De Mattheus-passion komt er in voor :mrgreen:Josephus schreef:Bomans is en blijft een geweldenaar, maar ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat de topicstarter dit niet helemaal bedoelde met "heilige humor"... :mrgreen:
Ìk wil geen humor met een diepere lading, maar humor heeft in zichzelf een diepere lading.Marnix schreef:Welke niet dan?jvdg schreef:Jazeker, die "Lea-anekdote" valt wel onder de noemer humor.Josephus schreef:Ik vind deze van Bomans ook erg mooi:
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
Ik snap wel wat je bedoelt, je wilt humor met een diepere lading, met tegelijk een boodschap, of iets minder moois (de dominee die minder populair is bijvoorbeeld) maar goed, wat is er met iets minder diepzinnige humor mis?
Een van mijn dominees preekte over de verlamde man, die van de Farizeeen niet eens zijn matras mocht sjouwen op zondag toen hij genezen was. Hij vertelde het mooi en je zag de mensen boos worden op de Farizeeen. De dominee vervolgde: Wat een schijnheilige mensen he, daar kan je echt boos om worden. Zoals we vaker worden als het om anderen gaat. Wij, gereformeerden, mochten 50 jaar geleden nog niet eens FIETSEN op zondag! Au.
Je bedoelt, dat mensen door humor ook een spiegel voorgehouden krijgen, een soort van subtiele ironie?
Nee, dat klopt, maar is er wel iets van terug te vinden in de pennevruchten van Bomans.Josephus schreef:Bomans is en blijft een geweldenaar, maar ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat de topicstarter dit niet helemaal bedoelde met "heilige humor"... :mrgreen:
Tja, de MP is mij wel heilig, maar humor?jakobmarin schreef:De Mattheus-passion komt er in voor :mrgreen:Josephus schreef:Bomans is en blijft een geweldenaar, maar ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat de topicstarter dit niet helemaal bedoelde met "heilige humor"... :mrgreen:
Als je naar Bachs cantates gaat luisteren en daarbij zowel op de tekst als op de muziek let, kom je soms best "leuke" dingen tegen, maar de MP is daar toch net iets te ernstig voor en dat idee moet Bach ook gehad hebben.Probleem is een beetje dat we hier allen overgeleverd zijn aan jou gevoeljvdg schreef:Ìk wil geen humor met een diepere lading, maar humor heeft in zichzelf een diepere lading.Marnix schreef:Welke niet dan?jvdg schreef:Jazeker, die "Lea-anekdote" valt wel onder de noemer humor.Josephus schreef:Ik vind deze van Bomans ook erg mooi:
"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet."
Toch vind ik de "Lea-anekdote" (er toch maar even van uitgaande dat die waar is) hier wel onder vallen. Je kunt dat wel erg grappig vinden, maar het heeft ook iets tragisch over zich, zoveel mensen die schijnbaar vooral voor de boodschapper kwamen. Ik denk dat die predikant dat ook zeker zo heeft gevoeld, toen hij zijn uitspraak deed.
Ik snap wel wat je bedoelt, je wilt humor met een diepere lading, met tegelijk een boodschap, of iets minder moois (de dominee die minder populair is bijvoorbeeld) maar goed, wat is er met iets minder diepzinnige humor mis?
Een van mijn dominees preekte over de verlamde man, die van de Farizeeen niet eens zijn matras mocht sjouwen op zondag toen hij genezen was. Hij vertelde het mooi en je zag de mensen boos worden op de Farizeeen. De dominee vervolgde: Wat een schijnheilige mensen he, daar kan je echt boos om worden. Zoals we vaker worden als het om anderen gaat. Wij, gereformeerden, mochten 50 jaar geleden nog niet eens FIETSEN op zondag! Au.
Je bedoelt, dat mensen door humor ook een spiegel voorgehouden krijgen, een soort van subtiele ironie?
De grens tussen humor en grap is moeilijk te trekken, maar is vaak een kwestie van aanvoelen.
Dat van die spiegel ben ik helemaal met je eens, dat is ook een facet van humor.
Ik weet niet wat jij voelt, wat jij wel humor vindt en niet, vandaar dat ik het bij mijn eigen definitie van humor heb gehouden Humor
De Boekenweek 2007 is vandaag van start gegaan. Tien dagen lang staat in Nederland het boek centraal. Wie in de boekhandel voor 11,50 euro besteedt, krijgt het Boekenweekgeschenk cadeau, een boekje dat dit jaar is geschreven door Geert Mak. Het boekje heeft -vreemd genoeg- niets van doen met het thema dat de Boekenweek dit jaar heeft: ”Lof der zotheid”. Logischer zou het zijn als het Boekenweekgeschenk het thema als onderwerp heeft.
