:

Elkana, die jaarlijks het offer bracht, zouden daar kleine kinderen bij geweest zijn?

Saul, zou daar zijn kleine kinderen bij geweest zijn?

Zelfs de kanttekenaren van de Statenvertaling merken bij zulke teksten op dat bijvoorbeeld Isboseth en Mefiboseth er niet bij waren,
ook al staat er letterlijk: “het ganse huis.”

Valcke schreef: ↑Gisteren, 12:42 De oude en de nieuwe verbondsbedeling hebben beide Christus als Middelaar van het verbond. Jij maakt er twee losse verbonden van; er zijn genoeg Bijbelse gegevens van waaruit dit weerlegd wordt. Het is hetzelfde verbond der genade, maar onder verschillende bedelingen. Het zijn dus ook niet de beloften van de nieuwe verbondsbedeling an sich, maar de beloften van zowel de oude als nieuwe verbondsbedeling. Deze beloften werden ook onder de oude bedeling bekendgemaakt en behoorden daartoe. Daar gaat het in jouw redenering mank. Dat zien we ook daarin dat Christus niet kwam om de Wet en de Profeten te ontbinden (zelfs niet een jota of tittel), maar om die te vervullen.

Je gaat niet in op wat ik zeg. Je vertelt alleen jouw visie. Het 'verbond der genade' komt in de Bijbel niet voor, dat is een theologisch postulaat. De Bijbel spreekt over verschillende verbonden en in de kwestie waar het nu over gaat, betreft dat het oude en het nieuwe verbond. Niet ík maak daar twee verbonden van, dat doet de Bijbel zelf. En dat er continuïteit is, heb ik nu vaak genoeg betoogd: het OT bevat de belofte van het NT, en ja, die belofte werd dus onder het OT bekendgemaakt. Maar het OT kon niet zalig maken, daar was het NT toch echt voor nodig. Waarom? Omdat dat verbond de beloofde Middelaar bracht. Overigens is het een interessante vraag wat het betekent, dat Christus de wet en de profeten vervulde. Blijkbaar kan dat samengaan met de komst van een nieuw verbond en de afschaffing van het oude (denk aan besnijdenis, sabbat, ceremoniën).

Verder gaat Handelingen (en de brieven) niet alleen over de Pinksterdag. We weten niet of er toen ook huisgezinnen gedoopt werden, maar dat weten we wel in de diverse andere gevallen. En ook op de Pinksterdag klonk de belofte tot de Joden die aangesproken werden én hun kinderen (Hand. 2:39). Daarin klinkt duidelijk de continuïteit in dit opzicht door van de oude naar de nieuwe bedeling.

Zou het niet zo kunnen zijn, dat óók het woord 'huis' hier een nieuwe, of geestelijke betekenis heeft gekregen, te weten: degenen van het huis die geloofden? Geloof je werkelijk dat ongelovige leden van het huispersoneel van Lydia gedoopt zijn? Zouden die dan in Handelingen 'de broeders' worden genoemd? Zouden die aan het avondmaal deel hebben mogen nemen, of mochten ze daarvan dan weer geen gebruik maken? Hoe zie je dat voor je?

Posthoorn schreef: ↑Gisteren, 14:04
Valcke schreef: ↑Gisteren, 12:42 De oude en de nieuwe verbondsbedeling hebben beide Christus als Middelaar van het verbond. Jij maakt er twee losse verbonden van; er zijn genoeg Bijbelse gegevens van waaruit dit weerlegd wordt. Het is hetzelfde verbond der genade, maar onder verschillende bedelingen. Het zijn dus ook niet de beloften van de nieuwe verbondsbedeling an sich, maar de beloften van zowel de oude als nieuwe verbondsbedeling. Deze beloften werden ook onder de oude bedeling bekendgemaakt en behoorden daartoe. Daar gaat het in jouw redenering mank. Dat zien we ook daarin dat Christus niet kwam om de Wet en de Profeten te ontbinden (zelfs niet een jota of tittel), maar om die te vervullen.
Je gaat niet in op wat ik zeg. Je vertelt alleen jouw visie. Het 'verbond der genade' komt in de Bijbel niet voor, dat is een theologisch postulaat. De Bijbel spreekt over verschillende verbonden en in de kwestie waar het nu over gaat, betreft dat het oude en het nieuwe verbond. Niet ík maak daar twee verbonden van, dat doet de Bijbel zelf. En dat er continuïteit is, heb ik nu vaak genoeg betoogd: het OT bevat de belofte van het NT, en ja, die belofte werd dus onder het OT bekendgemaakt. Maar het OT kon niet zalig maken, daar was het NT toch echt voor nodig. Waarom? Omdat dat verbond de beloofde Middelaar bracht. Overigens is het een interessante vraag wat het betekent, dat Christus de wet en de profeten vervulde. Blijkbaar kan dat samengaan met de komst van een nieuw verbond en de afschaffing van het oude (denk aan besnijdenis, sabbat, ceremoniën).

- Nee, jij houdt instrumenteel vast aan twee gescheiden verbonden vanwege 'oud' en 'nieuw verbond' in Hebreeën 8. Terwijl je alle Bijbelse gegevens negeert dat het in wezen gaat om één en hetzelfde verbond met dezelfde Middelaar, dezelfde geestelijke weldaden, dezelfde geestelijke beloften. Dat is nog eens een kunstmatig theologisch postulaat.
- Verder weet je net zo goed als ik dat we spreken over 'verbond der genade' om dit verbond te onderscheiden van een verbond op grond van eigen werken en eigen gerechtigheid. Met de term 'verbond der genade' is niets mis, want de inhoud van het verbond is genade, zonder de werken, wat volstrekt Bijbels is.
- Jammer, Posthoorn, dat je theologisch tot zulke vreemde nieuwigheden komt door bepaalde teksten of woorden een specifieke inkleuring te geven ten koste van de gehele Bijbelse lijn. Ik hoop oprecht dat je er nog eens van terugkomt.

Verder gaat Handelingen (en de brieven) niet alleen over de Pinksterdag. We weten niet of er toen ook huisgezinnen gedoopt werden, maar dat weten we wel in de diverse andere gevallen. En ook op de Pinksterdag klonk de belofte tot de Joden die aangesproken werden én hun kinderen (Hand. 2:39). Daarin klinkt duidelijk de continuïteit in dit opzicht door van de oude naar de nieuwe bedeling.
Zou het niet zo kunnen zijn, dat óók het woord 'huis' hier een nieuwe, of geestelijke betekenis heeft gekregen, te weten: degenen van het huis die geloofden? Geloof je werkelijk dat ongelovige leden van het huispersoneel van Lydia gedoopt zijn? Zouden die dan in Handelingen 'de broeders' worden genoemd? Zouden die aan het avondmaal deel hebben mogen nemen, of mochten ze daarvan dan weer geen gebruik maken? Hoe zie je dat voor je?

- Ik spreek niet over ongelovig personeel dat gedoopt diende te worden; dat heb ik zelfs expliciet in het verleden afgewezen en dat deden de reformatoren ook. Ik heb dat in het verleden hier op het forum ook aangetoond vanuit Calvijn en Bullinger.
- Het ging dus om degenen die geloofden én hun kinderen die te jong waren om hun persoonlijk geloof te belijden; die werden gedoopt.

@Valcke,
De huisteksten in het OT gaan niet alleen over de kinderen die te klein zijn om zelf te geloven. Dat is dus een uitdrukkelijke beperking van het woord 'huis' ten opzichte van het OT. Dat kan, maar wees dan zo eerlijk om dat onder ogen te zien.
Je overige opmerkingen laat ik voor wat ze zijn. Je onderbouwt overigens niets, maar poneert slechts. Vooralsnog zullen onze visies niet tot elkaar komen. Jouw kwalificaties van mijn visie laat ik voor jouw rekening.

Een beetje flauw, Posthoorn.

1. Dit lijkt mij toch een stevige onderbouwing: 'Het gaat in wezen om één en hetzelfde verbond met dezelfde Middelaar, dezelfde geestelijke weldaden, dezelfde geestelijke beloften.' Moet ik echt de Bijbelteksten gaan verzamelen waaruit dit blijkt? Dat kán hoor, maar het is wel vragen naar de bekende weg.

2. Ik erken zonder meer dat er verschillen zijn tussen OT en NT, inclusief verschillen tussen besnijdenis en doop. En ook ten aanzien van de nadrukkelijke toelatingsvraag van het geloof als het gaat om de volwassenen, of zij nu heer zijn of ondergeschikte. Daar ben ik altijd volstrekt helder in geweest. Dat is ook zoals de reformatoren het geleerd hebben. Maar ik heb tegelijk verdedigd dat er belangrijke overeenkomsten zijn en dat het NT die overeenkomsten voluit leert, op tal van plaatsen. En dat inclusief overeenkomsten t.a.v. de besnijdenis en de doop aan de kinderen. Het is echter onjuist dat bij de verdediging hiervan in alle omstandigheden er een is-gelijk-teken geplaatst zou moeten worden tussen deze zaken in het OT en het NT. Deze is-gelijk-tekens is niet wat ik verdedig, en dat is ook niet wat in de gereformeerde leer verdedigd wordt. Alleen uit vergelijking van Schriftplaatsen kunnen de overeenkomsten én de verschillen tussen OT en NT bepaald worden. Dat vinden we sterk onderbouwd terug in de geschriften van de reformatoren, puriteinen, enzovoort.

Verder natuurlijk goed om de discussie af te breken. Ik zie er ook niet zo het nut van in om hier verder in te gaan.

Posthoorn schreef: ↑Gisteren, 14:04 Het 'verbond der genade' komt in de Bijbel niet voor, dat is een theologisch postulaat.

Voor de leesbaarheid van de eenvoudige forumlezer, voeg ik even wat uitleg tussen over dat 'postulaat': "Een postulaat is een stelling die volgens de strikte normen van een wetenschap niet bewezen kan worden, maar die noodzakelijk moet worden aangenomen om gaten in een theorie of filosofisch systeem te voorkomen. Een onbewezen stelling die niettemin wordt aanvaard."

Adagio schreef: ↑Gisteren, 15:39
Posthoorn schreef: ↑Gisteren, 14:04 Het 'verbond der genade' komt in de Bijbel niet voor, dat is een theologisch postulaat.
Voor de leesbaarheid van de eenvoudige forumlezer, voeg ik even wat uitleg tussen over dat 'postulaat': "Een postulaat is een stelling die volgens de strikte normen van een wetenschap niet bewezen kan worden, maar die noodzakelijk moet worden aangenomen om gaten in een theorie of filosofisch systeem te voorkomen. Een onbewezen stelling die niettemin wordt aanvaard."

Dat dit een verbond is waarin genade beloofd wordt (en niet is uit de werken), is wel uit de Schrift bewijsbaar en daarom geen postulaat.

KDD schreef: ↑Gisteren, 13:26 De huisteksten zijn niet zo helder als het er soms uitziet. Bijv:

1 Sam 1:21: En die man, Elkana toog op met zijn ganse huis, om den HEERE te offeren het jaarlijkse offer, en zijn gelofte.

en

1 Kron. 10:6: Alzo stierf Saul en zijn drie zonen; ook zijn ganse huis is tegelijk gestorven.

We weten van andere plaatsen in de schrift dat eigenlijk niet letterlijk iedereen bedoeld wordt hier. Al zouden we op eerst zicht zeggen van wel.

Ik snap wat je zegt over die huisteksten, dat “heel zijn huis” in de Bijbel soms breder of niet-letterlijk bedoeld kan zijn. Klopt. Maar eerlijk is eerlijk? Als ik die stukken in Handelingen lees, dan zie ik geen vage verzamelterm. Ik zie een huis vol mensen die het evangelie horen, geraakt worden en zich laten dopen. Dat is geen voetnoot, dat is een geestelijk wonder. Daar word ik stil van. En dan voelt het soms een beetje gek dat we dan meteen in de stand schieten van: “ja, maar misschien waren het er eigenlijk maar twee, want grammatica.” Alsof we bezig zijn een bewijsplaatje te puzzelen in plaats van gewoon te zeggen: Kijk wat een wonder de Heere daar deed. Dus ja, taal kan breed zijn, maar hier zie ik vooral: God grijpt in, en meerdere mensen komen tot geloof. En voor mij is dat het punt. We kunnen dan zo bezig zijn met woordjes wegen, terwijl daar eigenlijk "gewoon" een wonder beschreven staat.

ik wil het liever bewonderen dan het helemaal uitpluizen.
Maar ja, een forum is om te discussieren.
Dus doe ik een beetje mee.

De huisteksten zijn voor mij geen sluitstuk in de discussie, maar wel een herinnering dat God soms hele gezinnen tegelijk aanraakt. En dat vind ik prachtig.

Valcke schreef: ↑Gisteren, 13:37
Arja schreef: ↑Gisteren, 13:17
Valcke schreef: ↑Gisteren, 07:12
Arja schreef: ↑31 okt 2025, 15:34(...) Daarom kon Owen theologisch ook een stap verder gaan waar Calvijn stopte, vooral in de leer van de Heilige Geest en de innerlijke werkelijkheid van het verbond. Niet minder verbondsmatig dus, maar anders verbondsmatig: hij vroeg naar het werk van de Geest in het hart, niet alleen naar de uiterlijke plaats in het verbond (...).

Dat schuurt met de Nederlandse traditie, omdat daar sterk de lijn ligt van het objectieve verbond en de zichtbare verbondsgemeente.
Prima, maar maak je niet bezorgd: ik heb je hele post (en ook andere posts) gelezen. Het gaat mij echter niet om wat je schrijft over John Owen: dit was een zelfstandig denkend theoloog: zijn boeken over de Heilige Geest, Psalm 130 en de Rechtvaardigmaking (drie dikke pillen) ken ik. Ook heb ik de studie van dr. De Vries over Owen in detail doorgenomen (met highlights en aantekeningen in het boek). Ik heb er ook geen moeite mee dat je stelt dat John Owen op sommige punten andere accenten leggen. Dat is allemaal prima.

Waar het mij wel om gaat, zijn de zinnen die ik hierboven vet heb gemaakt. Dat gaat dus over Calvijn: hij zou volgens jou vooral oog hebben gehad voor de uiterlijke plaats in het verbond, en maar weinig aandacht hebben geschonken aan het innerlijke werk van de Heilige Geest (uit je desbetreffende zinnen kan ik niet anders concluderen dan dat je dit beweert). Dat bestrijd ik dus: dat klopt naar mijn overtuiging van geen kanten. Het gaat zelfs verder dan een karikatuur. Hetzelfde geldt voor wat je schrijft over de 'Nederlandse traditie'. De stelling dat in deze traditie de uiterlijke zijde van het verbond voorop stond en niet het noodzakelijke innerlijk werk van de Heilige Geest, kan ik niet plaatsen. De Nederlandse traditie begint wel in de 16e en 17e eeuw. Als je de werken uit die tijd kent, kun je onmogelijk tot de conclusie komen dat zij het accent leggen op de uitwendige zijde van het verbond zonder veel aandacht te hebben voor de inwendige zijde en het werk van de Heilige Geest. Sowieso kun je deze dingen niet tegen elkaar uitspelen. Maar zeer zeker had het innerlijk werk van de Heilige Geest bij de Nederlandse oude schrijvers, evenals bij de theologen van Dordt, de Leidse professoren, een zeer grote plaats.

Dus goed om te reageren, maar ga dan wel in op Calvijn en de Nederlandsers van de 16e en 17e eeuw en hun aandacht voor het inwendige werk van de Heilige Geest. Want op dat gedeelte van mijn post richt zich mijn kritiek (niet op het gedeelte over John Owen).

Dank voor je reactie.

Voor de helderheid: ik heb nergens gesteld dat Calvijn weinig aandacht had voor het innerlijke werk van de Heilige Geest, dat was niet mijn punt.

Je schrijft dat je uit mijn woorden niet anders kunt concluderen dan dat ik dat beweer.
Zou je de letterlijke zin willen citeren waarin ik dit dat daadwerkelijk zeg?
Dan kunnen we het gesprek voeren op de tekst zelf en niet op een gevolgtrekking.

Zoals gezegd kom ik hier inhoudelijk op terug; ik verwacht volgende week, en anders iets later.
Het ging om deze passage (ik had die woorden trouwens al 2x geciteerd en de laatste keer ook vet gemaakt):
Arja schreef:(...) Daarom kon Owen theologisch ook een stap verder gaan waar Calvijn stopte, vooral in de leer van de Heilige Geest en de innerlijke werkelijkheid van het verbond. Niet minder verbondsmatig dus, maar anders verbondsmatig: hij vroeg naar het werk van de Geest in het hart, niet alleen naar de uiterlijke plaats in het verbond (...).
Daarin poneer je m.i. duidelijk een tegenstelling tussen Owen en Calvijn t.a.v.:
(a) de leer van de Heilige Geest en de innerlijke werkelijkheid van het verbond; het werk van de Geest in het hart. Calvijn zou hier gestopt zijn, terwijl Owen een stap verder ging.
(b) "niet alleen de uiterlijke plaats in het verbond" bij Owen, bij Calvijn kennelijk wel alleen de uiterlijke plaats (anders klopt de tegenstelling niet die je maakt).
Dit zijn de punten waar ik echt mij van afvraag hoe je erbij komt.

Voor de precisie: ik heb niet gezegd dat Calvijn weinig aandacht had voor het innerlijke werk van de Heilige Geest. Die uitspraak staat niet in mijn tekst; daarom vroeg ik om het letterlijke citaat. Dat is logischerwijs niet gegeven, omdat het er niet staat.

Je reactie ging uit van een interpretatie van mijn woorden in plaats van het citeren van wat ik daadwerkelijk schreef, met enkele kwalificaties richting mij als persoon, in eerder berichten. Dat geeft voor mij geen vruchtbare basis voor verdere uitwisseling. Ik kan goed omgaan met scherpe inhoud, maar niet met opmerkingen die op de persoon spelen. Voor mij hoort veiligheid en respect bij theologisch gesprek.

Mijn inhoudelijke antwoord ligt gereed, maar ik laat het hierbij.
Ik sluit dit onderdeel van het gesprek hierbij af.

Groepscirkel schreef: ↑Gisteren, 07:20
Arja schreef: ↑29 okt 2025, 14:24 <> De apostolische lijn is:
Abrahams zaad door geloof, niet door natuurlijke afkomst
(Galaten 3:7, 29) <>
Dit is een belangrijk verschilpunt. Het is en-en.

Ik weet niet zo goed wat je hiermee zegt.
Ik dacht zo:

Eén weg tot zaligheid (Messias - geloof)
Eén volk uit Jood en heiden (Ef. 2)
Bijvende verkiezing en roeping van Israël als volk (Rom. 11:28–29)

Dat spanningsveld is geen of-of, maar het bijbels en-en?
Bedoel je dat?

@Arja:

Volgens mij volgt logischerwijs uit jouw formuleringen dat Calvijn slechts oog had voor de uiterlijke plaats in het verbond. Ik ben benieuwd hoe je jouw tekst anders zou lezen.

Alles is een kwestie van interpretatie, dat is waar, maar soms is er maar een aantal juiste interpretaties.

Ik ben benieuwd naar een andere interpretatie, en los daarvan vind ik dat je Valcke wel heel hard valt ook in het geval er een interpretatie denkbaar zou zijn die hem en mij zou zijn ontgaan. Dan heb je namelijk nog steeds nogal onduidelijk geschreven.

Arja schreef: ↑Gisteren, 23:09
Valcke schreef: ↑Gisteren, 13:37
Arja schreef: ↑Gisteren, 13:17
Valcke schreef: ↑Gisteren, 07:12
Prima, maar maak je niet bezorgd: ik heb je hele post (en ook andere posts) gelezen. Het gaat mij echter niet om wat je schrijft over John Owen: dit was een zelfstandig denkend theoloog: zijn boeken over de Heilige Geest, Psalm 130 en de Rechtvaardigmaking (drie dikke pillen) ken ik. Ook heb ik de studie van dr. De Vries over Owen in detail doorgenomen (met highlights en aantekeningen in het boek). Ik heb er ook geen moeite mee dat je stelt dat John Owen op sommige punten andere accenten leggen. Dat is allemaal prima.

Waar het mij wel om gaat, zijn de zinnen die ik hierboven vet heb gemaakt. Dat gaat dus over Calvijn: hij zou volgens jou vooral oog hebben gehad voor de uiterlijke plaats in het verbond, en maar weinig aandacht hebben geschonken aan het innerlijke werk van de Heilige Geest (uit je desbetreffende zinnen kan ik niet anders concluderen dan dat je dit beweert). Dat bestrijd ik dus: dat klopt naar mijn overtuiging van geen kanten. Het gaat zelfs verder dan een karikatuur. Hetzelfde geldt voor wat je schrijft over de 'Nederlandse traditie'. De stelling dat in deze traditie de uiterlijke zijde van het verbond voorop stond en niet het noodzakelijke innerlijk werk van de Heilige Geest, kan ik niet plaatsen. De Nederlandse traditie begint wel in de 16e en 17e eeuw. Als je de werken uit die tijd kent, kun je onmogelijk tot de conclusie komen dat zij het accent leggen op de uitwendige zijde van het verbond zonder veel aandacht te hebben voor de inwendige zijde en het werk van de Heilige Geest. Sowieso kun je deze dingen niet tegen elkaar uitspelen. Maar zeer zeker had het innerlijk werk van de Heilige Geest bij de Nederlandse oude schrijvers, evenals bij de theologen van Dordt, de Leidse professoren, een zeer grote plaats.

Dus goed om te reageren, maar ga dan wel in op Calvijn en de Nederlandsers van de 16e en 17e eeuw en hun aandacht voor het inwendige werk van de Heilige Geest. Want op dat gedeelte van mijn post richt zich mijn kritiek (niet op het gedeelte over John Owen).

Dank voor je reactie.

Voor de helderheid: ik heb nergens gesteld dat Calvijn weinig aandacht had voor het innerlijke werk van de Heilige Geest, dat was niet mijn punt.

Je schrijft dat je uit mijn woorden niet anders kunt concluderen dan dat ik dat beweer.
Zou je de letterlijke zin willen citeren waarin ik dit dat daadwerkelijk zeg?
Dan kunnen we het gesprek voeren op de tekst zelf en niet op een gevolgtrekking.

Zoals gezegd kom ik hier inhoudelijk op terug; ik verwacht volgende week, en anders iets later.
Het ging om deze passage (ik had die woorden trouwens al 2x geciteerd en de laatste keer ook vet gemaakt):
Arja schreef:(...) Daarom kon Owen theologisch ook een stap verder gaan waar Calvijn stopte, vooral in de leer van de Heilige Geest en de innerlijke werkelijkheid van het verbond. Niet minder verbondsmatig dus, maar anders verbondsmatig: hij vroeg naar het werk van de Geest in het hart, niet alleen naar de uiterlijke plaats in het verbond (...).
Daarin poneer je m.i. duidelijk een tegenstelling tussen Owen en Calvijn t.a.v.:
(a) de leer van de Heilige Geest en de innerlijke werkelijkheid van het verbond; het werk van de Geest in het hart. Calvijn zou hier gestopt zijn, terwijl Owen een stap verder ging.
(b) "niet alleen de uiterlijke plaats in het verbond" bij Owen, bij Calvijn kennelijk wel alleen de uiterlijke plaats (anders klopt de tegenstelling niet die je maakt).
Dit zijn de punten waar ik echt mij van afvraag hoe je erbij komt.
Voor de precisie: ik heb niet gezegd dat Calvijn weinig aandacht had voor het innerlijke werk van de Heilige Geest. Die uitspraak staat niet in mijn tekst; daarom vroeg ik om het letterlijke citaat. Dat is logischerwijs niet gegeven, omdat het er niet staat.

Je reactie ging uit van een interpretatie van mijn woorden in plaats van het citeren van wat ik daadwerkelijk schreef, met enkele kwalificaties richting mij als persoon, in eerder berichten. Dat geeft voor mij geen vruchtbare basis voor verdere uitwisseling. Ik kan goed omgaan met scherpe inhoud, maar niet met opmerkingen die op de persoon spelen. Voor mij hoort veiligheid en respect bij theologisch gesprek.

Mijn inhoudelijke antwoord ligt gereed, maar ik laat het hierbij.
Ik sluit dit onderdeel van het gesprek hierbij af.

Prima, Arja, dat is jouw keuze.
Ik heb je echter wel eerlijk en letterlijk geciteerd. Tot driemaal toe. Met vetgedrukt de zinsgedeelten waar ik een probleem mee had.
Maar goed, kennelijk is er dan een ernstig misverstand in het spel. Ik wil van je aannemen dat je iets anders bedoeld hebt dan dat je schreef. Een andere verklaring zie ik niet.

Dan moeten we het hier dan maar bij laten. Ik neem je niets kwalijk en wens je al het goede van harte toe.

Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

Re: Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!