Misschien is dat overigens voor dit jaar niet zo erg. Humor ligt niet bij iedere schrijver in veilige handen en zotheid is een gevoelig thema. Zeker ook binnen de gereformeerde gezindte. Humor wordt daar al snel beschouwd als zot geklap en onverenigbaar met de ernst van het leven. Dat roept de vraag op welke plaats humor in het leven heeft. Moeten wij humor zien als scheppingsgave of als het terrein van de boze? De gedachte dat wij nergens in Gods Woord lezen dat de Heere Jezus heeft gelachen, heeft vanaf de middeleeuwen de christelijke visie op humor sterk bepaald. Velen hebben daaruit geconcludeerd dat humor uit den boze is. Deze gedachte moet zeker meewegen in ons nadenken over humor. Toch is het de vraag of deze redenering geheel opgaat. Want Jezus is de mensen in alle dingen gelijk geworden, uitgenomen de zonde. In deze lijn doorredenerend moet je dan concluderen dat humor dus zonde is. Maar niemand minder dan Calvijn schreef: „Zou God willen dat wij altijd zwaarmoedig zijn? Is God vertoornd als wij vrolijk zijn? Zo ja, waar blijft men dan met die plaatsen in de Schrift waarin gezegd wordt dat God eist dat de mens zich verheugt, en dat Hij hem geeft waarin hij zich kan verblijden?”
Calvijn ging de humor bepaald niet uit de weg. Hij schreef een goede vriend: „Het spijt mij dat ik niet maar een halve dag bij u kan zijn om met u te lachen...” Ook Luther was niet wars van humor, zij het meer in de vorm van spot. Allerlei menselijke, vooral godsdienstige, misstanden stelde hij aan de kaak; vooral in zijn polemische geschriften ging hij die te lijf.
Humor heeft een functie in het leven. Het relativeert de werkelijkheid en geeft ontspanning in sociale relaties. Een kwinkslag op het juiste moment en op de goede toon doet spanningen wegvloeien. Binnen grenzen kan humor dus een nuttige plaats in het leven innemen. Die grenzen zijn in Gods Woord terug te vinden en stoelen op de hoofdsom van de wet: God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf. Spotten met het heilige is onverenigbaar met godsvreze. Maar ook voor het krenken van de naaste geeft de Heere geen ruimte.
Terecht schrijft de christelijke auteur Dingeman van der Stoep: „Humor vindt zijn oorsprong in het tweede gebod dat gelijk is aan het eerste en grote: gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Bij de humor is het onbestaanbaar dat hij in walging van enig mens, hoe braaf of hoe verdorven ook, zou opgaan.”
Sommigen zien zelfspot als een hoogstaande vorm van zelfrelativering, als een gezond medicijn tegen zelfoverschatting. Dat is een vorm die bij orthodox-protestanten misschien nog niet zo ontwikkeld is. Al te snel spelen eergevoel of gekrenkte trots een rol. Het zou goed zijn daar eens serieus over na te denken.
"Beminde gelovigen"jvdg schreef:Nee, dat klopt, maar is er wel iets van terug te vinden in de pennevruchten van Bomans.Josephus schreef:Bomans is en blijft een geweldenaar, maar ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat de topicstarter dit niet helemaal bedoelde met "heilige humor"... :mrgreen:
Maar dan zou ik in mijn "Bomans-collectie" moeten graven.
"Beminde gelovigen" gaat over zijn jeugdherinneringen. hij is daar ook wel kritisch naar de (rooms-katholieke) kerk, vooral waar het gaat om het oprekken van regels, zodat het naar de letter nét geen zonde is, maar het blijft wel overgoten met een zoete saus nostalgie (tenminste, wat ik me herinner, het is een flinke tijd geleden dat ik het gelezen heb).Marnix schreef:Bomans kennende is het weinig heilige humor, hij had het niet zo op de kerk. En ik heb hier wel eens zijn kleine cathechismus van st. nikolaas geplaatst en dat werd door lang niet iedereen gewaardeerd
Ohhh, alleen naar de Roomse kerk... dan is het goedbazz schreef:"Beminde gelovigen" gaat over zijn jeugdherinneringen. hij is daar ook wel kritisch naar de (rooms-katholieke) kerk, vooral waar het gaat om het oprekken van regels, zodat het naar de letter nét geen zonde is, maar het blijft wel overgoten met een zoete saus nostalgie (tenminste, wat ik me herinner, het is een flinke tijd geleden dat ik het gelezen heb).Marnix schreef:Bomans kennende is het weinig heilige humor, hij had het niet zo op de kerk. En ik heb hier wel eens zijn kleine cathechismus van st. nikolaas geplaatst en dat werd door lang niet iedereen gewaardeerd
:roll: